Ομφάλιος Λώρος

Ας πούμε γιατί ΟΥΛΕΣ οι μάμες να’ ναν οι ίδιες; Μα ούλες;;;

Οκέι μπορεί να μεν είμαι μάνα, τζιαι μπορεί να μεν γινώ ποττέ μου αλλά γιατί πρέπει όλες να είναι τόσο ασφυκτικά οι ίδιες προσπαθώντας να σου υποδείξουν πως «πρέπει» να είσαι τζιαι να φέρεσαι;
Γιατί, ειδικά δαμέσα στη μικρή μας νήσο, όλες οι μάνες της Κύπρου εν μπορούν να κόψουν once and for all τον ομφάλιο λώρο με τα κοπελλούθκια τους;
Τζιαι ας πούμε γιατί τα κοπελούθκια να βρίσκουν σαν μόνη διέξοδο το χάρτωμα για να φίουν που σπίτι τους επι τέλους;

Το βρίσκω πολλά εκνευριστικό και απαράδεκτο που επικρατεί τούτη η καταπίεση τζιαι πολλές φορές η φασιστική ανάκριση απο μανάδες. Πρέπει να καταλάβουν πλέον ότι τα παιδιά αλλάζουν, μεγαλώνουν, διαφοροποιούνται μέσα απο τις εμπειρίες τους τζιαι δεν υπάρχει πλέον τούτη η ανοχή για κριτική τζιαι το αχρείαστο κήρυγμα για το πως θα «πρέπει» κάποιος να ζει τη ζωή του.

Ας πούμε, πάλε εχτίτζιασα εχτές με τη μάδερ ντίαρεστ (που she was nothing but dearest εχτές) επειδή άρκεψε το μακρί τζαι το κοντό της για το πως συμπεριφέρουμαι, για το πως περνώ το χρόνο μου, για το μέλλον μου, για τα πιστεύω μου and on and on and on…

Ο μπρο εδώ και ένα χρόνο συζεί μαζί μας αλλά έχει σταματήσει να μιλά με τον παπά μου. Ας πούμε wtf man?
They cross paths daily, but they don’t speak to each other.
Που τη μιαν καταλάβω τον μπρο που αγανάκτησε τόσο πολλά που απλά he ignores them and goes on with his life.
And he’s happier than he ever was.

Ναι ναι I know…respect thy mother and thy father…εν τζιαι είπα το αντίθετο. Αλλά για κάποιο παράδοξο λόγο όταν ήμουν Αγγλία I used to love them a hell lot more than I do now…τούτο με κάμνει να σκεφτώ ότι ήδη άρχισα και μένω πολύ καιρό μαζί τους. Ανάμισι χρόνος και ήδη μου φαίνετε μια δεκαετία γεμάτη.

I want to be free. To make my own rules as I go. To come and go as I please with no one to tell me this and that.
And that means only one thing…move out!
Οφ κόρς τούτο επίσης σημαίνει....έξοδα...έξοδα....έξοδα...

Και εδώ είναι που έρχεται η επιθυμία μου να μην φύγω έτσι απλά απ’ το σπίτι μου για να πάω να ζήσω σε μια άλλη καπιταλιστική πόλη με μια άλλη καπιταλιστική ζωή. Αλλά να φύγω είτε για κανένα χωριό είτε να ξεκινήσω μια ζωή νομαδική και περιπέτειας. Θέλω να κόψω τις ρίζες μου. Όι μόνο που τη μάνα μου (αν μη τι άλλο, άμα φύγω θα την αγαπώ πολύ περισσότερο τη μάνα μου) αλλά κι απο τη κοινωνική μου καθήλωση...απλά να μελετήσω μιαν έξοδο, και να το κάνω πράξη.

Ούτως ή άλλως το πλάνο υπήρχε εξ’ αρχής απλά περιμένω την κατάλληλη στιγμή, αλλά η καταπίεση που αισθάνομαι τόσο απο την οικογένεια μου όσο κι απο την κυπριακή κοινωνία με φέρνει σε απελπτιστικές αποφάσεις φάσεις φάσεις.

Δεν είναι ότι μου φταίει ο τόπος. Αν μη τι άλλο. Αγαπώ το νησί. Απλά δε μπορώ να συμβιώσω με τη κοινωνία. Με το ανθρωπίνος φτιαγμένο κατεστημένο and just comply with the rules. I feel repressed…

Τζιαι τούτο με κάμνει να σκέφτουμαι....γιατί τόοοοοοοσος κόσμος φοβάται τζιαι δε τολμά να κόψει τον ομφάλιο λώρο με ότι τον δένει; Γιατί, τζιαι ειδικά οι μανάδες, να θέλουν να έχουν τυλιμένο τόσο πολλά το/τα παιδί/ιά τους όσπου να νιώθουν ότι όντως πνίγονται μες τούντο νησί; Εν καλύττερα να φτάνεις το παιδί σου στο αμήν μέχρις ωσότου χαθεί και γίνει πλέον φάντασμα απο τη ζωή σου; Η απλά μπορείς να το αφήσεις να ζήσει όπως πιστεύει και θέλει (και ξέρει) εκείνο καλύτερα, ακόμα κι αν αυτό μπορεί να τον οδηγήσει κάπου άσχημα; (για σένα και τη κοινωνία, άσχημα, that is)

Ο ομφάλιος λώρος υπάρχει για να κόβεται. Όχι μόνο ο κυριολεκτικός λώρος, αλλά και ο ψυχολογικο-συναισθηματικός λώρος. Και όχι για να κρατάς τον άλλο δέσμιο, επειδή και μόνο το εγώ σου κάποτε θέλησε να φέρει ένα ακόμα δίποδο στο κόσμο. Αφού το έκανες που το έκανες, τότε άστο να ζήσει όπως θέλει, χωρίς να το πρίζεις!!!

Μάμς, γκετ έι λάιφ! We grew up. Αντιλαβού;;;


(Queen - Bohemian Raphsody)

Mama, just killed a man
Put a gun against his head
Pulled the triger now he's dead
Mama, life had just begun
And now I've gone and thrown it all away...
Mama, didn't mean to make you cry
Sometimes I wish I'd never been born at all...
[...]Nothing really matters
Anyone can see
Nothing really matters
Nothing really matters to me...
Any way the wind blows