It's a disaster...

...so my manager says!

“I am mad as hell and I’m not going to take this anymore!”
(Network, 1975, Sydney Lumet)

Και ερωτώ. Αυτή τη στιγμή που γράφω και κάθομαι στη δουλειά μου, στο γραφειούι μου, τζιαι πληκτρολογώ αριθμούς και παραγγελίες, μια μάνα θκιό δεκαεννιάχρονων λαλεί το λαστ φέαργελ της στα θκιο παιθκιά της...

Και ερωτώ κύριοι ένορκοι...πόσες πορείες, τζιαι πόσα ξελαριτζίσματα, πόσα διαγγέλματα, τζιαι πόσες γεννήτριες, πόσα ριάλλια τζιαι πόσες κατηγορίες...τζιαι προς τι; Το λάθος εγίννηκε. Εν θέλει τζιαι πολλά η ανθρώπινη ζωή για να σβήσει. Είμαστε τόσο μικροί, τόσο εύθραυστοι...

Για δώδεκα ανθρώπους η ζωή έσβησε..αναπάντεχα..άδικα. Πολλοί φκαίνουν στους δρόμους, διαδηλώνουν, δείχνουν το παρών τους, υποστηρίζουν το δίκαιο. Το δίκαιο μιας κοινωνίας που μας εδώθηκε άθελα μας, τζιαι μας επιβάλλαν το ένα τζιαι το άλλο.

Τούντο μπλογκ έχασε τα μίλια τους δις γικ. Μιαν τα κομμένα ρεύματα. Μιαν η θλίψη, ο κόμπος στο λαιμό που εν με αφήνει να γράψω γιατί ότι τζι’ αν γράψω εν τόσο λίο, τόσο ασήμαντο πλέον. Φωνάζω τζιαι παουρίζω διαδικτυακά. ΟΧΙ ΣΤΑ ΥΛΙΚΑ ΑΓΑΘΑ. Εν η καταστροφή μας. Πότε έννα το καταλάβετε, ότι εν τούτη η άπληστη μανία μας να τα έχουμε ούλα που μας οδηγεί στην απόλυτη εξαθλίωση. Για το θάνατο εν μιλώ γιατί τζίνο εν το μόνο σίουρο.

Τούτη η εφτομάδα έφερε πολλές κυρώσεις. Όι κάτι θανάτοι, όι κάτι αναταράξεις με το ρεύμα, όι κάτι εκνευρισμοί στη δουλειά, όι να ανυσηχώ τζιαι να πρίουμαι που εστείλαν τον the friend να σώσει κάτι κρουσμένα δάση τζιαι αλλό λίο να κρούσει τζιαι ο ίδιος, όι κάτι διαμελισμένοι μιτσιοί στη Λεμεσό, όι κάτι αρνητικές απαντήσεις για το μέλλον του κάζιν...γενικά σε αυτή την εβδομάδα βάλλω ένα μεγάλο ‘Χ’!!!

Προχτές έκατσα σε μια απο τις διακοπές ρεύματος τζιαι αγνάντευα που το μπαλκόνι μου το απέραντο τσιμεντένιο κόσμο που με περιβάλλει...τζιαι εξέσπασα σε λυγμούς. Για ούλα. Για τους γονιούς μου που ενώ γινίσκουνται τούτα ούλα γυρώ τους ακόμα έχουν την ενέργεια τζιαι την εγωπάθεια να τσακώνονται για τα πιο ανούσια πράματα. Για τον the friend που εν μπορεί, εν τον αφήνουν να κάμει τζίνο που θέλει, για τον κάζιν που εν μπορεί να κάμει τζίνο που θέλει, για τους δώδεκα ανθρώπους που επεθάναν για να κάθουνται πάνω σε χρυσές καρέκλες κάποιοι άλλοι με ένα κλιματιστικό στο κώλο τους. Δεν ξέρω για ποιό πράγμα να πρωτοκλάψω, να θυμώσω ή να αηδιάσω;

Είναι λες τζιαι με την γέννηση τούντου πλανήτη είπε ο Θεός (χου) «όκει, σε τούντο νησούι θα δώκω άπλετο ήλιο τζιαι ομορφκιά, αλλά θα εν πάντα βασανισμένο, τυραννισμένο, τζιαι ο λαός του θα βρίσκεται πάντα μες το σκοτάδι τζιαι το πόνο»...έτσι για να εξωζυγιάσουμε λίο τα πράματα.

Ένι-χάου...λαλούν η ζωή εν δώρο τζιαι πολύτιμο πράμα...είδα πόση αξία της διούν...ο θάνατος εν πιο γλυκός φένεστε μου. Τουλάχιστον τζιαμέ θυμούμαστε ότι πρέπει να φωνάξουμε τζιαι να απαιτήσουμε τα δικαιώματα μας. Always when it’s too late...μόνο τότε θυμούμαστε να αντιδράσουμε.

Όπως λαλεί τζιαι το πέρσοναλ μέσσετζ μιας φίλης μου στο μσν....ΞΥΠΝΑΤΕ ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!!!!

Γιατί σας αρέσκει να είσαστε ρίφκια τζιαι πάντα να αυτοθυσιάζεστε για τους «λύκους» του κράτους; Φακ το κράτος. Είδαμε που μας έφκαλε.

Εν μπορώ, εν ξέρω τι άλλο να πω. Θα γυρίσω πίσω στη ροή του μπλογκ. Εν μπορώ να σκέφτουμαι άλλο. Έννα πελλάνω..μούβινγκ ον, τζι ας με πείτε εγωίστρια. Τουλάχιστον εγώ εν τους ψηφίζω..(and not anyone for that matter).


(Moonsorrow - Sankarihauta)