Μαύρη Τρύπα

Ξέρεις...εν τζίνη που ότι τζαι να κάμεις εν θα κλείσει έτσι σύντομα. Τζαι το μόνο που μπορεί να τη σκεπάσει κάπως είναι το κλισέ...ο χρόνος. Εν τζίνη η τρύπα που έσσει κάθε άνθρωπος μέσα του. Που την έπαθε πιθανότατα γιατί άφησε τον εαυτό του να εκτεθεί περισσότερο του κανονικού. Εν τζίνη η τρύπα που τζαι μετά που χρόνια έννα την θυμάσαι τζαι έννα κοιτάζεις το ταβάνι με ύφος στρουθοκάμηλου, βουττημένο στην αποχαύνωση τζαι τη θολούρα. Εν τζίνη η τρύπα που πάντα τζαι να δεις το πρόσωπο που σου την άνοιξε, έννα σε κάμνει να κόφκεις καντούνια για να μεν την ξύσει τζαι να ξανανοίξει. Έτσι τρύπα έχουμεν την ούλοι που γυρώ. Τζαι εγώ που ενόμιζα ότι τούτη η τρύπα που κανένας εν μπορεί να δει, εν μόνον πάνω μου. Γυρίζω δεξιά, γυρίζω αριστερά τζαι ούλοι ως τον έναν έχουν έτσι τρύπα.

Άθελα μου, έξυσα μια που τούντες τρύπες τις προάλλες κάποιου δικού μου ανθρώπου, τζαι για τούτο που έκαμα, εν καιρός να τραβήσω πίσω τζαι να επανεξετάσω κάποια πράγματα. Καταρχάς μια απλή συγγνώμη εν κάμνει τίποτε, μιας τζαι άπαξ τζαι έξυσες την, πάει ετέλειωσε, έχασες το παιχνίδι. Τζαι άθελα μου εχτύπησα χορδή που εν έπρεπε. Τζαι η τρύπα που εν τζιαμέ ανοιχτή για το καθένα που μας εν μια ανάμνηση για κάτι που είτε εν εμπορέσαμε να έχουμε, είτε εν εμπορέσαμε να αλλάξουμε, για τον έναν ή τον άλλο λόγο.

Σε τούτο το άτομο, που ξέρεις ποιος είσαι, αν το θκιαβάσεις ποττέ σου τούτο, απολογούμαι ειλικρινά. Ξέρω ότι υπάρχουν κάποιες τρύπες που εν πάντα ανοιχτές μέσα μας, τζαι μια υπενθύμιση ότι εν ακόμα ανοιχτή, μπορεί να φέρει άσσχιμα αποτελέσματα.

Οι φίλοι, ο χρόνος τζαι η υπομονή όμως είναι δυστυχώς ή ευτυχώς τα μόνα που κατευνάζουν το πόνο που τούντες τρύπες. Αρκεί μόνο να τους δώσουμε τη ευκαιρία να επιδράσουν πάνω μας.