Whatever goes up must come down!

Σαν την οικονομία του τόπου, έτσι τζιαι ο ψυχολογικός μου τομέας την τελευταία εβδομάδα επήρε νάκκο την κατιούσα τζιαι εν κάπως μιαν έτσι μια γιουβέτσι.

Άρχισα να σκέφτομαι έντονα και πάλι την φυγή, απλά για κάποιο λόγο μέσα μου δεν νιώθω τζιαι πολλά έτοιμη. Όι επειδή εν πεθαίνω για να ξαναδώ τη μάνα Ίνγκλαντ, αν μη τι άλλο, απλά όταν είχα έρτει πίσω πριν 3.5 (όι Τζίζους εν πολλά!!!) χρόνια περίπου, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα ξαναεπιστρέψω με τις κατάλληλες συγκυρίες τζιαι συνθήκες τζιαι ότι δε θα το κάμω επιπόλαια τζιαι βιαστικά. 

Προοπτικές υπάρχουν, ζήτηση έσhιει ακόμα παραπάνω, κεφάλαιο δεν υπάρχει τζιαι η βοήθεια που εμπορούσα να ζητήσω που τους "φίλους μου στην Ευρώπη" (get it? get it? είδετε τι pun/αναφορά έκαμα, ατς) μου έχει βγει αρνητική. Σόου, είπα στον ευατό μου: "Λου μου, άιστο, μεν πιέζεις καταστάσεις, ότι είναι να' ρθει θα' ρθει αλλιώς θα προσπεράσει". 

Με τούντο μότο άλλωστε είχα πρωτοαρχίσει τούντο μπλογκ, τζιαι με τούτο θα συνεχίσω. Εννοείτε ότι με ενόχλησε ότι, φίλοι που έχω τόσα χρόνια εν με στηρίζουν τωρά που πραγματικά χρειάζουμε ένα χέρι βοηθείας, αλλά που την άλλη εν εν δουλειά κανενού να με "σώσει" but myself, so I let them off the hook. Εν μπορώ να κρίνω τον άλλο, λιστ οφ ολ, ένα φίλο τον οποίο με τα δικά του μέτρα σύγκρισης μπορεί να "κουτσοπερνά". Απλά πρέπει να το ομολογήσω ότι, ναι, επειράχτηκα. 

Αλλά που την άλλη, ούλα έχουν το λόγο τους που γίνονται. Δαμέ στη νήσο, το τελευταίο χρόνο ήβρα πλάσματα που με αγαπούν τζιαι νοιάζουντε για μένα. Τζιαι εν είμαι ακόμα έτοιμη να τα αποχωριστώ.

Μέσα σε τούντο ένα χρόνο, άρχισα να ξανανακαλύπτω τον εαυτό μου, εδέθηκα παραπάνω με τον αρφό μου (για τον έναν ή τον άλλο λόγο), ήβρα φίλες που εν δαμέ για μένα σε οτιδήποτε τζιαι αν περνώ, τζιαι ανακάλυψα πως είναι όταν πάψεις να πιέζεις τζιαι απλά αφήνεσε στο "ότι έννα γίνει ένα γίνει".



Ο αρφός μου, άρκεψε τες μαστορκές τελευταία μες το σπίτι, όντας άνεργος για 10 μήνες νάοου (ο καημένος, τζίνος να δείτε κεφάλαιο που του λείφκετε), τζιαι μέσα στα οικιστικά του επιτεύγματα ήταν τζιαι το στήσιμο του παλίου μου PC (desktop) που έστησα τζιαι έφερα ολ δε γουέι που το Hull τον καιρό του 1ου πτυχίου μου. Μιλούμε για ένα ντέσκτοπ το οποίο ακόμα δουλέφκει πόμπα τζιαι τη δισκοθήκη που έσhιει πάνω σε αγγλικά τζιαι ελληνικά τραούθκια εν την ξαναβρίσκω πουθενά. 

Μες την άβυσσο του χαμένου πισί που λέτε, ήβρα τζιαι μια συζήτηση που είχα που το καιρό του Bristol με την εξ-φιλενάς εταίρα (φορ ίνφο λουκ χίαρ). Έκατσα τζιαι εθκιάβαζα λιο τη συζήτηση μας, ενώ ο καημένος ο μπρο επροσπαθούσε μετά μανίας να μου τραβήσει τη προσοχή για να τον βοηθήσω στη σύνδεση των ηχήων πας το πισί, τζιαι επαλάβωσα. 

"Πόσο άλλαξα", εσκέφτηκα που μέσα μου. 

Ούλα τζίνα που κάποτε εμοιάζαν τόσο σημαντικά τωρά απλά φαντάζουν τόσο μηδαμινά. Εν εν ότι εγκατάλειψα τα όνειρα που είχα, απλά τωρά θέλω να τα κηνυγήσω με ρεαλισμό αντί με δεαλισμό, με σταθερότητα αντί με αστάθεια. Τζιαι τότε εκατάλαβα ότι ίσως τζιαι να άρχισα να ωριμάζω. 

Τα χειρότερα έπονται (χα! κάποτε το μότο μου ήταν τα καλύτερα έπονται τωρά άλλαξα το) οικονομικά τουλάχιστον, προετοιμάζομαι για ακόμα πιο πολλά χαστούκια. Ήδη αρχίσαν. Απλά προσπαθώ να μεν χάνω κουράγιο. Τζιαι δοξάζω που είμαι εγώ τζιαι οι ανθρώπο/τετράποδα που αγαπώ δίπλα μου γεροί να συνεχίσουμε. 

"Τροχός είναι τζιαι γυρίζει", λαλώ που μέσα μου. Σε κάποια φάση θα γυρίσει τζιαι για μας ρε παιθκιά. The rise and fall, που λέμε. 

Καλήν σας εβδομάδα. 

Craig David feat Sting - Rise & Fall