Λυκόφως

Σονέτο 8 Ή ν’ ακούεις μουσική, αλλά όχι μελαγχολική. Η αγαλλίαση είναι μες τη χαρά που ευδοκιμεί και το γλυκύ στο γλυκό. Γιατί τότε εσύ ν’ αγαπάς κάτι που δε σε ευχαριστεί, Ή να απολαμβάνεις κάτι που σου είναι ενοχλητικό; Αν η πραγματική συγχορδία ήχων με μελωδικότητα Σε ενοχλεί στ’ αυτί, επειδή οι ήχοι παντρεύονται μαζί, Είναι γιατί οι ήχοι σε επιπλήττουν, επειδή διασπάς την ενότητα Κι ακούεις το κάθε κομμάτι ξεχωριστά με αδέξιο αυτί. Πρόσεξε πως ο ήχος παντρεύεται γλυκά με τους άλλους στον αέρα, Όταν κτυπά η χορδή κι πλαϊνές πάλλονται με συγχορδία• Μοιάζουν με τον πατέρα, το παιδί και την ευτυχισμένη μητέρα, Που τραγουδούν ένα ευχάριστο τραγούδι με αρμονία Και που σου λένε τραγουδιστά, όλοι μαζί σαν ένας: «Ανύπαντρε, όντας ένας, στο τέλος δε θα μείνει κανένας». *********************** Sonnet 8 Music to hear, why hear'st thou music sadly? Sweets with sweets war not, joy delights in joy. Why lovest thou that which thou receivest not gladly, Or else receivest with p

Σονέτο 7 Εκεί στην Άπω Ανατολή, όπου η ακτινοβολία του ήλιου είναι καυτή Και δίνει πλουσιοπάροχα το φως του με λαμπρότητα, Υποτάσσονται στη λάμψη αυτή τα μάτια κάθε θεατή Υπηρετώντας με τη ματιά τους την Αυτού Εξοχότητα. Και όταν αναρριχηθεί στον ανηφορικό λόφο και μεσουρανεί Μοιάζει με τη προχωρημένη νιότη που είναι σε ακμή, Και αναμφίβολα τον θαυμάζουν πάντοτε οι θνητοί Και τον ατενίζουν εκστατικοί σαν εικόνα λατρευτή. Αλλά, όταν απ’ το μεσουράνημα, φεύγει με το φθαρμένο του άρμα, Αφήνοντας τη μέρα, όπως η ηλικία των ηλικιωμένο, Αλλοιώνονται στο διάβα του τα μάτια Και στη δύση του αλληθωρίζουν βλέποντας τον ορίζοντα θολωμένο. Έτσι εσύ, όταν περάσεις το στάδιο το νεανικό και ζωηρό, Θα πεθάνεις στην αφάνεια με καημό, εκτός αν κάνεις ένα γιο. **************************** Sonnet 7 Lo! in the orient when the gracious light Lifts up his burning head, each under eye Doth homage to his new-appearing sight, Serving with looks his sacred majesty; And having climb'd the st

Σονέτο 6 Επομένως μην αφήσεις το τραχύ χέρι του χειμώνα Να σου παραμορφώσει το καλοκαίρι σου πριν αποσταχτείς: Φύλαξε το γλυκό σου απόσταγμα σε κάποιο σώμα Και πλούτισε το με την ομορφιά σου πριν αυτοκαταστραφείς. Δεν είναι τοκογλυφία το να εισπράξεις το μερτικό σου, Γιατί χαίρεστε κι οι δυο με την εξόφληση του δανείου• Αυτό είναι αυτοδανεισμός για να αναπλάσεις τον εαυτό σου, Που θα σε χαροποιήσει υπερδιπλάσια απ’ ότι η είσπραξη του επιτοκίου• Θα ήσουν δέκα φορές πιο ευτυχής απ’ ότι είσαι τώρα, Αν αναπαρήγαγες το πρόσωπο σου σε δέκα ομοιώματα: Οπότε ο θάνατος τι πρόβλημα θα δημιουργούσε όταν φύγεις κάποια ώρα, Αφού αφήσεις τον εαυτό σου στους απογόνους σου τα πρόσωπα; Μην καμαρώνεις που είσ’ ωραίος, γιατί της ομορφιάς σου τα συντρίμμια, Όταν πεθάνεις θα τα κληρονομήσουν τα σκουλήκια. ************************ Sonnet 6 Then let not winter’s ragged hand deface In thee thy summer, ere thou be distilled: Make sweet some vial, treasure thou some place With beauty’s tre

Σονέτο 5 Εκείνες τις ώρες που θα πλαισιώνουν με τέχνη και απαλότητα Τα μάτια του κόσμου που θα ατενίζουν την ωραία σου ματιά, Τα ίδια τα μάτια θα παίζουν το ρόλο ενός τυράννου με βαναυσότητα Και θα παραμορφώνουν το ωραίο που υπερέχει τώρα σημαντικά. Γιατί ο ακούραστος χρόνος οδηγεί το καλοκαίρι Στον ειδεχθή χειμώνα και υποθάλπει εκεί• Παγώνουν και σταματούν οι χυμοί και κάθε δροσερό φύλλο πέφτει, Η ομορφιά σκεπάζεται απ’ το χιόνι και ερήμωση επικρατεί παντού στη γη. Τότε, αν οι χυμοί του καλοκαιριού δεν έπεφταν σε χειμερινή νάρκη Μέσα στου γυάλινους τοίχους του πάγου στην κατάψυξη, Αυτή καθεαυτή η ομορφιά θα του αφαιρούσε τη χάρη , Χωρίς να αφήσει πίσω της καμιά ομοιότητα, ούτε ανάμνηση: Αλλ’ όταν τα άνθη αποσταχτούνε, ακόμα και σε χειμώνα παγερό, Πάντοτε θα αποδίδουν άρωμα εύοσμο, λεπτό και τερπνό. *********************** Sonnet 5 Those hours that with gentle work did frame The lovely gaze where every eye doth dwell Will play the tyrants to the very same, And th

Σονέτο 4 Γιατί ξοδεύεις την ομορφιά για τον εαυτό σου χωρίς τσιγκουνιά, Που οφείλεις να κληροδοτήσεις σε μεταγενέστερους; Η φύση τίποτα δε χαρίζει, αλλά τα δανείζει προσωρινά Και, μάλιστα, γενναιόδωρα, και τζάμπα, στους ελεύθερους. Τότε, όμορφη τσιγκουνιά, γιατί σπαταλάς απερίσκεπτα την ομορφιά Που σου δόθηκε πλουσιοπάροχα και όπως πας δε θα’ χεις για να δίνεις; Αφιλοκερδή τοκογλύφε, γιατί επενδύεις τόσα πολλά ποσά Και δεν τα χρησιμοποιείς για να επιζήσεις; Διότι, με το να νταραβερίζεσαι μόνο με τον εαυτό σου, Εσύ ο ίδιος το γλυκό σου εαυτό θα τον εξαπατήσεις: Τότε, τι ανάμνηση καλή θ’ αφήσεις για τον εαυτό σου, Όταν τον κόσμο αυτό θα σε καλέσει η Φύση να τον αποχαιρετίσεις. Η αχρησιμοποίητη σου ομορφιά μαζί σου θα ενταφιαστεί• Αν όμως αξιοποιηθεί, θα επιβιώσει και θα κληροδοτηθεί. ***************************** Sonnet 4 Unthrifty loveliness, why dost thou spend Upon thyself thy beauty’s legacy? Nature’s bequest, gives nothing, but doth lend, And being frank, she