Αδιέξοδο

Θέλει να βγει η αλήθεια. Εκείνη η η αλήθεια που σου βαραίνει τα στήθια και δε σε αφήνει να προχωρήσεις. Επικαλείσαι δικαιοσύνη και ισότητα για το πόνο που κουβαλάς. Δε το ζήτησες κι όμως σου δόθηκε. Και μένεις ξεκρέμαστος, γιατί άλλοι αποφασίσαν ότι η δικιά τους ευτυχία είναι πιο πάνω απο τη δικιά σου. Κι έτσι σου χαρίζουν απλόχερα πόνο και θλίψη. Πολεμάς για να μη δώσεις ένα τέλος μέσα σου, αλλά ήδη ξέρεις πως οι εποχές αλλάζουν και μαζί τους η ποιότητα των σχέσεων. Νευριάζεις, κουράζεσαι, ξεχνιέσαι με ανούσιες εξόδους, το παλεύεις, προσπαθείς να συνέλθεις, να καταλάβεις ποιο τραίνο σε χτύπησε και γιατί. Καταριέσαι τον εαυτό σου που αφέθηκες, που ενέδωσες, που τυφλώθηκες και πίστεψες πως όλα μπορούσαν να ήταν αλλιώς. Κρύωσες τώρα. Όλα έχουν παγώσει και προσπαθείς να βάλεις τη ταχύτητα για μπρος, αλλά είσαι πάντα στην όπισθεν. Αναρρωτιέσαι αν θα ξαναέχεις την αίσθηση ξανά. Τα χάδια, τα φιλιά, τα βλέμματα, την γλυκάδα..Και πάλι τραβιέσαι να συνεχίσεις. Τι ματαιότητα!, σκέφτεσαι από μέσα σου. Ελπίζεις για το χαμένο εραστή. Ίσως όλα να γίνουν ξανά όπως πριν, ίσως να με ξαναγαπήσει, ίσως να ξαναβρούμε αυτό που χάσαμε..Μα το ξέρεις καλά..είναι όλα πλάνες..όλα κοσμοθεωρίες και κοινωνικές μαλακίες για να συνεχίσεις..Εχει κι’ αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια, έχει κι άλλα ψάρια η θάλασσα, όταν ο Θεός κλείνει μια πόρτα, ανοίγει μια καμαρόπορτα...τετριμμένες μαλακίες...Δε παύεις να σκέφτεσε, να τον αγαπάς, να τον νιώθεις απάνω σου, να αναζητάς ένα τελευταίο φιλί του..αδιέξοδο..πως να βγεις απο το λαβύρινθο του πόνου;