Όνειρο Ήτανε

Ζεις κάτι. Με κάποιον άνθρωπο. Ένα όμορφο κάτι. Ένα απρόσμενο, υπέροχο κάτι. Η διάρκεια δεν είναι μεγάλη. Αλλά απολαμβάνεις τη κάθε στιγμή. Γεύεσαι τη κάθε απόλαυση. Και δε σε νοιάζει ή απασχολεί ιδιαίτερα το μετά. Αλλά αργά ή γρήγορα ξέρεις ότι το μετά θα’ ρθεί. Αλλά συνεχίζεις να ζεις στην ευχάριστη αυτή δίνη που σε στροβυλλίζει. Και ξαφνικά να η αποκοπή. Να που σπάει ο σπάγγος και όλα τα χαρτιά που είχες βάλει στη σειρά πέφτουν σαν ντόμινο. Και τότε όλες οι στιγμές θολώνουν και μουτζουριάζονται κάπως. Δεν ξέρεις ακριβώς που πατάς και είναι λες και αιωρείσαι στο κενό. Προσπαθείς να επαναφέρεις τις όμορφες εκείνες αισθήσεις που ένιωσες με το επικάλεσμα της μνήμης. Αλλά είναι αργά. Γιατί ο χρόνος τα έχει αλλοιώσει όλα. Τα έχει καλύψει με κάτι καινούργιο. Κάτι πιο σκοτεινό. Κάτι πιο ανυπόφορο. Και όλα εκείνα που κάποτε αναπηδούσαν απο χαρά μέσα σου, τώρα πια θυμίζουν απάτες και μακρινά όνειρα. Ξυπνάς, τη κάθε μέρα και ρωτάς: .

«Όνειρο ήτανε;»

Δεν είναι όνειρα...είναι απλά ματαιότητα. Γιατί κάποτε σου άρεσε να πιστέψεις σε κάτι όμορφο και αγνό. Γιατί θέλησες να υποβάλεις τον εαυτό σου σε μια μάταιη διαδικασία όπου πείστηκες πως όλα είναι ουράνιο τόξο για το πουθενά...μα είδες το τέλος πολύ αργα.