Έρωτα Ανίκητε στη Μάχη

Πιάστηκα σε μια αδιέξοδη κουβέντα χθες το βράδυ με τα ξαδέλφια μου.

Το θέμα (το αιώνιο θέμα): ο φτερωτός υιός της Θεάς Αφροδίτης που του αρέσει να παίζει τοξοβολία με τις ανθρώπινες καρδιές, aka Έρωτας.

Εδώ σήμερα μιλάμε για έρωτα. Ένα κόνσεπτ που απο το καιρό που μια απο τις κολλητές μου στο σχολείο αποφάσισε να μου κλέψει το αγόρι που μου άρεσε, κατάλαβα ότι ο έρωτας είναι ένα ψυχοφθόρο, ανούσιο και άσκοπο πράγμα που μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο.

Πάντα ευχόμουν να μη μου συμβεί, και πάντα αηδίαζα που συνέβαινε στις χαζο-χολλυγουντιανές ρομαντικές κομεντί. Νιους-φλας πιπολ! Αυτές οι μαλακίες που μας ταΐζει ξανά και ξανά το ρομαντικό Χόλλυγουντ έχει γίνει κλισέ υπέρ του δέοντος απο το καιρό που η Μεγκ Ράιν τα βρήκε με το Μπίλυ Κρύσταλ στη δεκαετία του 80.
Και μιας και παίζει να είμαι αρχάρια επί του θέματος του «τι στα κομμάτια είναι τέλος πάντων αυτός ο έρωτας;» , είπα να ρωτήσω να μου πουν για να δω αν όντως έχω μπει και εγώ στην ουρά των αμέτρητων κονταροχτυπημένων που δεν βρίσκουν ανταπόκριση και υποφέρουν.

Γιατί τον υπέρ-τιμούν τόσο πολύ και απο την αυγή του ο χόμο-σάπιενς (σοφός-άνθρωπος) τραγουδάει, μιλάει και επαινεί αυτό το αίσθημα που προκαλεί αφθονία ευφορίας αλλά και πόνου συνάμα;

Το ερώτημα πολύ σωστά ήρθε να μου το απαντήσει ο ξάδελφος μου. ‘Ο «σοφός» άνθρωπος, κυριαρχείται απο μια συνεχής ματαιότητα. Το να νιώθουμε την ευφορία του έρωτα είναι η δική μας ανάγκη να δώσουμε και να πάρουμε μια θερμή ανταλλαγή αισθημάτων. Εγωισμός. Μαζοχισμός. Σαδισμός. Δεν υπάρχουν εγγυήσεις ανταπόδοσης αυτού του συναισθήματος ή καν διάρκεια του. Αλλά, ο πολύ «σοφός» άνθρωπος αποβάλλει τη σοφία του όταν πρόκειται για αυτού του είδους χείμαρρο συναισθημάτων, και ακόμα και να μην υπάρχει η ίδια ανταπόκριση, συνεχίζει να υποβάλλει τον εαυτό του σ’ ένα μαζοχιστικό λαβύρινθο συναισθημάτων.’

Και ρωτάμε εδώ το εξής: ‘Και γιατί τότε να θέλει κάποιος να ερωτευθεί, αφού είναι τόσο μάταιο και σε κάνει να υποφέρεις περισσότερο απ’ όσο μπορείς να είσαι χαρούμενος;’

‘Μα εδώ είναι η γλύκα. Δεν το διαλέγεις ΕΣΥ πότε και με ποιον θα ερωτευτείς. Αυτός που διαλέγει είναι η καρδιά. Και είναι το μοναδικό όργανο του ανθρώπινου οργανισμού που ενώ αιμορραγεί ακατάπαυστα, δε μπορείς να το ντύσεις με επιδέσμους για να την γιατρέψεις. Απλά συνεχίζεις να υποφέρεις.’

Φάκ μάι λάιφ (FML = Fuck my Life) ή και όπως το λέμε και εις την ελληνικήν, χέσε μέσα Πολυχρώνη.

Ε, που θα πιάσω τον πούστη το φτερωτό μόμολο που αιωρείται πάνω απο τις καρδιές μας και μας χτυπάει στα τυφλά, θα επαναληφθεί το Χάνι της Γραβιάς εις διπλούν.

Αρνούμαι ακόμη να πιστέψω στο μικρό φτερωτό διαβολάκο με τις πάνες. Αν και σημάδια μου δείχνουν πως αυτή τη φορά δεν αποφάσισε να με αγνοήσει, και με κάρφωσε ανελέητα, παλεύω να σώσω τον εαυτό που είχα πριν αποφασίσει πως είμαι άξια μιας τέτοια τύχης (πόνος, κλάμα, σπαραγμός και όλα τα «καλά» συναφή που έρχονται με τον φτερωτό μπασμένο).

Ο έρωτας δε θα νικήσει αυτή τη μάχη. Όχι έτσι όπως μας λέει και ο καλός μας Σοφοκλής. Γιατί αντίθετα με τον Αίμονα στην Αντιγόνη, υπάρχει η ελεύθερη βούληση στον κάθε άνθρωπο έτσι ώστε να διαλέγουμε τις μάχες που είμαστε διαθέσιμοι να δώσουμε.

Μιας και ο πόνος δεν είναι ιδιαίτερα το φόρτε μου, παλεύω ενάντια σε δυο σταθμά: να αισθανθώ αυτή την αφθονία συναισθημάτων, αλλά κρατώντας τη καρδιά μου άθικτη. Δύσκολο κατόρθωμα, με έχουν ήδη προειδοποιήσει, και οι οιωνοί μου λένε πως η καρδιά μου είναι στο χείλος να ενδώσει στο πόνο του μικρού με τις πάνες και τα βελάκια.

Ντάι Κούπιντ, ντάι!!! Και άσε μας ήσυχους να συνεχίσουμε τις μέτριες βαρετές ζωές μας...