Well...I've been sick

Το σημερινό πόστ θα είναι πασανάκατο τζιαι αφηρημένο μέχρι αηδίας (σαν την αφηρημένη τέχνη του Πικάσσο έννα πράμα? καμία σχέση)

Θέμα Ούνο (1): Ιδεαλισμός - Idealism
-Αθυμούμαι μια φράση που τη ταινία Quills που βασικά λαλεί μας για την περίοδο που επέρασε ο Μαρκήσιος ΝτεΣαντ στο ψυχιατρείο κάπου στα τελη του 18ου αιώνα. Είσhε που λαλείτε μια φράση σε τζίντη ταινία που την είπε ο εξαιρετικότατος όπως πάντα Michael Cain “idealism is youth’s last luxury”. Ρε παιθκιά...αί μιν...γουάου! Ήντα αλήθκεια, α! Εχτές εμιλούσα με μια κοπέλα online who’s about to graduate from high-school τζιαι άρκεψα να σκέφτουμαι πόσο όμορφα τζιαι πόσο ‘άγνωστα’ εφαντάζαν ούλα όταν ήμουν εγώ 17. Εν λέω ότι είμαι καμιά γερότσουρα τζιαι εφάαν με τα γρόνια, αλλά στα 17 σου ο κόσμος φέναιτε τόσο μεγάλος, ιδεώδες, όμορφος, ότι περιμένει σε ΕΣΕΝΑ, ναι εσένα να τον εξερευνήσεις τζιαι να τον γευτείς. Εν τόσο όμορφος ο ιδεαλισμός του ‘I can do anything, I can go anywhere, I can see everything’ που απλά you have to bow…φυσικά σε τζίντην ηλικία πάντα κάμνεις πράματα που πιο μετά εν κάμνεις, τζιαι που you later look back thinking “my gosh, what was I thinking” or “I’m too old for this stuff”. Αλλά εν ωραίος ο ιδεαλισμός. Ρομαντικός τζιαι καμία σχέση με την πραγματικότητα οφ κορς αλλά εν όμορφο το αίσθημα του ‘I have my whole life ahead of me’. I wish that feeling could hit pause and stay there..

Θέμα Ντούο (2): Εμπιστοσύνη - Trust
-Είμαι μια παλαβή που έκρουσα τζιαι φοούμαι να let go of my miserable past hence I’m slimming my chances of having a solid, serene future. Εχτές πάλε επία να κάμω μαλακίες με την ηλίθια κτητικότητο-ζήλεια μου επειδή απλά τζιαι μόνο το σεναριακό-γυναικείο μυαλό μου κάμνει σhειρότερα scripts τζιαι που το Fatal Attraction. Πρέπει να ηρεμήσω νομίζω τζιαι αν όντως θέλει κάποιος να σε πληγώσει έννα το κάμει either way. Αποφάσισα να παραιτήσω τις μαλακίες του Μπρέιν μου (αλλά όχι και της Πίνκυ – μουαχαχαχα – σαχλό αστείο άι νόου, εν πρωί κόμα) τζιαι απλά να κάμω τζίνο που κάμνω preach…take a leap of faith…and trust wholeheartdly. Αφού ο άλλος δείχνει μου εμπιστοσύνη εν έχω reason for doubting further. Σόου...έννα μάθω να αφήνουμαι τζιαι να εμπιστεύκουμαι λίο παραπάνω φρομ νάου ον.

Θέμα Τρές (3): Well..I’ve been sick!
-Νομίζω μένταλι όμως. Εν ξέρω πόθεν πηγάζει τούντο όβερ-ακτιβάσhιον της φαντασίας μου τζιαι κασhιανίζει έβρι σινγκλ ντίτεϊλ αλλά πρέπει να εν πολλά «αρρωστημένος» ο νους μου. Εν εξηγείται αλλιώς. Ας πούμε, βλέπω φαντάσματα ομπρός μου. Μπορεί τζιαι να φταίει το ότι ακόμα τζιαι σαν μωρό ή έφηβη ήμουν πολλά μοναξιασμένη τζιαι μες τη μοναξιά μου έκαμνα sci-fi σενάρια τζιαι role-playing. Εεε τζιαι μάλλον...μάλλον, πρέπει να μου έμεινε κουσούρι για να φαντάζουμαι συνέχεια conspiracy theories τζιαι ότι someone’s always after me, to hurt me. Την έννοια μου είχαν (μη χε). I think I need to step down from my high horse and try a more spiritual approach to things. Μια φιλενάς είπε μου να αρκέψω να θκεβάζω Osho. Τούτος εν ένας Ινδός γκουρού που εν πολλά πας το σπιριτουάλιτι and stuff τζιαι he talks all about the spirit and meditation from within you. Βρε λαλείς να το γυρίσω στο Βουδισμό για να γιατρέψω τις αρρωστημμένες μου φαντασιώσεις;;;;

Θέμα Κουάτρο (4): Ο Ασυμβίβαστος...The Wild One
-Ήρτες στ’όνειρο μου νύχτα τζιαι έφερες μηνύματα, εψιθύρρισες μου κάτι τζιαι άκομα λίο να ππέσσω που το κρεβάτι δίπλα που τα σύρματα....Αν τζιαι ετζοιμήθηκα καλές σχετικά ώρες εψές, ούλο εστρυφογύριζα στον ύπνο μου γιατί έβλεπα τη μάνα (όι τη βιολογική) πατρίδα μου τζιαι αντακώνουμουν στον ύπνο μου φένεστε μου...Παρουσιάζω σοβαρά σημάδια αγγλικής στέρησης. Αλλά νέβερ φίαρ μάι φριέντ. Ο μπόγος μου εν ήδη σασμένος, αν τύχει τζιαι χτυπήσει κανένας συναισθηματικός (και μη) εγκέλαδος, έπια τον τζιαι έφυα για τη κρυο-χώρα όπου ο εγκέλαδος δεν εμφανίζεται ποττέ του...τη Σαξονία! Εν μπορώ απλά να συμβιβαστώ με την ιδέα ότι έννα κάμω κάτι ακόμα έξι μήνες να τη δω. Ήντα τζιαι άρκεψα το κλάμα μώλις είδα το πόστ του Liar εχτές γιατί αν τζιαι μπορεί να μεν εν του γούστου μου το πέρμανεντ λίβινκγ στο Λόντον τάουν, επεχύμησα το όσο τίποτες!

Θέμα Σίνκο (5) – (τζιαι κανεί νομίζω, αρκετά σας έπρισα με τις αερολογίες μου τζιαι σήμερις): Forgiveness is the key to your unhappiness…
-Τούτη η φράση έπιασα την που το τραγούδι του συγκροτήματος ο Άγριος Κήπος (Savage Garden) το Affirmation. Εν πόλλο συμφωνώ με τη συγκεκριμένη φράση, αλλά ούτε και διαφωνώ. Ξέρω ότι εν δύσκολο μερικές φορές να προσπεράσεις κάποια πράματα, αλλά εν είμαι απολύτως σιγουρή ή πεποισμένη ότι άπαξ τζιαι εσυγχώρεσες κάποιον τότε αυτόματα σημαίνει ότι διάς του άλλου το τσανς να σε ξαναπληγώσει κλπ κλπ. Η μνήμη εν ένα που τα ‘μελανά’ στοιχεία πας τον άγρωπο μιας τζιαι ακόμα συγχώρεση να δωθεί σε κάποιον (αλλά όι βασιλική συγχώρεση έτσι όπως εδιούσαν τον καιρό της Αναγέννησης α!) εν σημαίνει ότι ξιάνεις τζιαι το παρελθόν. Εκτός τζι αν πάθεις οφ κορς αλτζχάιμερ τζιαι τζιαμέ γλιππάρεις την γιατί ξιάνεις τα πάντα σλόουλι τζιαι ακόμα τζιαι τα πράματα/αγρώπους που σε επληγώσαν. Αλλά ώστε να πάθεις αλτζχάιμερ ζεις με τις αναμνήσεις. Νάου...συγχώρεση σημαίνει αυτόματα δεύετερη ευκαιρία...είμαι φιρμ μπιλίβερ των δεύτερων ευκαιριών αλλά όι των τρίτων. Άπαξ τζιαι επάτησες μου το κάλλο μόρ δαν ουάνς τούτον ήταν. Νόου γκόινκγ μπακ μέιτ. Αααχχ...τζιαι να’ μουν χρυσόψαρο ή τουλάχιστον η Ντόρι που το Finding Nemo να τα ξιάνω ούλα μετά που δέκα δευτερόλεπτα. Ήντα που είσhε να σhε! Ένιγούεις...να συγχωρείτε αλλά με μέτρον (όι της ράφταινας, που το άλλο). Γιατί ύστερα έννα βουράτε να ξανακολλάτε σπασμένα φένεστε μου...

Αυτά...και τα υπόλοιπα. Εν έχω έμνπευση σήμερα το πρωί γι’ αυτό γράφω ότι μου κατέβει. Ήρτε πακετούδι που την Αμέρικα με έκπληξη yu-gi-oh τζιαι που τη χαρά μου εστερέψαν οι ιδέες μου. Νέβερ μάιντ όμως. Έννα έρτω μπακ αύριο πιο ανανεωμένη.

Όρε βουάρ εντ μπον ημέρα να έσhετε άουτ δέαρ!