Sympathy, is what we Need my Friend

Καλά τα λαλεί το τραούδι. Αλλά ποιός το κάμνει;
Ας εξετάσουμε λίο.

Το τραγούδι ετούτο εδώ (που βλέπετε μπιλόου σας) μιλά για τη πείνα. Ανά τα χρόνια εγίναν διάφορα band aids για να μαζεφτούν λεφτά για να ταϊσουν τον μισό πληθυσμό που εν έσhιει ιδέα τι θα πει σούβλα, ή οφτό κλέφτικο, ή παττίχα με το χαλλούμι, ή μακαρόνια του φούρνου, ή κουπέπια ή πατατοσαλάτα. Τέσπα εν ξέρουν τι θα πει εστί κυπριακό/δυτικό φαί.

Αλλά το θέμα συμ-πάθεια εν μεγάλο σάμπτζεκτ..ας πούμε ότι τη συμπάθεια πλέον εν την βλέπουμε τόσο συχνά. Όι μόνο επί του θέματος πείνας τζιαι βοήθειας πρώτων υλών αλλά εν υπάρχει τζιαι η ψυχική συμπάθεια.

Ζούμε σε ένα dog-eat-dog κόσμο. Σχέσεις συμφέροντος παντού. Είμαι κοντά σου γιατί έχω να κερτίσω κάτι που λόου σου. Ακόμα τζι αν εν η ευχαρίστηση της παρέας σου, για μένα είναι συμφέρον.

Πόση συμπάθεια προσφέρουμε πλέον ανιδιοτελώς στις μέρες μας; Σχεδόν τίποτε. Έννα πλησιάσουμε κάποιον γιατί έχουν να πιάσουμε κάτι....αλλά στο να δώσουμε;;

Ο καθένας βλέπει τον εαυτό του σαν ένα μαζόχα που ούλο δίνει, δίνει τζιαι τίποτε εν πιάνει in return. Τζιαι δαμέ εν το μάταιο λάθος μας. Κανένας εν μας βάλει το πιστόλι στο κρόταφονα δώκουμε. Τζιαι νομίζουμε ότι όντως εν πιάνουμε. Αλλά εν αλήθκεια τούτο; Εν πιάνουμε; Ή μήπως σαν μάταια όντα απλά εν ικανοποιούμαστε τζιαι εν αρκούμαστε με τζίνα που χρειαζόμαστε να πιάσουμε αντί να δεχτούμε ότι εν θα πιάσουμε τζίνα που θέλουμε;

Μήπως απλά, πρέπει να δίνουμε χωρίς προσδοκίες; (που δε γίνετε, ούλοι λίο πολλά μια ψιλο-ελπίδα για ανταπόκριση και αμοιβαιότητα έχουμε την μέσα μας, είτε το παραδεχούμαστε είτε όι). Do we really give because we want to? Or is it because we’re socially obligated to think we want/have to?

Όι μόνο είμαστε privileged enough να έχουμε μιαν αφθονία καλοζωίας τζιαι υπερφύαλων υλικών αγαθών (ειδικά στο «δυτικό» κόσμο) αλλά ξυπνούμε κάθε αυγή με το παράπονο να κρέμεται που τα σhείλη μας. Εν θέλω τούτο, τζιαι εν με ευχαριστά το άλλο, τζιαι ξινίζει μου το τάδε, τζιαι βρωμοζολά το άλλο. Γενικά είμαστε μια μηχανή παραπόνων τζιαι απαιτήσεων που την ώρα που έννα ανοίξουμε τα βλέφαρα μας ως την ώρα που έννα ρουθουνιάζουμε τη νύχτα.

Sympathy, is what we need my friend…έτσι λαλεί το τραγούδι...αλλά πούντην τούντη συμπάθεια που πρέπει να δώκουμε χωρίς ίχνος δισταγμού τζιαι απαίτησης; Διούμαι τούντη συμπάθεια; Ή απλά νομίζουμε ότι εν αυτονόητη τζιαι πάντα εν τζιαμέ με την ύπαρξη μας τζιαι μόνο;

Εν εκτιμούμε τα όσα έχουμε. Είμαστε ακόρεστοι. Λαλεί μια φράση ‘Prosperity is wanting what you already have, rather having what you want'. Τζιαι εμείς ζητούμε τζι’ άλλα, τζι’ άλλα, τζι’ άλλα. Γιατί ο κόσμος γυρίζει τζια ποττέ εν σταματά. Ποττέ εν λείφκουν τζίνα που θέλεις. Τζιαι ξεχνάς να ζεις με τζίνα που χρειάζεσαι.

Τζίνο που θέλει ο κάθε άνθρωπος είναι η ολοκλήρωση...είτε τούτο έρχεται με τη μορφή της αποδοχής, είτε μέσα από το αίσθημα της ασφάλειας ή της αγάπης, είτε μέσα που τη κατανόηση τζιαι τη συμ-πάθεια, είτε μέσα που τη ψυχική στήριξη τζιαι το ψυχικό δεσμό. Αν δεν ταίζεις το μέσα σου, τότε πως περιμένεις το έξω σου να ταίστει επίσης;

Κλείστε τα μάθκια σας τζιαι δώστε συμ-πάθεια σήμερα. Σε κάποιον άγνωστο. Σε κάποιον γνωστό. Σε κάποιον αντιπαθέσταστο. Σε κάποιον συμπαθέστατο. Σε κάποιο μοναξιασμένο. Σε κάποιον ξένον. Σε κάποιον διαφορετικό που σας. Σε κάποιον όμοιο σας. Απλά...δώστε συμπάθεια, μεν το σκεφτείτε πολλά.

Just do it! (όι σαν την Nike, μη-χε, αλλά με το δικό σας signature τρόπο)


(Rare Bird -Sympathy)