Μπογιάτισμα για Μεγάλους

Μακιγιάζ...το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό μου είναι μπογιά. Μόνο που η μπογιά αυτή κατασκευάζετε για να μπαίνει στη μούρη των ανθρώπων, και ιδιαίτερα των γυναικών. Η μπογιές στα γυναικεία πρόσωπα χρησιμοποιήθηκαν πρώτα απο τους βασιλείς και τις βασίλισσες στη Μεσοποταμία και αργότερα έγιναν ιδιαίτερα διάσημο συνοδευτικό μούρης για τους Αρχαίους Έλληνες και τους Αιγύπτιους. Η ελληνική ορολογία του μπογιατίσματος αυτή, ψυμιθιαση, αποτελεί πλέον για τις γυναίκες το πλέον απαραίτητο must-put-on-before-I-leave-the-house, μιας και η μέση γυναίκα του 21ου αιώνα έχει πάθει τη μεγαλύτερη πλύση εγκεφάλου στην ιστορία της ανθρωπότητας.

«Μακιγιάζ ισούται με αυτοπεποίθηση. Μακιγιάζ ισούται με επιτυχία. Μακιγιάζ ισούται με ανάδειξη. Μακιγιάζ ισούται με ομορφιά. Μακιγιάζ ισούται με όλα.»



Μεγαλώνοντας σε ένα περιβάλλον όπου το μακιγιάζ έπαιζε κεντρικό ρόλο, μιας και το επάγγελμα της μάνας είναι αισθητικός, μια αποστροφή και αντιπάθεια αναπτύχθηκε μέσα μου απο παιδί γι’ αυτού του είδους γυναικείου τρόπου έκφρασης. Ποτέ σαν παιδί δε κατανόησα γιατί να θέλει να βάψει κάποιος τη φάτσα του για να νιώσει άνετα, όμορφα και να κάνει το περίγυρο του να δώσει τη σημασία που το αξίζει. Ακόμα και τώρα, σαν ‘ενήλικας’ πλέον δε το κατανοώ αυτό.

Γιατί να πρέπει, ή ακόμα και να θέλει μια γυναίκα να μακιγιαριστεί για να βγει έξω για μια βόλτα, για έναν καφέ, για να πάει στη δουλειά της ή το γυμναστήριο; Τόσο πολύ την εξουσιάζει το γεγονός ότι έχει μαυράκια στο πρόσωπο, ή ακμή, ή πόρους, ή πανάδες ή και' γω δε ξέρω τι άλλο ανακαλύπτουν καθημερινά πάνω στη μούρη τους και προσπαθούν να καλύψουν τα σημάδια με τρία κιλά μπογιά. Και να πεις ότι είναι και μια άοσμη, αδιαφανή μπογιά να πω στ’ ανάθεμα, οκ, θα το δεχτώ. Κάθε μούρη μυρίζει πλαστική μέσα απο τα φωσφοριζέ χρώματα.

Η σημερινή γυναίκα έχει γίνει έρμαιο της κοινωνίας όπου πέφτει θύμα απο των βομβαρδισμό των συνεχές διαφημίσεων. Όλο αυτό ξεκινάει απο τη διαφήμιση, και συγκεκριμένα απο τις διασημότητες, κυρίως του Χόλιγουντ. Με την ανάπτυξη των πρώτων κινηματογραφικών ταινιών, και την ανάδειξη των Χολιγουντιανών στάρλετ, με την ανάπτυξη και την ένταξη της τηλεόρασης στα σπίτια, η μέση γυναίκα του 20ου αιώνα άρχισε να παίρνει τη κάτω βόλτα.

«Αχ, θα φτιαχτώ για να του αρέσω. Αχχ θα μακιγιαριστώ για να φανώ επαγγελματίας. Αχχ θα φτιαχτώ για να περάσω καλά και για να μου τονώσει το ηθικό μου. Αχχ, μακιγιάζ μου, που μου πασαλείβεις τη μούρη μου..»


Το μακιγιάζ έχει πλέον καταντήσει το μεγαλύτερο γυναικείο κλισέ, ειδικά στη μεγαλόνησο μας. Πήγαινα με μια φίλη περπάτημα τις προάλλες και έβλεπα κοπέλες επίσης για «περπάτημα» με τη μούρη τους σοβατισμένη και σκεφτόμουνα και έσπαζα το κεφάλι μου ‘Γιατί; Γιατί όλο αυτό;’ Και η φίλη μου μου απάντησε με απόλυτη άνεση ‘Γιατί ποτέ δε ξέρεις ποιόν θα πετύχεις.’

Αυτό δηλαδή έχουμε καταντήσει. Να είμαστε άβουλα θύματα της μεγαλύτερης πλάκας ανά το παγκόσμιο. Ανεγκέφαλα γυναικάκι που δίνουν σημασία πως να καλύψουν τις ατέλειες τους αντί του να τονίσουν με διαφορετικό τρόπο άλλες ικανότητες τους. Είναι απαράδεκτο να πηγαίνεις στην Αθήνα και το Λονδίνο και να μπορείς να ξεχωρίσεις τις Κύπριες γυναίκες, και παραθέτω παράδειγμα:

Κύπρια φοιτήτρια του Εξωτερικού: Το μαλλί βαμμένο, συνήθως με ξανθιές ανταύγειες, πάντα ισιωμένο, φουντωτό σαν φιόγκο, στενό μπλουζάκι, μούρη σοβατισμένη με ρουζ, κραγιόν, σκιά ματιών, μολύβι ματιών και χειλιών, μάσκαρα, μπότα πάνω απο το skinny jeans, τσάντα designer, βραχιολάκια και μπιχλιμπίδια σε λαιμό και χέρι...

Όσο και να λέμε και να μιλάμε για φεμινισμό, να προσπαθούμε να εκθειάζουμε το «ωραίο» του φύλου μας και να προσπαθούμε να δείξουμε πως και η γυναίκα είναι ικανή και μπορεί να κάνει τα ίδια πράγματα όπως οι άντρες, δεν αληθεύει. Όχι γιατί δεν είμαστε αρκετά ικανές και δυναμικές, αλλά επειδή όντως έρμαια των συναισθηματισμών και της ευαίσθητης φύσης μας, και ζώντας πάντοτε ΥΠΟ του αρσενικού φύλου, τότε έχουμε ήδη χάσει το παιχνίδι. Με το που αφηνόμαστε να πέσουμε στη παγίδα ότι θα κερδίσουμε προσοχή και αξία με το να πλαστικοποιηθούμε, τότε είναι που δείχνουμε την αδυναμία του φύλου μας.

Πλέον έχω τη καλή τύχη όπου ο εργασιακός μου χώρος μου επιτρέπει και μου δίνει το δικαίωμα να μη πασπαλίζω τη μούρη μου με αχρείαστες μπογιές και σοβάδες. Στη δυτική, αναπτυγμένη ήδη, κοινωνία όμως, οι γυναίκες και το μακιγιάρισμα είναι ένα και το αυτό.

Το να βλέπεις φυσική ομορφιά μπροστά στα μάτια σου και ύστερα να βλέπεις αυτή την ομορφιά να καλύπτεται με τόνους απίστευτων χημικών για να «αρέσει» ή να «τραβήξει προσοχή» μας δείχνει ότι η σημερινή γυναίκα όχι μόνο είναι ένα κοινωνικό θύμα των δικών της ανασφαλειών, αλλά για ότι φώναζαν και ούρλιαζαν τον τότε καιρό οι Σουφραζέττες πήγε στράφι.

Το σιλικονάτο στυλάκι, το μπλιτσαρισμένο μαλλί και το νικητήριο σοβάτισμα της μούρης (που είναι και το πλέον πιο προσιτό στο μέσο γυναικείο πληθυσμό) είναι μια απόδειξη για τον εξευτελισμό, και την κακοποίηση που ασκούμε εμείς οι ίδιες στο φύλο μας.
Σεβασμός, αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση δεν αποκτάται μέσω του πλαστικοποιημένου περιτυλίγματος, αλλά μέσα απο τη καλλιέργεια του μυαλού και του σώματος. Νους υγιείς εν σώματι υγιείς, είχαν πει οι αρχαίοι ημών, όχι νους πατάτα και μούρη σκατά με φράουλες.

Πως περιμένεις το αντίθετο φύλο να σου δείξει το σεβασμό και την εκτίμηση που εσύ αναζητάς όταν εσύ η ίδια υποβιβάζεις τον εαυτό σου με το να σκέφτεσαι ότι για να έχεις ενδιαφέρον και αυτοπεποίθηση για να καταφέρεις κάτι χρειάζεται να στραφείς στο μπογιάτισμα του προσώπου σου;

«Μπογιά ίσον με χαμηλή αυτοεκτίμηση. Μπογιά ίσον με ανασφάλεια. Μπογιά ίσον με επιφανειακότητα. Μπογιά ίσον με νάρκωση της προσωπικής ελεύθερης βούλησης. Μπογιά ίσον με ψέμα. Μπογιά ίσον με απάτη. Μπογιά ίσον με τίποτα.»



.... Θα μακιγιαριστείτε στην επόμενη σας έξοδο τελικά;

Τα συμπεράσματα δικά σας.