Λυκόφως

"Κι είμαστ' ακόμα ζωντανοί, στην σκηνή σαν ροκ συγκρότημα  Κι αν μας αντέξει το σκοινί, θα φανεί στο χειροκρότημα"   Disclaimer : Πόστ αλά γράμμα σε μια φίλη που εζήτησε να της περιγράψω χειρογράφως πως επήε η πρώτη μέρα με τους Κοζάκους. Παραθέτω λεπτομέριες μπιλόου: "Αγαπητή Ανούσhκα, Η πρώτη μέρα επήε καλά! Πολλά καλά θα έλεα γιατί ούλοι αφήναν με στην ησυχία μου να κάμνω τη δουλειά μου με την άνεση μου! Ώχου μάνα μου! Παμόοοος!!! Τέλεια αποκομμένη μεν, που τον υπόλοιπο "θίασο", αλλά ευκαριστήθηκα το. Εμένα άρεσε μου τούτη η πρωτοβουλία που μου εδώκαν να δουλέφκω εξ' ολοκλήρου μόνη μου! Σήμερα που λαλείς Ανούσhκα μου, έπιασα τηλέφωνο τις πέντε άκριες της νήσου μας. Ου γριστός! Εμιλούσα σαν τζίνες τες ρομποτικές μαϊμούνες (εξκιούζ μάι φρεντς) που σε πιάνουσιν τηλέφωνο για γκάλοπ τζιαι προσπαθείς να τες αποφύγεις σαν την λέρα. Εεε, έτσι ένα πράμα. Μόνο που εγώ εν έκαμνα γκάλοπ, αλλά επροσπαθούσα να πουλήσω χώρο για διαφήμιση στο

(Τούτη εν η Little Miss Sunshine , αλλά για τις ανάγκες του ποστ αλλάξαμε λίο το τίτλο!)  Αμάνα μου βλογκ μου, τζιαι εξίχασα σε τέλεια. Για ούλα φταίει η Τρόικα ( εν το new motto μου τούτο, να τα φταίω ούλα πας την Τρόικα ), η ανεργία, ένας κύριος Γκρέι ( θα τα πούμε άλλη φορά για τούτον ) τζιαι ο καλλιτεχνισμός μου ( χα? ποιος? μα υπάρχει έτσι λέξη? ). Μιας τζιαι είχαμε ανακοινώσεις ότι θα πρασινήσει και πάλι η Λευκωσία με τον επαναπατρισμό της Πρασινάδας , (γιουχούυυυυυυυυυυ!!!!!),  ώρα μου να σας ανακοινώσω ότι...τζιαι εγω θα παραμείνω για ακόμα λιο στην ττοππουζοχώρα. Ο λόγος; Μα ποιος άλλος απο επαγγελματικός. Όι εν ήβρα ακόμα τζίντον ψηλό μελαχρινό με τα μελισhιά τα μάθκια που θα με κάμει να μείνω. Ένας εν ο άντρας της ζωής μου, τζιαι τζίνος εν πεθαμένος εδώ τζιαι κάτι αιώνες ( για ρέφερενς δε δαμέ ). Τελικά δε Ράσσιανς αρ ιν τάουν...τζιαι εν οι μόνοι που εγυρίσσαν να μου πούσιν ότι με χρειάζονται επαγγελματικά ( μόνο προς το παρών ) για λίο διάστημα. Σόου, λόγο έλε

Τις τελευταίες εφτομάδες κάμνω πολύν χάγκινγκ άουτ  με τον φριέντ τον σκηνοθέτη που ανάφερα τζιαι σε πρίβιους ποστ . Κάμνουμε γενικά καλή παρεαούδα τζιαι εντάσσει με εις τον χώρο των θεατρικών πιθανοτήτων που ένα άλλο μονοπάτι που τζίνο που είδα ως τωρά εις την μικρή μας νήσο. Την περασμένη εφτομάδα έτσι στο τέλεια ανεξπέκτιτ αποφασίσα να πάω να δω στην κάπιταλ με τον σκηνοθέτη θέατρο του Εθνικού Θέατρου Ελλάδος τον "Περικλή" του Shakespeare με τον Λούλη, τον Πιατά τζιαι τον Μηνά Χ"Σάββα. Γενικά σαν παράσταση ήταν αρκετά καλή με πολλά καλό στήσιμο αν τζιαι σε κάποια φάση εθεώρησα ότι επίενε να κάμει λιο κοιλιά το έργο, αλλά οι ερμηνείες ήταν σπιρτόζικες με πολύν ενέργεια τζιαι ο κάθε ηθοποιός εδίαν την δική του πινελιά στο να κάμει τον ρόλο του έναν ολοκληρωμένο χαρακτήρα, βλέποντας τζιαι την καλή αλλά τζιαι την ανάποδη του κάθε νου. Σε γενικές γραμμές το θέατρο έσhιει επανενταχθεί για τα καλά στη ζωή μου. Ίσως όι ακριβώς που την οπτική γωνία που το υπολόγιζα, αλλ

Έτσι λαλούσιν! Το αιώνιο σλόγκαν του Γουάιν Φέστιβαλ aka Γιορτή του Κρασhιού. Όπως τζιαι κάθε χρόνο, σαν πιστή Λεμεσhιανή είπα να τιμήσω με την παρουσία μου τον πλέον ξεφτισμένο ετούτο θεσμό. Τα τελευταία χρόνια δυσκολεύκουμε πολλά να έβρω κάποιον να με συνοδέψει μιας τζιαι οι πλείστοι Λεμεσhιανοί (τζιαι μη) δεν πατούσσιν. Κάποτε ήταν πολλά της μόδας η Γιορτή του Κρασhιού. Θυμούμαι που ήμαστουν μιτσιοί,επέρναν μας οι γονιοί μας με τα ξαδέλφκια μας τζιαι εστεκούμασταν ούλοι κάτω που τον βρακκά τζιαι εποζάραμε για φώτος. Ήταν όντως πολλά ωραία φάση τότε. Ειδικά όταν μας εγοράζαν σίταρο να φάμε τζιαι μπαλόνι στο τέλος. Τα τελευταία χρόνια εν επίενα ούτε εγώ στη Γιορτή γιατί ήμουν αμπρόντ για σπουδές, αλλά έσhιει που τον τζιαιρό που ήρτα πίσω που κάθε Σεπτέμβρη εν το μέιν ιβέντ μου. Πρέπει να πάω. Για το πως ήταν το Κρασί τζιαι πως εκατέντησε εν θα κάμω πολύν αναφορά. Απλά θα σας πω τι είδα φέτος. Εχτός του ότι το εισητήριο βρίσκω το κομματάκι ακριβό (όκεϊ έννα μου πεις 6ευροπου

Είναι κάποιες στιγμές στη ζωή σου που βρίσκεσαι σε ένα σταυροδρόμι τζιαι εν ξέρεις που να πάεις. Ρωτούν με συνέχεια τι θέλω να κάμω...Πειράζει που εν έχω απάντηση; Ακούω πως έρκεται η Τρόϊκα τζιαι κόφκω κούρβες...Ας πούμε το να είσαι σπουδασμένος νέος πλέον εν μειονέκτημα. Έτσι εκαταντήσαμε.Τζιαι να σε τρώσσιν οι ενοχές που ακόμα επιβαρύνεις τζιαι ταΐζουν σε οι γονιοί σου. Έτυχε μια φάση με ένα σκηνοθέτη, καλό παιδί, έξυπνος, νέος, με όρεξη να κάμει πράματα. Πάμε τα πολλά καλά, συννενοούμαστε. Αλλά εν ένα πράμα που εν έσhιει άμεσα οικονομικούς πόρους. Δηλαδή...πείνα. Δηλαδή ένταση με τους δικούς μου. Δηλαδή νιώθω πάλε ότι όταν έννα πάω να κάμω κάτι πας τον τομέα μου, επειδή εν θα μου δώκει λεφτά είμαι άχρηστη. Αν δεν υποκύψω δε τζιαι στο mass production που μας σερβίρουν οι κυπριακές τηλεοράσεις, τζιαμέ θα πεινάσω ακόμα παραπάνω. Να διδάξω εν με προσλαμβάνουν ούτε τα φροντηστήρια ούτε τα ιδιωτικά γιατί εν έχω εμπειρία. Στα γραφειακά πάλε άμαν εν ηξέρεις Ρώσσικα ( άλλη μόδα τ