Αισιόδοξα απαισιόδοξος ή απαισιοδοξα αισιόδοξος
Έχε μέρες να γράψω. Μιας και πήρα εθελοντικά άδεια απο τη δουλειά για να βρει μια διαύγεια το μυαλό μου τέλος πάντων (κάτι το οποίο δεν επιτεύχθηκε), είπα ότι είναι καιρός να επανά-συγκεντρωθούν οι σκέψεις και οι ανούσιοι συναισθηματισμοί μου και να μεταφέρω όλη τη μπουρδουκλωμένη σκέψη μου σε λέξεις..
Έχουμε και λέμε. Από λογική δε σκίζουμε. Έτσι μας λένε τουλάχιστον. Πάντα υπάρχουν πράγματα και καταστάσεις που όχι μόνο θα σε μπερδέψουν περισσότερο απ' όσο νομίζεις, αλλά θα σε βασανίσουν κιόλας μέχρι να πεις το δεσπότη Παναγιώτη. Προσπάθησα να περάσω μια εβδομάδα χωρίς να σκέφτομαι πολύ. Και στην αρχή αυτό έκανα. Όσο οι μέρες βάδιζαν προς το τέλος της όμως και το κυνικό απόγευμα της Κυριακής πλησίαζε τότε ταλανιζόμουν και μεμψοιμερούσα συνεχώς που ίσως δεν εκμεταλλέυτικα το χρόνο μου όσο παραγωγικά όσο θα ήθελα.
Εκείνο όμως που με έκανε να δώσω παύση στο μη-σκεπτικισμό μου και να δώσω βάση στις σκέψεις μου ήταν μια συζήτηση που προέκυψε μέσα απο μια συνάντηση με νέους φίλους. Το θέμα μας περιστράφηκε γύρω από την αισιοδοξία, την απαισιοδοξία, το κυνισμό και το ρεαλισμό. Και έπεσε το εξής ερώτημα:
Η παρέα μας συναθροιζόταν απο το πρώτο σκέλος του πιο πάνω στέιτμεντ κυρίως. Οι πλείστοι βλέπουν τη ζωή αισιόδοξα ως προς την επιφάνεια της, τη καθημερινότητα τους με άλλα λόγια, αλλά κάτω από το λεπτεπίλεπτο φάσμα της αδιαφορίας και του κυνισμού τρέφεται μια γιγαντιαία τρύπα απαισιοδοξίας.
Λένε όταν βλέπεις το ποτήρι μισο-γεμάτο αυτό σε καθιστά αμέσως σαν απαισιόδοξο. Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε μαύρη σα καλιακούδα ένα πράμα. Δε μου άρεσε ποτέ να μπαίνω σε κατηγορίες και να με συμβιβάζουν όμως οι άλλοι με το να μου λένε αυτό είσαι, και αυτό θα παραμείνεις. Έτσι και με την απαισιοδοξία.
Δεν αρνούμαι πως πέφτω σε κατάθλιψη συχνά και με ταχύτητα φωτός, μιας και η κυκλοθυμία μου πάει σύννεφο τελευταία. Παρ' όλα αυτά δεν θα ήθελα να κατηγοριοποιήσω τον εαυτό μου σαν ακόλουθο της απαισιοδοξίας..ούτε και της αισιοδοξίας φορ δατ μάττερ. Αντιθέτως θα πρέπει όλοι να ανήκουμε στον άνεμο. Στο πουθενά δηλαδή.
Μου έκαναν επίσης και την εξής ερώτηση τις προάλλες:"ποιό είναι το νόημα της ζωής σου;" Βιάστηκα να απαντήσω και αμέσως είπα "η ποίηση". Αλλά βαθιά μέσα μου ήξερα ότι το νόημα της ζωής μου είναι μια άλλη λέξη με την οποία απρτίζεται το είναι μου: πάθος.
Μέχρι τώρα ζούσα με πάθος. Με το που έφυγα για σπουδές η κάθε μου κίνηση και η κάθε μου πράξη και λέξη υποκινόταν απο αυτό το αίσθημα, αν μπορεί να αποκαλεσθεί σαν μόνο ένα απλό συναίσθημα. Διάλεξα το τόπο σπουδών μου απο πάθος, αγάπησα συμφοιτητές μου με πάθος, χόρεψα με πάθος, έκλαψα στη αγκαλιά της τότε κολλητής μου με πάθος, έφαγα χυλόπιτα με πάθος, ερμήνευσα Σαίξπηρ με πάθος, σκηνοθέτησα με πάθος, δεύσμευσα κομμάτια της ψυχής μου με άλλα άτομα με πάθος..Και δε μετάνοιωσα γι' αυτά.
Τελευταία η ζωή μου δεν έχει πάθος, αλλά μια αποχαύνωση και αδιάφορη μελαγχολία. Ξεκίνησε με πάθος με το γυρισμό μου στη νήσο, αλλά και πάλι κατέληξε να γίνει κάτι το ρυτιδιασμένο, το μαραμένο και το απαισιόδοξο. Έλεγα κάποτε σε μια φιλενάδα μου το καιρό που σπουδάζαμε (δυο ιδεαλιστικά πνεύματα που ήμασταν τότε εις τας Αγγλίας) ότι η Κύπρος για τον ήλιο που έχει, τελικά είναι πολύ σκοτεινός σαν τόπος.
Δεν είναι το πως τα προβλήματα και οι μαύρες καταστάσεις σε προσεγγίζουν στη ζωή. Αλλά το πως τα προσεγγίζεις εσύ. Κανείς δε θα σου βρει δίκαια και λύσεις. Και κανείς δε θα σε αποζημιώσει για τα τραύματα που κουβαλάς, σωματικά και ψυχικά. Οι λύσεις είναι αλήθειες που κρύβονται μέσα μας. Είναι περιπέτεις που φοβόμαστε να ζήσουμε.
Δεν είμαι αισιόδοξη, αν και μπορεί το ποστ να ακούγεται κάπως αισιόδξο. Πάντα φέρνω τη καταστροφή, όντας σπουδαγμένη εις το αντικείμενο της θεατρολογίας, υπάρχουν οι τάσεις δραματοποίησης των γεγονώτων. Αλλά δε το κάνω για να υπάρξω το επίκεντρο της προσοχής, αλλά για να δώσω ζωή και πάθος στα γεγονότα. Κάτι το οποίο δυσκολεύομαι αφάνταστα να πράξω στη μεγαλόνησο μας.
Το να παλεύεις ενάντια στα 3 καλά που έχεις και να βλέπεις τα 5.000 άλλα που δεν έχεις, είναι εγωιστικό και μάταιο. Το θέμα δεν είναι να βλέπεις μόνο το τέλος κάποιου ταξιδιού, αλλά και τη πορεία που σε οδηγεί εκεί. Αν η πορεία είναι στρωμμένη με αγκίθες και περιττώματα, τότε πάτα τα και μάθε απο αυτά ή απλά μάθε να τα καθαρίζεις ή να τα αποφεύγεις.
Η απαισιοδοξία μου πηγάζει απο το φόβο της μοναξιάς. Αλλά και αυτό ένα κονσεπτ του μυαλού είναι. Και το ανθρώπινο μυαλό μπορεί να είναι εμφυές μέχρι αηδίας όταν και εφόσον το θέλει, αλλά μπορεί επίσης να είναι δημιουργός συναισθημάτων κινόντας μας όπου εκείνο θέλει.
Δεν έχει σημασία αν και σήμερα τραβιέσαι να βγεις απ' το κρεβάτι, κοιτάζοντας την αντανάκλαση σου στο καθρέφτη με μιζέρια. Σημασία έχει ακόμα και σε εκείνη την αβάσταχτη απαισιοδοξία σου να βρεις πάθος και να συνεχίσεις τη πορεία σου.
Έχουμε και λέμε. Από λογική δε σκίζουμε. Έτσι μας λένε τουλάχιστον. Πάντα υπάρχουν πράγματα και καταστάσεις που όχι μόνο θα σε μπερδέψουν περισσότερο απ' όσο νομίζεις, αλλά θα σε βασανίσουν κιόλας μέχρι να πεις το δεσπότη Παναγιώτη. Προσπάθησα να περάσω μια εβδομάδα χωρίς να σκέφτομαι πολύ. Και στην αρχή αυτό έκανα. Όσο οι μέρες βάδιζαν προς το τέλος της όμως και το κυνικό απόγευμα της Κυριακής πλησίαζε τότε ταλανιζόμουν και μεμψοιμερούσα συνεχώς που ίσως δεν εκμεταλλέυτικα το χρόνο μου όσο παραγωγικά όσο θα ήθελα.
Εκείνο όμως που με έκανε να δώσω παύση στο μη-σκεπτικισμό μου και να δώσω βάση στις σκέψεις μου ήταν μια συζήτηση που προέκυψε μέσα απο μια συνάντηση με νέους φίλους. Το θέμα μας περιστράφηκε γύρω από την αισιοδοξία, την απαισιοδοξία, το κυνισμό και το ρεαλισμό. Και έπεσε το εξής ερώτημα:
Αισιόδοξα απαισιόδοξος ή απαισιοδοξα αισιόδοξος;
Η παρέα μας συναθροιζόταν απο το πρώτο σκέλος του πιο πάνω στέιτμεντ κυρίως. Οι πλείστοι βλέπουν τη ζωή αισιόδοξα ως προς την επιφάνεια της, τη καθημερινότητα τους με άλλα λόγια, αλλά κάτω από το λεπτεπίλεπτο φάσμα της αδιαφορίας και του κυνισμού τρέφεται μια γιγαντιαία τρύπα απαισιοδοξίας.
Λένε όταν βλέπεις το ποτήρι μισο-γεμάτο αυτό σε καθιστά αμέσως σαν απαισιόδοξο. Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε μαύρη σα καλιακούδα ένα πράμα. Δε μου άρεσε ποτέ να μπαίνω σε κατηγορίες και να με συμβιβάζουν όμως οι άλλοι με το να μου λένε αυτό είσαι, και αυτό θα παραμείνεις. Έτσι και με την απαισιοδοξία.
Δεν αρνούμαι πως πέφτω σε κατάθλιψη συχνά και με ταχύτητα φωτός, μιας και η κυκλοθυμία μου πάει σύννεφο τελευταία. Παρ' όλα αυτά δεν θα ήθελα να κατηγοριοποιήσω τον εαυτό μου σαν ακόλουθο της απαισιοδοξίας..ούτε και της αισιοδοξίας φορ δατ μάττερ. Αντιθέτως θα πρέπει όλοι να ανήκουμε στον άνεμο. Στο πουθενά δηλαδή.
Μου έκαναν επίσης και την εξής ερώτηση τις προάλλες:"ποιό είναι το νόημα της ζωής σου;" Βιάστηκα να απαντήσω και αμέσως είπα "η ποίηση". Αλλά βαθιά μέσα μου ήξερα ότι το νόημα της ζωής μου είναι μια άλλη λέξη με την οποία απρτίζεται το είναι μου: πάθος.
Μέχρι τώρα ζούσα με πάθος. Με το που έφυγα για σπουδές η κάθε μου κίνηση και η κάθε μου πράξη και λέξη υποκινόταν απο αυτό το αίσθημα, αν μπορεί να αποκαλεσθεί σαν μόνο ένα απλό συναίσθημα. Διάλεξα το τόπο σπουδών μου απο πάθος, αγάπησα συμφοιτητές μου με πάθος, χόρεψα με πάθος, έκλαψα στη αγκαλιά της τότε κολλητής μου με πάθος, έφαγα χυλόπιτα με πάθος, ερμήνευσα Σαίξπηρ με πάθος, σκηνοθέτησα με πάθος, δεύσμευσα κομμάτια της ψυχής μου με άλλα άτομα με πάθος..Και δε μετάνοιωσα γι' αυτά.
Τελευταία η ζωή μου δεν έχει πάθος, αλλά μια αποχαύνωση και αδιάφορη μελαγχολία. Ξεκίνησε με πάθος με το γυρισμό μου στη νήσο, αλλά και πάλι κατέληξε να γίνει κάτι το ρυτιδιασμένο, το μαραμένο και το απαισιόδοξο. Έλεγα κάποτε σε μια φιλενάδα μου το καιρό που σπουδάζαμε (δυο ιδεαλιστικά πνεύματα που ήμασταν τότε εις τας Αγγλίας) ότι η Κύπρος για τον ήλιο που έχει, τελικά είναι πολύ σκοτεινός σαν τόπος.
Δεν είναι το πως τα προβλήματα και οι μαύρες καταστάσεις σε προσεγγίζουν στη ζωή. Αλλά το πως τα προσεγγίζεις εσύ. Κανείς δε θα σου βρει δίκαια και λύσεις. Και κανείς δε θα σε αποζημιώσει για τα τραύματα που κουβαλάς, σωματικά και ψυχικά. Οι λύσεις είναι αλήθειες που κρύβονται μέσα μας. Είναι περιπέτεις που φοβόμαστε να ζήσουμε.
Δεν είμαι αισιόδοξη, αν και μπορεί το ποστ να ακούγεται κάπως αισιόδξο. Πάντα φέρνω τη καταστροφή, όντας σπουδαγμένη εις το αντικείμενο της θεατρολογίας, υπάρχουν οι τάσεις δραματοποίησης των γεγονώτων. Αλλά δε το κάνω για να υπάρξω το επίκεντρο της προσοχής, αλλά για να δώσω ζωή και πάθος στα γεγονότα. Κάτι το οποίο δυσκολεύομαι αφάνταστα να πράξω στη μεγαλόνησο μας.
Το να παλεύεις ενάντια στα 3 καλά που έχεις και να βλέπεις τα 5.000 άλλα που δεν έχεις, είναι εγωιστικό και μάταιο. Το θέμα δεν είναι να βλέπεις μόνο το τέλος κάποιου ταξιδιού, αλλά και τη πορεία που σε οδηγεί εκεί. Αν η πορεία είναι στρωμμένη με αγκίθες και περιττώματα, τότε πάτα τα και μάθε απο αυτά ή απλά μάθε να τα καθαρίζεις ή να τα αποφεύγεις.
Η απαισιοδοξία μου πηγάζει απο το φόβο της μοναξιάς. Αλλά και αυτό ένα κονσεπτ του μυαλού είναι. Και το ανθρώπινο μυαλό μπορεί να είναι εμφυές μέχρι αηδίας όταν και εφόσον το θέλει, αλλά μπορεί επίσης να είναι δημιουργός συναισθημάτων κινόντας μας όπου εκείνο θέλει.
Δεν έχει σημασία αν και σήμερα τραβιέσαι να βγεις απ' το κρεβάτι, κοιτάζοντας την αντανάκλαση σου στο καθρέφτη με μιζέρια. Σημασία έχει ακόμα και σε εκείνη την αβάσταχτη απαισιοδοξία σου να βρεις πάθος και να συνεχίσεις τη πορεία σου.
Comments
Post a Comment