Σονέτο 7 - Sonnet 7

Σονέτο 7

Εκεί στην Άπω Ανατολή, όπου η ακτινοβολία του ήλιου είναι καυτή
Και δίνει πλουσιοπάροχα το φως του με λαμπρότητα,
Υποτάσσονται στη λάμψη αυτή τα μάτια κάθε θεατή
Υπηρετώντας με τη ματιά τους την Αυτού Εξοχότητα.
Και όταν αναρριχηθεί στον ανηφορικό λόφο και μεσουρανεί
Μοιάζει με τη προχωρημένη νιότη που είναι σε ακμή,
Και αναμφίβολα τον θαυμάζουν πάντοτε οι θνητοί
Και τον ατενίζουν εκστατικοί σαν εικόνα λατρευτή.
Αλλά, όταν απ’ το μεσουράνημα, φεύγει με το φθαρμένο του άρμα,
Αφήνοντας τη μέρα, όπως η ηλικία των ηλικιωμένο,
Αλλοιώνονται στο διάβα του τα μάτια
Και στη δύση του αλληθωρίζουν βλέποντας τον ορίζοντα θολωμένο.
Έτσι εσύ, όταν περάσεις το στάδιο το νεανικό και ζωηρό,
Θα πεθάνεις στην αφάνεια με καημό, εκτός αν κάνεις ένα γιο.

****************************

Sonnet 7

Lo! in the orient when the gracious light
Lifts up his burning head, each under eye
Doth homage to his new-appearing sight,
Serving with looks his sacred majesty;
And having climb'd the steep-up heavenly hill,
Resembling strong youth in his middle age,
yet mortal looks adore his beauty still,
Attending on his golden pilgrimage;
But when from highmost pitch, with weary car,
Like feeble age, he reeleth from the day,
The eyes, 'fore duteous, now converted are
From his low tract and look another way:
So thou, thyself out-going in thy noon,
Unlook'd on diest, unless thou get a son.

*******************
~William Shakespeare~