Λυκόφως

Ησυχία... Η απόλυτη απομώνωση να είσαι στο γραφείο μόνη και να μην ακούγεται ούτε καρφίτσα. Φυσικά να άλλαζε λίγο το σκηνικό θα ήταν ευχής έργο αλλά ας μη το κάνουμε θέμα. Ας ονειρευτούμε ότι είμαστε κάπου στη φύση. Και όχι όποια κι όποια φύση. Ας πούμε ότι βρισκόμασε το Δυτικό Λονδίνο στο Ράουσλιπ Γκάρντενς (Ruislip Gardens) κοντά, όπου είναι το Ράουσλιπ Λάιντο (Ruislip Lido). Ένας επίγειος παράδεισος στο Δυτικό Λονδίνο... Περπατάς και νιώθεις ότι είσαι νεράιδα στο Όνειρο Θερινής Νυκτός. Μπαίνεις μέσα και είσαι αυτόματα σε ένα δάσος. Παντού δέντρα, μονοπάτια της φύσης που οδηγούν εδώ και εκεί, άρωμα των φυλλώδες δέντρων, μικρά ρυάκια, τα πουλιά να πηγαίνουν απο δέντρο σε δέντρο, οι ήχοι της αγγλικής φύσης και μια μυστήρια ομίχλη να καλύπτει μαγευτικά το όλο σκηνικό. Το όλο δάσος πέρνει περίπου στο δύωρο να το γυρίσεις..δεν είναι σκηνές απο ταινία που περιγράφω αλλά ένα αληθινό τοποίο το οποίο μπορεί άνετα να το προσεγγίσει ο οποιοσδήποτε λάτρης της φύσης... Αχ και να μουνα εκεί τώρα..

Προσπερνάς ανθρώπους καθημερινά. Χάνεσαι μέσα στο βουητό και τη πλήξη. Ακους ανόητες φλύαρες συζητήσεις. Με το που κράζουν τα κοκόρια και αρχίζουν τις μελωδίες τους τα πουλιά, μπαίνει σε ένα shut down mode. Αν και μόλις έχεις σηκωθεί με τα χίλια ζόρια από το κρεβάτι σου, πηγαίνεις απο τον ένα ονειρότοπο στον άλλο. Πραγματικότητα και ψευδαίσθηση δεν έχουν καμία διαφορά πλέον. Νιώθεις σα μαριονέττα που έχει χάσει το μάστορα της. Το κίνητρο της για να χορέψει και πάλι μπροστά σ’ αυτή τη μεγάλη κοινωνία των κλόουν. Και τότε είναι που αρχίζει η καλλιέργεια του αισθήματος της φυγής. Θέλεις να γίνεις νεφέλη και να σκορπιστείς. Να είσαι αόρατος και να μη μπορούν να σε βρουν ή να σε αγγίξουν. Μετακινήσε μηχανικά από εργασία σε εργασία, πατώντας κουμπιά και ακούγοντας μαλακίες του αέρα. Δε ξέρεις πως να κάνεις τους άλλους πέρα, για να βρεις μια γωνιά ησυχίας και γαλήνης. Τα λεπτά κυλούν βασαντιστικά. Τικ τοκ, τικ τοκ, ξεκουρδισμένο ρολόι, άπληστε χρόνε, σταμάτα πλέον. Ανθρώπινος χρόνος. Βλακείε

Έχε μέρες να γράψω. Μιας και πήρα εθελοντικά άδεια απο τη δουλειά για να βρει μια διαύγεια το μυαλό μου τέλος πάντων (κάτι το οποίο δεν επιτεύχθηκε), είπα ότι είναι καιρός να επανά-συγκεντρωθούν οι σκέψεις και οι ανούσιοι συναισθηματισμοί μου και να μεταφέρω όλη τη μπουρδουκλωμένη σκέψη μου σε λέξεις.. Έχουμε και λέμε. Από λογική δε σκίζουμε. Έτσι μας λένε τουλάχιστον. Πάντα υπάρχουν πράγματα και καταστάσεις που όχι μόνο θα σε μπερδέψουν περισσότερο απ' όσο νομίζεις, αλλά θα σε βασανίσουν κιόλας μέχρι να πεις το δεσπότη Παναγιώτη. Προσπάθησα να περάσω μια εβδομάδα χωρίς να σκέφτομαι πολύ. Και στην αρχή αυτό έκανα. Όσο οι μέρες βάδιζαν προς το τέλος της όμως και το κυνικό απόγευμα της Κυριακής πλησίαζε τότε ταλανιζόμουν και μεμψοιμερούσα συνεχώς που ίσως δεν εκμεταλλέυτικα το χρόνο μου όσο παραγωγικά όσο θα ήθελα. Εκείνο όμως που με έκανε να δώσω παύση στο μη-σκεπτικισμό μου και να δώσω βάση στις σκέψεις μου ήταν μια συζήτηση που προέκυψε μέσα απο μια συνάντηση με νέους φίλους. Το θ

Κάποιοι το λένε δημαγωγία, άλλοι πολιτική, άλλη διδασκαλία, άλλοι μάρκετινγκ και άλλοι απλά το λένε εκφράζω άποψη. Το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου με την εγκαθίδριση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι να υπάρχει ελευθερία λόγου και σκέψεις, εφόσον και αν δεν προσβάλει ή δεν κακοποιεί με λεκτικό τρόπο τον συνάθρωπο του. Είναι η πειθώ όμως μια ανακάλυψη που επιβάλλει απόψεις και ιδέες ή ένας τρόπος να συμβουλέψεις και να καθοδηγήσεις τον συνάνθρωπο σου; Ο Βολταίρος μας είπε το εξής: «Φίλε μου διαφωνώ με τα λεγόμενα σου, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμα σου για ότι λες» (παράφραση) Τώρα...όταν κάποιος βλέπουμε ότι κάνει κακό στον εαυτό του και προσπαθούμε να συμβουλέψουμε για το καλό τους, είναι αυτό επιβολή των δικών μας απόψεων πάνω τους ή απλά μια καθοδήγηση προς το ‘σωστό’ δρόμο; Μήπως η γραμμή μεταξύ καταπιεστικής πειθούς και αβλαβής συμβουλής είναι τόσο λεπτή που μπορούμε να ξεπεράσουμε τα όρια και να μπούμε στο τομέα του υπεροπτικού βάρβαρου; Είναι καλύτερο ως γεγονός να

Είναι παράξενο. Μας γεννούν, μας μεγαλώνουν, μας ντύνουν, μας ταΐζουν, μας μαλλώνουν, μας φροντίζουν, μας κακομαθαίνουν, μας βάζουν στην αγκαλιά τους όταν πονάμε, όταν κλαίμε, όταν χαιρόμαστε. Είναι πάντοτε εκεί. Στα καλά, στα καλύτερα, στα κακά, στα χειρότερα. Μάνα...κάτι δεδομένο για πολλούς, που μόνο όταν έρθει η ακύρωση της ύπραξης της καταλαβαίνουν τι δώρο είναι να την έχεις στη ζωή σου. Ποιός θα είναι εκεί να σου γκρινιάξει, να σε παρηγορήσει, να σου θυμώσει ή να σου χαμογελάσει, όταν η μάνα χαθεί; Έπαθα σοκ χθες. Ξαφνικά από το πουθενά, ήρθε η είδηση για μια αρρώστια. Τότε έγιναν διαυγή πολλά πράγματα μέσα μου. Το τελευταίο διάστημα, έχω απομακρυνθεί απο τη μάνα μου, και δε της μιλάω όπως παλιά. Με το που ακούω όμως για την αρρώστια, μου κόβονται τα πόδια. Κρύος ιδρώτας με λούζει καθώς βιάζομαι να φύγω απ’ τη δουλειά για να πάω σπίτι να μάθω περισσότερα νέα. Τα νέα δεν είναι κάκιστα, αλλά δεν είναι ούτε τα καλύτερα. Τότε είναι που σε χτυπάει ο κεραυνός: εκείνη που νόμιζες ότι θ

Τωρά είμαστε σοβαροί; Φκένουν τζε κάμνουν τωρά εράνους τζαι διάφορες εκδηλώσεις τζαι οργανώνονται για να βοηθήσουν τους ανθρώπους τζαι τις οικογένειες από τις πρόσφατες καιρικές καταστροφές στην Ιαπωνία. Τζαι ντάξει, μεν κατηγορούμε τη φύση για ούλα τα κακά που μας συμβαίνουν γιατί τζε μεις εβάλαμε καμπόσο το σσερρούι μας, ποιο σσερρούι δηλαδή, εμπήξαμε ούλη τη σσερούκλα μέσα τζε τωρά που μας παίρνει τζε σηκώνει μας, είμαστε ούλο κλάμα τζε ανυσηχίες. Τον καιρό που πρέπει να σκεφτούμε τζίνη τη τρύπα του όζοντος ή τζίνο το τσιάρο που επετάξαμε μες το δρόμο γιατί απλά είμαστε τόσο γαούρκα που εν το σβήνουμε κανονικά (εν φτάνει που βλάφτει το εβλοϊμένο, βλάφτουμε τζε τη φύση με τζίνο) εν το σκεφτούμαστε, τζε τωρά αναροθκιούμαστε γιατί γίνουντε τούτα ούλα τα φυσικά φαινόμενα τζε σε τι έφταιξε ο καϊμένος ο αθώος κοσμάκης.. Σε τίποτε εν έφταιξε ο κοσμάκης, αλλά τον καιρό που εδιαπράτταν τα τεχνολογικά τους επιτεύγματα οι καλοί μας Ιάπωνες τζε εχτίζαν μου το τάδε με ραδιενέργεια ήταν καλά. Τού

Μου έγινε η εξής ερώτηση απο έναν φίλο: Simplex – Complex: Διάλεξε και πάρε... Τώρα τι να απαντήσεις. Φυσικά και δεν έχεις τι να απαντήσεις όταν έχεις μπλέξει, χωρίς να το καταλάβεις, σε μια πάρα πολύ μπλεγμένη και περίπλοκη κατάσταση. Και άντε να διαλέξεις εσύ το δρόμο της απλότητας. Οι άλλοι γύρω σου θα το διαλέξουν ή θα το αποδεχτούν ή κατανοήσουν αυτό; Και πες πως δε νοιάζεσαι και τόσο για το τι θα πει ή πως θα αντιδράσει ο περίγυρος σου, και διαλέγεις το μονοπάτι της απλότητας...θα σε αφήσουν οι εξωτερικοί παράγωντες να πορευεθείς όπως εσύ θες και ορίζεις; Τελικά, μήπως ο άνθρωπος εκ της φύσης του δε μπορεί ποτέ να είναι πραγματικά απλός; Δυο μυθικά παραδείγματα: 1ον – ο Αχιλλέας – απλός και αληθείς 2ον – ο Οδυσσέας – πολύπλοκος και ψευδής. Σε ποιο απο τα δύο θα κατατάσατε εσείς τον εαυτό σας; Μπορούμε πραγματικά να είμαστε μόνο το ένα ή το άλλο; Αν ο άνθρωπος φτιάχτηκε να είναι γιν-γανγνκ, άσπρο-μαύρο...δε μπορούν αυτά να εμπλακούν και να μας δώσουν ένα γκρίζο; Τότε ο άνθρωπος θ

Μακιγιάζ...το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό μου είναι μπογιά. Μόνο που η μπογιά αυτή κατασκευάζετε για να μπαίνει στη μούρη των ανθρώπων, και ιδιαίτερα των γυναικών. Η μπογιές στα γυναικεία πρόσωπα χρησιμοποιήθηκαν πρώτα απο τους βασιλείς και τις βασίλισσες στη Μεσοποταμία και αργότερα έγιναν ιδιαίτερα διάσημο συνοδευτικό μούρης για τους Αρχαίους Έλληνες και τους Αιγύπτιους. Η ελληνική ορολογία του μπογιατίσματος αυτή, ψυμιθιαση, αποτελεί πλέον για τις γυναίκες το πλέον απαραίτητο must-put-on-before-I-leave-the-house, μιας και η μέση γυναίκα του 21ου αιώνα έχει πάθει τη μεγαλύτερη πλύση εγκεφάλου στην ιστορία της ανθρωπότητας. «Μακιγιάζ ισούται με αυτοπεποίθηση. Μακιγιάζ ισούται με επιτυχία. Μακιγιάζ ισούται με ανάδειξη. Μακιγιάζ ισούται με ομορφιά. Μακιγιάζ ισούται με όλα.» Μεγαλώνοντας σε ένα περιβάλλον όπου το μακιγιάζ έπαιζε κεντρικό ρόλο, μιας και το επάγγελμα της μάνας είναι αισθητικός, μια αποστροφή και αντιπάθεια αναπτύχθηκε μέσα μου απο παιδί γι’ αυτού του είδους γυνα

Θέλει να βγει η αλήθεια. Εκείνη η η αλήθεια που σου βαραίνει τα στήθια και δε σε αφήνει να προχωρήσεις. Επικαλείσαι δικαιοσύνη και ισότητα για το πόνο που κουβαλάς. Δε το ζήτησες κι όμως σου δόθηκε. Και μένεις ξεκρέμαστος, γιατί άλλοι αποφασίσαν ότι η δικιά τους ευτυχία είναι πιο πάνω απο τη δικιά σου. Κι έτσι σου χαρίζουν απλόχερα πόνο και θλίψη. Πολεμάς για να μη δώσεις ένα τέλος μέσα σου, αλλά ήδη ξέρεις πως οι εποχές αλλάζουν και μαζί τους η ποιότητα των σχέσεων. Νευριάζεις, κουράζεσαι, ξεχνιέσαι με ανούσιες εξόδους, το παλεύεις, προσπαθείς να συνέλθεις, να καταλάβεις ποιο τραίνο σε χτύπησε και γιατί. Καταριέσαι τον εαυτό σου που αφέθηκες, που ενέδωσες, που τυφλώθηκες και πίστεψες πως όλα μπορούσαν να ήταν αλλιώς. Κρύωσες τώρα. Όλα έχουν παγώσει και προσπαθείς να βάλεις τη ταχύτητα για μπρος, αλλά είσαι πάντα στην όπισθεν. Αναρρωτιέσαι αν θα ξαναέχεις την αίσθηση ξανά. Τα χάδια, τα φιλιά, τα βλέμματα, την γλυκάδα..Και πάλι τραβιέσαι να συνεχίσεις. Τι ματαιότητα!, σκέφτεσαι από μέσα

Τι κι αν τα δάκρυα μου έχουν παγώσει Τι κι αν οι λέξεις έχουν μαραθεί Τα φαντάσματα έρχονται στα όνειρα μου Δειλά, σιωπηλά σαν θύτες της άγριας νύχτας Νοσταλγία για αγνότητα του πριν μας Επιθυμία για αγνότητα του μετά μας Δεν ξεδιαλύνονται τα εγώ μας Δε συγκρατιούνται τα θέλω μας Κοίλα χαλάσματα μέσα αλωνίζουν Φυγή και σιωπή τώρα κουδουνίζουν Τι κι αν τα δάκρυα στέρεψαν Τι κι αν οι σιωπές μας απομάκρυναν

Ζεις κάτι. Με κάποιον άνθρωπο. Ένα όμορφο κάτι. Ένα απρόσμενο, υπέροχο κάτι. Η διάρκεια δεν είναι μεγάλη. Αλλά απολαμβάνεις τη κάθε στιγμή. Γεύεσαι τη κάθε απόλαυση. Και δε σε νοιάζει ή απασχολεί ιδιαίτερα το μετά. Αλλά αργά ή γρήγορα ξέρεις ότι το μετά θα’ ρθεί. Αλλά συνεχίζεις να ζεις στην ευχάριστη αυτή δίνη που σε στροβυλλίζει. Και ξαφνικά να η αποκοπή. Να που σπάει ο σπάγγος και όλα τα χαρτιά που είχες βάλει στη σειρά πέφτουν σαν ντόμινο. Και τότε όλες οι στιγμές θολώνουν και μουτζουριάζονται κάπως. Δεν ξέρεις ακριβώς που πατάς και είναι λες και αιωρείσαι στο κενό. Προσπαθείς να επαναφέρεις τις όμορφες εκείνες αισθήσεις που ένιωσες με το επικάλεσμα της μνήμης. Αλλά είναι αργά. Γιατί ο χρόνος τα έχει αλλοιώσει όλα. Τα έχει καλύψει με κάτι καινούργιο. Κάτι πιο σκοτεινό. Κάτι πιο ανυπόφορο. Και όλα εκείνα που κάποτε αναπηδούσαν απο χαρά μέσα σου, τώρα πια θυμίζουν απάτες και μακρινά όνειρα. Ξυπνάς, τη κάθε μέρα και ρωτάς: . «Όνειρο ήτανε;» Δεν είναι όνειρα...είναι απλά ματαιότητα. Γι

Ξέρεις...εν τζίνη που ότι τζαι να κάμεις εν θα κλείσει έτσι σύντομα. Τζαι το μόνο που μπορεί να τη σκεπάσει κάπως είναι το κλισέ...ο χρόνος. Εν τζίνη η τρύπα που έσσει κάθε άνθρωπος μέσα του. Που την έπαθε πιθανότατα γιατί άφησε τον εαυτό του να εκτεθεί περισσότερο του κανονικού. Εν τζίνη η τρύπα που τζαι μετά που χρόνια έννα την θυμάσαι τζαι έννα κοιτάζεις το ταβάνι με ύφος στρουθοκάμηλου, βουττημένο στην αποχαύνωση τζαι τη θολούρα. Εν τζίνη η τρύπα που πάντα τζαι να δεις το πρόσωπο που σου την άνοιξε, έννα σε κάμνει να κόφκεις καντούνια για να μεν την ξύσει τζαι να ξανανοίξει. Έτσι τρύπα έχουμεν την ούλοι που γυρώ. Τζαι εγώ που ενόμιζα ότι τούτη η τρύπα που κανένας εν μπορεί να δει, εν μόνον πάνω μου. Γυρίζω δεξιά, γυρίζω αριστερά τζαι ούλοι ως τον έναν έχουν έτσι τρύπα. Άθελα μου, έξυσα μια που τούντες τρύπες τις προάλλες κάποιου δικού μου ανθρώπου, τζαι για τούτο που έκαμα, εν καιρός να τραβήσω πίσω τζαι να επανεξετάσω κάποια πράγματα. Καταρχάς μια απλή συγγνώμη εν κάμνει τίποτε, μ