Somewhere between life and death...
Ήθελα να αρκέψω να βρίζω, να ξιτιμάζω τζιαι να καταριέμαι. Ένιωθα θυμωμένη, πληγωμένη τζιαι γεμάτη πικρία. Εν εκατάλαβα το 'γιατί'. Ούτε μου το εξήγησε κανένας. Τζιαι ήταν άδικο, άδικο, τόσο άδικο.
Το Σάββατο επία στην κηδεία. Ήταν μια απλή λειτουργία, στα Ρώσικα, που δε διέφερε και πολύ από τις δικές μας. Όλοι ντυμένοι στα μαύρα, με σκυμμένο, σοβαρό πρόσωπο να κρατούν λουλούδια (κρίνους περισσότερο) τζιαι να πιέννουν προς τους γονείς της μικρής Βερόνικας. Εμπήκα τζιαι εγώ μέσα, με τη πρώην συνάδελφο μου (έφυε που τη δουλειά μας πριν 2 μήνες τζιαι ήταν το πλάσμα που πραγματικά εδέθηκα πολλά μαζί της) τζιαι επίαμε τζιαι εκάτσαμε. Η λειτουργία άρκεψε, ο Ρώσος παπάς να μνημονέφκει, ούτε με ενδιέφερε η γλώσσα την συγκεκριμένη στιγμή. Το μόνο που εμπορούσα να σκεφτώ εν το 10 χρονό κοριτσάκι.
Εν την είχα γνωρίσει ποττέ μου. Εν την είχα δει ούτε μια φορά. Τζιαι όμως. Ούλη την ώρα ένιωθα θυμό μέσα μου, τζιαι αδικία. Που ενα μωρό πρέπει να φύει τόσο ξαφνικά που τη ζωή, έτσι απλά. Τζιαι έκλαψα. Έκλαψα όταν εφκήκε πάνω η δασκάλα του μπαλλέτου της τζιαι εμίλησε, έκλαψα όταν της εβάλλασιν ένα μπουλουκάκι πάνω στο φέρετρο, έκλαψα όταν την είδα, έκλαψα όταν επία κοντά στο παπά τζιαι τη μάμα της να τους φιλήσω, έκλαψα όταν πλέον είχε ήδη μπει στο έδαφος τζιαι ο κόσμος ούλος έφεφκε τζιαι η μάνα της εστάθηκε που πάνω που το τάφο τζιαι για πρώτη φορά τζίντην ημέρα την είδα να κλαίει.
Δεν καταλαβαίνω τα γιατί, τζιαι δε νομίζω να τα καταλάβω ποττέ. Όπως είπα τζιαι σε περασμένο ποστ μου, τζίνο που καταλάβω είναι ότι ο θάνατος είναι παντού ο ίδιος. Δεν ξεχωρίζει το ποιος/που/πως. Είναι απλά ίδιος.
Την ώρα που την ευλόγαν ο πάτερ, πριν μπει στο μνήμα, την εσκεπάσαν, τζιαι ερίξαν πάνω της ένα πιάτο σιτάρι τζιαι ένα μπουκαλάκι ελαιόλαδο. Δε ξέρω ακριβώς γιατί το εκάμαν, μπορεί να εν έθιμο τους ή τζιαι δικό μας. Εν ξέρω. Έσhιει να πάω σε κηδεία που το 1997 που επέθανε ο παππούς μου (ο Κυπραίος γιατί ο άλλους μου παππούς ήταν Έλληνας τζιαι τον καιρό που επέθανε ήμουν Αγγλία τζιαι εν επία στην κηδεία του).
Τζιαι έφυα, τζιαι ήρτα σπίτι μετά το μπούκκωμα της παρηορκάς. Εν εμπορούσα να μείνω. Εβάρυνε η καρδία μου. Τζιαι το μόνο που εσκέφτουμουν ήταν τζίντον παπά, τζίντην μάνα, που έχουν ακόμα 5 μωρά να μεγαλώσουν. Τζίνοι οι γονιοί, που δε ξέρω που θα έβρουσσιν την δύναμη να συνεχίσουν. Τζιαι ρωτώ έσhιει που το Σάββατο τον εαυτό μου το εξής:
"Που θα έβρουσσιν την δύναμη, που θα έβρουσσιν το κουράγιο;"
Τζιαι μια φωνή μέσα μου απάνταν μου, θα την έβρουν την δύναμη, πρέπει να την έβρουν, θα έβρουν τζιαι το κουράγιο να συνεχίσουν. Δεν ξέρω που, αλλά θα την έβρουν, για τα άλλα τα μωρά τους.
Τζιαι όταν είδα το συνάδελφο μου να έρκεται σήμερα δουλειά τζιαι εχαμογέλασε μου, εράϊσε η καρκιά μου. Εχαμογέλασα πίσω, αλλά πραγματικά ήθελα να τον αγκαλιάσω τζιαι να του δώκω όση δύναμη εμπορούσα. Αλλά εν το έκαμα, γιατί το θάνατο ο καθένας τον αντιμετωπίζει διαφορετικά, εσκέφτηκα. Τζιαι έτσι απλά έμεινα στο χαμόγελο.
Αλλό ο θυμός στο λαιμό μου ακόμα εν δημένος κόμπο.
Πρόσφατα δε, ένα δικό μου άτομο, περνά έναν χωρισμό. Μπορεί να μεν εν ακριβώς το ίδιο με το θάνατο, αλλά είναι σαν ένα μικρό θάνατο τζιαι τούτο. Τζιαι τζιαμέ δε καταλάβω...πως γίνετε να αγαπάς τζιαι να φέφκεις. Γιατί η αγάπη να μεν εν αρκετή; Πως ακριβώς γίνετε να προχωράς χωρίς τον άνθρωπο που ως τα χτες αγάπας;
Δε ξέρω γιατί κάποια πράματα γίνουνται. Τζιαι δε θέλω να πω το κλισέ, ο Θεός έσhιει τους λόγους τους. Ξέρω ότι το κάθε πράμα που γίνεται, έσhιει το σκοπό του όμως. Τζιαι οτιδήποτε έρτει στο δρόμο μας εν για να μας διδάξει κάτι. Αρκεί να είμαστε πρόθυμοι να μάθουμε που τούτο. Κατανοώ ότι εν εύκολο να μιλάς άμαν εν είσαι ο ίδιος που περνάς τον πόνο, αλλά θέλω να πιστέφκω ότι ο άνθρωπος μπορεί να ξεπεράσει τα πάντα...ακόμα τζιαι το θάνατο.
Tomorrow is another day...
Το Σάββατο επία στην κηδεία. Ήταν μια απλή λειτουργία, στα Ρώσικα, που δε διέφερε και πολύ από τις δικές μας. Όλοι ντυμένοι στα μαύρα, με σκυμμένο, σοβαρό πρόσωπο να κρατούν λουλούδια (κρίνους περισσότερο) τζιαι να πιέννουν προς τους γονείς της μικρής Βερόνικας. Εμπήκα τζιαι εγώ μέσα, με τη πρώην συνάδελφο μου (έφυε που τη δουλειά μας πριν 2 μήνες τζιαι ήταν το πλάσμα που πραγματικά εδέθηκα πολλά μαζί της) τζιαι επίαμε τζιαι εκάτσαμε. Η λειτουργία άρκεψε, ο Ρώσος παπάς να μνημονέφκει, ούτε με ενδιέφερε η γλώσσα την συγκεκριμένη στιγμή. Το μόνο που εμπορούσα να σκεφτώ εν το 10 χρονό κοριτσάκι. Εν την είχα γνωρίσει ποττέ μου. Εν την είχα δει ούτε μια φορά. Τζιαι όμως. Ούλη την ώρα ένιωθα θυμό μέσα μου, τζιαι αδικία. Που ενα μωρό πρέπει να φύει τόσο ξαφνικά που τη ζωή, έτσι απλά. Τζιαι έκλαψα. Έκλαψα όταν εφκήκε πάνω η δασκάλα του μπαλλέτου της τζιαι εμίλησε, έκλαψα όταν της εβάλλασιν ένα μπουλουκάκι πάνω στο φέρετρο, έκλαψα όταν την είδα, έκλαψα όταν επία κοντά στο παπά τζιαι τη μάμα της να τους φιλήσω, έκλαψα όταν πλέον είχε ήδη μπει στο έδαφος τζιαι ο κόσμος ούλος έφεφκε τζιαι η μάνα της εστάθηκε που πάνω που το τάφο τζιαι για πρώτη φορά τζίντην ημέρα την είδα να κλαίει.
Δεν καταλαβαίνω τα γιατί, τζιαι δε νομίζω να τα καταλάβω ποττέ. Όπως είπα τζιαι σε περασμένο ποστ μου, τζίνο που καταλάβω είναι ότι ο θάνατος είναι παντού ο ίδιος. Δεν ξεχωρίζει το ποιος/που/πως. Είναι απλά ίδιος.
Την ώρα που την ευλόγαν ο πάτερ, πριν μπει στο μνήμα, την εσκεπάσαν, τζιαι ερίξαν πάνω της ένα πιάτο σιτάρι τζιαι ένα μπουκαλάκι ελαιόλαδο. Δε ξέρω ακριβώς γιατί το εκάμαν, μπορεί να εν έθιμο τους ή τζιαι δικό μας. Εν ξέρω. Έσhιει να πάω σε κηδεία που το 1997 που επέθανε ο παππούς μου (ο Κυπραίος γιατί ο άλλους μου παππούς ήταν Έλληνας τζιαι τον καιρό που επέθανε ήμουν Αγγλία τζιαι εν επία στην κηδεία του).
Τζιαι έφυα, τζιαι ήρτα σπίτι μετά το μπούκκωμα της παρηορκάς. Εν εμπορούσα να μείνω. Εβάρυνε η καρδία μου. Τζιαι το μόνο που εσκέφτουμουν ήταν τζίντον παπά, τζίντην μάνα, που έχουν ακόμα 5 μωρά να μεγαλώσουν. Τζίνοι οι γονιοί, που δε ξέρω που θα έβρουσσιν την δύναμη να συνεχίσουν. Τζιαι ρωτώ έσhιει που το Σάββατο τον εαυτό μου το εξής:
"Που θα έβρουσσιν την δύναμη, που θα έβρουσσιν το κουράγιο;"
Τζιαι μια φωνή μέσα μου απάνταν μου, θα την έβρουν την δύναμη, πρέπει να την έβρουν, θα έβρουν τζιαι το κουράγιο να συνεχίσουν. Δεν ξέρω που, αλλά θα την έβρουν, για τα άλλα τα μωρά τους.
Τζιαι όταν είδα το συνάδελφο μου να έρκεται σήμερα δουλειά τζιαι εχαμογέλασε μου, εράϊσε η καρκιά μου. Εχαμογέλασα πίσω, αλλά πραγματικά ήθελα να τον αγκαλιάσω τζιαι να του δώκω όση δύναμη εμπορούσα. Αλλά εν το έκαμα, γιατί το θάνατο ο καθένας τον αντιμετωπίζει διαφορετικά, εσκέφτηκα. Τζιαι έτσι απλά έμεινα στο χαμόγελο.
Αλλό ο θυμός στο λαιμό μου ακόμα εν δημένος κόμπο.
Πρόσφατα δε, ένα δικό μου άτομο, περνά έναν χωρισμό. Μπορεί να μεν εν ακριβώς το ίδιο με το θάνατο, αλλά είναι σαν ένα μικρό θάνατο τζιαι τούτο. Τζιαι τζιαμέ δε καταλάβω...πως γίνετε να αγαπάς τζιαι να φέφκεις. Γιατί η αγάπη να μεν εν αρκετή; Πως ακριβώς γίνετε να προχωράς χωρίς τον άνθρωπο που ως τα χτες αγάπας;
Δε ξέρω γιατί κάποια πράματα γίνουνται. Τζιαι δε θέλω να πω το κλισέ, ο Θεός έσhιει τους λόγους τους. Ξέρω ότι το κάθε πράμα που γίνεται, έσhιει το σκοπό του όμως. Τζιαι οτιδήποτε έρτει στο δρόμο μας εν για να μας διδάξει κάτι. Αρκεί να είμαστε πρόθυμοι να μάθουμε που τούτο. Κατανοώ ότι εν εύκολο να μιλάς άμαν εν είσαι ο ίδιος που περνάς τον πόνο, αλλά θέλω να πιστέφκω ότι ο άνθρωπος μπορεί να ξεπεράσει τα πάντα...ακόμα τζιαι το θάνατο.
Tomorrow is another day...
Sarah McLachlan - Angel
hmm αναγκαστικά σκέφτουμαι τον θάνατο πολλά συχνά τζαι το αν έσιει παραπάνω αξία η ζωή ενός νέου που ενός γέρου κτλ.
ReplyDeleteΕν εκατέληξα πούποτε τζαι ούτε νομίζω να καταλήξω.
Αλλά είμαι συνεχώς amazed με ίντα δυνάμεις έχουμε...δυνάμεις που εν αναγνωρίζουμε ότι έχουμε ώσπου να γινεί κάτι.
Θυμούμαι τζαι το δικό μου θυμό τζαι κλάμα όταν επέθανε 1 νέος σαν τα κρύα τα νερά που πουστοαρρώσκια. Ακόμα άμαν τον σκεφτώ πιάνει με το παράπονο τζαι το γιατί ενώ ξέρω ότι εν έσιει λόγο να το σκέφτουμαι.
Τζαι φυσικά λαλώ αν εγώ ακόμα μπορώ να θυμηθώ το σιοκ σκέφτου η μάνα του.
Χάλι χάλι.
Γι αυτό λαλώ σας, να μαστε καλά τζαι τα υπόλοιπα με λλίη προσπάθεια τζαι επιμονή σάζουνται :-)
@roam365: ακριβώς. εν ξέρω που, εν ξέρω πως αλλά άμαν υπάρχει η υγεία, υπάρχει τζιαι συνέχεια.
ReplyDeleteούτε εγω ξέρω πόσο μετρά η ζωή των ανθρώπων γι' αυτό λαλώ εν ούλες ίσες στον θάνατο. αλλά ναι, παρ' όλα αυτά, τζιαι εμένα έπιαμε το παρπάνω τζιαι το άδικο του γιατί να γίνει.
αλλά όπως είπες τζιαι εσύ...επιμονή τζιαι υπομονή.
να' σαι καλά για το σχόλιο σου roam μου. έκαμε με τζιαι αισθάνθηκα νάκκο καλύτερα. :)
"O thanatos den einai kalo pragma. An itan, oi theoi tha pethainan."
ReplyDeleteSapho
Proxoroume.
Τζαι εγώ έκλαψα θκιαβάζοντας το κείμενο σου. Νομίζω ένει το πιο τραγικό πράμαν που μπορεί να συμβεί στο πλάσμαν, να χάσει το παιδί του. Εν μπορώ ούτε να το φανταστώ.
ReplyDeleteΈκλαψα, έχω κόρη στην ηλικία τούτου μωρού. Εν θέλω ούτε να το σκέφτομαι το τι περνούν οι γονεις της.
ReplyDelete@Panic Joyglow: Μακάρι να πέθαιναν.
ReplyDeleteΣαπφώ...Έχεις την απόλυτη προσοχή μου πάντως. :)
Σ'ευχαριστώ.
@άσπρο και παχύ: Σόρρυ βρε αρνάκι μου. Εν ήθελα να σε κάμω να κλάψεις. Απλά σοβαρά έπρεπε να τα γράψω να φκουν κάπου αλλιώς θα έσπαζα. Τζιαι νιώθω νάκκο πιο ήρεμη τωρά. Αλλά το κρίμα εν κρίμα. Her poor parents.
@Σμιλί: Ναι, εν τούτο παραπάνω. Οι γονιοί. Τζιαι εγώ εν τούτους που σκέφτομαι. Εν μπορώ να φανταστώ πως αντέχουν τωρά. Αλλά, αντέχουν, θέλω να πιστέφκω.