Σονέτο 4 - Sonnet 4

Σονέτο 4

Γιατί ξοδεύεις την ομορφιά για τον εαυτό σου χωρίς τσιγκουνιά,
Που οφείλεις να κληροδοτήσεις σε μεταγενέστερους;
Η φύση τίποτα δε χαρίζει, αλλά τα δανείζει προσωρινά
Και, μάλιστα, γενναιόδωρα, και τζάμπα, στους ελεύθερους.
Τότε, όμορφη τσιγκουνιά, γιατί σπαταλάς απερίσκεπτα την ομορφιά
Που σου δόθηκε πλουσιοπάροχα και όπως πας δε θα’ χεις για να δίνεις;
Αφιλοκερδή τοκογλύφε, γιατί επενδύεις τόσα πολλά ποσά
Και δεν τα χρησιμοποιείς για να επιζήσεις;
Διότι, με το να νταραβερίζεσαι μόνο με τον εαυτό σου,
Εσύ ο ίδιος το γλυκό σου εαυτό θα τον εξαπατήσεις:
Τότε, τι ανάμνηση καλή θ’ αφήσεις για τον εαυτό σου,
Όταν τον κόσμο αυτό θα σε καλέσει η Φύση να τον αποχαιρετίσεις.
Η αχρησιμοποίητη σου ομορφιά μαζί σου θα ενταφιαστεί•
Αν όμως αξιοποιηθεί, θα επιβιώσει και θα κληροδοτηθεί.

*****************************

Sonnet 4

Unthrifty loveliness, why dost thou spend
Upon thyself thy beauty’s legacy?
Nature’s bequest, gives nothing, but doth lend,
And being frank, she lends to those are free:
Then, beauteous niggard, why dost thou abuse
The bounteous largesse given to thee to give?
Profitless usurer, why dost thou use
So great a sum of sums, yet canst not live?
For having traffic with thyself alone,
Thou of thyself thy sweet self dost deceive;
Then how, when nature calls thee to be gone,
What acceptable audit canst thou leave?
Thy unused beauty must be tombed with thee,
Which used, lives th’executor to be.

*****************************

~William Shakespeare~