Losing My Religion

Άρκεψα τζιαι θκεβάζω πολλά σε βλογκς τζιαι σε κάτι φατσοβιβλικά-στέιτους για φιλίες που επαγώσαν τζιαι φίλοι που πουτσογράφουν άλλους φίλους...τέσπα. Επρόσεξα μια ευρή θεματολογία πας το θέμα ‘φιλία’. Εν πρέπει να μιλώ τζιαι πολλά γιατί σχετικά με το τελευταίο κρούσμα φιλίας που είχα (ie κοίτα Καρδερίνα) εν υπήρξα τζιαι η καλύτερη φιλενάς, ττού μπι όνεστ τζιαι σε τούτο παραδέχουμαι ότι έσφαλα.

Κατά τους χρόνους, τζιαι τζιαιρούς, έιχα πολλές σημαντικές φιλίες, το ιδίου φύλου (όι συκής, που το άλλο) αλλά όλες (σχεδόν) είτε εκαταρρεύσαν λόγο του ενός ή του άλλου θέματος είτε απλά εξεθωριάσαν με το χρόνο τζιαι την απόσταση τζιαι εσβήσαν. Εμείναν μου πέντε-έξι πολλά καλές φίλες, αλλά όλες είναι στο εξωτερικό. Οι θκιό ήταν που το σχολείο μου, οι άλλες θκιο που το πανεπιστίμιο στο πρώτο πτυχίο μου τζιαι οι άλλες θκιο που το τζιαιρό του μάστερ τζιαι της δουλειάς μου. Τζιαι ούλες θέλουν με να μετικίσω ξανά εξωτερικό..κι όμως είμ’ ακόμα εδώ, κι’ αυτό το καλοκαίρι, λιωμένο παγωτό, κολλάει στο χέρι έννα πράμα (nooot!).

Έχω έτσι περιέργεια να εξετάσω τις φιλίες που έχασα από την εφηβική μου ηλικία ως τα σήμερα. Ας μετρήσουμε μόνο μια δεκαετία. (το καιρό εκείνο πήγε ο Ιησούς – χου τζούνιορ- στη Ναζαρέεεεεεεετ – λέμε τωρά).

Η κοντή: εθεωρούσα την, την καλύττερη φιλενάς μου. Ήμασταν που το δημοτικό αχώριστες, εκάμναμε τα πάντα μαζί (εεεε καλά όι τζιαι τα πάντα, τα πάντα σε παιχνίθκια τζιαι σhόσhαλάιζινγκ). Ήμαστουν κώλος-με-βρατζί τζιαι πάντα διπλανές τζιαι μπεστ φριέντς φορ έβερ γιάτα γιάτα γιάτα...γιού γκετ δε πίξαρ. Στη Δευτέρα γυμνασίου η κοντή εγύρισσε τζιαι είπε ένα πολλά προσωπικό μου μυστικό σε κάτι άλλες ‘φιλενάδες’ (ο Θεός – χου- να τις κάμει) τζιαι τούτο επείραξε με πολλά. Εεε μετά που τούτο εκλείστηκα πολλά στον ευατό μου τζιαι που το τζαιρό τζίνο έδωκα υπόσχεση στον εαυτό μου ότι δε πρόκειτε να ξαναπώ τούτη φράση ‘καλύττερος φίλος’. (να σημειώσω ότι τούτη η η κοντήεν τζίνη που ανάφερα σε πρίβιους πόστ που με εκατηγόρησε χρόνια μετά ότι επροσπάθουν να τις κλέψω με δόλιους τρόπους το γκόμενο της από απόσταση 60,000μίλιων μακριά, αλλά γοτέβερ)

Το αγοροκόριτσο: η κολλητή μου σε ούλο το Λύκειο. Άκουε έντεχνη μουσική, εντύνετουν σπορ/κάζουαλ/αγορίστικα/πανκ, αρέσκαν της τα ντράμς, το μαλλί της πάντα κομμένο σε στυλ αγορίστικο, με κονκάρδες τζιαι Παπακωνσταντίνου πάντα πίντα στ σί-ντι πλέιερ της (ναιιι είμαστεν πανάρχαιες, λαφ ολ γιού γόντ, εζήσαμε την εποχή των σι-ντις εμείς οκέι;;;;;;; εν εξυπνήσαμε τζιαι ήβραμε το άι-ποντ μπροστά μας σαν κάτι δεκάχρονα σήμερα)..Τέσπα πολλά κουλ τυπάκι. Επίενα την πολλά. Ερχόμενη το δεύτερο καλοκαίρι πίσω εις το χρυσοπράσινο φύλο (Πρασινάδα, εσού φταίεις, εκόλλησες με!) επροσπάθησα να φκω μαζί της θκιο τρεις φορές έξω. Εμετάνοιωσα το οικτρά. Καταρχάς άλλαξε πολλά..ψιλοτάκουνα, κοντές φούστες, μακιγιάζ, αξεσουάρ...τζιαι όκει μπορεί να φορήσει ότι θέλει, πρόβλημα της. Εν η συμπεριφορά της που άλλαξε. Εμιλούσε σαν μπίμπο. Ας πούμε η κορού που εν εβούραν τα αγόρια που τα πισών στα δεκαπέντε της, τωρά είχε μεταμορφωθεί σε μπίμπο που η πρόσκληση της για έξοδο ήταν η εξής and I quote: “έλα κόρη, έννα πάμε να έβρουμε αντράες!”…γοτ δε φάκ γούμαν; Πότε εγίνηκες έτσι. Εεε μετά που τούτο καμιά θκιο φορές εξαναφκήκαμε μαζί τζιαι εκρατούσα μιαν απόσταση. Με τον τρίτο χρόνο ήμουν πίντα στα θκεβάσματα, εν είχα ούτε πολύ τάιμ για τσίτι-τσατ σόου άφηκα απλά να μπει η απόσταση μεταξύ μας. Έπροσπάθησα να της στείλω η-μειλ να δω τι κάμνει τζιαι εγύρισσε πολλά θυμωμένα να μου πει «εγώ κάμνω παρέα μόνον τζίνους που θέλουν να με κάμουν παρέα, για τους άλλους εν με κόφτει». Φέαρ ινάφ. Τζίνον ήταν. Άφηκα την μόνη της τζιαι εν εξαναμιλήσαμε. Που τότε είδα την μόνο άλλη μια φορά πέρσι το Φθινόπωρο στο Πάμπλικ να δουλέφκει, αλλά έπεξα πελλό τζιαι εν της εμίλησα. So did she.

Η φιλελεύθερη: τούτη επροέρχετουν που μια υπέρ-συντηρητική οικογένεια, με γονείς που ήταν τα τριπλάσια της χρόνια, που ένα πολλά καταπιεσμένο περιβάλλον, με αρκετά ντάντυ-ίσhους, με μια μάδερ τύραννο τζιαι πολλά ψυχολογικά προβλήματα...ήταν η πρώτη μεγάλη τζιαι σοβαρή φιλία που είχα σαν φοιτήτρια. Πολλά ανεξάρτητη, φιλελεύθερη που ήθελε να κάμνει πάντα τα πράματα με πολλάααααααααααααα αργοκίνητους ρυθμούς, που έθελε να μεν την πιέζουν για να διαβάσει ή οτιδήποτε άλλο. Γενικά εν τα επίενε πολλά καλά με τη πίεση, τζιαι τη καταπίεση. Εεε τζιαι εγώ όντας λιοντάρι τζιαι καταπιεστικό κάπου εκάμναν κλασh οι ιδεολογίες μας. Η συγκεκριμένη όμως είσhε το ελάττωμα να μεν ησκέφτετε τον άλλον γιατί εμεγάλωσε με όλα τα αγαθά της οικογένειας της....με λίγα λόγια, ότι ήθελε το έπαιρνε. Ο μπαμπάς τραπεζικός, συνταξιούχος πλέον, η μαμά καθηγήτρια....εεε γενικά ήταν αρκετά spoiled να το πω ευγενικά πας το θέμα finance. Εγώ το ακριβώς αντίθετο, που εσπούδαζα με funds τζιαι loans γιατί ήμουν ‘κατώτερης τάξης’ (sorta speak). Αλλά ήμασταν πολλά καλές φίλες. Πάλε εκάμναμε τα πάντα μαζί τζιαι ήμασταν τζίνο που λαλούσιν inseparable. Αλλά αλί και τρισαλί μου ήρθε ένα πεός ανάμεσα μας....εεεε άντρας έθελα να πω. Βασικά όκεϊ για του λόγου του αληθές, εμένα άρεσε μου το 2ο χρόνο ένας μιτσής. Τζίνου άρεσε του η φιλενάς μου. Στην αρχή επροσπάθησα να μεν δείξω ότι με πειράζει. Μετά που κάποια φάση όμως είπα της ότι εν μπορώ να το χειριστώ να φκαίνει μαζί του γιατί άρεσκε μου τζιαι ήθελα απόσταση αν θα αποφάσιζε to date him. Τζίνη εν εδέχετουν. Ήθελε τζιαι τη πίτα (τζίνον) τζιαι το σκύλο χορτάτο (εμένα). Σε μια φάση εβάλαμε τρίτους μες το δίλημμα της φιλίας μας τζιαι εκάμαν μας τα.....με απλά λόγια...σάστα τζιαι γύρασσιν. Ειδικά μια συγκεκριμένη κορού που έβαλε λέξεις στο στόμα μου που εν είπα τζιαι τούτο έκαμε την άλλη να τραβήσει πίσω που τη φιλία μας. Εεεε μαα σιόρ. Είπα τζιαι εγώ σε μια φάσιν, άμαν έννα πιστέφκεις μιαν συντηρητική δήθεν απλά τζιαι μόνο επειδή γυρέφκεσαι εσού (με τον κάθε σαουδάραβα – ναι ήταν Σάουντι ο τυπάς που μας άρεσκε) εν τζιαι να σε παρακαλώ για πολύ. Στην τελική στον 3ο χρόνο και αφού εκαταλήξαμε να συγκατηκούμε εγώ, η φιλενάς τζιαι η άλλη συντηρητική μιτσιά, εκάμαν τζίνες κόμα εναντίων μου τζιαι επροσποιούμασταν ότι όλα ήταν μέλι γάλα. Μόλις ετελιώσαν οι σπουδές όμως...εφανήκαν τα πραγματικά τους χρώματα...με μου ξαναμιλήσαν, με τους εξαναμίλησα. Τζιαι έλυξε μια ακόμα φιλία έτσι άδοξα.

Η εταίρα: από ένα μικρό χωρκό στα πατατο-χώρια, σεμνή αλλά παθιασμένη, μουσικός με έντονη προσωπικότητα και βλέμμα. Η φιλία σταθμός στην ενίληκη ζωή μου. Ήρτε για να αφήκε το σημάι της, τζιαι τη πάλλας της φορ δατ μάττερ, καλά πας τη καρκιά μου τζιαι να φύει με το σhειρότερο τρόπο. Εγνώρισα την όσο εκάμναν τη χούντα τους οι από πάνω «φιλενάες» μου, το 3ο χρόνο του πανεπιστημίου. Εδέσαμε μονομιάς. Πελλή τζίνη, αρκόπελλη εγώ. Μουσικός τζίνη, συγγραφέας εγώ. Κύλησσε ο τέτζερης....τζιαι εβρήκε το στούπωμα..Πολλά έντονη φιλία. Γεμάτη όνειρα και πάθη...κάτι σαν σαπουνόπερα (λέμε τωρά). Τζιαι οι θκιο εθέλαμε να ερωτευτούμε, να καταλάβουμε το κόσμο (η Πίνκι τζιαι ο Μπρέιν έννα πράμα), να ελευθερωθούμε απο τη συντηριτικούκλα της κυπριακής κοινωνίας τζιαι τους γονιούς μας...γενικά ήταν σαν να ήμασταν θκιο ψυσhιές η μια για την άλλη. Εγώ μετά το τέλος του 1ου μου πτυχιού εμετακόμισα σε άλλη πόλη για το μάστερ μου. Τζίνη έμεινε πίσω με τις άλλες «φιλενάες» για να τελιώσει. Επροσπαθήσαμε να κρατήσουμε επαφή. Επερνούσαν εφτομάδες για να ακούσω νέα της γιατί ήταν ως σηνήθως ήταν χασιμιά, γιατί με το που ανακάλυψε το σεξ έδωκε του τζι’ άψε. Έλειπα τζιαι εγώ που δίπλα της για να τη συγκρατώ νάκκουρι...εεε εγίνηκε πυρ και μανία. Τέσπα...όποτε εμιλούσαμε όμως πάντα εν σαννα επικοινωνούσαν τα πνεύματα μας. Άλλη διάσταση. Ετέλιωσα τζιαι το μάστερ μου, ήρτα πίσω Κύπρο να κάμω εγχείρηση...τζίνη άφαντη...να τη ψάχνω τρεις μήνες, να με μου μιλά. Όκεϊ όκεϊ...ήβρα την προς το τέλος του καλοτζαιρκού...η μάνα της είσhε πάθει εγκεφαλικό τζιαι δε μου το είπε. Τζιαι μετά το καλοτζαίρι εμετακόμισε τζιαι τζίνη σε άλλη πόλη για το μάστερ της. Εγώ εμετακόμισα εις την Αγγλική κάπιταλ τζιαι δεν επικοινώνησε μαζί μου για ένα ολόκληρο χρόνο. Ούτε που με έψαξε. Κάπου στο πάσχα έστειλα της εγώ ένα χρόνια πολλά έτσι για το ψυσhικό της Λαμπρής τζιαι απάντησε μου ότι έθελε να με δει τζιαι να μιλήσουμε. Όκεϊ εδέχτηκα, γιατί είμαι πάντα a firm believer of second chances αν τζιαι έμεινε μου αήπι ότι εν επικοινώνησε μαζί μου τότε που την εχρειάζουμουν the most. Τέσπα...εβρεθήκαμε. Εγώ ήμουν αποφασισμένη να είμαι παγο-κωλώνα...χαχαχαχα....το λιοντάρι παγο-κωλώνα...αν είναι ποττέ δυνατόν. Well….όντως εν ήμουν. Σαν να μη πέρασε μια μέρα, έννα πράμα που ήμασταν. Ακριβώς όπως πριν. Εμείναμε θκιο μέρες μαζί συνεχόμενα. Συνέχεια εμιλούσαμε. Εσκαπάραμε (ie θώρε skype = σκαπάρω) κάθε μέρα που τζίντη μέρα. Τζιαι το καλοτζαίρι εμιλούσαμε σχεδόν συνέχεια στο τηλέφωνο. Τζίνη ως συνήθως που τη μια ερωτική περιπέτεια στην άλλη....εγώ όπως πάντα ξηρασία. Ήταν το κρίμα της τούτο. Ότι ήμουν σέξουαλί ιν-άκτιβ. Γοτέβερ. Μετά το καλοτζαίρι τζιαι αφότου είχα παραιτηθεί που τη δουλειά μου εξαναπήα πίσω εις την κάπιταλ τζιαι επροσπαθούσα απεγνωσμένα να έβρω δουλειά, σε οτιδήποτε. Μια μέρα δέχουμαι ένα τηλεφώνημα που τη δεσποινίς να κλαίει τζιαι να μου λαλεί έλα να με πιάσεις είμαι στο τάδε τόπο τζιαι εν μπορώ άλλο μπλα μπλα μπλα. Εγώωω βουρητή (το θύμα -.-)...επία, έφερα την, ετζοίμησαν την σπίτι μου, ετάισα την, εβοήθησα την με τα προβλήματα της τζιαι είπα της ότι θα την εβοηθούσα να έβρει τζιαι δουλειά. Να έβρεις δουλειά στο Λόντον σαν μουσικός νάκκουρι δύσκολο τζιαι να πληρώνεις τζιαι ενόικια τζιαι ιστορίες αν δε σε συντηρεί καμιά μάμα ή κανένας παπάς. Εγώ ότι έφκαλα τζίνον ήταν. Που τα λεφτά μου ότι έκαμνα. Τζιαι τζίντη περίοδο τα είχα δύσκολα. Τζίνη που ακόμα εσυντηρήτουν που τους γονείς ήταν σε κάπως πιο ευνοϊκη κατάσταση, αλλά ήθελε να ανεξαρτοποιηθεί οικονομικά. Τέσπα....μες τις προσπάθειες της να έβρει δουλειά έπρεπε να τελιώσει τζιαι το μάστερ της τζιαι είσhε τζιαι τις διάφορες «περιπέτειες» της με το αντίθετο φύλο. Εγώ τίποτε εν έλεα. Εντομεταξύ ίσhε που το καλοτζαίρι που είχα δέσει πολλά με τη παρέα του κάζιν μου, τζιαι άρεσκε μου ΠΟΛΛΑ ΠΟΛΛΑ ένα παιδί που τζίνους τζιαι είχα της φάει τ’ αφκιά να της λαλώ όι το τάδε τζίνος όι το δώθε. Ήξερε πόσο πολλά μου άρεσκε. Σε μια φάση μες τα χριστούγεννα, κι’ αφού είσhε δυσκολέψει πολλά η κατάσταση οικονομικά αποφάσισα να έρτω πίσω Κύπρο τζιαι να μείνω με τον κάζιν μου για λίες μέρες για να καθαρίσει το μυαλό μου. Τζίνη τρεις εφτομάδες αφότου αποχώρησα απο την κάπιταλ (τζιαι αφού είσhε βρει δουλειά μετά απο τέσσερις μήνες) αποφάσισε να έρτει τζιαι τζίνη Κύπρο να μείνουμε μαζί τζιαι να αφήκει το όνειρο της Αγγλίας πίσω της. Ήρτε, είδε ότι επερνούσαμε καλά με τα μπόυς, τζιαι ήθελε να έρτει ένα γικ-εντ να μείνει τζιαι τζίνη μαζί μας. Ήρτε, ετράβησε ούλη τη προσοχή πάνω της, με τη σεξουαλικότητα της τζιαι την έντονη παρουσία της, ο μιτσής που μου άρεσκε εθαμπώθηκε, εγώ εξενέρωσα, τζίνη είπε ότι απλά «εκολλήσαν» τζιαι όταν της εζήτησα να μιλήσουμε πρόσωπο με πρόσωπο για να τα ξεκαθαρίσουμε με αγνόησε τζιαι αποφάσισε να χαθεί για λίγο διάστημα, όπως έκαμνε πάντα. Εγώ απλά είπα της ότι όταν είσhε έρτει ξάνα πίσω είπα της να μεν μου ξανακάμει μαλακία βλακεία, τζιαι εν μιλώ για το μιτσή, σκρου δε μπόυ, εν που αποφάσισε πάλε να βάλει απόσταση με το έτσι θέλω...τζιαι απλά είπα της ήρεμα τζιαι ωραία ότι αυτή η φιλία έληξε τζιαι ότι δε μπορώ να αντέξω άλλο αυτή την επιτιδευμένη προσπάθεια της για προσοχή. Και αυτό ήταν το τέλος. Οφ κορς έμαθα πιο μετά ότι τζίνη τα «βρήκε» με το μιτσή, αλλά μόνο για λίγο διάστημα...μετά απο το οποίο τον επαρέτησε (τον καημένο τζιαι τον καψερό, ελυπήθκα τον μόστλι) Τωρά πλέον με το μιτσή μιλούμε κανονικά τζιαι πάλι, σαν φίλοι...στην αρχή που τον επαρετήσε η άλλη εμισούσε με γιατί ενόμιζε ότι εν εξαιτίας μου που τον άφηκε, αλλά μετά εκατάλαβε απλά ότι έτσι ήταν τζίνη...Ένιγουέις....άλλη μια φιλία έφτασε στο τέλος της...μόνο που τούτη η συγκεκριμένη έκαμε μου ανεπανώρθωτη ζημιά, ειδικά στο θέμα ‘εμπιστοσύνη’ που μόνο ο the friend εκατάφερε σόου φαρ να μαλακώσει κάπως.

Η καρδερίνα: σοφιστικέ, σκορπίνα, με λέγειν που ούτε ο πιο τοπ κύπριος ακαδημαϊκός δεν την πιάνει. Ελληνίδα και κοινή φίλη της κάζιν μου. Γνωριζόμασταν απο παλιά μόνο που φέτος απλά δέσαμε πολύ. Αλλά πάρα πολύ. Της στάθηκα σε διάφορες φάσεις στη ζωή της, και εκείνη σε μένα. Πάντα με ωριμότητα και εξευγενισμένη κατανόηση. Η καρδερίνα μου όμως, μιλάει και αναλύει τα πάντα με έναν πιο εκλεπτυσμένο αλλά συνάμα περίπλοκο τρόπο. Δίνει τόσο βάθος σε μηδαμινά θέματα που, ομογολώ, ότι επίτηδες αποφάσισα εγώ να την κάνω πέρα τους τελευταίους τρεις μήνες. Χωρίς να δώσω κάποια ώριμη ή δίκαιη εξήγηση απλά αποστασιωποιήθηκα και έμεινα σιωπηλή προς αυτή την απομάκρυνση μου. Κακό εκ μέρους μου το ξέρω. Αλλά επειδή δεν έπαθα λίγα ανά τα χρόνια, δεν θέλω να μιλώ πολύ πλέον. Ψυχραθήκαμε είναι η αλήθεια και η κάζιν μου λέει ότι θα έπρεπε να της μιλήσω ή να της πω κάτι...μόνο που δε ξέρω τι. Ότι έχω λάθος, έχω. Πρέπει να κάνω όμως μια έντονη συζήτηση (γιατί το ξέρω πως θα είναι έντονη) για να πω απλά ότι θέλω απόσταση?

Έτσι, διαλέγω ένα δειλό δρόμο...αυτόν της σιωπής και απλά συνεχίζω μπροστά πλέον. Μόνη μου. Χωρίς φιλίες απ’ το αντίθετο φύλο πλέον. Γιατί η μέχρις τώρα πορεία μου με έχει χτυπήσει αρκετές φορές, κάνοντας με να είμαι loner, anti-social, να έχω major trust-issues και να μην αφήνω τους άλλους να με δουν for who I truly am.

How can you not lose your religion in people and friendship when at every corner someone’s trying to hurt you or get something outta you? When honesty is just a myth in true friendship…then what’s the point of ever letting someone in?

“That’s me in the corner, that’s me in the spot-light….losing my religion…”