Κυκλοθυμία 2.0
Είναι παντού. Είναι συνεχώς γύρω μας. Απλά αποφασίζουμε να μη την δούμε στα εξαντλημένα, θλιμμένα πρόσωπα των γύρω μας. Η κυκλοθυμία είναι η μετάσταση απο τη μια διάθεση στην άλλη. Από τη μια μπορεί να βρίσκεσαι σε καταρράκτες απόλυτης ευφορίας, και απο την μια στιγμή στην άλλη μπορεί να βρεθείς στη πιο σκοτεινή γωνιά του μυαλού σου.
Μπορεί να είναι λόγο κατάθλιψης, λόγο στεναχώριας ή μοναξιάς. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία το τι είναι και απο που δημιουργείται. Το θέμα είναι πως υπάρχει. Και μαζί της η κυκλοθυμία μπορεί να επηρεάσει γεγονότα, συναισθήματα, καταστάσεις και διαθέσεις.
Πολλοί την αγνοούν. Γιατί είναι πιο εύκολο να αγνοήσεις κάτι που μπορεί να σε βουτήξει σε σκοτεινά μονοπάτια του συν-ανθρώπου σου. Πάντα είναι πιο εύκολο να διαλέξεις την άγνοια απέναντι σε εκείνους που υποφέρουν, παρά να προσφέρεις τη σιωπηλή κατανόηση σου.
Χωρίς περιπλοκές και δεσμεύσεις, χωρίς υποχρεώσεις και απαιτήσεις.
Μαζί με την άγνοια και την αδιαφορία όμως, πάνε χέρι-χέρι και ο εγωισμός, καθώς και η δειλία. Όχι τόσο η κοινωνική δειλία που σου υποδείχνει το τι είναι κοινωνικά ώριμο να πράξεις ή όχι, αλλά η προσωπική δειλία, που υποκινείται απο τη συνείδηση και τη προσωπική ηθική. Πολλοί, απλά ναρκωμένοι, αποφασίζουν να κινούνται ρομποτικά και να αισθάνονται ακόμα πιο ρομποτικά όταν αφορά μια δόση καλοσύνης στον συν-άνθρωπο σου.
«Πάντα μου άρεσε να βασίζομαι στην ευγενική καλοσύνη των ξένων.», είχε πεί η Μπλανς Ντε Μπουά στο Λεωφορίο ο Πόθος του Τένεσσι Γουίλλιαμς. Στις μέρες μας η ευγενική καλοσύνη των ξένων έρχεται τόσο σπάνια όσο πιο συχνά έρχεται και η κυκλοθυμία γύρω μας. Πολύ δύσκολα προσφέρουμε καλοσύνη, αλλά εξίσου πολύ εύκολα μπορούμε να πέσουμε σε ένα φαύλο κύκλο δυστροπίας και ανισορροπίας.
Μήπως είναι η κυκλοθυμία απλά ένας αστικός μύθος της εποχής μας;
Τη συναντάμε καθημερινά : στο πρόσωπο της γριάς γειτόνισσας μας, στο πρόσωπο του πατέρα μας, στο πρόσωπο του καθηγητή που πηγαίνει στο σχολείο, στο πρόσωπο του μαθητή που σέρνει τα πόδια του, στο γκρινιάρικο πρόσωπο του αφεντικού μας, στο πρόσωπο του ήσυχου φίλου μας, στο πρόσωπο μας.
Δε το μαρτυράει κανείς. Και γιατί να το κάνει άλλωστε; Για ποιο σκοπό;
Και να το πει, η κυκλοθυμία έχει ριζώσει τόσο βαθιά μέσα μας, που απλά κάνει κύκλους και έρχεται όποτε θελήσει. Συνήθως έρχεται τα βράδια. Εκείνες οι μοναχικές νύχτες, που τίποτα δε φαίνεται ουσιώδες ή αξιόλογο πλέον. Όπου όλα θυμίζουν απαρχαιωμένα και άνοστα. Είναι εκείνες οι στιγμές που εύχεσαι να είχες εγκαταλείψει, όχι το πλοίο, αλλά τη τροπή που έχει πάρει η ζωή σου, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Εκείνες ακριβώς τις στιγμές που η κυκλοθυμία χτυπάει κόκκινο, τότε συντροφιά της έρχονται η μοναξιά και η απόγνωση.
Το συμπέρασμα κανένα. ‘Τίποτα καλό δε μπορεί να γίνει απο το τίποτα.’ Δεν υπάρχουν έξοδοι και απαντήσεις. Μόνο υπομονή, άθλια εξαντλητική υπομονή.
Μπορεί να είναι λόγο κατάθλιψης, λόγο στεναχώριας ή μοναξιάς. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία το τι είναι και απο που δημιουργείται. Το θέμα είναι πως υπάρχει. Και μαζί της η κυκλοθυμία μπορεί να επηρεάσει γεγονότα, συναισθήματα, καταστάσεις και διαθέσεις.
Πολλοί την αγνοούν. Γιατί είναι πιο εύκολο να αγνοήσεις κάτι που μπορεί να σε βουτήξει σε σκοτεινά μονοπάτια του συν-ανθρώπου σου. Πάντα είναι πιο εύκολο να διαλέξεις την άγνοια απέναντι σε εκείνους που υποφέρουν, παρά να προσφέρεις τη σιωπηλή κατανόηση σου.
Η άγνοια και η αδιαφορία είναι πιο γλυκιά στις μέρες μας.
Χωρίς περιπλοκές και δεσμεύσεις, χωρίς υποχρεώσεις και απαιτήσεις.
Μαζί με την άγνοια και την αδιαφορία όμως, πάνε χέρι-χέρι και ο εγωισμός, καθώς και η δειλία. Όχι τόσο η κοινωνική δειλία που σου υποδείχνει το τι είναι κοινωνικά ώριμο να πράξεις ή όχι, αλλά η προσωπική δειλία, που υποκινείται απο τη συνείδηση και τη προσωπική ηθική. Πολλοί, απλά ναρκωμένοι, αποφασίζουν να κινούνται ρομποτικά και να αισθάνονται ακόμα πιο ρομποτικά όταν αφορά μια δόση καλοσύνης στον συν-άνθρωπο σου.
«Πάντα μου άρεσε να βασίζομαι στην ευγενική καλοσύνη των ξένων.», είχε πεί η Μπλανς Ντε Μπουά στο Λεωφορίο ο Πόθος του Τένεσσι Γουίλλιαμς. Στις μέρες μας η ευγενική καλοσύνη των ξένων έρχεται τόσο σπάνια όσο πιο συχνά έρχεται και η κυκλοθυμία γύρω μας. Πολύ δύσκολα προσφέρουμε καλοσύνη, αλλά εξίσου πολύ εύκολα μπορούμε να πέσουμε σε ένα φαύλο κύκλο δυστροπίας και ανισορροπίας.
Μήπως είναι η κυκλοθυμία απλά ένας αστικός μύθος της εποχής μας;
Τη συναντάμε καθημερινά : στο πρόσωπο της γριάς γειτόνισσας μας, στο πρόσωπο του πατέρα μας, στο πρόσωπο του καθηγητή που πηγαίνει στο σχολείο, στο πρόσωπο του μαθητή που σέρνει τα πόδια του, στο γκρινιάρικο πρόσωπο του αφεντικού μας, στο πρόσωπο του ήσυχου φίλου μας, στο πρόσωπο μας.
Δε το μαρτυράει κανείς. Και γιατί να το κάνει άλλωστε; Για ποιο σκοπό;
Και να το πει, η κυκλοθυμία έχει ριζώσει τόσο βαθιά μέσα μας, που απλά κάνει κύκλους και έρχεται όποτε θελήσει. Συνήθως έρχεται τα βράδια. Εκείνες οι μοναχικές νύχτες, που τίποτα δε φαίνεται ουσιώδες ή αξιόλογο πλέον. Όπου όλα θυμίζουν απαρχαιωμένα και άνοστα. Είναι εκείνες οι στιγμές που εύχεσαι να είχες εγκαταλείψει, όχι το πλοίο, αλλά τη τροπή που έχει πάρει η ζωή σου, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Εκείνες ακριβώς τις στιγμές που η κυκλοθυμία χτυπάει κόκκινο, τότε συντροφιά της έρχονται η μοναξιά και η απόγνωση.
Το συμπέρασμα κανένα. ‘Τίποτα καλό δε μπορεί να γίνει απο το τίποτα.’ Δεν υπάρχουν έξοδοι και απαντήσεις. Μόνο υπομονή, άθλια εξαντλητική υπομονή.
Comments
Post a Comment