Λυκόφως

Του τύπου όι τάχα το τζαιρό που ήμασταν μωρά αλλά η αθώοτητα κάποιων σχέσεων. Είδα ένα ντοκουμένταρι σήμερα για τη ψοφισμένη Έιμι ( εγώ έτσι θα τη λαλώ τζιαι σε όποιον αρέσει )τζιαι εσκέφτουμουν ας πούμε....όταν γνωρίζεις ένα άτομο, πριν ακόμα δημιουργήσεις τα λεγόμενα "baggage" σας μεταξύ σας εν ούλα τόσο ιδεαλιστικά, όμορφα τζιαι αθώα. Εν σαν το καιρό που είσαι έφηβος τζιαι φαντάζεσαι το "μέλλον" σου. Εν ούλο γεμάτο ιδεαλισμό, ομορφκιά τζιαι αθώο. Εν πριν γνωρίσεις αβάσταχτο πόνο ( ίσως, εν ισχύει για κάθε άγρωπο τούτο που λέω γιατί κάποιοι εν χομο-σαπισμένοι που πολλά μωρά ) πριν αντικρύσεις μιαν απoτυχία ( μικρή ή μεγάλη ) τζιαι απλά ζεις αθώα ίσως τζιαι με ένα αδαής ύφος προς τη ζωή. Εχτές ετσακώθηκα φορ δεε φέρστ τάιμ έβερ με το μικρό μου ανηψιό. Εκείνος που με εσύστησε στα μπόυς τζιαι τον the friend . Ως γεγονός είπα σας ότι ο ανηψιός περνά μια δύσκολη φάση στη ζωή του αυτή τη περίοδο τζιαι εν πολλά πολλά γυρισμένος με αποτέλεσμα να εν πολλές φορές απότομος

Αυτό το ποστ γράφτηκε στις 28/07/2011 αλλά λόγω έλλειψης χρόνου και πολύς κούρασης αναβλήθηκε για ανάρτηση για την επομένη. Έσhιει μερικούς αγρώπους (ο θεός – χου - να τους κάμει) που απλά εν σέβουνται τίποτε. Ένας που τούτους αγρώπους εν ο ντάντιο . Ναι έννα μου πείτε, μα να κατηγορήσω το ντάντιο μου; Εεεε μα σιόρ. Ο άγρωπος εν τέλια παθέτικ μερικές φορές. Ούτε ιερό ούτε όσιο Παράδειγμά (εεε μα να μεν τεκμηριώσω τις απόψεις μου, εν γίνετε) -Εγχείρηση ντέι σήμερα της μάδερ ντίαρεστ . Είπε μου ο ντάντιο να είμαι απ εντ ράννινγκ να φύουμε που σπίτι στις 6.15 το πρωί. Όκεϊ. Έβαλα το ξυπνητήρούδι μου πας το φόουν να χτυπήσει 5.30. Εσηκώστηκα που λαλείτε όμορφα τζι ωραία. Ο ντάντιο έλειπε που το σπίτι. -.- Που ήταν; Μα που αλλού, οφ κορς. Εβούραν τες κούρσες πρωί πρωί ( για ήντα δουλειά κάμνει ο ντάντιο δε δαμέ ) Πιάνω τον τηλέφωνο. Η ώρα ήδη ήταν 6.15. Ο ντάντιο μόλις ανέβηκε τις σκάλες τους σπιθκιού. Έρκεται εντελώς χαλαρός. Κάμνει το γαλατούδι του. Χαϊδεύφκει το Συσέγκιο τζιαι κάθετε στ

«Μεν ξεχάσεις να φκερώσεις το πλυντήριο των πιάτων, να φκάλεις τα σκουπίθκια έξω πριν τις οχτώ τη νύχτα τζιαι να μαειρέψεις τις μπάμιες το Σάββατο» …and so it begins . Μόνο τούτο έχω να πω. Εν μες το Ντι-Εν-Έι της κύπριας μάμας να αγχώνετε για τα πιο τρίβιαλ πράματα. Ας πούμε το φαινόμενο του φοιτητή . Οφ κορς, η κύπρια μάμα έννα σου πακετάρει φαϊ με το κιλό για να πάρεις να έσhιεις κάτι γνώριμο που να τρώεται ποτζί στα «ξένα». Γκράντιτ πολλά λίες ήταν οι φορές που άφηκα τη μάδερ ντίαρεστ να μου πακετάρει φούντ (εεεε σατζιή γιέ μου, πόσα να κουβαλώ μες το αεροδρόμιο, ήντα που είμαι κανένα βιντιοφόρο?) Αλλά δεν εσυνάντησα ένα κυπραίο φοιτητή που να μεν φέρει όλο και κάτι φαγώσιμο πακεταρισμένο που τη κύπρια μαμούδα. Τζιαι το άλλο που το βάλεις; Έχουν το οι σίπριοτ μάμς να ρωτούν για τα πιο αυτονόητα πράματα... « έφαες; Τρώεις τζιαμέ που είσαι; (όι είμαι το κοριτσάκι με τα σπίρτα τζιαι πουλώ σπίρτα για ένα πιάτο φαϊ) Εν τζιαι πεινάς έννε; Κρυώνεις; (με θκιο σάκκους τζιαι πέντε πουλόβερ

Σαββατοκυρίακο με αρκετές ήσυχες στιγμές. Εν πριν να ξεσπάσει η μπόρα φένεστε γι' αυτό. Που λαλείτε ντίαρ συν-βλόγκερς τζιαι συν-βλογκέρισσες. Εμιλούσαμε με τον the friend τις προάλλες τζιαι είπε μου μιαν κουβέντα, μα ΜΙΑΝ κουβέντα που ιντρίγκισε με πολλά...Είμαστε η γενιά του καναπέ! Ακούτε φίλοι βλόγκερς; Τζιαι οφ κορς έσhιει δίκαιο ο the friend . Ζούμε σε μιαν εποχή που μόνο μιλούμε τζιαι όι μόνο εν πράττουμε αξιόλογο έργο αλλά γινισκούμαστε τζιαι τέλια κάουτς-ποτέιτος μπάι δε μίνιτ. Ας πούμε τα σημερινά κοπελούθκια (kids, bliaaax -.-) μεγαλώνουν μπροστά είτε που το χαζοκούτι είτε που την οθόνη του υπολογιστή. Τι Wii, τι Play Station, τι X-Box, τι ipad2, τι iphone, τι PC, τι Mac, τι Plasma tvs. Γενικά είναι ένα τεχνολογικό χάος η ζωή σήμερα. Εγινήκαμε ούλοι τζάνκις της τεχνολογίας, γιατί δυστηχώς, ευτυχώς, οι συνθήκες τζιαι οι συγκυρίες μας δίνουν τόση δυνατότητα να χρησιμοποιούμε τα τεχνολογικά πολυμέσα που απλά αφηνούμαστε τζιαι ενδίδουμε στα διάφορα commodities of this era.

Όι τωρά πέτε μου έχω άδικο; Όι έχω άδικο; Ας πούμε κόρη μου βλέπεις ότι πάεις να φάεις τα μούτρα σου τζιαι πάλε πάεις τζιαι κάμνεις της κελλές σου. Ε ήντα που θέλεις να σου πω. Το εν λόγο παραλλύρημα εν επειδή πρόσφατα ήρθαν εις την αντίληψη μου ότι πολλά άτομα στο περίγυρω μου έχουν "λάβ αφέαρς" με παντρεμένους/δεσμευμένους ή τζιαι σίμπλι καυκωμένους (κατά την κυρπιακή νεανική αργκό). Τζιαι ερωτώ...αφού τα γέριμα βλέπεις ότι τούντο πράμα εν εν σωστό ήντα το κάμνεις ιν δε φέρστ πλέις; Χα; Χα; Χα; Όταν επρωτοάρκεψα να κάμνω παρέα με τη Καρδερίνα λαστ γίαρ έτυχε τζιαι είσhε αναπτύξει λαβ αφέαρ με έναν παντρεμένο. Ας ιφ δις γουόζεντ ινάφ, ο εν λόγω παντρεμένος ήταν ο αρφός μιας που τις καλύτερες της φίλες. Οφ κορς τζιαι έμεινε εις τα μυστικά της αβύσσου ο συγκεκριμένος δεσμός. ΄ Απλά...όκεϊ εν εν ότι είμαι τζιαι κάποια να κρίνω, τζιαι δικαίωμα του κάθενου να θέλει να πνίξει το κουνέλι με όποιον νομίζει τζιαι θέλει τζίνος αλλά υπό την δική μου προσωπική ηθική ποττε εν θα μπορούσ

Είμαι που τη φύση μου ένα πολλά πολλά ανύσηχο πλάσμα. Έχω άγχος για ούλα. Αλλά ΟΥΛΑ! Ανυσηχώ για τα πάντα. Για το αν θα καθυστερήσω το πρωί στου δουλειά, αν θα μιλήσω ξανά με τους φίλους μου, αν θα προλάβω να κάμω κάποιες δουλειές ον τάιμ...γενικά ούλα αγχώνουν με. Πάντα αγχώνουν μου έτσι. Που το τζαιρό που ήμουν παιδούλα ( λέμε τωρά ). Εν εν καλό να έχω τόσο άγχος τζιαι να κάθουμαι τζιαι να σκέφτουμαι το ένα τζιαι το άλλο πλάθωντας φανταστικά σενάρια. Το μυαλό μου πάντα ήταν ο σhειρότερος εχθρός μου. Πάντα κάμνει με να βλέπω πράματα που μπορεί να μεν υπάρχουν ή να μεν εν αλήθκεια. Ή για να το πω πιο σωστά...εν η φαντασία μου που ήταν πάντα ο σhειρότερος εχθρός μου. Γιατί πάντα είχα όβερ-άκτιβ ιματζινάσhιον τζιαι όι πάντα με το καλό τρόπο. Πάντα η φαντασία μου οδηγούσε με σε σκοτεινά μονοπάτια. Πάντα να σκεφτώ το γουόρστ κέις σενάριο...να υποθέτω πάντα το σhειρότερο πράμα που μπορεί να γίνει έβερ. Γι αυτό είμαι γκαντέμο μια ζωή. Επειδή εν αφήνω τον εαυτό μου να πιστέψει ότι άξουαλι σάμ

Καλημέρες Ντίαρεστ Ντάιαρι, Ναι, ναι ξέρω. Τιμωρία στη γωνιά γιατί λαστ γικ επουτσόγραψα σε. Εεεε σόρρυ βρε Ντάιαρι ντίαρεστ ( λέμε τωρά ). Είχα να ασχοληθώ με πόλιτιξ τζιαι επαραμέλησα. Με σου πω ότι εστεναχωρήθηκα θέμας που εν σου έγραψα. Τοοο λοιπόν.. Ναι εν αλήθκεια Ντάιαρι μου. Επάθαμε εκρήξεις λαστ γικ. Τζιαι ηλεκτρικές αλλά τζιαι ενδοκομματικές. Σάστα τζιαι εγύρασσιν που τα έκαμε η κυβέρνηση Τζιμέλλος ( ie βλέπε χοντρούλης Δημήτρης εξ Κελάκιον χωρκόν ) Ανατίναξη στη Ναυτική Βάση στο Μαρί, 13 νεκροί, δυο φορές την ημέρα διακοπές ρεύματος σε ΟΛΟ το νησί απο βιβλική καταστροφή στο ηλεκτρολοπαραγωγικό σταθμό του Βασιλικο ύ...μα σhέλεις να συνεχίσω οξά? Καθημερινές διαμαρτυρίες τζιαι διαδηλώσεις πόξω που το Πρεζιτένσhιαλ χάουζ ...γενικά γίνεται της αναγεννησιακής εταίρας την τελεφταία εφτομάδα εις τη μεγαλόνησο. Πολύς πόνος, πολύ κλάμα, πολύ ταλαιπωρία, πολύ αγανάκτηση, πολύ μπλα μπλα...εεε μα φυσικά το μπλα μπλα θα έλειπε που τούντη κουβέντα?!? Οφ κορς νοτ! Σατσίη γιε μου. Το μπλα

"Peace is a state of harmony characterized by the lack of violent conflict. Commonly understood as the absence of hostility, peace also suggests the existence of healthy or newly healed interpersonal or international relationships, prosperity in matters of social or economic welfare, the establishment of equality, and a working political order that serves the true interests of all. In international relations, peacetime is not only the absence of war or conflict, but also the presence of cultural and economic understanding and unity." Είχα μια πολλά έπικ κουβέντα εψές πουρνό πουρνό ( λέμε τωρά ) με κάτι μπάντυς μου. Τοποθεσία: παρκούδι Συμμετέσχοντες: φίλοι Θεματολογία: απ’ όλα έχει το πανέρι Ώρα: μεν τα ρωτάς Βασικά η συζήτηση άρκεψε ως γνωστών για την επικαιρότητα ( βλέπε Χριστόφιας, Μαρί, 13 πεθαμένοι, διαμαρτυρίες, εκδηλώσεις, έκρηξη, αγανάκτηση του κοσμάκη ) τζιαι σιγά σιγά εξελίχτηκε σε...σαπράιζ σαπράιζ μια επική αναζήτηση για τις ζωές μας. Ω ματαιότης ματαιοτήτων, μα

Που λαλείτε συν-βλόγκερς τζιαι συν-βλογκέρισσες μου, Μόρνινγκ του όλ, ακόμα μια Δεφτέρα τζιαι μια εφτομάδα εξμήρωσε εις την κυπριακή μας ετούτη νήσο. Αφού επηζήσαμε τζιαι τα της "μαύρης" τζιαι γέριμης προηγούμενης εφτομάδας ( λέμε τωρά ) είμαστε μπακ τζιαι φούλι ανανεωμένοι (λέμε τωρά) στο δι όφις με τίγκα τη δουλειά να μας καρτερά με ανυπομονησία ως το σημερινό ιλεκτρίσιτι κατ ( ιν γουίτς κείς φακ μάι λάιφ ) Θκιο τρία ίσhους πόννα θίξουμε τζιαι έννα τσούξουμε σήμερα είναι ας φόλλοους: *Που να πα και να σηκώ τη κωλο κυβέρνηση μου μέσα. Βρε Δημήτρη βρε Δημήτρη πως τα έχεις κάνει ρόιδο, συ το έξυπνο αγόρι πως σε πιάσανε κορόιδο (λέμε τωρά). Εκάμετέτα πατέ με αγκινάρες ( αν υπάρχει δηλαδή έτσι πατέ ) τζιαι όι μόνο εθρηνήσαμε θύματα ( YET FREAKIN AGAIN )ούτε ένα αμ σόρυ δεν είσαστεν άγρωποι να φκείτε να πείτε. Όι πως έννα κάμει τζιαι τίποτε γιατί το σόρρυ εν μισό μπιιιιιππ. * One is the solution: REVOLUTION! Λέμε τωρά...εεε καλά εν είπαμε να γίνουμε ούλοι Τσε αλλά όκει, άτε κ

...so my manager says! “I am mad as hell and I’m not going to take this anymore!” ( Network, 1975, Sydney Lumet ) Και ερωτώ. Αυτή τη στιγμή που γράφω και κάθομαι στη δουλειά μου, στο γραφειούι μου, τζιαι πληκτρολογώ αριθμούς και παραγγελίες, μια μάνα θκιό δεκαεννιάχρονων λαλεί το λαστ φέαργελ της στα θκιο παιθκιά της... Και ερωτώ κύριοι ένορκοι...πόσες πορείες, τζιαι πόσα ξελαριτζίσματα, πόσα διαγγέλματα, τζιαι πόσες γεννήτριες, πόσα ριάλλια τζιαι πόσες κατηγορίες...τζιαι προς τι; Το λάθος εγίννηκε. Εν θέλει τζιαι πολλά η ανθρώπινη ζωή για να σβήσει. Είμαστε τόσο μικροί, τόσο εύθραυστοι... Για δώδεκα ανθρώπους η ζωή έσβησε..αναπάντεχα..άδικα. Πολλοί φκαίνουν στους δρόμους, διαδηλώνουν, δείχνουν το παρών τους, υποστηρίζουν το δίκαιο . Το δίκαιο μιας κοινωνίας που μας εδώθηκε άθελα μας, τζιαι μας επιβάλλαν το ένα τζιαι το άλλο. Τούντο μπλογκ έχασε τα μίλια τους δις γικ. Μιαν τα κομμένα ρεύματα. Μιαν η θλίψη, ο κόμπος στο λαιμό που εν με αφήνει να γράψω γιατί ότι τζι’ αν γράψω εν τόσο λί

(Pink Floyd - Comfortably Numb) Ακολουθεί πόστ εντός της ημέρας.. Το πόστ που λέγαμε.. Μούδιασμα... Έσhιει τόσες μέρες που πρίουμαι τζιαι μάχουμαι για το κακό των υλικών αγαθών, την παγαποθκιά των ισχυρών, της κατανάλωσης, της απληστίας τζιαι της ανθρώπινης ματαιοδοξίας. Κοιτάξετε τα γεγονότα τζιαι ειλικρινά πέστε μου...έχω άδικο; Πόνος, έκρηξη, χάος, αναρχία, θάνατος, οργή, αγανάκτηση, φωτιά, πυρκαγιά, υλικά αγαθά, πόνος, οικογένια, καμμένη γη, καρεκλοκένταυροι, ευθύνες, ευθυνόφοβοι, ανεύθυνοι, εξουσία, χάος, ηλεκτρισμός, ζέστη, ντροπή, συμπαράσταση, λύπη, θάνατος.. Τωρά να πω ‘θελαμέντα και πάθαμέντα’ ? Να δώκω συλληπητύρια; Να πω ήντα άγρηστοι που είμαστε για μυρριωστή φορά, να χλευάσω, να κατηγορήσω, να γκρινιάξω? Όι εν θα πω τίποτε που τούτα... Ο κύριος αυτοσκοπός μας ήταν όι για να ζούμε έτσι που ζιούμε, παρά τη φύση μας , αλλά δίπλα που τη φύση τζιαι όι απέναντι της. Φυσικά τις ανθρώπινες παπαρίες βλακείες πάντα έννα τις πληρώνουν μερικοί εκλεκτοί αθώοι, γιατί έτσι εν «ο κύκλο

Mias kai ekaman mou block pou ti douleia eipa na vrw ennalaktikes gia na postarw. In this case....meet da mobile phone device. =P Testing attention please...is this posting or what? :p

“In the spring of 1992 a young man went off to live his Alaskian Odyssey entered the bush off the Stampede Trail in the Alaska wilderness. he wanted to live off the land, harbouring nothing but the simplest, warmest beauty for nature. No phones, no wallets, no watches, no map, no people, no nothing. Just him and nature. His name was Christopher McCandles. He lived in the wilderness for 113 days in total. He perished at only twenty-three years old inside the Magic Bus – 142 Fairbanks.” Θκιο φτομάδες λέιτερ...το βιβλίο έχει διαβαστεί ξεκκοκκαλιστει , η ταινία έχει παρακολουθηθεί...αλλά τα σημάθκια της πορείας ενός νεαρού πρωτοπόρου εμείναν καλά χαραγμένα κάπου στα έγκατα της ψυσhής μου. Πολλοί τον αποκάλεσαν ρομαντικό-ηλίθιο-ιδεαλιστή που απλά επροσπαθούσε να τρέξει ας φαρ ας ππόσιμπολ που τη κοινωνιά τζιαι τα πολλά ντάντυ ίσhους του. Πολλοί τον είπαν απλά έναν βλάκα που έθελε να το παίξει έξυπνος γιατί απλά έτσι του ίσhε δώξει ότι εμπορούσε να τα καταφέρει να ζήσει χωρίς ανθρώπινα «μέσα

Σήμερα θα μιλήσουμε για την παρθεΝία. Ναι, μα είδες ντίαρ βλόγκερ; Ακόμα υπάρχει τούντο πράμα. Λίο λειψό οφ κορς αλλά they live among us. Εν θα τους/τες καταλάβεις οφ κορς αλλά τζιαι να τους/τες καταλάβεις θα αναρρωτηθείς για το species αυτό μιας τζιαι εν υπό εξαφάνιση. Ιν δε σοσάιετι μας τη σήμερον ημέρα θεωρείται πολλά σπάνιο πράμα να έβρεις άγρωπο πέραν τον είκοσι-εικοσπέντε γρονών που να μεν έσhιει πνίξει του κουνέλι ( ιφ γιού νόου γοτ άι μιν ). Ως πρόσφατα ήμουν τζιαι εγώ μες τούντη σπάνια κατηγορία ατόμων που απλά εν είχαν την τύχη ατυχία να γνωρίσουν τούντην συγκεκριμένη αγρώπινη εμπειρία. Μπορώ όμως αγαπητέ μου βλόγκερ να σου κάμω πιν-πόιντ πολλές/ους άουτ δέαρ που ακόμα εν εζήσαν τούντο πράμα. Εμιλούσα με μια φιλενάς τσαρλούα ( κύπρια της αγγλίας ανάγιωμα ) που κοσπενταρίζει τζιαι ανυσηχεί πολλά γιατί ακόμα εν έτρίφτην το πιπέρι της ( αγκέιν ιφ γιου νόου γοτ αί μιν ). Συνέχεια το σσυτζενολόι της ούλο ( ακόμα τζιαι η open-minded μάμα της ) μουρμουρούν της πότε έννα έβρει γκόμ

Καλημέρες Ντάιαρι μου, Επαραμέλησα σε λαστ γικ. Άι νόου. Άι αμ μπακ νάοου. Όχι δρυμήτερη αλλά ντεφινετιλί με νέα. Είμαι ντάουν. Όι ντάουν τάουν. Απλά ντάουν. Επιάσαν με οι μαύρες μου τζιαι οι ξερές μου. Είμαι ουάν στεπ φρομ τόταλ κατάρρευση τζιαι θέλω να σηκωστώ να τα ξαπωλήσω ούλα τζιαι να φύω. Σήμερα νιώθω τζίνο που λαλούν άμα χαλάσουν τα μήλα rotten . Εν εν τίποτε συγκεκριμένο. Γελ όκι, εν λίο το ότι άλλο λίο να σπουρτήσω τις προάλλες. Αλλά τζίνο εν με κόφτει δατ μάτς. Είμαι ντάουν γιατί well…I’ve been sick. Sick and tired . Εβαρέθηκα τον εαυτό μου. Τζιαι να πληγώνω κόσμο γυρώ μου. Ειδικά άτομα που εν μου φταίσιν σε τίποτε ( ie κοίτα πρίβιους πόστ ) Να καρτερώ things that aren’t coming. Η εγχείρηση της μάδερ ντίαρεστ πλησιάζει. Νιώθω μουδιασμένη και νευριασμένη με τα πάντα. Απλά...θέλω να φύω. Να κλείσω τα μάτια μου και να κοιμηθώ για πάντα. Την επόμενη εφτομάδα (Τρίτη ακριβώς) κλείω ένα χρόνο σε τούτη δουλειά. Ένας ολόκληρος χρόνος τζιαι νιώθω ότι είμαι σε complete and utter stand-

Τζιαι ενώ ανυπομονούσα τόσο πολλά να ξεκινήσει το γικ-εντ μου τέσπα...εξεκίνησε τζιαι δεν εκύλλησε as I’d hoped. Of course nothing does γιατί απλά είμαι εγώ τζιαι η μαυριδερή μου τύχη ( την τύχη μου μέσα ).. Εκτός του ότι είμαι το πιο απίστευτα σπαστικό-κτητικό-αγχωτικό όν που περιφέρεται μες τούντον μάταιο πλανήτη, μες το γικ-εντ έγινα τόσο εγωίστρια τζιαι τόσο κτητική που άθελα μου όι μόνον επροκάλεσα εντάσεις στη φιλία μας με τον the friend αλλά έθελα να φκω τζιαι που πάνω. Το γαούρι το ξεσαμάρωτο. Τζιαι σάννα μεν εφτάναν ούλα τζίνα ( τα κλάματα τζιαι οι οδυρμοί ώιμέ! ) σε μια φάση τζιαμέ που εσυντρολιστήκαμε συναισθηματικά με τον the friend εχτύπησε με καταΚούτελα ο πανικός....επίθεση χωρκανοίιιιιι....βουράτε τζιαι εκάμαν μου επίθεση. Βασικά καμία επίθεση. Απλά για πρώτη φορά στη ζωή μου έπαθα τέθκια κρισάρα πανικού που όι μόνον εζαλίστηκα, αλλό λίο να φυρτώ μες τα μισά του δρόμου. Τον καημένον το the friend πρέπει να τον εσυντρόμαξα πολλά...εεε αφού βλέπει με τη μια να του κάμνω

Πότε είσαι δεκαοχτώ χρονών μαθητούδι τζιαι μετράς μια μια τις μέρες σου μέχρι να «αποφυλακιστείς» που τούντο αναγκαστικό θεσμό που το λαλούσιν ‘σχολείο’ τζιαι πότε βρέθεσε να είσαι mid-twenties τζιαι να αναρωθκιέσαι what the fuck happened to you??? Επερίμενες με ανυπομονησία να φίεις που το σπίτι σου. Να αρχίσουν οι σπουδές σου, να γνωρίσεις επιτέλους νέα άτομα, νέους πολιτισμούς, κουλτούρες, παραδόσεις, να κάμεις καινούργιους φίλους, καινούργια ρομάντζα, καινούργια σκόρσα... Τζιαι ξαφνικά μεταφέρεσε 6 χρόνια μετά, μπροστά που ένα κομπιούτερ να κάθεσαι αμέτρητες ώρες σε δουλειές που υπήρξαν πολλάν υποσχόμενες αλλά που δεν ανταποκρίνονται στο παθιασμένο ενθουσιασμό του δεκαοχτάχρουνου εγώ σου τζιαι τις προσδοκίες του για επαγγελματική καριέρα. Σάννα τζιαι όλα όσα είσhες κάποτε in mind ότι έθελες να κάμεις γιατί ήταν σημαντικά, τωρά απλά φαίνουνται αλλοιωμένα, αλλαγμένα που τη πραγματικότητα...τη νέα ζωή που εν είναι καθόλου όσο ρόδινη την εφαντάζεσουν στην ιδεαλιστική άγνοια των δεκαοχτ