Σκέφτομαι και (ασυναρτησίες) Γράφω

I know, I know, έσhιει κάτι λίες μέρες που εχάθειν που τη βλογκόσφαιρα. Ναι μέινλι γιατί ήταν φουλ το καρνέ μου τούντο γικ-εντ αλλά όλσο γιατί απλά ο συγγραφικός μου οίστρος εφρέναρε απότομα (σαν ένα παλιό σκαραβαίο) τζιαι εν εμπορούσα να γράψω.

Εξεκίνησα οφ κορς διάφορα ποστ αλλά έμειναν στο ντράφτ section. Oh well.

Εν η αλήθκεια ότι I’ve always been a bit of a thinker. Ήντα a bit. Πολλά αλλά ας με το κάμουμε θέμα. Εεε που λαλείτε. Λαστ γικ εγύρισσα τζιαι είπα του the friend ότι I think it’s time for a certain read…(που να μεν το ξεκινούσα τζιαι θα αναπτύξω τους εμφανής λόγους). Το βιβλίο τούτο εγίνηκε τζιαι ταινία πριν μερικά γρόνια την οποία απαρνήθηκα να κάτσω να δω γιατί μιας τζιαι βασίζεται σε ρίαλ ιβέντς εν δέχουμαι ακόμα να την δω.

Σόου είπα, πρώτα το βιβλίο τζιαι μετά το βίζουαλ. Το θέμα είναι ότι τόσο καιρό (δηλαδή που το καιρό που κάμνουμε παρέα με τον the friend) εν εδέχουμουν ούτε το βιβλίο να θκεβάσω γιατί ήξερα που μιας αρχής ότι this book would be my doom. Καλά σιγά το ντούμ δηλαδή. Απλά έσhιει το πολύ 4-5 μέρες που το θκεβάζω τζιαι δε μπορώ. Τρώω που πάνω μου. Ασφυκτιώ, θέλω να φίω, νιώθω ότι οτιδήποτε ζω εν ένα ψέμα, μια ψευδαίσθηση του «δυτικού» κόσμου, του «κοινωνικά ανεπτυγμένου» δίποδου τζιαι ότι κινούμαι εδώ και εικοσιτέσσερα χρόνια σαν μαριονέτα για τα καπρίτσια τρίτων που δεν με αφήνουν να σπάσω τα δεσμά μου..

Έννι φκάλω νόημα...άι νόου. Ούφου. I have to reveal the title of the book and then everything will make sense. The book is called Into the Wild. Ναι, ναι εν τζίνη η ταινία που έκαμε ο Σhον Πέν πριν 4 γρόνια. Τζίνη που δείχνει έναν μιτσή να πιέννει cross-country τζιαι στο τέλος....εγίναν ούλα χέσε ψηλά κι’ αγνάντευε έννα πράμα. Τέσπα, ακόμα αρνούμαι να δω τη ταινία. Αρνούμαι να μιλήσω τζιαι να κριτικάρω καν το βιβλίο (ποιός; εγώ αρνούμαι να κάμω κριτική! αν είναι ποττέ δυνατόν. κι όμως..) τζιαι αρνούμαι να δεχτώ ούλα τα labels της ανθρώπινης κοινωνίας, τα πρέπει τζιαι τα γιατί, τα πως τζιαι τα ίσως, την ασφάλεια του αύριο, το ηθικά αποδεκτό τζιαι το κοινωνικά πρέπον... γενικά αρνούμαι καμπόσα πράματα.

Ο the friend λαλεί μου να μείνω. Αφού μιλώντας τζιαι για ματαιοπονία (?) έτσι σοβαρά τωρά...αν πάρουμε εντέλως μάταια την ύπαρξη μας τότε ακόμα τζιαι ο καμός μου να δω τα καταπράσινα βουνά της Γερμανίας τζιαι τις λίμνες της Νορβηγίας εν έχουν νόημα γοτ-σόου-έβερ. Σόου, didn’t help…I will die anyway(που λέει τζιαι ο αήμνηστος George Carlin)

Δε θα μιλήσω άλλο για το βιβλίο όσπου να το τελειώσω τζιαι με το ρυθμό που πάω έννα θκεβάζετε ένα μεγάαααααααααλων διαστάσεων ποστ εντός τούντης γικ.

Προχτές, μετά το καρκασhαλίκι του τουρνουά, τζιαι αφού ήμασταν ούλοι σαν τον πατημένο τον κεϊμά, ενώ τα μπόυς επαίζαν ένα λάστ ντούελ, εγώ απομονώθηκα έτσι για ένα μισάωρο, πάνω στη ταράτσα...Σάββατο βράδυ. Μώλις είσhε δύσει ο ήλιος τζιαι το αεράκι, το καλοκαιρινό crispy αεράκι αγκάλιαζε τη κούραση μου τόσο γλυκά. Τζιαι τζιαμέ να σου ξάφνου μπαίνει το Agnus Dei στο ipod...ούλα τα λεφτά! Τζιαι το μόνο πράμα που έλειπε που τζίντη στιγμή ήταν το άρωμα των δέντρων που δυστυχώς μες την πόλη εν non-existent. Αλλά it was sooooo freakin’ beautiful. That single longlive moment…I called everything by their own name* …

Άτε κανεί με την ποιητική γλωσσοδοιάρια. Απλά είμαι/νιώθω κάπως σκοτεινιασμένη/χαμένη...σαν κάτι να περιμένει να εκραγεί μέσα μου για να βρω μιαν ηρεμία. Όι κοινωνική ηρεμιά (δηλαδή διακοπές και αραϊλίκι στις παραλίες τζιαι μπλα μπλα μπλα) αλλά μιαν ολοκληρωτική ηρεμία...νομίζω πάλε άρκεψα τις αερολογίες για διαλογισμό τζιαι τα τι’ αύτα. Ούφο πιον μαζί μου. Εν ποφέρνουμε.

Υ.Γ. Όσοι είδατε την ταινία το Into the Wild μόνο, χάνεται one hell of a book…go out and buy it, NOW! Και παραθέτω ένα απόσπασμα από ένα γράμμα του ανθρώπου που δεν έζησε αλλά έζησε έτσι όπως έχουμε ξεχάσει να ζούμε πλέον...

“[…] So many people live within un-happy circumstances and yet will not take initiative to change their situation because they are conditioned to a life of security, conformity, and conservatism, all of which may appear to give one peace of mind, but in reality nothing is more damaging to the adventurous spirit within a man than a secure future. The very basic core of a man’s living spirit is his passion for adventure. The joy of life comes from our encounters with new experiences, and hence there is no greater joy than to have an endlessly changing horizon, for each day to have a new and different sun.[…] I fear you will follow this same inclination in the future [of getting rid of your monotonous security and adopting a helter-sketler style of life] and that fail to discover all the wonderful things that God has placed around us to discover. Don’t settle down and sit in one place. Move around, be nomadic, make each day a new horizon. […] You are wrong if you think Joy emanates only or principally from human relationships. God has placed it all around us. It is in everything and anything we might experience. We just have to have the courage to turn against our habitual lifestyle and engage in unconventional living. […]”

~Chris McCandless~

Σε ούλα τούτα απλά θα προσθέσω... Ζήστε σκληρά, αλλά ζήστε με πάθος. Ζήστε με λίγα, αλλά ζήστε γεμάτα!