Σονέτο 5 - Sonnet 5

Σονέτο 5

Εκείνες τις ώρες που θα πλαισιώνουν με τέχνη και απαλότητα
Τα μάτια του κόσμου που θα ατενίζουν την ωραία σου ματιά,
Τα ίδια τα μάτια θα παίζουν το ρόλο ενός τυράννου με βαναυσότητα
Και θα παραμορφώνουν το ωραίο που υπερέχει τώρα σημαντικά.
Γιατί ο ακούραστος χρόνος οδηγεί το καλοκαίρι
Στον ειδεχθή χειμώνα και υποθάλπει εκεί•
Παγώνουν και σταματούν οι χυμοί και κάθε δροσερό φύλλο πέφτει,
Η ομορφιά σκεπάζεται απ’ το χιόνι και ερήμωση επικρατεί παντού στη γη.
Τότε, αν οι χυμοί του καλοκαιριού δεν έπεφταν σε χειμερινή νάρκη
Μέσα στου γυάλινους τοίχους του πάγου στην κατάψυξη,
Αυτή καθεαυτή η ομορφιά θα του αφαιρούσε τη χάρη ,
Χωρίς να αφήσει πίσω της καμιά ομοιότητα, ούτε ανάμνηση:
Αλλ’ όταν τα άνθη αποσταχτούνε, ακόμα και σε χειμώνα παγερό,
Πάντοτε θα αποδίδουν άρωμα εύοσμο, λεπτό και τερπνό.

***********************

Sonnet 5

Those hours that with gentle work did frame
The lovely gaze where every eye doth dwell
Will play the tyrants to the very same,
And that unfair which fairly doth excel.
For never-resting time leads summer on
To hideous winter, and confounds him there,
Sap checked with frost and lusty leaves quite gone,
Beauty o’er-snowed and bareness everywhere;
Then were not summer’s distillation left,
A liquid prisoner pent in walls of glass,
Beauty’s effect with beauty were bereft,
Nor it, nor no remembrance what it was.
But flowers distilled, though they with winter meet,
Leese but their snow; their substance still lives sweet.

**************************
~William Shakespeare~