Λυκόφως

Συνήθως όταν γράφω για χαρές αρέσκει μου να κάμνω χοχόηρο τζιαι καυστικά σχόλια. Αρέσκει μου να σατηρίζω τζιαι να διακωμωδώ το ακραίο τζιαι το υπερβολικό. Πριν θκιο εφτομάδες (ορ σόου) επία σε έναν συγγενικό μου γάμο. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν ούτε ακραίος, αλλά ούτε τζιαι υπερβολικός. Αλλά όπως κάθε γάμος τζιαι τούτος είχε τζιαι τα πάνω του τζιαι τα κάτω του, τα ιν τζιαι τα άουτ του. ( Σημείωση: Ακόμα τζιαι τα κάτω του, έστω τζι’ αν τα σχολιάσω ή τα διακωμωδήσω, πάλε νομίζω εκάμαν την όλην εμπειρία πιο σημαντική? – να το πω…Τέσπα. Είχαν τζιαι τούτα την σημασία τζιαι τη χάρη τους ) Λοκέισ h on , Λοκέισ h on , Λοκέισ h on Ο γάμος έγινε στην Αίγινα. Σε κλειστό κύκλο. Όπως καταλαβαίνετε εν εμπορούσε να πάει όλο το Ελληνικό σόι. Σόου, μόνον οι λίοι τζιαι θκιαλεχτοί (που ετύχαν κλήρον αλλόπως – όι ρε περιπέζω – ε?!?) εκαταφέραν να παραστούν. Μες τζίντους τυχερούς που λαλείτε έτυχε να ήμουν τζι’ εγώ. Στην αρχή εν εμπήκα μες την κλήρωση

The news always hit me hard. I guess it doesn't really matter on how much you knew the person as the fact that you actually knew them, and now they're actually not there any more. A funeral in Cyprus is a family affair, but mostly it's a woman's affair too. The Church You walk in. Everyone dressed in the appropriate black and gloomy attire.  Faces are looking down. They are looking miserable the very least. Or sad. Or remorseful of some kind. The relatives are easy to spot. Their eyes are all puffy and red. Too much crying. The horror. The shock of their loved one gone forever more is discerned all over their face. You walk in silence. You go and pay your respects to the relative. The deceased lies in the coffin with the little window for you to behold.  "This is me. This is my last facial expression. Look at me. For in a few moments, this flesh will no longer be in sight of this world." You walk to your sit. The liturgy summons the beginni