Diaries of an Emo Kid Vol.13

Καλημέρες Ντάιαρι μου,

Επαραμέλησα σε λαστ γικ. Άι νόου.
Άι αμ μπακ νάοου. Όχι δρυμήτερη αλλά ντεφινετιλί με νέα.

Είμαι ντάουν. Όι ντάουν τάουν. Απλά ντάουν.
Επιάσαν με οι μαύρες μου τζιαι οι ξερές μου.
Είμαι ουάν στεπ φρομ τόταλ κατάρρευση τζιαι θέλω να σηκωστώ να τα ξαπωλήσω ούλα τζιαι να φύω.
Σήμερα νιώθω τζίνο που λαλούν άμα χαλάσουν τα μήλα rotten.
Εν εν τίποτε συγκεκριμένο.
Γελ όκι, εν λίο το ότι άλλο λίο να σπουρτήσω τις προάλλες.
Αλλά τζίνο εν με κόφτει δατ μάτς.

Είμαι ντάουν γιατί well…I’ve been sick. Sick and tired.
Εβαρέθηκα τον εαυτό μου.
Τζιαι να πληγώνω κόσμο γυρώ μου.
Ειδικά άτομα που εν μου φταίσιν σε τίποτε (ie κοίτα πρίβιους πόστ)
Να καρτερώ things that aren’t coming.

Η εγχείρηση της μάδερ ντίαρεστ πλησιάζει.
Νιώθω μουδιασμένη και νευριασμένη με τα πάντα.
Απλά...θέλω να φύω.
Να κλείσω τα μάτια μου και να κοιμηθώ για πάντα.

Την επόμενη εφτομάδα (Τρίτη ακριβώς) κλείω ένα χρόνο σε τούτη δουλειά.
Ένας ολόκληρος χρόνος τζιαι νιώθω ότι είμαι σε complete and utter stand-still.
Σε ένα χρόνο έχασα ένα φίλο, βρήκα έναν άλλον, απογοητεύτικα, έκλαψα, γέλασα, αγάπησα, αισθάνθηκα, αλλά νιώθω ότι ακόμα έννι ζω όπως θέλω..
Πως ακόμα θέλω να δω μιαν απλή, ειρηνική ομορφιά που ακόμα εν ανακάλυψα.

Είμαι τέλεια μανή.
Θκιώχνω ούλα τα καλά που πάνω μου.
Τζιαι μινίσκω μες τα σκοτάθκια γιατί φοούμαι.

Τζιαι ας μεν εφτάναν ούλα τούτα, ακυρώθηκε τζιαι το τουρνουά τούντο μήνα.
Φορ φαξ σέικ. Τζιαι αρέσκει μου το γκέττινγ τουγκέδερ με ράντομερς τζιαι να κάμνω ντούελλινγκ.
Όου γελ...νεξτ μάνθ αν ζω, έννα πάω.

Απο ζαλάδες πάλε σήμερα σκίζουμε.
Αναγούλες σόου εντ σόου.
Διάθεση, πάει τζιαι εν έρκεται.

Μισώ με που σκέφτομαι πάντα το worst case scenario.
Που αμέσως αμφισβητώ καταστάσεις τζιαι λόγια.
Εν με αντέχει η πέτσα μου.
Είμαι τόσο θυμωμένη με τον εαυτό μου που εν θέλω ούτε να μου μιλώ.
Να υποφέρω τζιαμέ για παραδειγματισμό.

Ήρτε ο Μουφάσα μου πίσω.
Ίσως έννα πρέπει να ξεκτητιστώ όπως είπε τζιαι ο the friend.
Νομίζω παραπάνω εν εν το θέμα κτητισμού αλλά θέμα ενδιαφέροντος.
Εν με ενδιαφέρει τίποτε πιον.
Μεν αν σπουρτήσω σε κανένα πεζοδρόμιο, με αν χάσω τη δουλειά μου, με αν μείνω άφραγκη χωρίς κανέναν.

Άισμε Ντάιαρι μου. Επαρανόησα πολλά σήμερα.
Θέλω το μαξιλάρι μου τζιαι μιαν αγκαλιά.
Χρειάζουμαι ασφάλεια.
Τζιαι ένα γερό κλάμα για κάθαρση.

Το Συσέγκιο έννα πάει για κούρεμα σήμερα.
Εν το μόνο πλάσμα που με κοιτάζει τζιαι αγαπά με χωρίς καν να μου μιλά, να μου ζητά τίποτε.
Εν ξέρω γιατί. Απλά αγαπάμε...
Τζιαι εν ξέρω αν πρέπει καν γιατί επαραμέλησα την λέιτλι.

Ουάν στεπ φρομ φόλλινγκ..
Ζαλίζουμε ελεεινά.
Τζιαι γκρινιάζω γιατί ΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ!!!

Λαλείς να εν επειδή it’s those days of the month?
Η απλά εν που ασφυκτιώ μες τούντον τόπο?

“I want to break free…I want to break free…”