Λυκόφως

(αψεγάδιαστη αγάπη) Η ΑΓΑΠΗ  ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Α'  Εαν ταις γλωσσαις των ανθρωπων λαλω και των αγγελων, αγαπην δε μη εχω, γεγονα χαλκος ηχων η κυμβαλον αλαλαζον. και εαν εχω προφητειαν και ειδω τα μυστηρια παντα και πασαν την γνωσιν, και εαν εχω πασαν την πιστιν ωστε ορη μεθισταναι, αγαπην δε μη εχω, ουθεν ειμι. καν ψωμισω παντα τα υπαρχοντα μου, και εαν παραδω το σωμα μου ινα καυχησωμαι, αγαπην δε μη εχω, ουδεν ωφελουμαι. Η αγαπη μακροθυμει, χρηστευεται η αγαπη, ου ζηλοι, [η αγαπη] ου περπερευεται, ου φυσιουται, ουκ ασχημονει, ου ζητει τα εαυτης, ου παροξυνεται, ου λογιζεται το κακον, ου χαιρει επι τη αδικια, συγχαιρει δε τη αληθεια· παντα στεγει, παντα πιστευει, παντα ελπιζει, παντα υπομενει. Η αγαπη ουδεποτε πιπτει. ειτε δε προφητειαι, καταργηθησονται· ειτε γλωσσαι, παυσονται· ειτε γνωσις, καταργηθησεται. εκ μερους γαρ γινωσκομεν και εκ μερους προφητευομεν· οταν δε ελθη το τελειον, το εκ μερους καταργηθησεται. οτε ημην νηπιος, ελαλουν ως νηπιος, εφρονουν ω

"Κλάψε μέχρι να στερέψεις" , είπαν μου. Γιατί εν στερέφκω; Ήμασταν μαζί 16 μήνες. Θκιόμισι φτομάδες μετά, τζιαι ούτε ένα μήνυμα, ούτε ένα τηλεφώνημα. Σάννα εδιαγραφτήκαν ούλα που τη μνήμη. Ακόμα είμαι στο "αναζητώ τον". Εν πρέπει τζιαι λαλούν μου το. Εφάαν μου τα αφκιά μου. Ακόμα κλαίω. Κάθε νύχτα, κάθε χάραμα. ( γιατί εσήκωσα κουσούρι να σηκώνουμαι που τα χαράματα τωρά ). Κάθε νύχτα ψυθιρίζω το όνομα του. Τζιαι προσεύχουμαι να εν καλά. Μπορεί να μεν με αγαπά πλέον. Να νιώθει καταπληκτικά μακριά μου. Μακριά που τούτο που ενιώθαμε ο ένας για τον άλλον. Δεκαέξι μήνες...τζιαι τωρά η απόλυτη σιωπή. Τίποτε εν με ευχαριστεί πλέον. Ούτε η μουσική, ούτε οι ταινίες, ούτε οι βόλτες. Μιλώ με ούλο το κόσμο. Αλλά ούλος ο κόσμος εν εν τζίνος. Τζίνος εν ένα σύννεφο...άπιαστος πλέον. Τζιαι ούλο βασανίζει με τούντο 'γιατί'. Φταίω που τον αγάπησα τόσο πολλά; Άξιζα τούτο το τέλος που εθκιάλεξε να μας δώκει; Τζίνος έκαμε το που το τηλέφωνο, να

“Perdition catch my soul / But I do love thee, and when I love thee not, / Chaos is come again”   ~ Othello (III.iii.91–93) Έσhιει μέρες που καταπιέζω τον εαυτό μου τζιαι εν γράφω...εν γράφω ούλα όσα νιώθω. Προσπαθώ να πάρω απόσταση, αλλά όσο περισσότερο πιέζουμαι τόσο περισσότερο εν τα καταφέρνω να ησυχάσω. DISCLAIMER: Ακολουθεί αρκετά συναισθηματικό τζιαι δακρύβρεχτο ποστ. Όσοι πιστοί προσέλθετε να το θκεβάσετε. Όσοι νομίζετε ότι εν εν για σας ή ότι εν μπορείτε τα γυναικεία μελό, θα καταλάβω την αποστροφή τζιαι την αποχώρηση σας. Θα παραθέσω την αλήθκεια. Την αλήθκεια μου.  Πριν δυο εφτομάδες ακριβώς τζιαι δυο ώρες, ο άνθρωπος μου, ο δικός μου άνθρωπος με είσhε πάρει τηλέφωνει για να μου πει ότι με αγαπά. Τωρά είμαι χαμένη...γιατί έφυε. Εδωθήκαν μου πολλές κατηγορίες του τύπου εγωίστριας, καταπιεστικής τζιαι τυραννικής γυναίκας. Έδωσα δικαιώματα για μη εκτίμησης του εαυτού μου. Είμαι άνθρωπος που αφωμιώνω τα πάντα με έναν υπερ-ευαίσθητο τρόπο τζιαι τούτο φοητσιάζει τον

To-morrow, and to-morrow, and to-morrow, Creeps in this petty pace from day to day, To the last syllable of recorded time; And all our yesterdays have lighted fools The way to dusty death. Out, out, brief candle! Life's but a walking shadow, a poor player That struts and frets his hour upon the stage And then is heard no more. It is a tale Told by an idiot, full of sound and fury Signifying nothing. — Macbeth (Act 5, Scene 5, lines 17-28) Σήμερα είναι τα 448α γενέθλια του φανταστικού και πλυν πεθαμένου  άντρα μου...Γουίλιαμ Σαίξπηρ. Η πρώτη φορά που ήρθα αντιμέτωπη με τούντο συγγραφέα ήταν όταν ήμουν 10 χρονών, τζιαι ήταν το " Romeo & Juliet " του Φράνκο Τζεφιρέλλι  ( ναι τζίνος που έκαμε τζιαι τον Τζίζας οφ Νάζαρεθ ) . Όταν επεράσαν μερικά χρόνια τζιαι εκατάλαβα πλέον τι αξία είσhε το θκιάβασμα τζιαι τα βιβλία, επίενα μόνη μου στη βιβλιοθήκα τζιαι εδανείζουμουν κλασική λογοτεχνία. Μέσα στα σκονισμένα βιβλία της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Λεμεσού τω και

Αγαπητό μου σκυλίσιο Ντάιαρι, Μιας τζιαι η μαστόρισσα μου δεν έσhιει "έμπνευση" για να ασχοληθεί μαζί σου τζιαι μιας τζιαι είδα σε δαχαμέ ανοιχτό τζιαι επειδή ξέρω τζιαι να δακτυλογραφώ τζιαι μιας τζιαι ξέρω τζιαι τι σημαίνει η λέξη δακτυλογραφώ , είπα να σου κάμω εγώ την τιμή τζιαι να σου γράψω τα "νέα" μας. Έσhιει τωρά θκιο εφτομάδες τα πράματα εν λιο παράξενα μες το σπίτι Ντάιαρι. Εν ξέρω πως να το εξηγήσω χωρίς σκυλίσιους όρους αλλά θα προσπαθήσω...Για παράδειγμα η μικρή μαστόρισσα μου, όι η μάμα, η άλλη, δε ξέρω τι συμβαίνει μαζί της. Έσhιει τωρά θκιο εφτομάδες που εν...διαφορετική. Για να καταλάβεις πριν θκιο εφτομάδες επέτυχα την να κάθεται μπροστά που το στεγνωτήριο ρούχων τζίνο που κατσιαρίζει πολλά τζιαι σπάζει μου τα νεύρα  τζιαι έχασκε πάνω του για καμιά ώρα. Στην αρχή ενόμιζα ότι θα επίενα έξτρα βόλτα μιας τζιαι εν το λουρί μου κάπου τζιαμέ κοντά, αλλά τούτη απλά έμεινε τζιαι έβλεπε το στεγνωτήριο που επίενε σβούρες...τζιαι εν εμίλαν...απλά εκο

Η ΑΛΕΠΟΥ :Για τον αποχαιρετισμό μας, να το μυστικό μου μόνο με την καρδιά βλέπουμε καθαρά ό,τι είναι αληθινά σημαντικό, είναι αόρατο για τα μάτια αν οι άνθρωποι ξεχνούν αυτήν την αλήθεια, εσύ μην την ξεχάσεις ο χρόνος που έχασες για το τριαντάφυλλό σου, είναι που το κάνει τόσο σημαντικό κι είσαι υπεύθυνος για πάντα, για ό,τι έχεις εξημερώσει Ο Μικρός Πρίγκηπας: Αντίο. Η Αλεπού: Αντίο. Μην ξεχάσεις το μυστικό μου. Μόνο με την καρδιά βλέπουμε καθαρά. Ο Μικρός Πρίγκηπας: Μόνο με την καρδιά βλέπουμε καθαρά. Η Αλεπού: Κι ό,τι είναι αληθινά σημαντικό, είναι αόρατο για τα μάτια. Ο Μικρός Πρίγκηπας: Ό,τι είναι αληθινά σημαντικό, είναι αόρατο για τα μάτια. Η Αλεπού: Αυτό που κάνει το τριαντάφυλλό σου τόσο σημαντικό, είναι ο χρόνος που αφιέρωσες σ'αυτό. Ο Μικρός Πρίγκηπας: Αυτό που κάνει το τριαντάφυλλό μου τόσο σημαντικό... Η Αλεπού: ...είναι ο χρόνος. Ο Μικρός Πρίγκηπας: ...είναι ο χρόνος... Η Αλεπού: ...που αφιέρωσες σ'αυτό. Ο Μικρός Πρίγκηπας: ...που αφιέρωσα σ&#

Έφυε τζιαι ο Μητροπάνος. Ακούα το το τζιαιρό του uni μου. Πάντα εχορέφκαμε το σαν τελευταίο τραγούδι στις Ελληνικές Βραδιές. May he rest in peace... Δημήτρης Μητροπάνος - Ρόζα Στίχοι: Άλκης Αλκαίος Μουσική Θάνος Μικρούτσικος Πρώτη Εκτέλεση Δημήτρης Μητροπάνος Τα χείλη μου ξερά και διψασμένα γυρεύουνε στην άσφαλτο νερό περνάνε δίπλα μου τα τροχοφόρα και συ μου λες μας περιμένει η μπόρα και με τραβάς σε καμπαρέ υγρό Βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο μα τα κελιά μας είναι χωριστά σε πολιτεία μαγική γυρνάμε δε θέλω πια να μάθω τι ζητάμε φτάνει να μου χαρίσεις δυο φιλιά Με παίζεις στη ρουλέτα και με χάνεις σε ένα παραμύθι εφιαλτικό φωνή εντόμου τώρα ειν' η φωνή μου φυτό αναρριχώμενο η ζωή μου με κόβεις και με ρίχνεις στο κενό Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία πώς η ιστορία γίνεται σιωπή τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί Αγάπη μου από κάρβουνο και θειάφι πώς σ' έχει αλλάξει έτσι ο καιρός περνάνε πάνω μας τα τρ

Οι φλαούνες εν μας εφκήκαν όπως έπρεπε ( κάτι με το φουκό, ήταν πολλά χαμνός ) αλλά που γεύση είναι το κάτι άλλο. Αν τζιαι νάκκουρι απογοητευμένη η μάδερ παρ' όλα αυτά έπιασε τη πανικός να τα' σhει ούλα έτοιμα για τη Κυριακή του Πάσχα ( όι πως θα έχουμε ξένους, τώρα πια πάλε θα είμαστε εγώ τζιαι τζίνη μιας τζιαι ο ντάντιο με την αποχώρηση του the friend  είπε να μεν κάμει τζιαι ιδιαίτερα ψησίματα ). Το γιατί μου το πήρα, αν τζιαι εν ήταν πολλά ξεκάθαρο, τζιαι αν τζιαι βασανίζουμε τζιαι στοιχιώνουμαι κάθε μέρα, ανακαλύπτω ότι τελικά η αγάπη ίσως τζιαι να θέλει μεγάλο κουράγιο τζιαι δύναμη για να τη κρατήσεις. Τζιαι ότι τελικά αγάπη είναι αυτοθυσία τζιαι δίνετε ανευ όρων. Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω όλους ( αν τζιαι εν άφηκα ξεχωριστά μηνύματα στο προηγούμενο ποστ ), ΟΛΟΥΣ για τις ευχές σας, τη συμπαράσταση τζιαι την αγάπη σας. Μπορεί να σας ξέρω μόνο μέσα που έναν υπολογιστή αλλά τα λόγια σας τζιαι η δύναμη που μου διάτε, γεμίζουν με κουράγιο τζιαι θέληση να πιστέφκω α

"He was despised and rejected by men; a man of sorrows, and acquainted with grief; and as one from whom men hide their faces he was despised, and we esteemed him not. He was oppressed, and he was afflicted, yet he opened not his mouth; like a lamb that is led to the slaughter, and like a sheep that before its shearers is dumb. Surely he has borne our griefs and carried our sorrows; yet we esteemed him stricken, smitten by God, and afflicted. But he was wounded for our transgressions, he was bruised for our iniquities; upon him was the chastisement that made us whole, and with his stripes we are healed, and born again!" "Ησαίας 53:3 Καταπεφρονημενος και απερριμμενος υπο των ανθρωπων· ανθρωπος θλιψεων και δοκιμος ασθενειας· και ως ανθρωπος απο του οποιου αποστρεφει τις το προσωπον, κατεφρονηθη και ως ουδεν ελογισθημεν αυτον. Αυτος τωοντι τας ασθενειας ημων εβαστασε και τας θλιψεις ημων επεφορτισθη· ημεις δε ενομισαμεν αυτον τετραυματισμενον, πεπληγωμενον υπο Θεου και

Μια γέννηση 12.04.12 -- Σήμερα εγεννήθηκε ο ανηψιός. Το πρώτο μωράκι στη φαμίλια μεταξύ 6 πρώτων ξαδέλφων κατεύθασε σήμερα το πρωί η ώρα 11:26π.μ. στην Πολυκλινική Υγεία στη Λεμεσό. Βάρος 3,700kg. Ένα ζουμπουρλούδικο βατραχάκι (όπως το λέει και η θεία του η Ονειρεμένη ) και με πολλούς ανθρώπους γύρω του που περίμεναν την άφιξη του πως και πως. Ο μικρός μας Άγγελος (αυτό είναι και το όνομα του) ήρθε, μας φτερνίστηκε, μύρισε το κόσμο μας και μετά έπεσε για ύπνο. Και είμεις χαζο-ενίληκες τον παρατηρούμε από ψηλά... Ένας Χωρισμός Χθες, νωρίς το απόγευμα, ο the friend  μου εξέφρασε την επιθυμία του να χωρίσουν πλέον οι δρόμοι μας. Ο δίκος μου Peter Pan (όπως λέει και η Tinkerbell) δεν άντεξε... Οι λόγοι πολλοί, για τους οποίους δε θέλω να συζητήσω. Το ότι η καρδιά μου πονά, είναι μάταιο να το κρύψω. Είναι λες και όλα έγιναν σε στιγμή flash και ακόμα δεν έχω ξυπνήσει. Όλα πήγαν σε slow motion κίνηση με το που ακούω τις λέξεις "Θέλω να χωρίσουμε" από έναν άνθρωπο που μέχθρ

Μεγάλη Τεράρτη σήμερα τζιαι οι προετοιμασίες για το Πάσκα των Ελλήνων Πάσκα  αρχίσαν να πέρνουν φωθκιά. Τη Δευτέρα τη νύχτα ετρίψαμε το τυρί με τη μάδερ, ετοιμάσαμε το προζύμι, τα σταφιδάκια τζιαι το βασιλικό. Περιττό να αναφέρω ότι εξέρανε το σhέρι μου τρίφκε τζιαι να τρίφκεις τυρί. Το τελευταίο διάστημα που άρκεψα τζιαι ξεμυτίζω έρκουμαι αρκετά αντιμέτωπη με το παρελθόν μου. Ήβρα μια συμμαθήτρια μου να δουλέφκει στα Στάρμπαξ τζιαι ας πούμε με τζίντην κορούα ήμαστα κάπου στα 12 χρόνια μαζί στο σχολείο. Το μόνο που είπαμε ήταν το πολλά πολάιτ 'Γεια σου, τι κάμνεις, είσαι καλά;' τζιαι έμειναμε ως τζιαμέ. Τζίνο έκαμε με να σκεφτώ πολλά τις επιφανειακές σχέσεις που είχα σχεδόν με ούλους τους συμμαθητές μου το καιρό που ήμουν έφηβη τον καιρό εκείνο .  Μες το σπίτι είχαμε καμπόσες εντάσεις τις τελευταίες μέρες γιατί ήρτε παραφουσκωμένος ο λογιαριασμός της PrimeTel τζιαι της ΑΗΚ, τζιαι ο ντάντιο εγίνηκε πυρ και μανία. Μιας τζιαι οι δουλειές του εν τζιαι τζίνου πεσμένες,

Volume Up Τούντην εφτομάδα θα την πάμε όλη μαζί. Πάθη ο Ιησούς, πάθη τζιαι εγώ. Αλλά ας αρκέψουμε που το Σάββατο του Λαζάρου. ( είπε ο γέριμος να αναστηθεί, εν εκάθετουν τζιαι τζίνος ένα τόπο, έτω αναστήθηκε, τι εκατάλαβε; ετράβαν τα μαλλιά πάλε ) Όπως είχα πει τζιαι στου Άγιου Ευαγγελίου Πρόσχωμεν ποστ, μισώ τες τσάκρες, κροτίδες τζιαι γενικά ότι κάμνει ΜΠΟΥΜ τζιαι κουφανίσκει σου τα αφκία σου. Τζιαι επειδή καλώς ή κακώς μες την μεγαλόνησο τα φωνητικά μου βόλιουμ πέρνουν άλλες διαστάσεις, I tend to be loud. Αλλά πολλά λάουντ. Σε φάση που φωνάζω ούλου του κόσμου, για τα πάντα. Το Σάββατο του μίστερ Λαζάρου που λέτε, επίενα με τον the friend  τζιαι το Συσέγκιο δαμέ στο περίπτερο της γειτονιάς για καμιά απογευματινή σhοκολατούδα όταν στο παρκούδι της γειτονιάς θκιο ροκκολούθκια εβάλαν τσάκρες. Εεεε τζιαμέ που έκαμε ΜΠΟΥΜ μια σχεδόν δίπλα μας, άρκεψα τες παουρκές. Ίσως λάθος μου. Αλλά με το που ακούσαν την απειλή 'ΕΝΝΑ ΚΑΛΕΣΩ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ' εν ρηπή οφθαλμού και νεφέλη αέρος, τ

        Σοφία Ορθοί τζιαι Τσάκρας, Ακούσωμεν του Αγίου Ευαγγελίου πρόσχωμεν. ( πρόσχωμεν είπα τη κόρη μου, άνου πάνω, τι κάθεσαι σαν τη γαδάρα τζιαι κοιτάζεις το μόπαΐλ σου ) Ειρήνη πάσι. ( πάσσιν, πάσσιν εν λαλείς τίποτε ).  Εκ του κατά Ιωάννην αγίου Ευαγγελίου, το Ανάγνωσμα ( μπορεί τζιαι Ματθαίου εεεεεν είιιμαι σίιιιιιιουρόοοοος).  Πρόσχωμεν.        Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ Ναζαρέτ τῆς Γαλιλαίας τζιαι είδε συκέρτισμένος τα κωλό παιδά εις την Ενόρια Αγίου Νικολάου επί Λεμεσούυυυυυυυυ...Καὶ εὐθέως εγύρισε τζιαι είπε "βρε ττακκουρρημμένα  κοππελλούθκια ήντα που εν τούτες οι κακοουσκιές που κάααμνετε σιόρ"; Τζιαι τότε τα ττακκουρρημμένα  κοππελλούθκια επολωηθήκαν ευθέως εις το Κύριο "Μέγας εἶ, Κύριε, καὶ θαυμαστὰ τὰ ἔργα σου, αλλά εμείς εβαλθήκαμε να τα ξεκάμουμεεεεε. Γι' αυτό εμείς τζιαι οι άλλοι οι αμπάλατοι  φίλοι μου θα σύρνουμε τσάκρες κάθε θκιο λεπτάαααα δεκαπέντε μέρες πριν την Ανάσταση σου, Κύριε Ελέεισοοοον μαααςςς". Τζιαι αμέσως είπε ευθ

Μετά την ιδιαίτερα απότομη εκκίνηση που είχαμε σήμερα το πρωί στο "υπέροχο" Κυπριστάν μας, ( daaaaaaaamn you ΑΗΚ ), είπα να κάμω ένα ποστ με κούφιες απορίες τζιαι παρατηρήσεις που έχω το τελευταίο διάστημα όσον αφορά ανεξήγητα θέματα ( για τη μεγαλόνησο τζιαι μη ): Αν είναι να μας κάμνει η ΑΗΚ μπλάκ-ουτ για θέματα πειθαρχίας να ξέρω να κόψω εισητήριο για τες Ευρώπες δηλαδή.  Γιατί οι Κύπριοι οδηγοί όταν βλέπουν ένα πεζό να θέλει να διασταυρώσει ( τζιαι που τη διάβαση θέμας ) τον βάλλουν στο στόχαστρο; Εν τζιαι έννα πιάσουν έξτρα πόντους! Ήντα που επάθασιν ούλλοι σιορ τζιαι παίζουν τζίντα "νευριασμένα πουλιά" (' Angry Birds ') συνέχεια τούντες μέρες; Τζιαι γιατί τέλος πάντων εν τόσο νευριασμένα; Μήπως εν τα πουλιά του Χίτσκοκ τζιαι εν το ξέρω; Δηλαδή εγώ που είμαι άνεργη πρέπει να λυπούμαι πολλά τους δημόσιους υπαλλήλους που μεινίσκουν απιέρωτοι τζιαι που τόσος κόσμος ταλαιπωρείται μες τα νοσοκομεία τζιαι τις δημόσιες υπηρεσίες επειδή εν εψηφίσαν τον

Νομίζω εν εν καλά τα πισωγυρίσματα έννε; Τούντο Σ/Κ ήρταν ούλα τα άγχη, οι ανασφάλειες, οι ζήλιες μαζεμένα. Ετσακώθηκα καμπόσο. Ίσως για πράματα που τα μεγαλοποιώ στην κκελλέ μου. Αλλά εν θέματα που όντως υπάρχουν. Κάποτε είσhε μια εποχή που αγχώνουν μου. Πολλά όμως. Όι μόνο για τα επαγγελματικά. Αλλά για τα προσωπικά μου. Τζιαι εν έτρωα. Εν ετζοιμούμουν. Εν έφκαινα πόξω. Μετά έννοιωσα ασφάλεια. Δύναμη. Στοργή. Αγάπη. Τζιαι ξανά πάλε, έρκεται κάτι που το παρελθόν (αχ τζιαι να ήταν που το δικό θα ήξερα πως να το αντιμετωπίσω αλλά αλί και τρισαλί μου εν έννι) τζιαι αναστατώνει με. Επηρεάζει με. Γιατί εν ξέρω. Εν θα ήθελα να ξέρω. Τζίνο που ξέρω είναι ότι θέλω να φύιει. Να μεν με αναστατώνει. Να μεν φέρνει imbalance σε τούτο που υπάρχει. Φοούμαι. Φοούμαι πολλά. Την απόρριψη. Την απομάκρυνση. Την περιθοριοποίηση. Εν πρέπει ίσως να τα σκέφτουμαι ούλα τόσο πολλά, να τα αναλύω λες τζιαι είμαι κανένας ντετέκτιβ. Γιατί όμως; Γιατί έχω τζίνο το κόμπο δεμένο ξανά στη τζοιλι