Λυκόφως

Ότι είναι να ρθει θα ρθει αλλιώς θα προσπεράσει Αυτό έλεγε πάντοτε η μαμά μου. Και μόνο τώρα έχω αρχίσει να καταλαβαίνω τη σημασία αυτής της φράσης. Το γεγονός ότι καθημερινά περιτριγυριζόμαστε από πράγματα που θέλουμε να είναι στη ζωή μας αλλά δεν είναι, αποδεικνύει πόσο αλαζών και μάταιος είναι ο άνθρωπος. Θέλουμε να έχουμε κάποια άτομα στη ζωή μας ή να μπορούμε να κάνουμε ορισμένα πράγματα και απλά για κάποιο λόγο δε γίνεται. Γκρινιάζουμε, παραπονούμαστε, νευριάζουμε και τα φταίμε πάντα όλα πάνω στους άλλους, ως συνήθως, γιατί αυτό μας βολεύει καλύτερα και γιατί αυτή είναι η πιο εύκολη λύση. θυμώνω και εγώ σαν άνθρωπος που είμαι, γιατί και έμενα με διακατέχει πολλές φορές η ματαιοδοξία μου, ο εγωισμός μου και η μοναξιά μου. Θέλω να έχω όλα τα μπαλάκια στο χέρι μου και νομίζω πως ο κόσμος μου ανήκει. Αλλά εδώ είναι και το μεγάλο μου λάθος; τίποτα δεν είναι δικό μου, τίποτα δε μου ανήκει. Το να κατηγορώ άλλους για τα πράγματα που δεν έχω στη ζωή μου γιατί απλά δεν ήταν γραμμένο να είν

Προσεχώς σ'αυτό το blog...τι θα δούμε αυτό το χειμώνα! Παρατηρώντας τη κατάντια της κοινωνίας μας σήμερα είπα να μπω και εγώ να γράψω τις απόψεις μου για την υποκρισία, την ασυδοσία και τη μιζέρια που μας περιτριγυρίζει καθημερινά. Με λίγα λόγια να είμαι ένα ακόμα άτομο το οποίο βλέπει σε τι απαίσιο κόσμο ζούμε, και με το δικό μου τρόπο να κάνω τις δικές μου κατηγορίες για τις αδικίες της ζωής. Αυτό είναι ένα blog με βαρύ αισθηματικό και επαγγελματικό φορτισμό; αρχίζει ο Γολγοθάς μου σε λίγο καιρό και σκοπεύω να τον μοιραστώ. Ο Γολγοθάς; Η ζωή. Σαν νέο άτομο που είμαι που σε λίγο καιρό πρόκειται να βγω στη "πραγματική ζωή" έχω να μάθω πολλά "μαθήματα ζωής" τα οποία ναι μεν θα με βοηθήσουν να ωριμάσω σαν άτομο αλλά επίσης θα μου χαρίσουν πίκρα, κόπο και πολλά πολλά βάσανα, τα οποία λόγω της εξαιρετικής μας κοινωνίας δεν έχω με ποιόν να τα μοιραστώ και γι αυτό θα τα μοιράζομαι σε μερικές ηλεκτρονικές γραμμές με αγνώστους. Άντε και καλή μας αρχή....