When I grow up...

Πότε είσαι δεκαοχτώ χρονών μαθητούδι τζιαι μετράς μια μια τις μέρες σου μέχρι να «αποφυλακιστείς» που τούντο αναγκαστικό θεσμό που το λαλούσιν ‘σχολείο’ τζιαι πότε βρέθεσε να είσαι mid-twenties τζιαι να αναρωθκιέσαι what the fuck happened to you???

Επερίμενες με ανυπομονησία να φίεις που το σπίτι σου. Να αρχίσουν οι σπουδές σου, να γνωρίσεις επιτέλους νέα άτομα, νέους πολιτισμούς, κουλτούρες, παραδόσεις, να κάμεις καινούργιους φίλους, καινούργια ρομάντζα, καινούργια σκόρσα...

Τζιαι ξαφνικά μεταφέρεσε 6 χρόνια μετά, μπροστά που ένα κομπιούτερ να κάθεσαι αμέτρητες ώρες σε δουλειές που υπήρξαν πολλάν υποσχόμενες αλλά που δεν ανταποκρίνονται στο παθιασμένο ενθουσιασμό του δεκαοχτάχρουνου εγώ σου τζιαι τις προσδοκίες του για επαγγελματική καριέρα. Σάννα τζιαι όλα όσα είσhες κάποτε in mind ότι έθελες να κάμεις γιατί ήταν σημαντικά, τωρά απλά φαίνουνται αλλοιωμένα, αλλαγμένα που τη πραγματικότητα...τη νέα ζωή που εν είναι καθόλου όσο ρόδινη την εφαντάζεσουν στην ιδεαλιστική άγνοια των δεκαοχτώ σου χρόνων.

Τζιαι κάπου μες τις καινούριες εμπειρίες ανακαλύπτεις τζιαι νέες ιδεολογίες, νέες πραγματικότητες, νέους πόνους, νέους πειρασμός τζιαι βρίσκεις πιο μεγάλα τζιαι ογκώδες εμπόδια που απλά σε φέρνουν πολλές φορές σε σταυροδρόμια (ψυχολογικά, πρακτικά, συναισθηματικά,πνευματικά κλπ) που απλά εν μπορείς να προβλέψεις τι έννα γίνει αν πάω ποδά τζιαι τι έννα γίνει αν πάω ποτζί.

Μαζί με την ηλικία έρχονται τζιαι αμέτρητες αποσκευές με ανασφάλειες, πόνο, αγάπη, φόβο τζιαι ελπίδα. Τζίνος ο δεκαοχτάχρονος όμως που ακόμα να ξεκινήσει η ζωή του πάντα έννα ζει μέσα σου. Πάντα έννα είναι σάννα τζιαι περιμένεις να αρκέψεις κάτι. Ότι περιμένεις να αρχίσεις να ζεις...

Κάπου along the way έννα χρειαστεί να πληγώσεις τζιαι να πληγωθείς...έννα πρέπει να βάλεις νερό στο κρασί μου (τζιαι καμιά τεκίλα άμα λάχει)...έννα χρειαστεί να δεχτείς πράματα τζιαι καταστάσεις που ενώ παλιά εχλεύαζες τζιαι υπόσχεσουν πως εν θα έκαμνες ποττέ στη ζωή σου, τωρά βλέπεις ότι....σούνερ ορ λέιτερ γιού μπικάμ what you were always afraid of….unless....you snap...and you change course!

Τελικά εν ξέρω ποιός το είπε ή όι αλλά είσhε δικαίο τζίνος που είπε ότι στη τελική εν ούλα θέμα απόφασης. Αν προσπαθήσεις να επαναφέρεις που το κώμα που ζεις τον δεκαοχτάχρωνο μέσα σου, τζιαι κάμεις μια στροφή 360 μοιρών από τη σιτγμή που βρίσκεσαι στη στιγμή που ονειρέφκεσουν πριν έξι ή οχτώ ή δέκα χρόνια, έννα δεις ότι τα ίδια πάθη εν ακόμα τζιαμέ, αναλοίωτα στο χρόνο τζιαι πως η current age σου περιμένει την αφύπνιση...

Όπως αναρωθκιέτουν πριν είκοσι χρόνια περιπού πλέον ένα εικοσιδυάχρονος στη Νόρθ Ντακότα που είσhε καημό να πραγματοποιήσει την Alaskian Odyssey του, έτσι αναρωθκιούμαι τζιαι εγώ.... «γιατί στους αγρώπους χτηνά αρέσκει τους να πληγώνουν τζιαι να λαλούν τόσα ψέματα ο ένας στον άλλον; Γιατί ούλοι φοούνται το unconventional του κατεστημένου;”... γιατί απλά εν λαλούμε την αλήθκεια στον εαυτό μας τζιαι σε τζίντο το δεκαοχτάχρονο ότι η ζωή είναι στάδια με γκρεμούς τζιαι ρότσους τζιαι περιπέτεια....κάτι σαν τον Γκράντ Κάνυον αλλά με πιο πολλές αχρείαστες λεπτομέριες ον δε γέι...

When I grow up....I want to be true and alive...

Καλό γικ-εντ έβρυ-μπάντυ με πολλές ζωντανές τζι’ αληθινές στιγμές! =)


(Death - To Forgive is to Suffer)
- κάτι εντελώς άσχετο με το πιο πάνω θέμα,άι τζαστ λάβ δις μπάντ-