Λυκόφως

Μιας και το έχει η μέρα, είπα να γράψω (ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ) όσα δεν έχω χρόνο να γράψω for quite some time now. So, trick or treat?  Θκιαλέεται τζιαι παίρνεται.  ΤΖΙΑΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ Νευριάζω να πιέννω σε γάμο συγγενικό τζιαι να μου λαλούν συνέχεια "ΤΖΙΑΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ!". Ε βρε άι στο ----------- (συμπληρώνετε εσείς όπως νομίζετε κατάλληλα).  Εγώ εξιτίμασα σε ρε κουμπάρε;;;; Τζιαι γιατί δηλαδή να μετρώ την ευτυχία μου με το πότε θα παντρευτώ;;; Εν χέλω γιε μου. Εν χέλω. Άισμε ήσυχη.  Εκαλέσαν μου τζιαι τον Νικολάκη ιμίσh. ΕΛΕΟΣ γιέ μου. Κάμνεις τον γάμο σου για μου κάμεις μόστρα ότι ξέρεις τζιαι τον πρόεδρο;;;;;;; Ε τζιαι σιγά άξιο πλάσμα. Τώρα να καλέσω τζιαι εγώ τον Ομπάμα (τζιαι το χελθ-κεαρ πλάν του μαζί) τζιαι λαλώ σου εγώ.  Ας πούμε σοβαρά τωρά. Ο γάμος, σαν θεσμός δεν πρέπει να είναι για τα λούσα. Ναι μπορεί να μεν είμαι τζιαι πολλά υπέρ του γάμου, αλλά τζιαι να παντρευτώ δε θέλω ούλο τούντο παναύιρη τζι' ας εν τζιαι

    Δεν βρίσκω χρόνο τελευταία. Γενικά πάντα το Φθινόπωρο όλο τζιαι με κρατά μπίζι. Παρ' όλα αυτά έρχομαι σύντομα με νέα τζιαι σήμερα με την καθιερωμένη (πλέον) μικρή μου ιστοριούδα. Και πάλι  στα Ελληνικά.   *********************************************************************** Ο κύριος Ακόμα θυμάται πως ένιωθε όταν τον έμπασαν οι δικοί του σε κείνο το βαπόρι. Λες και τον τιμωρούσαν για κάτι που δεν είχε καν κάνει. «Έρχεται  πόλεμος», του λέγε η μάνα του. Μεσόκοπη, νταρντανογυναίκα, με πλούσια χαρακτηριστικά και με ακόμα πιο πλούσια καρδιά. Μπορούσε να μυρίσει ακόμα το άρωμα της στα ρούχα του. Γιασεμί. «Τι ευωδιά κι αυτή», σκεφτόταν συχνά. Του είχε φύγει τόσο νωρίς. Από τότε δεν έμαθε να συγχωρά εύκολα. Λες και η ζωή ήταν γραμμένο να τον προδίδει σε κάθε του βήμα. Τι φοβισμένος που ήταν εκείνη τη μέρα που μπήκε στο μουχλιασμένο εκείνο βαπόρι. Ξενιτεμένος τώρα πια, ήθελε πολλά από τη ζωή. Το πείσμα του, του έδινε τη χάρη της απόλυτης δημιουργίας. «Μπορώ

Κατόπιν απαίτησης του μπλογκερικού κοινού, σας παραδίδω μιαν ιστοριούλα εις την Ελληνικήν γλώσσαν. Για τυχόν ορθογραφικά κλπ, ΕΣΕΙΣ φταίτε. Είπα σας το ότι είμαι ανορθώγραφη!!! Enjoy! :) ************************************************************************** Το φιλί Τον είχε γνωρίσει πριν μερικούς μήνες. Είχαν αρκετά σκαμπανεβάσματα σαν φιλαράκια. Έτσι διάλεξαν να το ονομάσουν. «Τι σου είναι κι’ αυτές οι ταμπέλες;», όλο σκεφτόταν. Τα κάνουν όλα τόσα περίπλοκα, τόσο μικροπεπή. Αλοίμονο αν τολμούσαν να ξεστομίσουν αυτό που ίσως και να ένιωθαν ο ένας για τον άλλον. Λες και κρεμόταν μια πύρηνη μπάλα φωτιάς πάνω απ’ τα κεφάλια τους έτοιμη να σκάσει. Δεν τα βάζαν κάτω. Πεισματάρα αυτή, αγύριστο κεφάλι αυτός. Ήταν όλα μπερδεμένα. Μέσα τους. Έξω τους. Θέλαν να ξεφύγουν και οι δυό. Περπατούσαν με τις ώρες. Μιλούσαν, γελούσαν, τσακωνόντουσαν. Μοιράζονταν στιγμές. Μικρές αθώες στιγμές. Μερικές φορές οι στιγμές αυτές φούσκωναν τόσο πολύ που μετατρέπονταν σε αρρωστημένες

Εν γράφω πλέον όπως παλιά. Θέλω τόσα να πω τζιαι εν βρίσκω την έμπνευση(?) να τα πω. Πως να τα γράψω; Εν πολλά βαρετά, πολλά φορτικά. Ασήκωτα καμιά φορά.  Νιώθω πως μερικές φορές είμαι μπάι-πόλαρ. Μιαν είμαι χάπι, μιαν είμαι σαντ. Ευγνωμονώ. Κάθε μέρα, ευγνωμονώ. Για ούλα όσα είχα, ούλα όσα έχασα, ούλα όσα έχω, ούλα όσα κερδίζω.  Τρώει με όμως. Κάτι με τρώει. Η μάδερ μιας φίλης μου ελαλέν με πάντα ' kindred spirit '. Ανύσηχο πνεύμα.  Εν θα πάω στη μάδερ Ίνγκλαντ δις Κριστμας. Ναι, σκοτώνει με. Εν έσσιεις ιδέα πόσο με σκοτώνει. Αλλά έχω τους λόγους μου. Προσωπικοί τζιαι αμετάκλιτοι.  Φτάνει σε ένα σημείο η ζωή σου που όντως πρέπει να ζυγίσεις καταστάσεις. Ή θα την αφήσεις να σε ξεφτίσει, ή θα την πιάσεις στα σhέρκα σου τζιαι θα παλέψεις.  Εν ενός είδου αγώνας τζιαι τούτο. Διαβάζω για τους αγώνες πολλών μες μπλόγκερ. Την Πρασινάδα που ήρτε πίσω, την Αμαδρυάδα που είδε την άβυσσο τζιαι εξαναήρτε πίσω, την Ίνα με τους πολλά παρόμποιους προβληματισμούς της.  Μπορώ

Νομίζω θα καθιερώσω τις Τετάρτες πλέον σαν στόρυ τάιμ.  ******************************************************************** A Walk to Remember   They walked now. Hand in hand. In silence. They have been walking for miles. The glazing sun was staring at them. Their wanton faces lit. There was an anxiety in the atmosphere. A tension stricken so boldly, they could hardly recognize each other. She stumbled a bit. He felt uneasy. Should he stop? He felt angry now. His rhythm was quickening. He didn’t want to stop. His grip was relaxing now. She was trying to keep up. It felt as if they were walking for centuries now. Once the sun set, she feared to be alone with him. He used to be so sweet. Now she could not exist in his orbit. Her mind drifted. She remembered the first day they met. You know, one of those days, when the day is filled with promised possibilities. She gave into his calling. Like he was holding the trident and she was his wayward mermaid. Their song echoe

Την προηγούμενη εβδομάδα έκατσα να δω το ' Before Midnight '. Είναι ρομαντικο-κωμωδιο-δραμα το οποίο ξεκίνησε με τη 1η ταινία το 1995 με το ' Before Sunrise ' και συνέχισε το 2004 με τη 2η ταινία το ' Before Sunset '.  Το 3ο installment της τριλογίας, το οποίο βγήκε μετά από ακόμα 9 χρόνια, το 2013, κατά την άποψη μου είναι και το πιο ρεαλιστικά δοσμένο και αξιόλογο.  Η ιστορία ( για όσους τυγχάνει να μην είδαν καμιά από τις 3 ταινίες ) μας μιλά για την τυγχαία συνάντηση ενός άντρα και μιας γυναίκας σ' ένα τρένο κάπου στην Ευρώπη, οι οποίοι καταλήγουν να περάσουν μια βραδυά μιλώντας/αναλύωντας/and falling in love στην Βιέννη.  Ρομαντική η 1η ταινία. Σε αφήνει φυσικά κάπως σύξυλο by the end of it, αλλά σου αφήνει μια όμορφη γλυκιά γεύση. Άλλοστε, όλο και σε σένα ντίαρ αναγνώστη μου, μπορεί να σου έχει τύγχει να γνωρίσεις έναν άγνωστο να μιλάτε με τις ώρες μέχρι να ρθει το ξημέρωμα λες και τον ήξερες όλη σου τη ζωή και μετά να συνεχίσετε κα

It was a Wednesday. Nine in the morning. She walked in hurriedly fidgeting her long wavy hair out of her face. She felt uneasy somehow. She stood in line and waited. She didn’t know which till she would end up going to so her anxiety grew by the minute. She was alert. Like a tiger in the jungle. No, she was not a tiger. She knew that. She was…a lioness. But she was still uneasy. And afraid. She was looking at the till across from her. She kind of figured her luck would throw her there again. This time she was wrong. She ended up going to him. He was new. She never had the chance to be serviced by him again. She hated numbers. She thought he must have loved them. He was so young. So fresh. He was tall. Of course you couldn’t tell from looking at him straight away because he was sitting down. He was smiley. He started punching numbers. He must have loved numbers. She appalled them. She didn’t know them. She was always scared of them. ‘Evil and wicked’, she’d call them. He started ask

Άχρηστο Recommendation της Ημέρας: Όσοι μπορείτε δείτε το " Homeland ". Εν μια αξιόλογη σειρά με πολλά καλό σενάριο και εξαιρετική ηθοποιία. Αρκετά αμερικανιά δε λέω, αλλά πολλά ωραία σειρά. ( Είδες Μάνα ; Τούτες εν σειρές!!!!!!!! ) Άσχετο. Στο θέμα μας τωρά.  -------------------------------------------------- Να απολογηθώ γιατί θα κρατήσω έναν σοβαρό τόνο και στο σημερινό μου ποστ (δυστυχώς). Οι συνθήκες βλέπετε, με αναγκάζουν.  Δεν ξέρω πόσοι έχετε ακούσει για το άγριο φονικό που εδιαπράχτηκε εχτές στη Λεμεσό ( στον Άι Γιάννη για την ακρίβεια - βρε iΛαμπίονι - εν είσαι που τζίντες μερκές εσύ;;; ). Πατέρας 32χρονος ο οποίος ήταν σε διάσταση (λένε) με τη γυναίκα του (κάπου στα 27 της) έπιασε το G3 όπλο του εσκότωσε τη γυναίκα του - ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΜΩΡΑ ΤΟΥΣ - ετραυμάτισε και ένα που τα 3 τους μωρά ( το 10χρονο αν δεν απατώμεθα ) τζιαι μετά εγύρισε το όπλο τζιαι αυτοκτόνησε τζιαι ο ίδιος.  Αχμ, ναι ναι, ποιός εν τζίνος που είπε ότι το Κυπριστάν εν ασφαλές χώρα γι