Λυκόφως

ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΡΑ: "Ιδού ο Νυμφίος Έρχεται..." Να κάτσει τζιαμέ που κάθεται ο Νυμφίος. Έπιασε άρων άρων το γαουρούι του τζιαι εχωρκοίριζε μες την Γαλλιλαία.  Όκεϊ υπό κανονικές συνθήκες τούντην εβδομάδα θα πρέπει να: μην είμαι αθυρόστομη ( bitch, fuck, damn και τέτοια κόβονται μαχαίρι ) - damn it...oops...fuck it....oops...crap it up...ΚΑΝΕΙ!!!!! να απαρνηθώ το γιαούρτι τζιαι ούλα τα γαλακοκτομικά είδη (γουάαααααααατ;;;;; - NOOOOOOOOOOO !!!) να απαρνηθώ το κρέας ( μα ούτε τζιαι τη γαλοπούλα που εν χαμηλή σε λιπαρά;;; ούτε μια γαριδούλα;;; ούτε ένα χταποδάκι ή έστω μια κονσέρβα τόνο;;;;;;;;;; ) να μεν βλέπω σειρές τζιαι ταινίες με ακατάλληλο περιεχόμενο ( κμχχχ κμχχχχ...βλέπε Game of Thrones , The Walking Dead , The Vampire Diaries , Mad Men etc ). Η μόνη τηλεοπτική ταινία/σειρά που μου επιτρέπεται να δω είναι για χιλιοστή φορά  'Ο Ιησούς της Ναζαρέθ', άτε το πολύ πολύ στο τσακίρ κέφι τζιαι καμιά καινούργια θρησκευτική παραγωγή ( βλέπε νιού τιί-φιλμ με το

Πάντα με εσυγκινούσε αφάνταστα ο Λόρκα. Θυμούμαι ότι τη πρώτη φορά που εδιάβασα ποίημα του κάτι σάννα τάραξε μέσα μου. Εκφράζει μια ιδιαίτερη βαθιά ομορφιά και μελαγχολία που δύσκολα τη συναντώ σε ποιητές, τζιαι πάντα άγγιζε ένα κομμάτι της ψυχής μου που ποττέ μου δεν βρήκα άτομο να μοιραστώ. Ο λόγος του είναι τόσο βουκολικά σουρεαλιστικός, τζιαι πάντα ταξιδέφκει με κάπου άλλου πέρα που την "πραγματικότητα" της ζωής που ζούμε. Το πιο κάτω ποίημα είναι που την ομώνυμη συλλογή ποιημάτων "Ο Θάνατος του Πήγασου". Μιας τζιαι εν τόσο όμορφη Κυριακή, είπα να το μοιραστώ... Ο Θάνατος του Πήγασου Στον μαραμένο κήπο που φιλούσαν οι αιώνες μια ξεχειλισμένη πηγή με το νερό του ονείρου. Υπάρχει ένας λεπτός κηπουρός με κίτρινα κρίνα στα πράσινα μάτια του καρφωμένα πάντα στον ουρανό. Έχει το βαθύ νερό αυτής της χαρούμενη πηγής ονειρεμένες περγαμηνές γραμμένες από άστρα λαμπερά, αρώματα τριανταφύλλων που μάρανε το Φθινόπωρο, γκρίζα φύκια ομίχλης

Πριν 1 μήνα (σχεδόν) εγίνηκε το Cyprus Aid στην χώρα με πολλά μεγάλη επιτυχία. Τζιαι έτσι αποφασίσαν να επεκταθούν τζιαι να το κάμουν τζιαι σε άλλες πόλεις. Έτσι εδιοργανώσαν τζιαι το ΛΕΜΕΣΟΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ εχτές στο πάρκινγκ του Εναέριο ( τζιαμέ που εν τα πολλά τα καφές για τους άουτ-οφ-τάουνερς ).  Ο δρόμος εγίνηκε ένα με το πάρκινγκ τζιαι ο κόσμος εξεσhείλιζε που παντού. Που το πρωί το Καναλάλι 6 έκαμνε ζωντανά εκπομπή που τζιαμέ ( με αρχική εκπομπή της κας. Μαριάννας Γαλίδης - την οποία ΥΠΕΡλατρεύω ) τζιαι εφτάσαν ως το απόγευμα που θα αρκέφκαν να τραουδούν τα διάφορα μουσικά σχήματα τζιαι οι καλλιτέχνες που εφέραν οι διοργανωτές. Με τη παρέα επίαμε κατά τις 8 τζιαμέ. Κόσμος παντού. Μιλιούνια. Θα το ομολογήσω ότι δεν είμαι ιδιαίτερη φαν της πίχτρας, ειδικά όταν πλυμμηρίζομαι που 15χρονα, αλλά εχτές δεν έδωκα σημασία γιατί επίαμε για "καλό σκοπό". Εδώκαμε τζιαι εμείς τις εισφορές μας ( μακαρόνια, φακές, ρύζι, κριθαράκι, φαρίλαχτε, γκοφρέτες, πάνες, χαρτί ύγειας aka κωλό

Όι ντίαρ αναγνώστερ, εν εν τζίνο που νομίζεις. Εγώ εν τζιαι. Κανένας εν με βίασε, μεν αγχώνεσε τα γέριμα. Εν για άλλο πράμα που μιλά ο τίτλος. Που να με βιάσει πλάσμα εμένα. Ακόμα λιο με τη κρίση που έχουμε θα πληρώνουμε εμείς τους βιαστές για να κάμουν την δουλειά τους. ( χμμ χμμμ ας σοβαρευτούμε τζιαι λιο ). Και συνεχίζω πάραυτα να εξηγήσω για ποιό βιασμό μιλώ και για ποιά Λουκρητία.  Σήμερα εν τα γενέθλια του Γουίλλιαμ. Τι εννοείς τι σχέση έσhιει τζιαι ποιός εν ο Γούλλιαμ;  Ο Γούλλιαμ  Σαίξπηρ οφ κορς που σήμερα εν τα μπερθ-ντέι του. Τι εννοείς έπρισα σας με τον Γουίλλιαμ;;; Τζιαι τι εννοείς ε χέστηκε η φοράδα στ' αλώνι;;;;  Κάτσετε το κώλο σας κάτω να θκιεβάστε τζιαι κανεί. Ο Γούλλιαμ που λαλείτε εν έγραφε μόνο θεατρικά έργα. Μεταξύ οργίων και ασυδοσίας ( που ως γεγονός εμάστιζε  τους ποιοτικούς  θεατράνθρωπους της εποχής ), έγραφε τζιαι επικά ποιήματα. ( αμ πως, μιαν έτσι μια γιουβέτσι ο μενσιέ Γούλλιαμ). Μέσα στα πολλά που λέτε έγραψε τζιαι τον " Βιασμό της Λουκρη

Ήθελα να αρκέψω να βρίζω, να ξιτιμάζω τζιαι να καταριέμαι. Ένιωθα θυμωμένη, πληγωμένη τζιαι γεμάτη πικρία. Εν εκατάλαβα το 'γιατί'. Ούτε μου το εξήγησε κανένας. Τζιαι ήταν άδικο, άδικο, τόσο άδικο. Το Σάββατο επία στην κηδεία. Ήταν μια απλή λειτουργία, στα Ρώσικα, που δε διέφερε και πολύ από τις δικές μας. Όλοι ντυμένοι στα μαύρα, με σκυμμένο, σοβαρό πρόσωπο να κρατούν λουλούδια (κρίνους περισσότερο) τζιαι να πιέννουν προς τους γονείς της μικρής Βερόνικας.  Εμπήκα τζιαι εγώ μέσα, με τη πρώην συνάδελφο μου ( έφυε που τη δουλειά μας πριν 2 μήνες τζιαι ήταν το πλάσμα που πραγματικά εδέθηκα πολλά μαζί της ) τζιαι επίαμε τζιαι εκάτσαμε. Η λειτουργία άρκεψε, ο Ρώσος παπάς να μνημονέφκει, ούτε με ενδιέφερε η γλώσσα την συγκεκριμένη στιγμή. Το μόνο που εμπορούσα να σκεφτώ εν το 10 χρονό κοριτσάκι.  Εν την είχα γνωρίσει ποττέ μου. Εν την είχα δει ούτε μια φορά. Τζιαι όμως. Ούλη την ώρα ένιωθα θυμό μέσα μου, τζιαι αδικία. Που ενα μωρό πρέπει να φύει τόσο ξαφνικά που τη ζωή, έτσι απλά

Αυτό είναι αγάπη... SONNET 116 Let me not to the marriage of true minds Admit impediments. Love is not love Which alters when it alteration finds, Or bends with the remover to remove: O no! it is an ever-fixed mark  That looks on tempests and is never shaken; It is the star to every wandering bark, Whose worth's unknown, although his height be taken. Love's not Time's fool, though rosy lips and cheeks  Within his bending sickle's compass come:  Love alters not with his brief hours and weeks, But bears it out even to the edge of doom.    If this be error and upon me proved,    I never writ, nor no man ever loved.  Ακόμα τζιαι στο σκοτάδι σου, να μεν χάνεις το σημάδι της αγάπης. Να αγαπάς με τα καλά τζιαι τα κακά. Με τα λάθη τζιαι τις αδυναμίες. Με τις χαρές τζιαι τις λύπες. Αυτό το ποστ/σοννέτο το αφιερώνω στο 10χρονο κοριτσάκι ενός συναδέλφου μου, που σήμερα έφυγε από τη ζωή.  Αιωνία της η μνήμη...        Jeff Buckley - Hallel

Κάποτε ενόμιζα ότι τα πράματα όσο μεγαλώνεις τόσο πιο "ξεκάθαρα" θα γίνουνται. Τελικά, το μόνο πράμα που εν ξεκάθαρο εν ότι τίποτε εν εν ξεκάθαρό. Η ζωή, δυστυχώς, δεν εν μαύρο ή άσπρο. Έσhιει πολλές μπερδεμένες αποχρώσεις μέσα.  Σε τούντες δύσκολες στιγμές, συνήθως ο άνθρωπος στρέφεται προς τα άτομα που αγαπά, μαθαίνει να ανοίγεται παραπάνω, γιατί απλά εν ξέρει τι τον περιμένει αύριο. Η κρίση ίσως τζιαι να φέρει κάτω τους μεγαλοκαρχαρίες, αλλά σίουρα θα φέρει κάτω τζιαι ανθρώπους που ήδη αγωνίζουνταν σκληρά για να τα φκάλλουν πέρα.  Όπως τζιαι να' σhιει, εγώ βλέπω να υπάρχει τουλάχιστον μια πιο ανεκτικότητα, μια ευαισθητοποίηση από τον απλό κόσμο. Εν θα μιλήσω για τους πολιτικούς και τους οικονομικούς παράγοντες γιατί τζίνοι ζουν και αναπνεύουν χρήμα. Κάτι που ο απλός ο κόσμος απλά ξέρει σαν urban legend. Όσοι εν βιοπαλαιστές θα καταλάβουν το φίλινγκ. Εθκιάβαζα εχτές ένα σχόλιο γνωστού θεατράνθρωπου της νήσου ( εν θα αποκαλύψω όνομα ) που εκαταδίκαζ

Το γουίκ-εντ που λέτε ήταν τίνγκα με φάμιλι-αφέαρς. Αφιερώθηκε, ως επί το πλείστον, εις την οικογένεια.  Το Σάββατο ήταν τα γενέθλια του μικρού μας Άγγελου (όνομα ΚΑΙ πράμα). Μα τι σου είναι τα μωρά α! Ποττέ δεν ήμουν πολλά μεγάλη φαν τους, το ομολογώ, τζιαι δεν τα αντέχω τζιαι για πολύν ώραν, αλλά είναι η χαρά σου να τα παίζεις τζιαι να τους κάμνεις "κούνια μπέλλα, όμορφη κοπέλα". Ας πούμε, μακάρι να ήμουν τζιαι εγώ τόσο χάππι άμαν μου τραουδούσαν τούντο τραούδι. Ποιός ξέρει, μιαν εποχή μπορεί τζιαι να ήμουν... Τέσπα. Επίαμε, οι γκρόουν-απς και καπνιστές εστραφήκαν προς τα έξω, όσοι ασχολούνταν με τα φαγιά τζιαι τες σhεφταλιές  εμπενοφκέναν μες την κουζίνα, ενώ οι υπόλοιποι εχαζολογούσαν με τον πόμπιρα. Αφού εφάμε τζιαι εκαρδαμώσαμε  ήρτεν η ώρα της τούρτας. Τζιαι να σου....ΤΟ ΠΟΥΛΑΚΙ ΤΣΙΟΥ!!! Αν τζιαι εγύρισσε μου λίγον, άτε είπα για χατίρι του μπέμπι θα το καταπιούμε τζιαι τούτο. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι η τούρτα του πουλακίου τσίου, ήταν αρκετά ντελίσhιους τζιαι

Σήμερα ΔΕΝ είναι μια μέρα σαν τις άλλες. Σήμερα ΔΕΝ είναι μια μέρα σαν τις άλλες. Σήμερα ΔΕΝ είναι μια μέρα σαν τις άλλες. Σήμερα ΔΕΝ είναι μια μέρα σαν τις άλλες. Σήμερα ΔΕΝ είναι μια μέρα σαν τις άλλες. Σήμερα ΔΕΝ είναι μια μέρα σαν τις άλλες. Σήμερα ΔΕΝ είναι μια μέρα σαν τις άλλες. Σήμερα ΔΕΝ είναι μια μέρα σαν τις άλλες. Σήμερα ΔΕΝ είναι μια μέρα σαν τις άλλες. Σήμερα ΔΕΝ είναι μια μέρα σαν τις άλλες. Σήμερα ΔΕΝ είναι μια μέρα σαν τις άλλες. Σήμερα ΔΕΝ είναι μια μέρα σαν τις άλλες. Σήμερα ΔΕΝ είναι μια μέρα σαν τις άλλες. Σήμερα ΔΕΝ είναι μια μέρα σαν τις άλλες. Σήμερα ΔΕΝ είναι μια μέρα σαν τις άλλες. Σήμερα ΔΕΝ είναι μια μέρα σαν τις άλλες. Σήμερα ΔΕΝ είναι μια μέρα σαν τις άλλες. Σήμερα ΔΕΝ είναι μια μέρα σαν τις άλλες. Σήμερα ΔΕΝ είναι μια μέρα σαν τις άλλες.  Κι όμως... Σήμερα ΕΙΝΑΙ μια μέρα ΣΑΝ τις άλλες.                     Opeth - Ghost of Perdition

Η Μάγκι (Θάτσερ ) μπορεί να μας άφηκε γρόνους αλλά απ' ότι είδα στο φατσοβιβλίο που τους μπρίτις φριέντς μου κανένας εν την έκλαψε. Κάποιοι την εχαρακτηρίσαν ό,τι ήταν η Μέρκελ της εποχής της. Εγώ πάλε, απλά βλέπω την σαν τον Στάλιν της εποχής της. Καλά, καλά, Στάλιν μπορεί να μεν ήταν, πάντως ήσhε απαίσιο γούστο στα ταγιέρ της. Γιαξ δηλαδή. Δε νοείται ας πούμε να είσαι Πράιμ-Μίνιστερ σε μια που τες πιο "δυνατές" χώρες του κόσμου τζιαι να ντύνεσαι με τόση κακοουσκιά. Τέσπα. Επίε τζιαι τούτη.  Τη ταινία της δε, είδα την λαστ γίαρ. Χμμμ...με ζέστη με κρύο. Καλή η Μέριλ, αλλά δεν με έπιασε τζιαι ρίγος που τη συγκίνηση.  Ον άδερ νιους...μπορεί ο καιρός να παίζει χάιντ εντ σικ αλλά εγώ το μεγάλο το βήμα το έκανα. Το περασμένο Σάββατο επία ΘΑΛΑΣΣΑ! Καλό, τζιαι εβούτησα τζιαι επλατσούρησα. Αμ, πως.  Επίαμε με την Καρδερίνα τζιαι τον μπι-εφ της, που εφ-γουάι-άι την τύχη μου μέσα, έσ hιει το ΙΔΙΟ νέιμ με τον πρώην μου, ακριβώς τζιαι τα ΙΔΙΑ μουσικά ακούσματα του πρώη