Λυκόφως

Ένα κι ένα κάνουν δυο. Δυο πλυν ένα κάνουν ένα. Ενα ισούται με μόνο. Μόνο ισούται με μοναξιά. Ξυπνάς το πρωί και δε σηκώνεσαι απο το κρεβάτι. Σε πλακώνει όχι μόνο το πάπλωμα, αλλά εκείνο το βάρος ότι όλα έχουν τελειώσει. Στραβοπατάς σα χαμένος, πλατσουλάς νερό στο πρόσωπο σου να συνέλθεις. Τίποτα δε βοηθάει. Ούτε λόγια ενθάρρυνσης, ούτε τα κάποια όμορφα ενδιαφέροντα που νόμιζες κάποτε ότι σε γέμιζαν. Ντύνεσαι, πηγαίνεις στη δουλειά και προσπαθείς να ανταπεξέλθεις ακόμη μια ρομποτική ημέρα. Τίποτα δεν είναι το ίδιο. Οι γεύσεις έχουν αλλοιωθεί. Οι μυρωδιές έχουν γίνει βάσανο. Και εσύ απλά υπάρχεις. Περιμένεις το χρόνο πότε θα σου δώσει περίοδο χάριτος για να σταματήσεις να πονάς. Θέλεις να δεις ξανά τον ήλιο και να χαμογελάσεις. Να ξεχάσεις τη θύμηση του προσώπου που δεν υπάρχει πια. Αφήνεις τις πληγές όπως είναι και προσπαθείς να τις καλύψεις με ανούσια ξεσπάσματα: σακούλες γεμάτες με αυταπάτες, πληκτικές κοινωνικές συναντήσεις, ανούσιες καταναλωτικές συζητήσεις. Βλέπεις τις μέρες να κυ

Τούντο κόνσεπτ πίνω για να περάσω καλά πότε μου εν το κατάλαβα. Ξέρω ότι ντάξει, το να είσαι «κοινωνικός» πότης είναι αποδεκτό τζαι σεβαστό, αλλά το να πιω ώσπου να ξεράσω τα κέρατα μου είναι απλά αξιολύπητο τζαι βλακώδες. Είχα πολλές φορές τη κουβέντα τούτη κατά τα τελευταία χρόνια, μιας τζαι είχα τη τύχη να σπουδάσω στην Αγγλία, είχα την κακή εμπειρία να μάθω το τι σημαίνει «πίνω άρα διασκεδάζω» κόνσεπτ. Προσωπικά, ποτέ μου εν εθεώρησα το ποτό διασκέδαση. Οι γιατί εν με φέρνει στο τσακίρ κκέφι που λαλούμε, αλλά επειδή ποτέ μου εν το ένταξα μέσα στο have fun πρόγραμμα μου. Εν ένιωσα ποτέ μου την ανάγκη να το αναζητήσω σε κοινωνικές συγκεντρώσεις και μη για να περάσω καλά τζαι όμορφα. Μόλις επάτησα το πόι μου στην Αγγλία εσσοκαρίστικα που το πόσο εύκολα τζαι που το πόσο πολλά μπορεί να μεθύσει ένας άνρθωπος. Επίναν τις μπύρες του πάιντ σάννα τζαι ήταν λεμονάδα (αρέσκει μου πολλά η λεμονάδα, γι’ αυτό τζαι η παρομοίωση). Αλλά το θέμα ένεν ότι επίναν το ποτό σσιονοτό, αλλά ότι ήταν πεποισ

Το κείμενο που ακολουθεί είναι στην Κυπριακή γλώσσα. Σήμερα είναι Τσικνοπέμπτη. Το γεγονός τούτο αν τζαι κανονικά έπρεπε να μου έκαμνε κάτι, να μου βαρέσει κουδουνούθκια τζαι να με κάμει να εκστασιαστώ κάπως, προσωπικά μου φέρνει αναγούλες τζαι εμετίλα. Όι γιατί θέλω να το παίξω σνομπαρία τζαι να μποϊκοτάρω τη πιο ξακουστή παγανστική γιορτή του νησσσιού μας, αλλά γιατί εν η μόνη χρονιά που το καρναβάλι με βρίσκει σε παντελώς αδιάφορη τζαι γαουρίσσια διάθεση. Ναι εν γεγονός, ότι τελευταία εν έχω πολύν όρεξην, αλλά εν τζαι με το που εγύρισσεν η μέρα τζαι εγίννηκεν Τσικνοπέμπτη έννα στολιστώ τζαι να γίνω που τα καλά κλόουν, - γιατί ούλες τις άλλες μέρες εις τας κυπριακής κοινωνίας γινίσκουνται εθελούσια κλόουν οι παραπάνω-, τζαι να αρκέψω να χορέφκω σάμπα τζαι μακαρένα. Έλεος πιόν δηλαδή, τζαι πόθεν ως τα πόθεν εμάθαν οι βρακάδες τζαι οι γιαγιάδες το σάμπα που το Ριο Ντε Τζανέιρο; Τζαι να’ ταν μόνον ο χόρος έννα ήμασταν μια χαρά. Το φαί; Που το βάλλεις το φαί; Καλά το ότι ο Κυπραίος έννι

Είναι παντού. Είναι συνεχώς γύρω μας. Απλά αποφασίζουμε να μη την δούμε στα εξαντλημένα, θλιμμένα πρόσωπα των γύρω μας. Η κυκλοθυμία είναι η μετάσταση απο τη μια διάθεση στην άλλη. Από τη μια μπορεί να βρίσκεσαι σε καταρράκτες απόλυτης ευφορίας, και απο την μια στιγμή στην άλλη μπορεί να βρεθείς στη πιο σκοτεινή γωνιά του μυαλού σου. Μπορεί να είναι λόγο κατάθλιψης, λόγο στεναχώριας ή μοναξιάς. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία το τι είναι και απο που δημιουργείται. Το θέμα είναι πως υπάρχει. Και μαζί της η κυκλοθυμία μπορεί να επηρεάσει γεγονότα, συναισθήματα, καταστάσεις και διαθέσεις. Πολλοί την αγνοούν. Γιατί είναι πιο εύκολο να αγνοήσεις κάτι που μπορεί να σε βουτήξει σε σκοτεινά μονοπάτια του συν-ανθρώπου σου. Πάντα είναι πιο εύκολο να διαλέξεις την άγνοια απέναντι σε εκείνους που υποφέρουν, παρά να προσφέρεις τη σιωπηλή κατανόηση σου. Η άγνοια και η αδιαφορία είναι πιο γλυκιά στις μέρες μας. Χωρίς περιπλοκές και δεσμεύσεις, χωρίς υποχρεώσεις και απαιτήσεις. Μαζί με την άγνοια και την α

Πιάστηκα σε μια αδιέξοδη κουβέντα χθες το βράδυ με τα ξαδέλφια μου. Το θέμα (το αιώνιο θέμα): ο φτερωτός υιός της Θεάς Αφροδίτης που του αρέσει να παίζει τοξοβολία με τις ανθρώπινες καρδιές, aka Έρωτας. Εδώ σήμερα μιλάμε για έρωτα. Ένα κόνσεπτ που απο το καιρό που μια απο τις κολλητές μου στο σχολείο αποφάσισε να μου κλέψει το αγόρι που μου άρεσε, κατάλαβα ότι ο έρωτας είναι ένα ψυχοφθόρο, ανούσιο και άσκοπο πράγμα που μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο. Πάντα ευχόμουν να μη μου συμβεί, και πάντα αηδίαζα που συνέβαινε στις χαζο-χολλυγουντιανές ρομαντικές κομεντί. Νιους-φλας πιπολ! Αυτές οι μαλακίες που μας ταΐζει ξανά και ξανά το ρομαντικό Χόλλυγουντ έχει γίνει κλισέ υπέρ του δέοντος απο το καιρό που η Μεγκ Ράιν τα βρήκε με το Μπίλυ Κρύσταλ στη δεκαετία του 80. Και μιας και παίζει να είμαι αρχάρια επί του θέματος του «τι στα κομμάτια είναι τέλος πάντων αυτός ο έρωτας;» , είπα να ρωτήσω να μου πουν για να δω αν όντως έχω μπει και εγώ στην ουρά των αμέτρητων κονταροχτυπημένων που δεν βρίσ

Η ώρα 8.30πμ. Το ράδιο ρυθμισμένο όπως πάντα στο Κανάλι 6 Λεμεσού, μιας και κάνει (ας το πούμε) τις πιο αξιόλογες εκπομπές σ’ όλο το νησί. Και να σου να ακούγεται η σκληροτράχηλη φωνή του Παπαευαγόρου και της Νίτσας απο δίπλα που διαβάζουν με τρεχάλα τα μηνύματα των ακροατών τους για να προλάβουν να πάνε σε διαφημίσεις. Τους έχει γίνει νύξη πολλές φορές στο Κανάλι 6 πως οι διαφημίσεις τους είναι φτηνές και παλιομοδήτικες. Σε τέτοιου είδους παρατηρήσεις ο κ. Παπαευαγόρου είπε και ξανάπε πως το Κανάλι είναι ένας λαικός ραδιοσταθμός και προτιμάει να μένει πιστός σε ντόπιες, και χαμηλού κόστους, διαφημίσεις, μιας και είναι ντόπιο σταθμός. Οκ, αποδεχτό μιας και αφού είναι δικός του ο σταθμός εκείνος αποφασίζει τι διαφημίσεις θα παίξουν. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να παραθέσω μερικά αποσπάσματα απο κάποιες απο τις διαφημίσεις, οι οποίες παίζουν καθημερινά ολημερίς και κάνουν τον καθημερινό ακροατή να θέλει να αυτο-ακρωτηριαστεί απο την ανόητη και ανούσια πλύση εγκεφάλου που προσπαθούν να κάν

Χθες βράδυ με νανούρισαν οι Pink Floyd. Μέσα στη σιγαλιά και το σκοτάδι που σκέπασε τη κάμαρα μου, βρέθηκαν τα τραγούδια του Dark Side of the Moon να με συντροφεύουν σε ένα ζοφερό γλυκό λήθαργο. Η πρόθεση; Να βυθιστώ σ’ ένα γλυκό όναρ προς μια προσωρινή αποφυγή της πρόσφατης γρίπης που άρχισε να με τυλίγει χθες το απόγευμα. Και τότε ήταν που ήρθαν ποτάμια σκέψεων κατά νου και γέμισαν τα βραδινά μου όνειρα με το αίσθημα της ζήλιας και της ανασφάλειας. Καθώς με γλυκονανούριζε η σοπράνο γυναικεία φωνή απο το The Great Gig in the Sky, τα βαριά μου βλέφαρα έκλεισαν και η αλλόκοτη ονειρική περιπέτεια άρχισε. Είδα πάρτι γενεθλίων, προετοιμασίες για μια γιορτή, καινούργιες τεχνολογικές αναβαθμίσεις στις κυπριακές συγκοινωνίες (ναι, ονειρεύτηκα πως φτιάξανε τρένα στη Κύπρο και πως υπήρχαν Information Booths και σταθμάρχες και όλο το καρνέ που περιλαμβάνει ένας σταθμός τρένου – και μιλάμε για τεχνολογία σαν αυτή που υπάρχει στην Ευρώπη, οχι τσαπατσουλιές) ονειρεύτηκα τα δάση, τα βουνά του Τροόδο

Όσο και να πεις θα είναι αχαριστία να έχεις δουλειά την σήμερον ημέρα και να μην την εκτιμάς... Και όμως πόσες φορές στέκεσαι μπροστά στο καθρέφτη το πρωί και λες στον εαυτό σου "Έχω κουραστεί πλέον...Έχω κουραστεί να υπηρετώ το τέρας", που δεν είναι άλλο απο το χρήμα.Χρήμα απο δω χρήμα απο κει. Όλα τα αγοράζει και τα εξαγοράζει πλέον το χρήμα. Σαν ένα κύκλο που απλά κάνει σβούρες και δε λέει να σταματήσει. Σε μεγαλώνουν, σου λένε η ζωή είναι δύσκολη (τάχα) και σε κάνουν να πιστέψεις ότι η ζωή ενός μοντέρνου ενήλικα που ζει στον δυτικό κόσμο (τον ανεπτυγμένο κόσμο - μάι αςς)πρέπει να περιστρέφεται γύρω απο το χρήμα. Θα δουλεύεις ολημερίς, σε μια δουλειά που δεν σου αποφέρει καμία παντελώς ευχαρίστηση, αλλά επειδή σου δίνει να φας, το συνεχίζεις και βαδίζεις προς ένα καταναλωτικό αδιέξοδο. Και όλα αυτά, γιατί ΠΡΕΠΕΙ. Έτσι μας διδάσκει η μοντέρνα κοινωνία; Στα κομμάτια η κοινωνία...Όποιος τόλμησε πήγε ενάντια στη κοινωνία, όπως δε φοβήθηκε να φύγε απο τη κάθε τετριμμένη νόρμα τ

Τα πιο μικρά κι’ ασήμαντα είναι που πονάνε. Τα πιο ανούσια και άδικα. Τα πετράδια που στολίζουν τη φαντασία σου σα παιδί, τώρα είναι σαν μαύρες πέτρες που έρχονται να σε στοιχειώσουν στην άδικη ενηλικίωση σου. Ζηλεύεις, ποθείς, εκνευρίζεσαι για οτιδήποτε δεν έχεις στη ζωή σου, και για οτιδήποτε άλλο όμορφο, υλικό και ανούσιο έχουν οι άλλοι. Τα πετράδια των ονείρων σου είναι τώρα σαν κατάρες που σε κυνηγούν για εκείνο το άπιαστο απατηλό όνειρο που σου πουλά τόσο ασύστολα η κοινωνία. Μια ηλίθια συνταγή επιτυχίας για να πουλάς μια εικόνα που απλά στο τέλος θα πέσει να σε φάει μέσα από τη μοναξιά της, την ασυδοσίας της και την ανούσια ύπαρξη της. «Συνταγή επιτυχίας…», αυτό αναζητάνε όλοι. 1. Συνταγή του τέλειου σώματος. Να έχεις το τέλειο πιο σφριγηλό και όμορφο σώμα, χωρίς πανάδες, φακίδες, και με το τέλειο μαύρισμα. 2. Συνταγή του τέλειου συντρόφου. Να έχεις τον τέλειο σύντροφο που δεν θα ξεροκοιτάει (γιατί πως είναι δυνατόν με μια κορμάρα σαν και εσένα δίπλα του/της), που να σου είναι