Fast & the Furious αλά Κυπριακά

Public Announcement:
*Now I know why Garfield hates Mondays..
**Woke up with a migraine and since it’s that day of the month (boo-hoo or yoo-hoo?) I am angry and prone to extreme sensitivity by default. So don’t piss me off (or don’t be weirded out if I sound pissed off) or start to cry half-way through this post!!!

Εκτός των γυναικολογυκών μου νεύρων που δε μπορώ να αποφύγω (being a woman and all – μάι αςς) είμαι νάκκον disturbed απο την έχουσα κατάσταση με το θέμα ‘αυτοκίνητο’ στη Κύπρο.

Έσhιει ανάμιση χρόνο που είμαι πίσω στη μεγαλόνησο τζιαι ακόμα σαραβαλούι δικό μου εν έπιασα. Στην αρκή εν είχα λεφτά. Μετά έβαλα βλέψεις φυγής τζιαι είπα γοτς δε πόιντ. Μετά άρκεψα τζιαι έβρισκα δουλειές εχτός πόλης τζιαι αναγκάζουμουν να χρησιμοποιώ τα μέσα συγκοινωνίας που οι παραπάνω σίπριοτς νομίζουν ότι εν υπάρχουν. Τωρά εκούτσισα πάνω μιας τζιαι οι φιλενάοι τζιαι οι φιλενάες μου εν μόστλι άουτ-οφ-τάουνερς τζιαι πρέπει πάλε να βασίζουμε στα πάμπλικ τράσπορτ.

Κάμνω σκέψεις λέιτλι για να πιάσω ένα car. Το issue μου είναι το εξής:

Μες τούντον τόπο για να οδηγήσεις πρέπει οπωσδήποτε να παρανομήσεις επειδή ούλοι βουρούν σαν του μανιακούς δολοφόνους με το τιμόνι που θέλουν να σε σκοτώσουν (not that I would mind τζιαι πολλά, see if I care άμα πεθάνω τζιαι ύστερα). Εν σάννα τζιαι που την ώρα που τους διούν το δίπλωμα τους λαλούν τους ‘άτε τωρά όσου περισσότερους κουτσίσεις είτε πεζούς είτε με άλλο car, έννα μαζέφκεις πόντους για γκραντ πράιζ’.

Επία επίσκεψη στον the friend στην κάπιταλ του νυσhιού μας δε άδερ ντέι, τζιαι ο friend μόλις είσhε πιάσει νιου αυτοκινητούδι τζιαι εν έξτρα προσεχτικός μιας τζιαι λαστ γικ είχαμε τα δυο μας τζιαι μια μίνι «περιπέτεια» (φατσιά στο κώλο του πρίβιους καρ του). Ο friend πολλά λογικά ήταν υπόδειγμα οδήγησης μιας τζιαι πάντα προσπαθεί να μεν παρανομεί απλά τζιαι μόνο επειδή μερικοί χαντοί εννι σκέφτουνται είτε να βάλουν τα trafficator τους ή εν ποκάμνουν να περιμένουν πριν φκουν που πάρκινγκς κλπ κλπ.

Αλλά πόσοι οδηγούν σαν τον friend δαμέσα, λαλείτε μου?!?!?!?!?!?!?!

Γενικά τζίνο που με αφήνει άπραγη, άτολμη τζιαι απαθής τόσο καιρό στο θέμα car είναι ότι ένα αυτοκίνητο εν σhειρότερο που μωρό. Όι τα λάθκια του, όι τα λάστιχα του, όι οι πεζίνες του, όι τα τσεκ-απ του, όι οι ασφάλειες του, όι τα μηχανικά τζιαι τα ΜΟΤ του....γενικά εν ένα μπουρδέλο το να έσhιεις car..Αλλά εν η μαλακία σε τούντο κωλόνησο ότι περιορίζεσαι πολλά αμεν έσhιεις ή υποχρεώνεσαι πολλά πας τη ράσhιη των άλλων που πάλε εν εν πολλά ωραίο feeling.

Γαμώτο α! Έκαμα έξι χρόνια Αγγλία, μια φορά εν επαραπονέθηκα ότι εν μπορώ να πάω ποτζί ή ποδά. Οφ κορς έννα μου πεις εν αλλιώς τα πράματα εις την μεγαλόνησο τζιαι εν εν Γιούροπ δαμέσα σόου γιου χαβ του ντίαλ γιθ ιτ.

Αν πω τζιαι κάμω έτσι πράμα όμως (να buy a car) έννα είναι μόνο για να βλέπω τους χριέντς πιο συχνά τζιαι για να πιέννω τζιαι εγώ τζίντα mountain-trips που θέλω τόσο πολλά.

Μα να ξεπουληθώ στα σίερα;;;;; Εν το χωνέφκω. Να οδηγώ τζιαι εγώ σαν τη πελλή τζιαι να τρέμει η ψυχούλα μου κάθε φορά που έννα κάμω πισινή ή που έννα φκω που αλτ;;;;

Τζιαι αν ημπλέξω με έτσι μασκαραλίκια, μετά που έννα ισhιώσω να πάω στη μάδερ κάντρι (L’ Angleterre) τι έννα γίνει με το σιερένιο stuff μου;;;;

Μα γιατί τα γέριμα.....γιατί να πρέπει να λυγίσω στο μηχανικό τέρας;




(άσχετο τραγούδι αλλά λόγου πόνου μπορώ να κάμω πολλά relate)