Λυκόφως

Για να είμαι ειλικρινής ποττέ εν ήμουν καλή στο να απορρίφκω προτάσεις που το αντίθετο φύλο γιατί σπάνια δέχουμαι προτάσεις. Αλλά εψές το απόγευμα μισή ώρα πριν σχολάσω που τη δουλειά πεττάσσετε ένας άφρικαν-αμέρικαν που τα κεντρικά όφις για επίσκεψη στο σhόουρουμ για να δει τα ρολόγια μας πέρκι ψουμνίσει τίποτε. Αντί να ψουμνίσει ρολόι έθελε να ψουμνίσει μουνί γενέκα. Ο πονηρός άφρικαν-αμέρικαν. ( έεει ψιτ! Πρασινάδα τούτος εν για λόοου σου, να σου κάμω κονέ;) Στη συγκεκριμένη περίπτωση επειδή ήμουν το μοναδικό μουνί θηλυκό δαμέσα εεε...εκούτσισε πάνω μου. Εγώ έχω ένα αήπι. Είμαι εκ φύσεως μου ευγενική τζιαι χαμογελαστή μέχρι αηδίας. Ειδικά άμαν πρόκειτε για πωλήσεις είμαι ον μάι μπεστ μπιχέιβουρ πάντα. Τούτο έμαθα το που εδούλεφκα ανάμισι χρόνο στην μάνα Ίνγλαντ. Η ευγένεια είναι μες τη νοοτροπία της κουλτούρας τους τζιμέσα τζιαι πάντα άρεσκε μου που ούλοι είναι ευγενικοί με ούλους. Μπορεί τζιμέσα πολλές φορές να το κάμνουν τζιαι με υποκριτικό τρόπο ( όι λίο αλλά τέσπα, θα το αφήσ

Το σημερινό emo diary entry ακυρώνετε λόγο λεκτικού ξεζουμίσματος από το προηγούμενο πόστ. Τύφλα να’ χει η θεματολογία ‘φιλία’ Φαμίλια – τσέκ Χριέντς – σόου εντ σόου Γουόρκ – μόνη σαν το λεμόνι Γιου-γκι-όο-ωωω! – ποσhίζω Συσέγκιο – πονεί το φτωχό, αχχχ womanhood Αυτά...εις το επανειδείν. Τολκ σούν!

Άρκεψα τζιαι θκεβάζω πολλά σε βλογκς τζιαι σε κάτι φατσοβιβλικά-στέιτους για φιλίες που επαγώσαν τζιαι φίλοι που πουτσο γράφουν άλλους φίλους...τέσπα. Επρόσεξα μια ευρή θεματολογία πας το θέμα ‘φιλία’ . Εν πρέπει να μιλώ τζιαι πολλά γιατί σχετικά με το τελευταίο κρούσμα φιλίας που είχα (ie κοίτα Καρδερίνα ) εν υπήρξα τζιαι η καλύτερη φιλενάς, ττού μπι όνεστ τζιαι σε τούτο παραδέχουμαι ότι έσφαλα. Κατά τους χρόνους, τζιαι τζιαιρούς, έιχα πολλές σημαντικές φιλίες, το ιδίου φύλου ( όι συκής, που το άλλο ) αλλά όλες ( σχεδόν ) είτε εκαταρρεύσαν λόγο του ενός ή του άλλου θέματος είτε απλά εξεθωριάσαν με το χρόνο τζιαι την απόσταση τζιαι εσβήσαν. Εμείναν μου πέντε-έξι πολλά καλές φίλες, αλλά όλες είναι στο εξωτερικό. Οι θκιό ήταν που το σχολείο μου, οι άλλες θκιο που το πανεπιστίμιο στο πρώτο πτυχίο μου τζιαι οι άλλες θκιο που το τζιαιρό του μάστερ τζιαι της δουλειάς μου. Τζιαι ούλες θέλουν με να μετικίσω ξανά εξωτερικό.. κι όμως είμ’ ακόμα εδώ, κι’ αυτό το καλοκαίρι, λιωμένο παγωτό, κολλάε

Που τη μούτη να με πιάσεις σήμερα έννα σκάσω. Πολλά κακό στάρτ οφ δε ντέι. Πάρα πολλά κακό. Όι μόνο είμαι υπό την υποψία ότι κάπου μου ‘επαραέπεσαν’ 400ευρωπουλάκια, αλλά είμαι φούλ θυμωμένη με τον νέο μου εξτέρναλ που γκεςς γουάτ;;;; Εχάλασε τζιαι τούτος. Φορ φαξ σέικ. Εγόρασα τον λάικ έι γικ ακγόου τζιαι δε δουλέφκει. Πρέπει να πάω σήμερα να τους το πάρω πίσω τα γέριμα να δω τι γίνετε γιατί εν πάει άλλο. Το πρόβλημα είναι ότι επέταξα την απόδειξη τζιαι αν δε μου το αλλάσσουν τότε σάστα τζιαι γύρασσιν. Είμαι τζιαι φουντουνιασμένη γιατί το Συσέγκιο εν 12χρονών γαουρόσhιλα τζιαι ακόμα έσhιει εμμηνόροια. Αϊ μιν γοτ δε φακ πίπολ; Εν έπρεπε να περάσει στην εμμηνόπαυση μπάι νάου? Γοτ ις ρονγκ γιθ δις ντόγκ??? Τζιαι είμαι, είμαι να σκάσω είμαι. Με πολλά νεύρα, στην τσίτα τζιαι έτοιμη να αρχίσω πόλεμο με τον οποιονδήποτε σήμερα. Το καλό είναι ότι είμαι όφις αλόουν σόου εν έχω τζιαι κανέναν να τσακωθώ. Αλλά φοούμαι ακόμα τζιαι να κάμω τσατ με φριέντς μου σήμερα γιατί έννα τα φκάλω ούλα πάνω το

Καλά τα λαλεί το τραούδι. Αλλά ποιός το κάμνει; Ας εξετάσουμε λίο. Το τραγούδι ετούτο εδώ (που βλέπετε μπιλόου σας) μιλά για τη πείνα. Ανά τα χρόνια εγίναν διάφορα band aids για να μαζεφτούν λεφτά για να ταϊσουν τον μισό πληθυσμό που εν έσhιει ιδέα τι θα πει σούβλα, ή οφτό κλέφτικο, ή παττίχα με το χαλλούμι, ή μακαρόνια του φούρνου, ή κουπέπια ή πατατοσαλάτα. Τέσπα εν ξέρουν τι θα πει εστί κυπριακό/δυτικό φαί. Αλλά το θέμα συμ-πάθεια εν μεγάλο σάμπτζεκτ..ας πούμε ότι τη συμπάθεια πλέον εν την βλέπουμε τόσο συχνά. Όι μόνο επί του θέματος πείνας τζιαι βοήθειας πρώτων υλών αλλά εν υπάρχει τζιαι η ψυχική συμπάθεια. Ζούμε σε ένα dog-eat-dog κόσμο. Σχέσεις συμφέροντος παντού. Είμαι κοντά σου γιατί έχω να κερτίσω κάτι που λόου σου. Ακόμα τζι αν εν η ευχαρίστηση της παρέας σου, για μένα είναι συμφέρον. Πόση συμπάθεια προσφέρουμε πλέον ανιδιοτελώς στις μέρες μας; Σχεδόν τίποτε. Έννα πλησιάσουμε κάποιον γιατί έχουν να πιάσουμε κάτι....αλλά στο να δώσουμε;; Ο καθένας βλέπει τον εαυτό του σαν έν

Ας πούμε γιατί ΟΥΛΕΣ οι μάμες να’ ναν οι ίδιες; Μα ούλες;;; Οκέι μπορεί να μεν είμαι μάνα, τζιαι μπορεί να μεν γινώ ποττέ μου αλλά γιατί πρέπει όλες να είναι τόσο ασφυκτικά οι ίδιες προσπαθώντας να σου υποδείξουν πως «πρέπει» να είσαι τζιαι να φέρεσαι; Γιατί, ειδικά δαμέσα στη μικρή μας νήσο, όλες οι μάνες της Κύπρου εν μπορούν να κόψουν once and for all τον ομφάλιο λώρο με τα κοπελλούθκια τους; Τζιαι ας πούμε γιατί τα κοπελούθκια να βρίσκουν σαν μόνη διέξοδο το χάρτωμα για να φίουν που σπίτι τους επι τέλους; Το βρίσκω πολλά εκνευριστικό και απαράδεκτο που επικρατεί τούτη η καταπίεση τζιαι πολλές φορές η φασιστική ανάκριση απο μανάδες. Πρέπει να καταλάβουν πλέον ότι τα παιδιά αλλάζουν, μεγαλώνουν, διαφοροποιούνται μέσα απο τις εμπειρίες τους τζιαι δεν υπάρχει πλέον τούτη η ανοχή για κριτική τζιαι το αχρείαστο κήρυγμα για το πως θα «πρέπει» κάποιος να ζει τη ζωή του. Ας πούμε, πάλε εχτίτζιασα εχτές με τη μάδερ ντίαρεστ (που she was nothing but dearest εχτές) επειδή άρκεψε το μακρί τζ

I know, I know, έσhιει κάτι λίες μέρες που εχάθειν που τη βλογκόσφαιρα. Ναι μέινλι γιατί ήταν φουλ το καρνέ μου τούντο γικ-εντ αλλά όλσο γιατί απλά ο συγγραφικός μου οίστρος εφρέναρε απότομα (σαν ένα παλιό σκαραβαίο) τζιαι εν εμπορούσα να γράψω. Εξεκίνησα οφ κορς διάφορα ποστ αλλά έμειναν στο ντράφτ section. Oh well. Εν η αλήθκεια ότι I’ve always been a bit of a thinker. Ήντα a bit. Πολλά αλλά ας με το κάμουμε θέμα. Εεε που λαλείτε. Λαστ γικ εγύρισσα τζιαι είπα του the friend ότι I think it’s time for a certain read…(που να μεν το ξεκινούσα τζιαι θα αναπτύξω τους εμφανής λόγους). Το βιβλίο τούτο εγίνηκε τζιαι ταινία πριν μερικά γρόνια την οποία απαρνήθηκα να κάτσω να δω γιατί μιας τζιαι βασίζεται σε ρίαλ ιβέντς εν δέχουμαι ακόμα να την δω. Σόου είπα, πρώτα το βιβλίο τζιαι μετά το βίζουαλ. Το θέμα είναι ότι τόσο καιρό (δηλαδή που το καιρό που κάμνουμε παρέα με τον the friend ) εν εδέχουμουν ούτε το βιβλίο να θκεβάσω γιατί ήξερα που μιας αρχής ότι this book would be my doom . Καλά σιγά τ

Απαναίτσα μου τζιαι έπιαμε η βουδιστική μου φάση τζιαι ποιός με κρατά νάου. Ώιμε...βαστάτε με τζιαι θα πάρω μιαν ανήφορια θα πάρω μονοπάτια που οδηγούν στα σκαλοπάτια πόξω που το γραφείο μου. Ο μίστερ γκουρού που σας έλεα στο πρίβιους ποστ τα φταίει ούλα. Θκεβάστε πιο κάτω να δείτε. The Real Robbers There is nothing to fear, because we don't have anything to lose. All that can robber from you is not worthwhile, so why fear, why suspect, why doubt? These are the real robbers: doubt, suspicion, fear. They destroy your very possibility of celebration. So while on earth, celebrate the earth. While this moment lasts, enjoy it to the very core. An Echoing Place Love should not be demanding; otherwise it loses wings, it cannot fly. It becomes rooted in the earth becomes very earthly; then it is lust and it brings great misery and great suffering. Love should not be conditional, one should not expect anything out of it. And just because there is no desire for any result, it does not mean

Το σημερινό πόστ θα είναι πασανάκατο τζιαι αφηρημένο μέχρι αηδίας (σαν την αφηρημένη τέχνη του Πικάσσο έννα πράμα? καμία σχέση) Θέμα Ούνο (1): Ιδεαλισμός - Idealism -Αθυμούμαι μια φράση που τη ταινία Quills που βασικά λαλεί μας για την περίοδο που επέρασε ο Μαρκήσιος ΝτεΣαντ στο ψυχιατρείο κάπου στα τελη του 18ου αιώνα. Είσhε που λαλείτε μια φράση σε τζίντη ταινία που την είπε ο εξαιρετικότατος όπως πάντα Michael Cain “ idealism is youth’s last luxury ”. Ρε παιθκιά...αί μιν...γουάου! Ήντα αλήθκεια, α! Εχτές εμιλούσα με μια κοπέλα online who’s about to graduate from high-school τζιαι άρκεψα να σκέφτουμαι πόσο όμορφα τζιαι πόσο ‘άγνωστα’ εφαντάζαν ούλα όταν ήμουν εγώ 17. Εν λέω ότι είμαι καμιά γερότσουρα τζιαι εφάαν με τα γρόνια, αλλά στα 17 σου ο κόσμος φέναιτε τόσο μεγάλος, ιδεώδες, όμορφος, ότι περιμένει σε ΕΣΕΝΑ, ναι εσένα να τον εξερευνήσεις τζιαι να τον γευτείς. Εν τόσο όμορφος ο ιδεαλισμός του ‘I can do anything, I can go anywhere, I can see everything’ που απλά you have to bow

...καλά όι σήμερα. Ήταν εχτές αλλά γοτέβερ. Όπως είπε τζιαι ο the friend χρωστώ ένα κατακλυσμικό πόστ. Ήντα για την κότσινη τη Πέφτη -που έππεσε τζιαι Πέφτη φέτη -(χαχα ξανθό αστείο)- έγραψα...για τον κατακλυσμό εν θα γράψω? Που εν που τα τόπ theme της λεμεσhιάνικης κουλτούρας??? (μη χε) Που λαλείτε αγαπητοί βλόγκερς (συν/πλυν και επι τ'αυτά)... ο κατακλυσμός . Μια θρησκευτική κανονικά εορτή που κανονικά γιορτάζει κάτι πύρινες γλώσσες (όι τις κακιές τις άλλες)που εδώκαν την επυφοίτηση(?) στους μαθητάδες του Τζίζους (ή για τους ισπανόφιλους του Χε-σούς)! Τέσπα η εορτή ετούτη δαμέ στην μικρή, φτωσhική μας Λεμεσhιανή πόλη πλέον εν νομίζω η λέξη 'κατακλυσμός' να σημαίνει ακριβώς τούτο. Κατακλυσμός στη Λεμεσό σημαίνει για το κάθε μέσο-κυπραίο που κατάγεται από το τάδε και το δώθε χωρκό 'κατεβαίνω εις την Λεμεσό να πουλήσω τη πραμάθκια μου (ότι τζι αν εν τούτη - που πορικά - ως τα σεντόνια που έπλεξε η γενέκα μου). Όκει δέχουμαι τη παράδοση τζιαι ότι εν part of the culture τ

Καλημέεεερες Ντάιαρι , Νάκκουρι νωχελική τούντέι γι’ αυτό έσhιει μεγάλο τσάνς να σε πρίσω. Είμαι όφις αλόουν σήμερα τζιαι βαρκούυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυμαι! Γιαπ. Ήντα νιούς α?! Ας πούμε ‘πε-μου-κάτι-πον-ηξέρω’ σάννα. Έννιγουέις....ας αρχίσουμε που τον Κατά-κλυσμό! Μα....πόττε ήταν κατακλυσμός τζιαι εν το εκατάλαβα? Λολ. Εν επία πουθενά το τριήμερο, εν έκαμα τίποτε!!! ΑΠΟΛΥΤΩΣ!!! Εν τζίνο που λαλούμαι ‘I was a disgrace to society’?! Εεε κάτι τέθκοιο. Απλά εξάπλωνα τζιαι net τζιαι χριέντς ούλη μέρα. Αααα, όοιιι ρε εν ψέματα που λαλώ...κάτι έκαμα. Επία τζιαι είδα το Χανγκ-Όβερ Παρτ ΙΙ ( Hangover Part II ). Ήταν πόμπα βρε Ντάιαρι. Πολλά δυνατό. Το ένα τούιστ πίσω που το άλλο. Ο Γαλιφιανάκης ούλα τα λεφτά. Εν έχανε ο άνθρωπος. Ο Μπράντλει Κούπερ έπαιζε το ‘γόη’ (μη χε) όπως πάντα, αλλά άμα επικεντρωθείς στο πλοτ εν προσέχεις καν ποιός έννι. Όβερολ – πολλά δυνατή ταινία...εγέλασα τζιαι ευχαριστήθηκα. Θάλασσα πάλι εν επίαμε. Αφούυυ ο τζαιρός εν σκατά τζι απόσκατα. Όι μια εν πυρά, οι την άλ

Σόου σ’ ένα από τα άουτινγκς που είχα πριν θκιο τρεις μέρες με τα μπόυς είχα μιαν επιφοίτηση (επιφύτηση?): - όι εν ήρτε μια πύρινη γλώσσα να κάτσει πάνω μου τζιαι να με διαφωτίσει- εν τζιαι εν επειδή εν κατακλυσμός εγίνηκε τζιαι κατακλυσμός μες το μπρέιν μου (μη χε). Απλά κάτι έγινε διαυγή. Τα μπόυς όπως έχω ξαναπεί εν λίο πως να το πούμε....άντερ-γκράουντ/under-the-ground φάση (αφασία). Βασικά εν τους κόφτει τίποτις, εν περιθωριακοί, λόουνερς, ευαίσθητοι ώσπου εν έσhιει, καλά παιθκιά αλλά πληγωμένα, τζιαι βασικά society-haters. Touche! Εγώ πάω τους πολλά για τούντη διαφορετικότητα στο χαρακτήρα τους τζιαι που εν τους κόφτει τι γίνετε γυρώ τους, δηλαδή εν αφήνουν τα κοινωνικά τετριμένα να τους γατζώσουν. Αλλά προχτές σε μια απο τις μυριάαααααααδες-εκατοντάδεεεεεςςς φιλοσοφικές συζητήσεις που ανοίξαμε για τον ρεαλισμό/κυνισμό/πεσσιμισμό εκατάλαβα το εξής για τα μπόυς (τζιαι όι μόνο για τα μπόυς αλλά τζιαι για ανθρώπους που συναντώ συχνά με τούντο πράμα).... φιλοσοφία χωρίς πραγματική εμ

Καλημέρες καλημέρες... Φράιντέι σήμερις...όι εν θα τραουδήσω τη Ρεβέκκα Βλακ ( Rebecca Black -.-) επειδή σήμερα εν Παρασhευκή τζιαι εντ οφ δε γικ. Αί αμ νοτ ιν εί βέρι χάπι μούντ. Σήμερα θα πολυλογήσω τζιαι θα γράψω για τη....πολυλογία! Χου αμ αί του τολκ, έννε; The queen of blabbering ας πούμε. Όκει εν αλήθκεια ότι αρέσκει μου να μιλώ αλλά εν είμαι που τζοίντους ανθρώπους που they love to hear themselves speak. Καλλιώρα η μάδερ ντίαρεστ. Εν εν ότι εν μπορεί να κάμει focus σ’ένα τζιαι μοναδικό σαμπτζέκτ απλά άμα έννι να τη ρωτήσεις (φορ εξάμπολ: τι έννα έσhιει για ντίνερ πόψε;) θα κάτσει να σου κάμει ανάλυση πρώτα τους σκοπούς που οδηγούν στην ερώτηση, μετά μπορεί να σου απαντήσει την ερώτηση την ίδια τζιαι στο τέλος θα σου φκάλει ένα εντελώς άσχετο πόρισμα με το θέμα σας. Έσhιει some people που απλά εν πολύ TMI ( too much information ). Αχρείαστα information όμως!Τούτο συναντώ το πολλά (ΠΟΛΛΑ όμως) σε γυναίκες ιδιαίτερα (φυσικά όι πάντα τζιαι μόνο γεναίκες) τζιαι ττού μπι σπεσίφικ σ

Μα σοβρακομιλούμε τωρά;;; Περιπέζετε με right? Ας πούμε ζιούμε σε μια εποχή όπου ούλοι κάμνουν slander την μέταλ μουσική, μάχουνται ότι είναι σατανική τζιαι ότι κάμνει προώθηση της βίας,του θανάτου, του εωσφόρου τζιαι της Κρουέλλα ΝτεΒιλ (η κόρη του Χάρου) τζιαι εν κοιτάζουν τα χάλια της «ποπ» μουσικής (ο Θεός – χου – να τη κάμει) που ούλες μες τα βίντεο κλιπς εν τιτσίρες με τους βύζαρους τζιαι τους κώλους τους τα κάλη τους έξω που αντινάσσουντε σε ούλη τη 16:9 πλάσμα Τιβί του κάθε μέινστριμ σπιθκιού. Tζιαι μετά λαλούν για τους μετταλάες damn it. Φέαρ ινάφ το τελευταίο χρόνο έπεσσα ιν ττού ντιπ με τη μέταλ μουσική τζιαι ανακάλυψα το βαθύτερο πόιντ τούντου είδους που εν εν μόνο για τον βελζεβούλη που μιλά μπάι δε γέι αλλά για άξουαλι θέματα που καταδικάζουν τον συντηριτισμό τζιαι τη κλειστομυαλία της σημερινής κοινωνίας. Τζιαι τούτο εν ένα που τα θέματα που καταπιάνονται. Αλλά το σhοινί έφτασε στο κόμπο όταν εψές το βράδυ έτσι που περιέργεια ( curiosity killed the cat – that would be

Τζιαι μετά την εψεσινή μου κρισάρα , συνεχίζουμε τη καθημερινή ροή αυτού του αμπάλατου τζιαι που-σου-νέφκω-που-πάεις βλογκ. Εσυνήλθα ή μάλλον εξύπνησα τζιαι ακόμα εν εσυνήλθα αλλά μάχουμαι. Πάνω απ’ όλα η προσπάθεια μετρά! Τζίνο που επυροδώτησε τη κρίση εν η ‘γυναικότητα’ (?) μου που υπόκειτε επί αμφισβήτησης το τελευταίο διάστημα. Επείδη τα μπόυς εν τζιαι νάκκο μισογύνηκα (ήντα νάκκο, πολλά αλλά τέσπα εν επειδή εκρούσασιν εν γι’ αυτό σκέφτουνται έτσι) μερικές φορές κάμνουν κάποια σχόλια που με ενοχλούν..εν λαλώ τίποτε όμως γιατί έχουν τζιαι τζίνοι τα δίκια τους. Τις προάλλες μου δόθηκε το εξής σχόλιο: «τελικά είσαι γυναίκα ». Τζιαι ναι, είμαι γυναίκα . Αρέσκει μου να ντύνουμε tom-boy, να είμαι άνετη, χαλαρή, να ξιτιμάζω, να φτύνω (άμα θέλω) να τρώω σα το σhοίρο, να απλώνω τα πόθκια μου τζιαι να με με κόφτει που εν ορθάνοιχτα, να μεν ακολουθώ τις νορμές της μόδας, να μεν βάφουμαι για να φκω που το δωμάτιο μου κλπ κλπ γιού γκετ δε ποίντ. Αλλά δε παύω να είμαι γυναίκα . Όι πως εν κακό το

Τρίτο πόστ της ημέρας...έννα ακολουθήσω τη Tinkerbell τζιαι θα πω με σιουρκά ότι τούτο θα είναι το ποστ που θα μετανοιώσω αύριο που θα το κάμω ποστ. Εψηχοπλακώθηκα πάλε. Ναι που μόνη μου. Μπορεί επειδή εν τζίνες οι μέρες ή γοτέβερ, αλλά άρκεψα τζιαι παρανοώ. Πολλά άγρια όμως. Εγύρισσε μου. Ζηλέφκω. Ασφυκτιώ. Θέλω να φίω, να φίω, να φίω, να φίω. Τζιαι ξέρω ακριβώς που θέλω να πάω. Θέλω να πάω στο Hayworth στο σπίτι των Μπρόντε τζιαι στο Stratford-upon-Avon. Θέλω να φίω, να φίω, να φίω, να φίω. Μακριά που ούλους. Εν θέλω να με αγαπά κανένας. Ούτε με αγαπά κανένας, έτσι τζι' αλλιώς. Εν με κόφτει. Θέλω να φίω. Να πάω τζιαμέ στη λίμνη που ενώνει το ένα μέρος του χωρκού του Στράτφορντ με το άλλο τζιαι να πιντώσσω τζιαμέ τρεις μέρες κλαίωντας. Θέλω να φίω. Εν θέλω να με αγαπά κανένας. Εν αξίζω να με αγαπά κανένας. Ούτε αγνή είμαι, ούτε άξια αγάπης. Εν είμαι εγώ για τους ανθρώπους. Εγώ είμαι για μένα. Τζιαι για τη φύση. Τζιαι για τη ποίηση. Τζιαι για τα ζώα. Εν είμαι εγώ για ανθρώπους. Θέλ

Buenos dias mi querido diario , Καλά παραλέω τα. Εν είσαι δα τζιαι τόσο αγαπημένο. Έτω φκάλλω τα ψυχο-παφτά μου πάνω σου τζιαι κανεί. Που λαλείς Ντάιαρι μου... Κοντέφκει ο κατακλυσμός. Αρκέψαν οι εξορμήσεις στη παραλία οφ κορς. Αλλά όι με τόσο μεγάλη επιτυχία μιας τζιαι όποτε έννα τύχει να πάω ή έννα έσhιει συνεφκιά ή έννα έσhιει κύμματα. Φακ μάι λάιφ δηλάδη! Τέσπα...εγώ έννα συνεχίσω να κάμνω τες προσπάθειες μου. Νιους πολλά να φαν τζι’ οι κότες (που λέει ο λόγος γιατί εν έχω κότες... ακόμα - μουαχαχα) Με τη Καρδερίνα γιόκ. Τι εννοώ όταν λαλώ γιοκ;;; Πάππαλα το close friendship μας. Λετ μι ντεμονστρέιτ: Εσυναχτήκαμε προχτές εις τα παραλίας η παρέα φορ σούιμινγκ τζιαι μόλις κατεβαίνουμε του αυτοκινήτου τζιαι πάω να τις κάμω αγκαλίες τζιαι φιλούθκια γυρίζει τζιαι καλά με ένα χιουμοριστικό ( not ) υφάκι τζιαι λαλεί μου «εσύ να μη μου ξαναπείς τίποτα κυρία μου γιατί σ’ έχω πολύ άχτι». Εεε τζιαι άφηκα το τζιαμέ το θέμα. Τίποτε άλλο εν της είπα. Για το υπόλοιπο του μπιτς τάιμ μας εμιλούσαμ

Public Announcement (επέλλανα σας με τούντα πάμπλικ ανάουσμέντς) Ακολουθεί μεγαλό γλωσσοδοιαριακό πόστ ahead...so βουράτε να σωθείτε!!! ‘[...]we’re all just prisoners here of our own device[...]’ Γιαπ. Πολλά σωστά που ετραγουδήσαν οι Αετοί ( Eagles ). Είμαστε όλοι εγκλωβισμένοι. Όι όπως τον Νεόφυτο τον Έγκλειστο αλλά κάτι παρεμφερές. Πιόνια της κοινωνίας που απλά μετακινούμαστε δεξία ή αριστερά. Ανάλογα με το που νομίζουμε εμείς ‘εν το καλό’ μας να πάμε. Εψιλοχαντακώθηκα που το ποστ της Ingenue εψές τη νύχτα. Πραγματικά εν εν μόνο το ότι οδηγούμαστε σε βαρετές ζωές που εν έχουν σκοπό ή που ζούμε με τζίνο το αίσθημα της ανυσηχίας για κάτι μεγαλύτερο που θέλουμε να κάμουμε. Απλά είμαστε βυθισμένοι στις ψευδαισθήσεις της κοινωνίας. Δεσμά. Τούτο μας κρατά έρμαια δεμένα στους φόβους τζιαι τες ανασφάλειες μας. Εν μπορώ να χαρίσω την ελευθερία σε φίλους μου που τη θέλουν. Μπορώ όμως να στέκουμαι στο πλευρό τους τζιαι να τους κρατώ το σhέρι πιστέφκωντας στο δικό τους σκοπό. Αλλά όπως λαλεί τζι

Public Announcement: *Now I know why Garfield hates Mondays.. **Woke up with a migraine and since it’s that day of the month (boo-hoo or yoo-hoo?) I am angry and prone to extreme sensitivity by default. So don’t piss me off (or don’t be weirded out if I sound pissed off) or start to cry half-way through this post!!! Εκτός των γυναικολογυκών μου νεύρων που δε μπορώ να αποφύγω (being a woman and all – μάι αςς) είμαι νάκκον disturbed απο την έχουσα κατάσταση με το θέμα ‘αυτοκίνητο’ στη Κύπρο. Έσhιει ανάμιση χρόνο που είμαι πίσω στη μεγαλόνησο τζιαι ακόμα σαραβαλούι δικό μου εν έπιασα. Στην αρκή εν είχα λεφτά. Μετά έβαλα βλέψεις φυγής τζιαι είπα γοτς δε πόιντ. Μετά άρκεψα τζιαι έβρισκα δουλειές εχτός πόλης τζιαι αναγκάζουμουν να χρησιμοποιώ τα μέσα συγκοινωνίας που οι παραπάνω σίπριοτς νομίζουν ότι εν υπάρχουν. Τωρά εκούτσισα πάνω μιας τζιαι οι φιλενάοι τζιαι οι φιλενάες μου εν μόστλι άουτ-οφ-τάουνερς τζιαι πρέπει πάλε να βασίζουμε στα πάμπλικ τράσπορτ. Κάμνω σκέψεις λέιτλι για να πιάσω έ

Έσhιει μια φράση που λέει “don’t worry about people in your past, there’s a reason they didn’t make it to your future”. That’s so totally true. Lately I’ve been thinking about (darm what’s the English word?)… πισωγυρίσματα. Νομίζω εξαναμίλησα για τούτο. Τζιαι στρυφογυρίζει πολλά στο νου μου τούντο θέμα εν η αλήθκεια. Νομίζω ίσως επειδή μπορεί με «κάποια» άτομα να μην είχα ποττέ το closure I really needed from/for them. Η νοσταλγία εν μεγάλο πράμα, ειδικά για άτομα που επεράσαν που τη ζωή σου τζιαι καλώς ή κακώς αφήκα το σημάδι τους. Can you get it back though? I don’t think so. Because even if it were to come back, nothing would be/feel the same. Μεν με πείτε αφελή τζιαι ρομαντικά ιδεαλίστρια, αλλά πραγματικά πιστέφκω ότι κάποια πράγματα έσhιει συγκερκιμένο λόγο που γίνουνται. Ας πούμε, γιατί να είμαι τη συγκεκριμένη στιγμή στο συγκεκριμένο τόπο τζιαι να γνωρίσω το συγκεκριμένο άτομο τζιαι να γίνει το συγκεκριμένο πράμα;;;; Εν ξέρω αν εν πράματα του Μπιγκ Μπανγκ (όι του Θίορι, το άλλο)