Saturday Gone Bad

Τζιαι ενώ ανυπομονούσα τόσο πολλά να ξεκινήσει το γικ-εντ μου τέσπα...εξεκίνησε τζιαι δεν εκύλλησε as I’d hoped. Of course nothing does γιατί απλά είμαι εγώ τζιαι η μαυριδερή μου τύχη (την τύχη μου μέσα)..

Εκτός του ότι είμαι το πιο απίστευτα σπαστικό-κτητικό-αγχωτικό όν που περιφέρεται μες τούντον μάταιο πλανήτη, μες το γικ-εντ έγινα τόσο εγωίστρια τζιαι τόσο κτητική που άθελα μου όι μόνον επροκάλεσα εντάσεις στη φιλία μας με τον the friend αλλά έθελα να φκω τζιαι που πάνω. Το γαούρι το ξεσαμάρωτο.

Τζιαι σάννα μεν εφτάναν ούλα τζίνα (τα κλάματα τζιαι οι οδυρμοί ώιμέ!) σε μια φάση τζιαμέ που εσυντρολιστήκαμε συναισθηματικά με τον the friend εχτύπησε με καταΚούτελα ο πανικός....επίθεση χωρκανοίιιιιι....βουράτε τζιαι εκάμαν μου επίθεση. Βασικά καμία επίθεση. Απλά για πρώτη φορά στη ζωή μου έπαθα τέθκια κρισάρα πανικού που όι μόνον εζαλίστηκα, αλλό λίο να φυρτώ μες τα μισά του δρόμου. Τον καημένον το the friend πρέπει να τον εσυντρόμαξα πολλά...εεε αφού βλέπει με τη μια να του κάμνω του κόσμου το bitching τζιαι που την άλλη να λουβώ όπως το χαλβά πας το πεζοδρόμιο, ήνταλοϊς να μεν συντρομαχτεί το πλάσμα.

Επία να φυρτώ, έτρεμα, είδα τον ουρανό σφοντύλι (στη κυριολεξία), εζαωπατούσα, είδε τζιαι έπαθε ο the friend να με πάρει σπίτι. Με τα σhίλια ζόρκα να κουτσουφλώ κάθε θκιο λεπτά, να θέλω να κάτσω, να αρκέφκω το κλάμα έτσι ξαφνικά τζιαι γενικά φορ δε φερστ τάιμ έβερ my legs were giving out...εν σάννα τζιαι τίποτε πάνω μου εν εδούλεφκε. Ούλα εγίναν temporarily unavailable. Τζιαμέ που έκαμνα στράτα σρατούλα θέμας εσταμάτησε τζιαι ένα αυτοκίνητο να ρωτήσει αν είμαι καλά...Καλά πρέπει να εχαντακώθειν ο άγρωπος, να βλέπει μιαν αναμαλιασμένη να ζαωπατά να κλαίει...πρέπει σίουρα να με επέρασε για junkie. Τζιαι μες την οδύσσεια πορεία μας να κουτσοπερπατήσω ως το σπίτι του the friend να σου ξεπετάγεται ένας σκύλος...μεγάλος, χρώματος μπεζ, να μου απλώθει τα πόθκια του. Εεε τούτο ήταν, έπεσα τζιαι αγκάλιασα τον, no questions asked. Απλά αγγάλιαζα τον για πεντέ-έξι λεπτά...φάρμακο/άγγελος εξ ουρανού. Τέλεια anti-stressant.

Με τα πολλά, τζιαι millions of rounds of applause for the friend που όι μόνον εκουβάλαν με είκοσι λεπτά ως το σπίτι αλλά ανέβασε με τζιαι που τις σκάλες τζιαι έβαλε με να τζοιμιθώ τζιαι δεν ησύχασε ώστε να ξεραθώ...εν ξέρω τι με πιάνει ώρες ώρες τζιαι σαμποτάρω τον ίδιο μου τον εαυτό. Άντα τζιαι αντιλήφθηκα ότι πάω να τα σκατέψω ούλα με τον the friend εσφίχτην η καρδία μου, τα πόθκια μου ελυγίσαν τζιαι απλά έπαθα ολικό μπλακ-άουτ. Έφερα τον εαυτό μου σε έτσι σημείο που απλά εν έσωνα ούτε να σκεφτώ σωστά. Εθώλωσα λαλώ σας.

Όσες φορές τζιαι να απολογηθώ δε ξέρω γιατί με αντέχει ακόμα..τζιαι κάπου μέσα μου, εν ξέρω αν εν κανένας φτερωτός αγγελος ή πελαργός που τον εχαντάκωσε τζιαι ήρτε ομπρός μου...τζιαι όσα ευχαριστώ τζιαι να πω εν λια για τζίνα που λαμβάνω, γιατί απλά εν ξέρω αν τα αξίζω καν.

Τζιαι συν της άλλης ήρταν τζιαι τα περιοδικά μου να εντείνουν τις μανιώδες γυναικείες ψυχώσεις μου ότι αί αμ γουόρθι οφ νάθινγκ...δε ξέρω το λόγω της κτητικότητας μου. Γιατί σφύγγω τους άλλους όσπου να σπάσουν τζιαι να φύουν που δίπλα μου. Εν το μόνο πράμα που αί χαβ εξπιριάνστ σε ούλη τη ζωή μου. Είμαι κτητική. Δυστηχώς. Καταπιέζω κόσμο τζιαι θέλω τον άλλον δίπλα μου. Γι αυτό μεινίσκω μόνη μου στο τέλος, τζιαι ίσως καλύττερα. Είμαι κακό. Έτσι νιώθω σήμερα. Ότι είμαι μια μπάλα κακού. Που απλά θέλει να ξεζουμεί τζιαι να τρώει σαν κανένα παχύδερμο. Ίσως τζιαι τούτο να βολέφκει στην «εξαφάνιση» που ονειρεύκουμαι να κάμω, γιατί τότε απλά έννα σταματήσω να σπείρω το κακό μέσα μου.

Το Σάββατο ήταν μια φάση..ούλα ή τίποτε. Πολλά απόλυτο, ανώριμό τζιαι απλά εγωιστικό. Ζητώ πολλά άι νόου, αλλά εν ξέρω πως να σταματήσω να αγαπώ ολοκληρωτικά...εν έμαθα ακόμα να βάλω όρια φένεστε μου. Τζιαι τούτο εν στην τελική που έννα με στείλει να παίζω hide and seek με τα σκουλούτζια σιξ-φιτ-άντερ.

Η Κυριακή ήρτε απλά να απαλύνει λίο τη κατάσταση με την κάθοδο του ανύπαρκτου παιδιού μου (πτου πτου πτου κακό και ξόριστο να μείνει το μπασμένο) αλλά ακόμα νιώθω ότι χρωστώ συγγνώμες τζιαι πολλά ευχαριστώ για να επανορθώσω για τον αστείρευτο κτητισμό που έδειξα λίο πριν να παγώσουν ούλα πάνω μου.

Δε ξέρω τι πρέπει να περιμένω στο μέλλον. Ίσως μοναξιά και ησυχία να είναι τα μόνα που μου αξίζουν. Για να μένει το κακό μακρυά απ’ τους άλλους. Ακόμα να πιστέψω ότι έσhιει η κοινωνία μας ανθρώπους σαν τον the friend...που όι μόνο να μεν σε φτύνουν μετά που τους κάμνεις τα κάστια, αλλά να σου διούν ούλο τους το σhέρι για να σε προστατέψουν...εν μου εξανάτυχε έτσι πράμα...πολλά σhόκινγκ για ένα σπαστικό-αγχωτικό-κτητικό-κυνικό πλάσμα το λόου μου.

Note to self:
Ευχαριστώ, συγγνώμη, εμπιστεύομαι... λέξεις που εν πρέπει απλά να τις λέω για να τις πω...αλλά για να τις κάμνω πράξη...

“Ευχαριστώ που εν με άφηκες να λιώσω πας το πεζοδρόμιο το Σάββατο έτσι πουρνό πουρνό...εν ξέρω τι θα έκαμνα μητά σου.
Συγγνώμη που σου βάλω τους δώδεκα άθλους...ξέρω το ότι εν είσαι ο Ηρακλής τζιαι λάθος μου που σφίγγω τόσο πολλά. Παραφέρομαι..
Εμπιστευομαί σε...γιατί for some inexplicable reason, you haven’t given up on me yet, when I would have a thousand times by now.”

This song is dedicated to the friend…μακάρι οι ελευθερίες σου να έρθουν όπως τις θέλεις!


(Iggy Pop - Passenger)

P.S. Επία να ξαναλουβίσω σήμερα το πρώι γιατί είμαι βλάκας τζιαι εν κανεί που εν εξασθενημένος ο οργανισμός μου επερπάτησα στη δουλειά τζιαι είδα θκιο σπουρτημένους κάττους μες το δρόμο τζιαι αλλο λίο να κάμω εμετό...άτιμη κοινωνία, άτιμη..