Ο Βιασμός της Λουκρητίας

Όι ντίαρ αναγνώστερ, εν εν τζίνο που νομίζεις. Εγώ εν τζιαι. Κανένας εν με βίασε, μεν αγχώνεσε τα γέριμα. Εν για άλλο πράμα που μιλά ο τίτλος. Που να με βιάσει πλάσμα εμένα. Ακόμα λιο με τη κρίση που έχουμε θα πληρώνουμε εμείς τους βιαστές για να κάμουν την δουλειά τους. (χμμ χμμμ ας σοβαρευτούμε τζιαι λιο). Και συνεχίζω πάραυτα να εξηγήσω για ποιό βιασμό μιλώ και για ποιά Λουκρητία. 

Σήμερα εν τα γενέθλια του Γουίλλιαμ. Τι εννοείς τι σχέση έσhιει τζιαι ποιός εν ο Γούλλιαμ; Ο Γούλλιαμ Σαίξπηρ οφ κορς που σήμερα εν τα μπερθ-ντέι του. Τι εννοείς έπρισα σας με τον Γουίλλιαμ;;; Τζιαι τι εννοείς εχέστηκε η φοράδα στ' αλώνι;;;; Κάτσετε το κώλο σας κάτω να θκιεβάστε τζιαι κανεί.

Ο Γούλλιαμ που λαλείτε εν έγραφε μόνο θεατρικά έργα. Μεταξύ οργίων και ασυδοσίας (που ως γεγονός εμάστιζε τους ποιοτικούς θεατράνθρωπους της εποχής), έγραφε τζιαι επικά ποιήματα. (αμ πως, μιαν έτσι μια γιουβέτσι ο μενσιέ Γούλλιαμ). Μέσα στα πολλά που λέτε έγραψε τζιαι τον "Βιασμό της Λουκρητίας" aka "The Rape of Lucrece". - Τζιαι επειδή ως γνωστών βαρκούμαι αφάνταστα να γράφω (αφού εν είμαι καλή τα γέριμα) το τι εστί βιασμός της Λουκρητίας θα αφήκω το πολύ φιλικό πλυν φτωχό γουικιπίντια να σας ενημερώσει για τον μύθο της Λουκρητίας - από την οποία εμπνεύστηκε ο Γουίλλιαμ (που για να ξεκαθαρίζουμε ΔΕΝ είναι η ίδια με το δικό μου νικ-νέιμ γιατί εγώ εν που την Λουκρέζια Βόργια που το έπιασα). 

COPY-PASTE (ahead)

Η Λουκρητία είναι ένα μυθικό πρόσωπο της ιστορίας της Αρχαίας Ρώμης. Σύμφωνα με την παράδοση, ο βιασμός και ο συνακόλουθος θάνατός της ξεκίνησε μια σειρά από γεγονότα που οδήγησαν στην πτώση της μοναρχίας και την εγκαθίδρυση του δημοκρατικού πολυτεύματος.

Ο Μύθος 

Σύζυγός της ήταν ο Λούκιος Ταρκήνιος Κολλατίνος και αδερφός της ο Λούκιος Ιούνιος Βρούτος. Ο ιστορικός Τίτος Λίβιος αφηγείται ότι ο Λούκιος Ταρκήνιος Σουπέρβος, ο τελευταίος ηγεμόνας της Ρώμης, είχε έναν άξεστο και βίαιο γιο, το Σήξτο Ταρκήνιο. Ο τελευταίος το 509 π.Χ. βίασε μια Ρωμαία αριστοκράτισσα με το όνομα Λουκρητία. Τότε εκείνη για να περισώσει την τιμή της, κάλεσε τους συγγενείς της κι αφού τους αφηγήθηκε τι είχε συμβεί πήρε την ίδια της τη ζωή με ένα εγχειρίδιο που κρατούσε κρυμμένο. 

Τότε ο αδερφός της ξεσήκωσε το λαό της Ρώμης κατά της βασιλικής οικογένειας θέτοντας σε κοινή θέα το σώμα της. Ξέσπασε επανάσταση με αρχηγό τον ίδιο, με αποτέλεσμα την εκδίωξη των Ταρκηνίων από την πόλη, οι οποίοι βρήκαν καταφύγιο στην Ετρουρία. Έτσι έλαβε τέλος η περίοδος της μοναρχίας, η οποία αντικαταστάθηκε με τη δημοκρατία. Ο αδερφός και ο σύζυγος της Λουκρητίας αποτέλεσαν τους πρώτους δύο Υπάτους της Ρώμης.

Η αυτοκτονία της Λουκρητίας ενέπνευσε μια πληθώρα από σπουδαίους καλλιτέχνες, ανάμεσα στους οποίους βρίσκουμε τους Τιτσιάνο, Ρέμπραντ, Ντύρερ, Ραφαήλ, Μποτιτσέλι, και άλλους.

****************************************************

Αυτά από το πολυτάλαντο γουικιπίντια. Και τώρα στα ενδότερα. Ο Γούιλλιαμ που λέτε, έπιασε τούτο το μύθο όπως είπαμε και το έκανε χυλόπιτα ένα επικό ποίημα. Επειδή όμως το ποίημα εν μια φάουσα είπα να σας βάλω ένα-δυο-τρια απόσπασματα (αρχή-μέση-τέλος) που το ποίημα, έτσι για να πάρετε μια γεύση (τι εννοείτε εν μια φάουσα τζιαι το απόσπασμα τζιαι βαρκέστε να θκιεβάζετε στα αγγλικά;;;; Αφού εν το ήβρα ονλάιν στα ελληνικά, θα υποστείτε τις συνέπειες)...Χιαρ γκόους. 


The Rape of Lucrece

FROM the besieged Ardea all in post,

Borne by the trustless wings of false desire,

Lust-breathed Tarquin leaves the Roman host,

And to Collatium bears the lightless fire

Which, in pale embers hid, lurks to aspire

And girdle with embracing flames the waist

Of Collatine's fair love, Lucrece the chaste.

Haply that name of 'chaste' unhappily set

This bateless edge on his keen appetite;

When Collatine unwisely did not let

To praise the clear unmatched red and white

Which triumph'd in that sky of his delight,

Where mortal stars, as bright as heaven's beauties,

With pure aspects did him peculiar duties.

For he the night before, in Tarquin's tent,

Unlock'd the treasure of his happy state;

What priceless wealth the heavens had him lent

In the possession of his beauteous mate;

Reckoning his fortune at such high-proud rate,

That kings might be espoused to more fame,

But king nor peer to such a peerless dame.

O happiness enjoy'd but of a few!

And, if possess'd, as soon decay'd and done

As is the morning's silver-melting dew

Against the golden splendor of the sun!

An expired date, cancell'd ere well begun:

Honour and beauty, in the owner's arms,

Are weakly fortress'd from a world of harms.

Beauty itself doth of itself persuade

The eyes of men without an orator;

What needeth then apologies be made,

To set forth that which is so singular?

Or why is Collatine the publisher

Of that rich jewel he should keep unknown

From thievish ears, because it is his own?

Perchance his boast of Lucrece' sovereignty

Suggested this proud issue of a king;

For by our ears our hearts oft tainted be:

Perchance that envy of so rich a thing,

Braving compare, disdainfully did sting

His high-pitch'd thoughts, that meaner men should vaunt

That golden hap which their superiors want.

But some untimely thought did instigate

His all-too-timeless speed, if none of those:

His honour, his affairs, his friends, his state,

Neglected all, with swift intent he goes

To quench the coal which in his liver glows.

O rash false heat, wrapp'd in repentant cold,

Thy hasty spring still blasts, and ne'er grows old!

When at Collatium this false lord arrived,

Well was he welcomed by the Roman dame,

Within whose face beauty and virtue strived

Which of them both should underprop her fame:

When virtue bragg'd, beauty would blush for shame;

When beauty boasted blushes, in despite

Virtue would stain that o'er with silver white.

But beauty, in that white intituled,

From Venus' doves doth challenge that fair field:

Then virtue claims from beauty beauty's red,

Which virtue gave the golden age to gild

Their silver cheeks, and call'd it then their shield;

Teaching them thus to use it in the fight,

When shame assail'd, the red should fence the white.

This heraldry in Lucrece' face was seen,

Argued by beauty's red and virtue's white

Of either's colour was the other queen,

Proving from world's minority their right:

Yet their ambition makes them still to fight;

The sovereignty of either being so great,

That oft they interchange each other's seat.

Their silent war of lilies and of roses,

Which Tarquin view'd in her fair face's field,

In their pure ranks his traitor eye encloses;

Where, lest between them both it should be kill'd,

The coward captive vanquished doth yield

To those two armies that would let him go,

Rather than triumph in so false a foe.

........

'Time's glory is to calm contending kings,

To unmask falsehood and bring truth to light,

To stamp the seal of time in aged things,

To wake the morn and sentinel the night,

To wrong the wronger till he render right,

To ruinate proud buildings with thy hours,

And smear with dust their glittering golden towers;

'To fill with worm-holes stately monuments,

To feed oblivion with decay of things,

To blot old books and alter their contents,

To pluck the quills from ancient ravens' wings,

To dry the old oak's sap and cherish springs,

To spoil antiquities of hammer'd steel,

And turn the giddy round of Fortune's wheel;

'To show the beldam daughters of her daughter,

To make the child a man, the man a child,

To slay the tiger that doth live by slaughter,

To tame the unicorn and lion wild,

To mock the subtle in themselves beguiled,

To cheer the ploughman with increaseful crops,

And waste huge stones with little water drops.

............................

The one doth call her his, the other his,

Yet neither may possess the claim they lay.

The father says 'She's mine.' 'O, mine she is,'

Replies her husband: 'do not take away

My sorrow's interest; let no mourner say

He weeps for her, for she was only mine,

And only must be wail'd by Collatine.'

'O,' quoth Lucretius,' I did give that life

Which she too early and too late hath spill'd.'

'Woe, woe,' quoth Collatine, 'she was my wife,

I owed her, and 'tis mine that she hath kill'd.'

'My daughter' and 'my wife' with clamours fill'd

The dispersed air, who, holding Lucrece' life,

Answer'd their cries, 'my daughter' and 'my wife.'

Brutus, who pluck'd the knife from Lucrece' side,

Seeing such emulation in their woe,

Began to clothe his wit in state and pride,

Burying in Lucrece' wound his folly's show.

He with the Romans was esteemed so

As silly-jeering idiots are with kings,

For sportive words and uttering foolish things:

But now he throws that shallow habit by,

Wherein deep policy did him disguise;

And arm'd his long-hid wits advisedly,

To cheque the tears in Collatinus' eyes.

'Thou wronged lord of Rome,' quoth be, 'arise:

Let my unsounded self, supposed a fool,

Now set thy long-experienced wit to school.

'Why, Collatine, is woe the cure for woe?

Do wounds help wounds, or grief help grievous deeds?

Is it revenge to give thyself a blow

For his foul act by whom thy fair wife bleeds?

Such childish humour from weak minds proceeds:

Thy wretched wife mistook the matter so,

To slay herself, that should have slain her foe.

'Courageous Roman, do not steep thy heart

In such relenting dew of lamentations;

But kneel with me and help to bear thy part,

To rouse our Roman gods with invocations,

That they will suffer these abominations,

Since Rome herself in them doth stand disgraced,

By our strong arms from forth her fair streets chased.

'Now, by the Capitol that we adore,

And by this chaste blood so unjustly stain'd,

By heaven's fair sun that breeds the fat earth's store,

By all our country rights in Rome maintain'd,

And by chaste Lucrece' soul that late complain'd

Her wrongs to us, and by this bloody knife,

We will revenge the death of this true wife.'

This said, he struck his hand upon his breast,

And kiss'd the fatal knife, to end his vow;

And to his protestation urged the rest,

Who, wondering at him, did his words allow:

Then jointly to the ground their knees they bow;

And that deep vow, which Brutus made before,

He doth again repeat, and that they swore.

When they had sworn to this advised doom,

They did conclude to bear dead Lucrece thence;

To show her bleeding body thorough Rome,

And so to publish Tarquin's foul offence:

Which being done with speedy diligence,

The Romans plausibly did give consent

To Tarquin's everlasting banishment.

----------------------------------------------------------------------

Και έτσι με το θάνατο της Λουκρητίας, άρχισε μια νέα εποχή για την κυριαρχία της Ρώμης. Είδες τι σου κάνει καμιά φορά η βίαιη εξαναγκαστική θυσία ενός ανθρώπου;

Και μετά από αυτό το χάππι-άουαρ (ελπίζω να μεν εβαρέθηκε κανένας - έλα να μη βλέπω στόματα να χασμουριούντε) να ευχηθώ σε όλους τους Γιώργηδες, Γεωργίες, Γιωργούλες, Τζίνες, Τζίνους και τζίνι του λυχναριού, χρόνια πολλά για την ονομαστική εορτή τους. Μια μικρή αφιερωσούδα από τον ποιητή Άλφρεντ Τέννισον για τον προστάτη της Αγγλίας - Σέιντ Τζιόρτζ - που σήμερα εν η τιμητική του (τι εννοείς εν θέλεις άλλο ποίημα;; εν μιτσή τούτο άι πρόμις). 

   

"There is no land like England, Where'er the light of day be; There are no hearts like English hearts, Such hearts of oak as they be; There is no land like England, Where'er the light of day be: There are no men like Englishmen, So tall and bold as they be! And these will strike for England, And man and maid be free To foil and spoil the tyrant Beneath the greenwood tree." 

~ Lord Alfred Tennyson

George Fenton - Dangerous Beauty OST