Lost Control

“Perdition catch my soul / But I do love thee, and when I love thee not, / Chaos is come again” ~ Othello (III.iii.91–93)

Έσhιει μέρες που καταπιέζω τον εαυτό μου τζιαι εν γράφω...εν γράφω ούλα όσα νιώθω. Προσπαθώ να πάρω απόσταση, αλλά όσο περισσότερο πιέζουμαι τόσο περισσότερο εν τα καταφέρνω να ησυχάσω.

DISCLAIMER: Ακολουθεί αρκετά συναισθηματικό τζιαι δακρύβρεχτο ποστ. Όσοι πιστοί προσέλθετε να το θκεβάσετε. Όσοι νομίζετε ότι εν εν για σας ή ότι εν μπορείτε τα γυναικεία μελό, θα καταλάβω την αποστροφή τζιαι την αποχώρηση σας. Θα παραθέσω την αλήθκεια. Την αλήθκεια μου. 


Πριν δυο εφτομάδες ακριβώς τζιαι δυο ώρες, ο άνθρωπος μου, ο δικός μου άνθρωπος με είσhε πάρει τηλέφωνει για να μου πει ότι με αγαπά. Τωρά είμαι χαμένη...γιατί έφυε.

Εδωθήκαν μου πολλές κατηγορίες του τύπου εγωίστριας, καταπιεστικής τζιαι τυραννικής γυναίκας. Έδωσα δικαιώματα για μη εκτίμησης του εαυτού μου.

Είμαι άνθρωπος που αφωμιώνω τα πάντα με έναν υπερ-ευαίσθητο τρόπο τζιαι τούτο φοητσιάζει τον παραπάνω κόσμο. Όντας αρκετά καλλιτεχνικής φύσης, εκλαμβάνω τα πάντα με έντονη ευαισθησία.

Δε ξέρω ποιος φταίει, ποιός έφταιξε παραπάνω τζιαι γιατί...αλλά τούντο γιατί τρώει με. Οι παραπάνω λαλούν μου εν θα το μάθω ποττέ. Τζιαι εν θα καταλάβω ποττέ τους λόγους αποχώρησης.

Το να χωρίζεις λαλούσιν έσhιει πέντε στάδια:

1) Denial/Άρνηση: Εκατάλαβα το. Ο "καλός ο κύριος" εχώρισε με!
2) Anger/Θυμός: Μετράς τους λόγους τζιαι ζητάς εξηγήσεις....ακόμα ψάχνω τους λόγους τζιαι τρώει με το 'γιατί'.
3) Bargaining/Παζάρεμα: Έκαμα το, την ίδια ακριβώς ώρα που με εχώριζε, χωρίς να το καταλάβω.
4) Depression/Κατάθλιψη: Το στάδιο που είμαι, τζιαι θα είμαι για ένας Θεός ξέρει πόσο τζιαιρό ακόμα...Άλλοι λαλούσιν μπορεί τζιαι ένα μήνα, άλλοι λαλούσιν μπορεί τζιαι 6 μήνες, άλλοι 1 χρόνο, άλλοι λαλούσιν μπορεί τζιαι ποττέ...τζιαι ειδικά αν εν τζιαι η πρώτη αγάπη...μπορεί τζιαι να μεν φύιει ποττέ!
5) Acceptance/Αποδοχή: Pending....Loading...No results found...

Δε θέλω να κατηγορήσω τζιαι να πω τα πόσα λάθη εγίνασιν στη σχέση μου. Όι γιατί φοούμαι ότι έννα φκω φταίχτρα, αλλά εν εν ο σκοπός μου. Θέλω απλά να πω πως νιώθω. Γιατί εν τούτο που καταπιέζω τόσες μέρες...

Μερικοί λαλούσιν ότι πρέπει να αρκέψω να τον μισώ, να θυμώσω μαζί του, να αποστασιοποιηθώ τζιαι να μεν τον "αναζητώ". Ένα πράμα ξέρω...στα συναισθήματα εν υπάρχουν πρέπει.

Εν είμαι ακόμα δυνατή συναισθηματικά τζιαι ξέρω το τζιαι κατανοώ το...Θέλει το χρόνο του. Νιώθω λες τζιαι εμασhαίρωσε με κάποιος που μέσα στη τζοιλιά, σάννα τζιαι η καρδιά μου βαστά την κάποιος στα σhέρκα του τζιαι σφίγγει την τζιαι δε μπορώ να ανασάνω.

Βλέπω τον συνέχεια στον ύπνο μου. Ξυπνώ τζιαι πλαντάζω στο κλάμα. Παθαίνω κρίση πανικού στο μέσο της νύχτας, τζιαι πιάνει με ρίγος όταν αντιλαμβάνομαι ότι εν θα τον ξαναδώ, ότι εν θα του ξαναμιλήσω, ότι έσhιει πλέον φύιει.

Εν εν μόνο ότι έχασα τον μπόυ-φρεντ μου...έχασα τον φίλο μου, τον έμπιστο μου, το μοναδικό άτομο που εβουρούσα όταν ήθελα να πω κάτι, τζίνος που με εκαταλάβαινε περισσότερο που ούλους...μαζί του έχασα τζιαι την παρέα των μπόυς. Μιας τζιαι ήταν δική του παρέα, αμέσως εφύαν τζιαι τζίνοι.

Τζιαι κάθε μέρα που ξυπνώ νιώθω ότι εν μια ακόμα μάχη...like a struggle...Τζιαι λαλώ άτε να φκει τζιαι τούτη η μέρα. Πεθυμώ τον όσο τίποτε...

Θυμούμαι που στις αρχές εν εμπορούσα να τον εμπιστευτώ ούτε σαν φίλο γιατί είσhε καεί τόσο πολλά η γούνα μου, που έσπασα τον όσπου να του ανοιχτώ τέλεια. Τζιαι με τον τζιαιρό ελιώσαν τα τείχη μου. Ελιώσαν τόσο πολλά που είδε ούλους τους δαίμονες μου. Ούλα τα παράξενα τζιαι τα αλλόκοτα μου.

Αποδέχτηκα τον όμως, έτσι όπως ήταν. Εν επροσπάθησα ποττέ να τον αλλάξω τζιαι πάντα ήθελα το καλό του. Ακόμα τζιαι τωρά που έφυε, ακόμα τζιαι τωρά που εν μακρυά μου τζιαι (ίσως) να αισθάνετε καλύτερα εν μπορώ να τον μισήσω, ούτε να τον ξεχάσω. Σάννα τζιαι ζει ακόμα μέσα μου.

Ξυπνώ τζιαι νιώθω σαν την χαμένη...Σάννα μου έφυε ένα κομμάτι της ψυσhιής μου. Εν ξέρω καν τις σκέψεις ή τα αισθήματα του...Αν εν καλά, αν πονά, ή αν εν πιο ευτυχισμένος...Ποιός να ξέρει...τζίνο που ξέρω είναι ότι όσο προσπαθώ να μεν τον αγαπώ, τόσο παραπάνω τον αγαπώ.

Μπορεί το πιο σωστό να είναι να τον αφήκω πίσω μου...Αλλά η αγάπη μου εν τόσο μεγάλη που ήμουν/είμαι έτοιμη να αυτοθυσιαστώ για να εν τζίνος καλά.

Στην τελική φυσικά, το μόνο που μεινίσκει εν οι στάχτες μας. Τα κομμάθκια μας. Τζιαι νιώθω λες τζιαι ήμουν σαν το γυαλί, τζιαι έπιασε ένα μπαστούνι τζιαι εθρυμμάτισε ούλα τα κομμάθκια μου. Τζιαι εν ξέρω πως να με συναρμολογήσω.

Λαλούν μου ότι πρέπει να αρκέψω να ξαναχτίζω το 'εγώ' μου. Κατά τα λεγόμενα του, πάντα είχα τεράστιο 'εγώ' τζιαι είχα αποκαλεστεί 'εγωπαθής', 'εγωκεντρική' τζιαι 'απόλυτη'....

Δε ξέρω πως μπορώ να αρκέψω να ξαναχτίσω την αυτοπεποίθηση μου. Κάποιοι εισηγηθήκαν μου να πάω ταξίδι...κάποιοι να αρχίσω χορό...το συναισθηματικό κενό που νιώθω όμως, ένναν ακόμα τζιαμέ, ότι τζιαι να κάμω.

Ακόμα τζι' αν δεν 'πρέπει' να τον αγαπώ πλέον...I do....I still do...γιατί ένιωσα τον, είδα στιγμές του που ήταν ανεκτίμητες. Όπως τη πρώτη φορά που με φίλησε στο πάρκο. Τζιαι η πρώτη φορά που μου είπε 'αγαπώσε'. Τζιαι όταν μου είπε πριν 3 ευδομάδες ότι 'εν είσhε ξανα-ανοιχτεί τόσο πολλά σε κοπέλα στο παρελθόν'. Ακόμα τζιαι όταν είσhε ήδη αποφασίσει να φύει που μένα είπε μου 'ότι ήμουν(και ίσως θα είμαι) η καλύτερη σχέση που είσhε ποττέ του'.

Μερικοί λαλούσιν ότι ετρόμαζα τον, τζιαι ότι εφοάτουν τούντην αγάπη που μπορεί να ένιωθε. Εν μπορώ να ξέρω τωρά πλέον τίποτε στα σίουρα.

Εχτές έβλεπα όνειρο ότι είσhε με ήδη ξεπεράσει τζιαι ότι he moved on with his life. Τζιαι έκλαια στον ύπνο μου. Τζιαι εξύπνησα μούσhεμα στον ιδρώτα. Τζιαι όλο μου το σώμα επόνεν. Σάννα με είσhε δέρει κάποιος. Αλλά εν είχα εξωτερικές πληγές. Μόνο πόνο στη καρδιά...

Όντως εν ξέρω πόσο θα πάρει...μερικές φορές εν αβάσταχτος ο πόνος. Το να ξέρω ότι έφυε για πάντα...τζιαι μαζί του εχαθήκαν ούλες οι στιγμές μας.

Ούλα τα τραγούθκια φκάλουν νόημα πλέον. Ένα εν το σίουρο. Όπου τζιαι να εν ο "καλός ο κύριος", εγώ ακόμα αγαπώ τον...

And tomorrow is another day...

Anathema - Lost Control