8

 Έχουν να πουν εν τυχερός αριθμός. 

Έχω τρια οχταράκια στην ημερομηνία γενεθλίων μου. 

Σήμερα κλείνουμε 8 χρόνια...

Οχτώ χρόνια. 

Τι να πρωτοθυμηθώ. 

Το πρώτο μας φιλί. 

Τις λιγοστές φορές (πλέον) που κάναμε έρωτα. 

Τους τσακωμούς και τις φωνές. 

Τη χρήση. 

Την αγωνία. Το άγχος. Το στρες. 

Τη μοναξιά. 

Αχ, αυτή η μοναξιά. 

Γιατί περίμενα κάτι διαφορετικό; 

Τι κι αν είσαι νηφάλιος για 4,5 μήνες. 

Απλά γίναμε συνήθεια. 

Η κατάσταση μας. 

Είναι θαύμα. 

Αυτό το ξέρουμε, κι' εσύ κι' εγώ. 

Αλλά και πάλι. 

Το στομάχι μου εν κόμπος. 

Τα βλέπω τα δεύτερα άντα να έρχονται. 

Πέντε χρόνια χωρίς ούτε ένα χάδι. 

Ερωτικό χάδι. 

Πέντε χρόνια μοναξιάς. 

Κι ακόμα χιλιάδες μελαγχολίας. 

Δε ξέρω γιατί είχα προσδοκίες. 

Έπρεπε να είχα μάθει μέχρι τώρα. 

Τίποτα δεν αλλάζει. 

Όλα πονούν. 

Ακόμα και η χαρά μου, πονάει. 

Το γέλιο μου, που κλαίει. 

Οι άλλοι όμως βλέπουν χαμόγελο. 

Τι να τους εξηγείς.

Λες και θα καταλάβουν. 

Οχτώ χρόνια μετά. 

Μετά τα πυροτεχνήματα. 

Η μόνη μου γαλήνη

Τέσσερα ποδαράκια και μια ουρά.