Social ex-scaping

Public Announcement (επέλλανα σας με τούντα πάμπλικ ανάουσμέντς)
Ακολουθεί μεγαλό γλωσσοδοιαριακό πόστ ahead...so βουράτε να σωθείτε!!!

‘[...]we’re all just prisoners here of our own device[...]’

Γιαπ. Πολλά σωστά που ετραγουδήσαν οι Αετοί (Eagles). Είμαστε όλοι εγκλωβισμένοι. Όι όπως τον Νεόφυτο τον Έγκλειστο αλλά κάτι παρεμφερές. Πιόνια της κοινωνίας που απλά μετακινούμαστε δεξία ή αριστερά. Ανάλογα με το που νομίζουμε εμείς ‘εν το καλό’ μας να πάμε.

Εψιλοχαντακώθηκα που το ποστ της Ingenue εψές τη νύχτα. Πραγματικά εν εν μόνο το ότι οδηγούμαστε σε βαρετές ζωές που εν έχουν σκοπό ή που ζούμε με τζίνο το αίσθημα της ανυσηχίας για κάτι μεγαλύτερο που θέλουμε να κάμουμε. Απλά είμαστε βυθισμένοι στις ψευδαισθήσεις της κοινωνίας.

Δεσμά. Τούτο μας κρατά έρμαια δεμένα στους φόβους τζιαι τες ανασφάλειες μας. Εν μπορώ να χαρίσω την ελευθερία σε φίλους μου που τη θέλουν. Μπορώ όμως να στέκουμαι στο πλευρό τους τζιαι να τους κρατώ το σhέρι πιστέφκωντας στο δικό τους σκοπό.

Αλλά όπως λαλεί τζιαι ο καλός μας δοκιμιογράφος νατουραλιστής Thoreau «Disobedience is the true foundation of liberty. The obedient must be slaves[...]» Πιστέφκω ότι τζίνος εννοούσε τη κοινωνική δημοκρατία που εκατέληξε να εν ένας ψεύτικος ορισμός για ένα υποτιθέμενο ουτοπικό πολίτευμα.

Θα αντικρούσω το σχόλιο του Thoreau όμως λέγωντας ότι η ελευθερία του ανθρώπινου μυαλού πηγάζει από την αναρχία μέσα μας. Όσο αφηνόμαστε στα δεσμά του τι «πρέπει» τζιαι τι όι τότε εν υπάρχει αρμονία στο περιβάλλον μας.

Και ερχόμαστε στο θέμα που με απασχολεί μόστλι βασικά τζιαι έκατσα τζιαι αραθκιάζω ένα κάρο αμπελοφιλοσοφίες για να πω τζίνο που θέλω....απόδραση. όι που το Αλκατράζ. Που τον κοινωνικό κλοιό που νιώθω να με σφίγγει ολοένα τζιαι παραπάνω.

-Από το κοινωνικό μου μέλλον.
-Απο τα κοινωνικά μου δεσμά.
-Τις κοινωνικές μου υποχρεωσείς.
-Τις κοινωνικές μου ανασφάλειες τζιαι παράνοιες.
-Από τα κοινωνικά αποδεκτά συναισθήματα μου.
-Απο τις κοινωνικές συνευρέσεις με άτομα που ολίγον τι με ενδιαφέρουν.
-Απο τις κοινωνικές αγορές για την κοινωνική μου άνεση τζιαι διευκόλυνση.
-Απο τον κοινωνικό καταναλωτισμό μου.
-Απο τον κοινωνικό ακόρεστο εγώ μου.
-Απο τις κοινωνικές σεξουαλικές μου ορέξεις.
-Απο τα κοινωνικά συγγενικά μου πρόσωπα.
-Απο τη κοινωνική καπιταλιστική μου εργασία.
-Απο τους κοινωνικούς μου φόβους.

Να το κάμω; Πως όμως; Τζιαι για που; Τζιαι για πόσο; Τζιαι τζιαι τζιαι τζιαι...μπορώ να ρωτώ το ένα τζιαι το άλλο ούλη μέρα. Εν ούλα θέμα απόφασης στο τέλος της ημέρα.

Εν ξέρω...είμαι πολλά συγχυσμένη τελευταία. Δε ξέρω που πατώ. Όι κοινωνικά. Γενικά. Αν με ερωτούσες πριν έξι μήνες θα σου έλεα με απόλυτη σιγουριά ότι ξέρω τι θέλω να κάμω. Να γίνω λέκτορας σαιξπηρικής λογοτεχνίας. Τωρά εν ξέρω. Γιατί ούλο βασανίζουν με οι σκέψεις...τζιαι ναι πες καταφέρνω τα, μετά;;; έννα είμαι ικανοποιημένη; Έννα κορεστώ;; Τζιαι αν δεν νιώσω ποττέ τούντο κοινωνικό κορεσμό που «πρέπει» να νιώσω, τι γίνετε μετά;

Γιατί πρέπει να πετύχω κοινωνικά;

Είμαι πολλά happy να φαρατζιστώ κάπου, μες σε κανέναν ghost village στα βουνά, να ζω μινιμαλιστικά...μόνο με τα αναγκαία πράματα για να ζήσω τζιαι ούλα τα άλλα έρχονται και παρέρχονται.

Ξέρω γιατί κλαίουμαι τζιαι οδύρουμαι έσhιει που τα χτες...εν ούλα για τζίντο θέμα με το κωλο-αυτοκίνητο. Που εν το χωνέφκω, εν το καταπίνω ότι έφτασα να το κάμνω seriously consider of buying one.

Κάποτε ελέαν μου την εξής κουβέντα για το σεξ, ‘it’s the easiest thing in the world’...τωρά ακούω the exact same phrase for the bloody iron stuff…the Car!

Ούφου!!!!!!!!

Stop messing with my head. I care not of succumbing to your social do’s and don’t’s. I care not for leading a more comfortable lifestyle. I care not for your unchallenging social futures. I care not for social status. I care not if no one ever has fallen in love with me. I care not for your petty little lives that make social sense.

I only care for liberty of mind...of escape, freedom, truth...living...is that too much to ask for?