Story Time Vol.2

Κατόπιν απαίτησης του μπλογκερικού κοινού, σας παραδίδω μιαν ιστοριούλα εις την Ελληνικήν γλώσσαν. Για τυχόν ορθογραφικά κλπ, ΕΣΕΙΣ φταίτε. Είπα σας το ότι είμαι ανορθώγραφη!!!

Enjoy! :)


**************************************************************************

Το φιλί

Τον είχε γνωρίσει πριν μερικούς μήνες. Είχαν αρκετά σκαμπανεβάσματα σαν φιλαράκια. Έτσι διάλεξαν να το ονομάσουν. «Τι σου είναι κι’ αυτές οι ταμπέλες;», όλο σκεφτόταν. Τα κάνουν όλα τόσα περίπλοκα, τόσο μικροπεπή. Αλοίμονο αν τολμούσαν να ξεστομίσουν αυτό που ίσως και να ένιωθαν ο ένας για τον άλλον. Λες και κρεμόταν μια πύρηνη μπάλα φωτιάς πάνω απ’ τα κεφάλια τους έτοιμη να σκάσει. Δεν τα βάζαν κάτω. Πεισματάρα αυτή, αγύριστο κεφάλι αυτός. Ήταν όλα μπερδεμένα. Μέσα τους. Έξω τους. Θέλαν να ξεφύγουν και οι δυό. Περπατούσαν με τις ώρες. Μιλούσαν, γελούσαν, τσακωνόντουσαν. Μοιράζονταν στιγμές. Μικρές αθώες στιγμές. Μερικές φορές οι στιγμές αυτές φούσκωναν τόσο πολύ που μετατρέπονταν σε αρρωστημένες, νοσηρές σκέψεις. Ψυχολογικά βίαιες στιγμές. Που δεν μπορούσε να τις απεγκλωβίσει εκείνος. Η καλοσύνη της όμως τους επανέφερε πίσω. Τους φρόντιζε. Τους έτρεφε με αγάπη. Μόνο έτσι θα τα κατάφερναν. Εκείνη τη μέρα, ένιωθε πολύ οικεία. Λες και ήταν το πιο φυσικό πράγμα στο κόσμο. Περπατούσαν οι δυο τους και πάλι. Μόνοι στο κόσμο. Και έκρυβαν εκείνο το παιδιάστικο χαμόγελο. Της έπιασε τρυφερά το χέρι. Λες και την ήξερε χρόνια τώρα. Τον διαπερνούσε η καλοσύνη της, η φρεσκάδα της. Αλλά φοβόταν μην την τρυπήσει με τη θλίψη του. Ήξερε ότι δεν της έκανε καλό, αλλά εκείνη η αόρατη δύναμη τον έσπρωχνε κοντά της. Ένιωθε ήδη νεκρός μέσα του. Με εκλάμψεις ανάστασης που εκείνη προκαλούσε. Τι ήταν; Νεράιδα; Αερικό; Πνεύμα; Άγγελος; Την άφηνε να διεισδύσει μέσα του. Στο μυαλό του. Στη σάρκα του. Καθώς της κρατούσε το χέρι κοντοστάθηκε λίγο. Διάλεξε να κάτσουν στο παγκάγκι. Το ένιωθε και εκείνη. Λες και ένας χείμαρος ερχόταν κατά πάνω τους. Λες και ήταν σκολιαρόπαιδα. Αθώα, ενθουσιώδης. Άφησαν την σιωπή να μιλήσει. Οι λέξεις δεν μετρούσαν πλέον. Ο ουρανός αγγάλιαζε τα ηφαιστειακά συναισθήματα τους. Την ένιωσαν και οι δυο την έκρηξη. Μέσα από εκείνες τις ζεστές αθώες αγκαλιές παραδόθηκαν και οι δυο. Εκείνος τόλμησε. Εκείνη δεν αντιστάθηκε. Ίσως θα έπρεπε να είχαν σταματήσει. Η στιγμή που άλλαξαν όλα. Χάθηκε μέσα στην ζεστή του αύρα. Φοβόταν να ζητήσει περισσότερα. Αλλά ήξερε τι την περίμενε. Δε μπορούσε να της δώσει περισσότερα. Την αναζητούσε όμως. Το αεράκι ήταν απαλό, ψυχρό, ήρεμο. Οι σκέψεις τους μούδιαζαν στο κάλεσμα της αφής. Ψηλάφιζε το πρόσωπο του. Και εκείνος τον λαιμό της. Χαΐδευε τα μαλλιά της που ήταν τόσο απαλά. Σαν μετάξι. Φούσκωνε ο χείμαρος μέσα τους. Το άγγιγμα τους είχε γίνει τώρα πιο έντονο, πιο παθιασμένο. Είχαν ανοίξει το κουτί της Πανδώρας. Και όλα τα δεινά βγήκαν μέσα σε εκείνη τη στιγμή. Την ρώτησε πρώτα αν ήθελε. Αχρείαστη ερώτηση. Η απάντηση εμφανίστηκε στο μούδιασμα της. Το κρυφό της μουγκρητό που ήθελε περισσότερο. Ήταν τρυφερός. Μανιασμένος. Τα χείλη τους χόρευαν τανγκό. Τα σώματα τους χτυπούσαν σαν μικρά κύματα στα βράχια. Κανένας απ’ τους δυο δε σταμάτησε να ρωτήσει τα γιατί. Τι γύρευε η λογική στην συνεύρεση τους. Το πρωινό εκείνο, το κρύο πρωινό εκείνο όλα είχαν πλέον αλλάξει μεταξύ τους. Τώρα και οι δυο ένιωθαν διαφοερικά. Όλα είχαν αρχίσει, και όλα είχαν τελειώσει. 

**************************************************************************

Αλλόπως θα το γράψω τζιαι στα αγγλικά το κειμενάκι.

Εν based on a true story by the way. 

Καλήν μας μεσοφτομάδα έβριουαν. :)

Craig Armstrong feat Elizabeth Fraser - This Love