Flight or Fight?

Προσπερνάς ανθρώπους καθημερινά. Χάνεσαι μέσα στο βουητό και τη πλήξη. Ακους ανόητες φλύαρες συζητήσεις. Με το που κράζουν τα κοκόρια και αρχίζουν τις μελωδίες τους τα πουλιά, μπαίνει σε ένα shut down mode. Αν και μόλις έχεις σηκωθεί με τα χίλια ζόρια από το κρεβάτι σου, πηγαίνεις απο τον ένα ονειρότοπο στον άλλο. Πραγματικότητα και ψευδαίσθηση δεν έχουν καμία διαφορά πλέον. Νιώθεις σα μαριονέττα που έχει χάσει το μάστορα της. Το κίνητρο της για να χορέψει και πάλι μπροστά σ’ αυτή τη μεγάλη κοινωνία των κλόουν. Και τότε είναι που αρχίζει η καλλιέργεια του αισθήματος της φυγής. Θέλεις να γίνεις νεφέλη και να σκορπιστείς. Να είσαι αόρατος και να μη μπορούν να σε βρουν ή να σε αγγίξουν. Μετακινήσε μηχανικά από εργασία σε εργασία, πατώντας κουμπιά και ακούγοντας μαλακίες του αέρα. Δε ξέρεις πως να κάνεις τους άλλους πέρα, για να βρεις μια γωνιά ησυχίας και γαλήνης. Τα λεπτά κυλούν βασαντιστικά. Τικ τοκ, τικ τοκ, ξεκουρδισμένο ρολόι, άπληστε χρόνε, σταμάτα πλέον. Ανθρώπινος χρόνος. Βλακείες. Θέλεις να φύγεις. Να μείνεις μόνος. Να πορευτείς, να ανακαλύψεις, να νιώσεις ζωντανός μέσα σου. Θέλεις να δεις, να γευτείς, να υπάρξεις. Θέλεις να φύγεις. Δε θες πόλεμο και αγώνα. Μήτε υποχρεώσεις που σου επιβάλλει το περιβάλλον σου. Έτσι ρομποτικά κινούνται τα άκρα σου γιατί δεν έχουν δύναμη και σκοπό πλέον. Θέλεουν να ζήσουν κι’ αυτά, αλλά δε ξέρουν πως..γυρεύουν διέξοδο, εξιλέωση, λύτρωση. Το μόνο ηλίθιο που σε κρατά είναι η υπομονή. Στα κομμάτια κι’ αυτή. Θες να γίνεις Βεζούβιος και να εκραγείς. Να εκραγείς για να φύγουν όλα από μέσα σου. Να αδειάσεις και να φύγεις. Να μουδιάσεις τα ανούσια και τα περιττά. Να φύγεις και να νιώσεις γεμάτος με τη μοναξιά και την ησυχία σου. Να κοιτάς την αψεγάδιαστη μεγαλοσύνη του πράσινου, να νιώσεις το ζεστό χάδι του ήλιου και τις ευωδιές της φύσης, τους λεμονανθούς, το χώμα, το άρωμα του πεύκου, το τραγανό άγγιγμα απο το ανοιξιάτικο αεράκι. Θέλεις να αποδράσεις. Απ’ όλα. Αλλά ακόμα στέκεσαι και ακους σοσιαλιστικές μπούρδες απο το τρανζίστορ. Και γυρίζεις βαριεστημένα στα καθήκοντα σου πεθυμώντας αυτό που ποτέ δεν είχες...εσένα για σένα.