Diaries of an Emo Kid
Ντίαρ Ντάιαρι,
Επείσμωσα τζε εθύμωσα πολλά σήμερα. Εθύμωσα γιατί εν θέλω λόγια. Εκουράσαν με τζε τούτη η αδράνεια στη ζωή μου, εγίνηκεν κατάρα. Έννα μου πεις, αφού δουλέυκεις, ήντα παράπονο έσσιεις; Οι εν δουλεύκω. Δουλεύκουν με. Κουράζουμαι πνευματικά, τζε μπάι δε τάιμ άι γκόου χόουμ είμαι τόσο ράκος που εν μου μινίσκει δύναμη για να κάμω τζίνα που θέλω, πνευματική εργασία εννοώ.
Τζε πλάς είμαι τζε μόνη μου. Ο ξάδερφός μου σπουδάζει, τα αγόρια μοναξιασμένα ούλα, η ανιψψιά μου εμετακόμισε στο χάρο του φου, η κολλητή μου άλλη λόουνερ τζε τζίνη, τζε ο καλλύτερος μου μπάντυ, σε αρσενική έκδοση, εν πας τα βουνά τζε αλλωνίζει (ακα σπουδάζει). Οι άλλοι κολλητοί μου είναι εξωτερικό τζε θωρώ τες φάτσες τους μόνο πας το φατσοβιβλίο, τι να σου κάμει τζε τούτο.
Οπότε, μοναξιές τζε τούτη γικ. Τζε εν με κανούν τα άλλα ούλα να έχω να ανησυχώ τζε για τη μάνα μου που πονά γιατί έπαθε κήλη τζε εν ούλη μέρα μες το κλάμα τζε το παράπονο. Τζε να θέλω να απομονωθώ να ησυχάσω τζε να μεν μπορώ τα γέριμα.
Ούφου πιον.
Εσκέφτηκα να φίω τζε εγώ για τα βουνά, αλλά έννι ξέρω, κάτι μέσα μου με σταματά. Πλας πεθυμώ τζε την Αγγλία. Απαναίτσα μου τζε το πιο ειρωνικο-τραγικό της όλη υπόθεσης εν τούτο: εφκέρωσε το παλιό μου δωμάτιο που εμίνισκα στο Λονδίνο τζε η κολλητή μου/συγκάτοικος/σπιτονοικοτζυρά θέλει με να ξαναπάω βουρητή πίσω. Αγαπώ την γαμώτο τζε πεθυμώ την όσο τίποτε (τζε τη κολλητή αλλά τζε την Αγγλία), αλλά τζε πάλε εν με τραβά να ξαναμείνω Λονδίνο, (ίσως στο Στρατφορντ αλλά άλλη κουβέντα τζίνη) τζε να βουρό ούλη μέρα να έβρω δουλειά τζε να μεν έχω να φάω τζε τζε τζε να δουλεύκω σε δουλειές που εν γουστάρω τζε να είμαι μες τι μιζέρια τζε τη καταχνιά. Εν πάει τωρά πιον. Τουλάχιστον ένεν κάτι που θέλω να τζινιιήσω σε τούτη φάση της ζωής μου, τζε όι στο Λόντον.
Πε μου το. Πε μου το, αντέχω. ΠΑΡΑΠΟΝΙΕΣΑΙ ΠΟΛΛΑ. Τζε ο κολλητός μου τούτο μου λαλεί. Ότι είμαι ακόρεστη τζε ανικανοποίητη. Αλλά αφού εν ευφησηχάζουμε τ’ ανάθεμα τζε τα γέριμα μες τούντον τόπο. Εν με συγκινεί τίποτε πιον. Ήντα άμαν φίει τζε το ανιψιούι μου να πάει για σπουδές (ο μικρός της οικογένειας, που με κατανοεί τζε αγαπά με σαν αρφή του κανονική) έννα ππέσσω του θανατά τζε έννα βουρούσω με τα σσίλλια πίσω στην Αγγλία. Άσε που επαγγελματικά εν με κρατά τίποτε πιον δακάτω. Όσο για το συναισθηματικό σάστα τζε γύρσασιν. Να μεν ανοίξω το φάκελο του πελεκάνου γιατί ούτε η Τζούλια Ρόμπερτς τζε ο Ντένζελ Γουάσσινκτον εν μας σώζουν τούτη φορά (κρύο ανέκδοτο προς τους κινηματογραφόφιλους αχέντ).
Που λαλείς ντίαρ ντάιαρι μου..έτσι. έτσι τζε σσειρότερα. Που έσσιε φυσικά, μόνον εγώ είμαι η γαούρα τζε παραπονιούμαι για τες μοναξιές μου τζε τα στραβά τζε τα ανάποδα μες τη ζωή μου. Που τωρά μεταξύ μας, εν πρέπει να παραπονιούμαι γιατί το μοναδικό πλάσμα που με έφερε σε τούντην κατάσταση εν ο εαυτούλης μου. Ασέ καλά τζε το σσιλλούι μου, το μόνο πλάσμα που όντως κάμνει με παρέα γιατί θέλει τζε εν με κριτικάρει ούτε μου παραπονιέται για την αναιστησία μου τζε την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά μου. Απλά εν τζιαμέ τζε τζοιμάται τζε κρατά μου συντροφκιά για το γαμώτο της.
Άτε άνοιξη...άνοιξε τες καρκιές του κόσμου τζε φέρτες διακοπές νάκκον γλίορα τζε εν ποφέρνω πιον. Επίντωσα το ίνγλισσςς ακκάουντ μου σήμερις με ριάλλια θέμας. Άμαζον τζε ίμπεϊ κρατάτε με τζε έννα πάρει φόκκο η ντέπιτ κάρτ μου! Όιμε...άξιος που με σώζει ύστερα. Οι εν θα ψουμνίσω. Οι πολλά τουλάχιστον. Έννα τα φυλάξω που έννα πάω διακοπές μες τον Μάι-Ιούνη (εν αποφάσισα κόμα).
Άτε ντάιαρι μου, αφήνω σε τωρά. Αύριο πάλε. Πάι πάι.
Επείσμωσα τζε εθύμωσα πολλά σήμερα. Εθύμωσα γιατί εν θέλω λόγια. Εκουράσαν με τζε τούτη η αδράνεια στη ζωή μου, εγίνηκεν κατάρα. Έννα μου πεις, αφού δουλέυκεις, ήντα παράπονο έσσιεις; Οι εν δουλεύκω. Δουλεύκουν με. Κουράζουμαι πνευματικά, τζε μπάι δε τάιμ άι γκόου χόουμ είμαι τόσο ράκος που εν μου μινίσκει δύναμη για να κάμω τζίνα που θέλω, πνευματική εργασία εννοώ.
Τζε πλάς είμαι τζε μόνη μου. Ο ξάδερφός μου σπουδάζει, τα αγόρια μοναξιασμένα ούλα, η ανιψψιά μου εμετακόμισε στο χάρο του φου, η κολλητή μου άλλη λόουνερ τζε τζίνη, τζε ο καλλύτερος μου μπάντυ, σε αρσενική έκδοση, εν πας τα βουνά τζε αλλωνίζει (ακα σπουδάζει). Οι άλλοι κολλητοί μου είναι εξωτερικό τζε θωρώ τες φάτσες τους μόνο πας το φατσοβιβλίο, τι να σου κάμει τζε τούτο.
Οπότε, μοναξιές τζε τούτη γικ. Τζε εν με κανούν τα άλλα ούλα να έχω να ανησυχώ τζε για τη μάνα μου που πονά γιατί έπαθε κήλη τζε εν ούλη μέρα μες το κλάμα τζε το παράπονο. Τζε να θέλω να απομονωθώ να ησυχάσω τζε να μεν μπορώ τα γέριμα.
Ούφου πιον.
Εσκέφτηκα να φίω τζε εγώ για τα βουνά, αλλά έννι ξέρω, κάτι μέσα μου με σταματά. Πλας πεθυμώ τζε την Αγγλία. Απαναίτσα μου τζε το πιο ειρωνικο-τραγικό της όλη υπόθεσης εν τούτο: εφκέρωσε το παλιό μου δωμάτιο που εμίνισκα στο Λονδίνο τζε η κολλητή μου/συγκάτοικος/σπιτονοικοτζυρά θέλει με να ξαναπάω βουρητή πίσω. Αγαπώ την γαμώτο τζε πεθυμώ την όσο τίποτε (τζε τη κολλητή αλλά τζε την Αγγλία), αλλά τζε πάλε εν με τραβά να ξαναμείνω Λονδίνο, (ίσως στο Στρατφορντ αλλά άλλη κουβέντα τζίνη) τζε να βουρό ούλη μέρα να έβρω δουλειά τζε να μεν έχω να φάω τζε τζε τζε να δουλεύκω σε δουλειές που εν γουστάρω τζε να είμαι μες τι μιζέρια τζε τη καταχνιά. Εν πάει τωρά πιον. Τουλάχιστον ένεν κάτι που θέλω να τζινιιήσω σε τούτη φάση της ζωής μου, τζε όι στο Λόντον.
Πε μου το. Πε μου το, αντέχω. ΠΑΡΑΠΟΝΙΕΣΑΙ ΠΟΛΛΑ. Τζε ο κολλητός μου τούτο μου λαλεί. Ότι είμαι ακόρεστη τζε ανικανοποίητη. Αλλά αφού εν ευφησηχάζουμε τ’ ανάθεμα τζε τα γέριμα μες τούντον τόπο. Εν με συγκινεί τίποτε πιον. Ήντα άμαν φίει τζε το ανιψιούι μου να πάει για σπουδές (ο μικρός της οικογένειας, που με κατανοεί τζε αγαπά με σαν αρφή του κανονική) έννα ππέσσω του θανατά τζε έννα βουρούσω με τα σσίλλια πίσω στην Αγγλία. Άσε που επαγγελματικά εν με κρατά τίποτε πιον δακάτω. Όσο για το συναισθηματικό σάστα τζε γύρσασιν. Να μεν ανοίξω το φάκελο του πελεκάνου γιατί ούτε η Τζούλια Ρόμπερτς τζε ο Ντένζελ Γουάσσινκτον εν μας σώζουν τούτη φορά (κρύο ανέκδοτο προς τους κινηματογραφόφιλους αχέντ).
Που λαλείς ντίαρ ντάιαρι μου..έτσι. έτσι τζε σσειρότερα. Που έσσιε φυσικά, μόνον εγώ είμαι η γαούρα τζε παραπονιούμαι για τες μοναξιές μου τζε τα στραβά τζε τα ανάποδα μες τη ζωή μου. Που τωρά μεταξύ μας, εν πρέπει να παραπονιούμαι γιατί το μοναδικό πλάσμα που με έφερε σε τούντην κατάσταση εν ο εαυτούλης μου. Ασέ καλά τζε το σσιλλούι μου, το μόνο πλάσμα που όντως κάμνει με παρέα γιατί θέλει τζε εν με κριτικάρει ούτε μου παραπονιέται για την αναιστησία μου τζε την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά μου. Απλά εν τζιαμέ τζε τζοιμάται τζε κρατά μου συντροφκιά για το γαμώτο της.
Άτε άνοιξη...άνοιξε τες καρκιές του κόσμου τζε φέρτες διακοπές νάκκον γλίορα τζε εν ποφέρνω πιον. Επίντωσα το ίνγλισσςς ακκάουντ μου σήμερις με ριάλλια θέμας. Άμαζον τζε ίμπεϊ κρατάτε με τζε έννα πάρει φόκκο η ντέπιτ κάρτ μου! Όιμε...άξιος που με σώζει ύστερα. Οι εν θα ψουμνίσω. Οι πολλά τουλάχιστον. Έννα τα φυλάξω που έννα πάω διακοπές μες τον Μάι-Ιούνη (εν αποφάσισα κόμα).
Άτε ντάιαρι μου, αφήνω σε τωρά. Αύριο πάλε. Πάι πάι.
Comments
Post a Comment