Μοντέρνοι Φιλόσοφοι

Σόου σ’ ένα από τα άουτινγκς που είχα πριν θκιο τρεις μέρες με τα μπόυς είχα μιαν επιφοίτηση (επιφύτηση?): - όι εν ήρτε μια πύρινη γλώσσα να κάτσει πάνω μου τζιαι να με διαφωτίσει- εν τζιαι εν επειδή εν κατακλυσμός εγίνηκε τζιαι κατακλυσμός μες το μπρέιν μου (μη χε). Απλά κάτι έγινε διαυγή.

Τα μπόυς όπως έχω ξαναπεί εν λίο πως να το πούμε....άντερ-γκράουντ/under-the-ground φάση (αφασία). Βασικά εν τους κόφτει τίποτις, εν περιθωριακοί, λόουνερς, ευαίσθητοι ώσπου εν έσhιει, καλά παιθκιά αλλά πληγωμένα, τζιαι βασικά society-haters. Touche!

Εγώ πάω τους πολλά για τούντη διαφορετικότητα στο χαρακτήρα τους τζιαι που εν τους κόφτει τι γίνετε γυρώ τους, δηλαδή εν αφήνουν τα κοινωνικά τετριμένα να τους γατζώσουν. Αλλά προχτές σε μια απο τις μυριάαααααααδες-εκατοντάδεεεεεςςς φιλοσοφικές συζητήσεις που ανοίξαμε για τον ρεαλισμό/κυνισμό/πεσσιμισμό εκατάλαβα το εξής για τα μπόυς (τζιαι όι μόνο για τα μπόυς αλλά τζιαι για ανθρώπους που συναντώ συχνά με τούντο πράμα)....φιλοσοφία χωρίς πραγματική εμπειρία.

Βασικά εν λέω ότι τα μπόυς εν εζήσαν καταστάσεις, απλά όι πολλές πρακτικές κοινωνικά καταστάσεις. Επεράσαν πολλές συναισθηματικές κοινωνικές καταστάσεις τζιαι γι’ αυτό εσιχαθήκαν την κοινωνία τζιαι το πως είναι φτιαγμένη αλλά στην ουσία τα μπόυς εν απλά μπόυς....they talk a lot, but they have not lived a lot. Τουλάχιστον εν ζήσαν έξω που το κουκούλι τους. Εν ανοίξαν ποττέ τα φτερά τους να ‘δουν’ το κόσμο...να δουν τι μεγάααααλος κόσμος υπάρχει άουτ δέαρ.

Απλά κάθουνται τζιαι φιλοσοφούν....θυμίζει μου λίο τη Συναισθηματική Εκπαίδευση του Φλομπέρτ (Sentimental Education – Gustave Flaubert) που στο τέλος του βιβλίου απλά εν θκιό καλοί φίλοι τζιαι αναπωλούν κάτι που απλά δεν εσυνέβηκε ποττέ...δηλαδή εν εσυνέβηκε γιατί οι ίδιοι εν το αφήσαν να συμβεί. Δηλαδή εν το εζήσαν, άρα κάποιος μπορεί τζιαι να το πει δειλία να ζήσεις.

Βασικά με το να μεν ζήσεις καταστάσεις μπορεί τζιαι που τη μια να’ ναν καλό γιατί τα πράγματα που δεν παίρνουν σάρκα και οστά εν πάντα πιο γλυκά στη φαντασία σου. Άπαξ και εγίναν, μετά χάνεται η μαγεία τζιαι μπαίνει ο ρεαλισμός μέσα. Αλλά χωρίς να συμβούν απλά δε μπορούν και να σε απογοητεύσουν, όπως κάμνει τις πλείστες φορές η πραγματικότητα.

Αλλά εν εν τζιαι πολλά healthy τούτο ττού μπι όνεστ....προτιμώ να ζήσω καταστάσεις, τζιαι σhιέρουμαι που έζησα τζιαι έππεσα τζιαι έμαθα, τζιαι έκλαψα, τζιαι επόνησα, τζιαι επείνασα, τζιαι ένιωσα απόγνωση, τζιαι σπαραγμό. Γιατί εν τζιαμέ που έμαθα να είμαι πιο δυνατή φορ νεξτ τάιμ.

Έτω αρέσκει μου η διαφορετικότητα πας τα μπόυς αλλά σπάζει με να μου μιλούν για τη ‘ζωή’ που τη στιγμή που έν ξέρουν καν τι είναι. Εν εφύαν μια φορά που σπίτι τους τέλεια προς το άγνωστο μόνοι τους για το πουθενά...εεε τότε πως μπορείς να μιλάς για κάτι το οποίο δεν είσhες ποττέ the opportunity to experience and yet you’re wayyy too eager to analyze it and judge it.

Θυμίζει μου λίο την Τζέιν Ώστιν που ενώ εν επαντρεύτηκε ποττέ της, εν έζησε ένα που τα μεγάλα ρομάντζα, έγραφε για τον έρωτα τζιαι το γάμο τζιαι ως σήμερα θεωρείται μια που τις πιο βασικές Αγγλίδες νοβελίστριες ανά το παγκόσμιο. Εν τζίνο που εκάμναν ένα πράμα οι αρχαίοι ημών...απλά εκάθουνταν σ’ ένα βραχάκι (σαν την μικρή γοργόνα ένα πράμα) τζιαι ελάλούσαν παπαρίες αμπελοφιλοσοφίες all day long…έτσι για να περάσει η ώρα.

Αγαπώ τα μπόυς μου....πολλά. Εν ούλοι καλά παιθκιά...αλλά νομίζω πρέπει να ζήσουν για να μάθουν τι εστί ζωή.