Gravity

Εν γράφω πλέον όπως παλιά. Θέλω τόσα να πω τζιαι εν βρίσκω την έμπνευση(?) να τα πω. Πως να τα γράψω; Εν πολλά βαρετά, πολλά φορτικά. Ασήκωτα καμιά φορά. 

Νιώθω πως μερικές φορές είμαι μπάι-πόλαρ. Μιαν είμαι χάπι, μιαν είμαι σαντ. Ευγνωμονώ. Κάθε μέρα, ευγνωμονώ. Για ούλα όσα είχα, ούλα όσα έχασα, ούλα όσα έχω, ούλα όσα κερδίζω. 

Τρώει με όμως. Κάτι με τρώει. Η μάδερ μιας φίλης μου ελαλέν με πάντα 'kindred spirit'. Ανύσηχο πνεύμα. 

Εν θα πάω στη μάδερ Ίνγκλαντ δις Κριστμας. Ναι, σκοτώνει με. Εν έσσιεις ιδέα πόσο με σκοτώνει. Αλλά έχω τους λόγους μου. Προσωπικοί τζιαι αμετάκλιτοι. 

Φτάνει σε ένα σημείο η ζωή σου που όντως πρέπει να ζυγίσεις καταστάσεις. Ή θα την αφήσεις να σε ξεφτίσει, ή θα την πιάσεις στα σhέρκα σου τζιαι θα παλέψεις. 

Εν ενός είδου αγώνας τζιαι τούτο. Διαβάζω για τους αγώνες πολλών μες μπλόγκερ. Την Πρασινάδα που ήρτε πίσω, την Αμαδρυάδα που είδε την άβυσσο τζιαι εξαναήρτε πίσω, την Ίνα με τους πολλά παρόμποιους προβληματισμούς της. 

Μπορώ να αραδιάσω παρόμοια προβλήματα, τζιαι ακόμα παραπέρα. Οικογενειακά. Προσωπικά. Ψυχολογικά. Συναισθηματικά. Κάτι με σταματά όμως. Σαν να έχω έναν τοίχο μπροστά μου. Πλέον νιώθω τζιαι δαμέσα κάπως παγιδευμένη. Με την έννοια ότι ανακυκλώνω ιδέες, απόψεις, συναισθήματα, προβληματισμούς. 

Εν έτσι όμως συνέχεια η ζωή έννε; 
Μια αιώνια ανακύκλωση...

Τελευταία νιώθω πολλά.....χαμένη. Ναι, τούτη εν η λέξη. Παντού τζιαι πουθενά. Το μόνο που με κρατά σε μια ισσοροποία ας το πούμε εν τζίνα τα 4-5 άτομα που με επαναφέρουν σε μια ορθολογική σκέψη. Μερικές φορές όμως νιώθω ότι χάνω πλέον τους πάντες. Ότι στο τέλος, ναι, όσο τραγικό ή πεσσιμιστικό τζιαι να ακούεται, είμαι μόνη μέσα στο πλήθος. 

Χαμένη κάπου στο υπερπέραν. 

Είδα τζιαι το 'Gravity' τις προάλλες. Τι είναι ο άνθρωπος...ένα τίποτα. Πραγματικά. Τζιαι εμείς μεγεθύνουμε τα πάντα. Το πως δείχνουμε, το πως αισθανόμαστε, το τι θέλουμε να γίνουμε, το πως θέλουμε να ζήσουμε, με ποιον θέλουμε να είμαστε. Προσπαθούμε να κατακτήσουμε τ' ανθρώπινα με τόση λύσα τζιαι μανία που ξεχνούμε να κοιτάξουμε πιο βαθιά, πιο πέρα...

Τελευταία απομονώνομαι πολλά. Πάρα πολλά. Νιώθω ότι εν κάτι που στην συγκεκριμένη φάση, εν τούτο που χρειάζεται η ψυχή μου. Ίσως να εν τζίνο που λέσσιν 'the calm before the storm'. 

Ίσως. 

Προχτές ήμουν σε μια παρέα τζιαι ελάλεν μου κάποιος ότι είμαι μια πολλά σέξι τζιαι έχω πολλά γλυκό πρόσωπο τζιαι γενικά όμορφη κοπέλα, τζιαι ότι αν ήθελα θα εμπορούσα να κάμω την Cambridge diet για να χάσω βάρος να γινώ τέλεια μοντέλο. Έδωσα μιαν ειλικρινή απάντηση, ότι στην συγκεκριμένη φάση για πολλά πρακτικούς λόγους, η λέξη 'δίαιτα' εν εν εφικτή για μένα. Πλέον εν εν το πολλά που τρώω. Εν το λίγο που δεν έχω να φάω. 

Τζιαι πες άτε τζιαι γίνω...νομίζεις ότι με το να αποκτήσω το θεϊκο κορμί, που εν τζιαι λαλώ σου ότι εν το θέλω, θα είμαι ευτυχισμένη;;; Εν το που μέσα σου που πρέπει να σάσεις τζιαι το πόξω συνεπάγεται.  

Η δίαιτα ένιγουεϊ εν θέμα πλέον υγείας παρά εμφάνισης. Εξαναείπαμε την ιστορία. Εν θα ξανα-ανακυκλώσω τις ίδες απόψεις. Εν άλλο που με τρώει, που πάντα με έτρωε εμένα...

Το πνεύμα μου εν θα ησυχάσει ποτέ. Ούτε με το κορμί, ούτε με την επαγγελματική ανέλιξη. Πλέον μετρώ τα πράγματα με το πόση βαρύτητα έχουν στην ψυχή μου τζιαι την πνευματική μου ισσοροποία. Τζιαι όχι με το πόσο θα επηρρεάσουν την ύλη μου. 

Τζιαι μετά εγύρισσε η συζήτηση προς το άτομο μου όπου και του είπα πόιντ μπλανκ μπροστά σε ούλους ότι είμαι ένας άνθρωπος γεμάτος πάθος, που ζω τα πάντα με τόση ένταση τζιαι τόση αγάπη που εν μπορεί να μετριαστεί που τίποτε. Τούτο τρομάζει τους πλείστους, όσοι το καταλάβουν δηλαδή το τι εννοώ. Τζιαι φυσικά, οι πλείστοι είτε φέφκουν είτε απλά αδιαφορούν. 

Έμαθα να κλαίω με πάθος, να αγαπώ με πάθος, να δίνομαι τζιαι να δίνω με πάθος, να λαμβάνω με πάθος, να πονώ με πάθος, να είμαι μια γιγάντια μπάλα αγάπης τζιαι πάθους. Τζιαι τούτο πλέον το αναγνωρίζω θα οδηγήσει σ' ένα μονοπάτι απόλυτης μοναξιάς τζιαι απομόνωσης. 

Εν ζητώ πλέον πράματα. Ερωτική αγάπη, επαγγελματική ανέλιξη, χρήματα, οικογένεια κλπ κλπ. Ζητώ ησυχία. Ηρεμία. 

Ίσως να περνώ τζιαι μια φάση κατάθλιψης. 

Αλλά τζίνο που ξέρω είναι το τι πρέπει να γίνει. 
Τζιαι in due time what has to be done will be done.  

Steven Price - Gravity OST