Η παιδεία είναι οικογενειακή υπόθεση

Επία επίσκεψη στη Λευκώσια, την κάπιταλ του νησσιού μας, πριν καμιά θκιο εφτομάδες, τζε εβρέθηκα να φκω με μια παρέα άγνωστη προς εμένα (τη πρώην φίλη του ανηψψιού μου τζε τους φριέντς της).

Τζίνη τη νύχτα που λαλείτε ανοίχτηκε μια συζήτηση για τη παιδεία στη Κύπρο τζε πως ούλα στη ζωή ενός παιδιού ξεκινούν που το σπίτι, ακα τους γονιούς. Είσσιε μια κοπέλα στη παρέα που κατηγορηματικά ελάλεν πως σε πολλούς ανθρώπους πρέπει να τους απαγορεύεται να γινίσκουνται γονιοί, μιας τζε εν ανίκανοι να μεγαλώσουν σωστά τζε με γερές, σταθερές βάσεις το παιδί τους.

ΟΚ το πόιντ της κοπέλας, τζε κατανοώ ότι εμιλούσε που πικρή πείρα, πιθανότατα γιατί η δικοί της γονιοί εν την αναγιόσαν ίσως σωστά, ακα εν της εδώσαν τη σημασία τζε τες κατάλληλες βάσεις για να ανταπεξέλθει μετέπειτα στη ζωή της.

Αλλά ας αναλύσουμε το θέμα λίο, σσαλλ γιι;

Εν μπορούμε να πούμε κάποιου είσαι ανίκανος ή εν είσαι κατάλληλος για να γίνεις γονιός. Γονιός κανένας εν ένι για να είμαστε ειλικρινής. Εν το πόσο υπέυθυνός, ώριμος τζε ρεαλιστής εν ένας άνθρωπος που τη στιγμή που φέρνει ένα κοπελούι στο κόσμο.

Καταρχάς ούλοι λειτουργούμε με τον ίδιο τρόπο. Οι λόγοι που οδηγούν πάντα έναν άνθρωπο να γίνει γονιός εν πάντα εγωιστικοί. Γιατί τζίνοι θέλουν να γίνουν γονιοί οκ, το αν θέλει το μωρό να γεννηθεί όμως κάτω που τη κυριαρχία τους εν το υπολογίζει κανένας ή το αν μπορούν να ανταπεξέλθουν σε τούντην έννοια του να είσαι γονιός.

Γονιός εν εν τζίνος μόνο που δουλέφκει ούλη μέρα τζε δια σου φαί τζε χρήμα για υλικά αγαθά. Γονιός εν κάποιος που πονά το παιδί του, κάθεται τζε ακούει το, προσπαθεί να το κατανοήσει τζε να καταλάβει τη περνά τζε τζίνο το κοπελούι μέσα σε τούντην κοινωνία που ζιούμε.

Φέαρ ινάφ, εν υπήρξα ποττέ γονιός σο εν μπορώ να κατανοήσω τι είναι γονιός, σοοο μπορώ μόνο να μιλώ από την οπτική γωνία του παιδιού.

Τζε ερχούμαστε στο θέμα παιδεία:

Η παιδεία μπορεί να είναι μέσα στη διδακτειέα ύλη των σχολείων, αλλά η πραγματική παιδεία ξεκινά που το σπίτι, τους γονείς. Το κοπελλούι ότι βλέπει τζε ακούει μες το σπίτι του τούτο κάμνει. Μπορεί να μεν γίνεται με άμεσο τρόπο, αλλά με έμμεσο φυσικά.

Αν ένας γονιός παραμελά το παιδί του, λόγο γένους, τζε έσσιει το παραπεταμένο σαν πατσιαούρι, εν απολύτως φυσιολογικό τζίντο κοπελλούι να μεγαλώσει νιώθοντας την απόρριψη τζε την αδιαφορία, να αντιδρά άσσιμα στους φίλους τζε τους καθηγητές, τζε να βλέπει τους πάντες γυρώ του σαν εχθρούς του.

Αλλά σε τούντην γέριμη τη κοινωνία, όπου το ίδιο το κράτος αφήνει αμόρφωτούς τους πολίτες της, οι οποίοι εν φυσικό να γινούν γονιοί σε κάποια φάση στη ζωή τους, πως περιμένουμε εμείς τούντους ανθρώπους που έρκουντε μες τες παλίες τζεφαλάεις τους τζε τες πεπαλαιωμένες νοοτροπίες τους, να μπορούν να αναγιόσουν τα κοπελλούθκια τους σωστά τζε με παιδεία;

Έν ένα πράμα σαν την Ουτοπία του Τόμας Μούρ, που έλαλε εν σαννα μεγαλώνουμε κλέφτες μες την κοινωνία τζε μετά να τους καταδιώκουμε τζε να τους κατηγορούμε που κλέφτουν, αφού που μιας αρκής εν τους εδώκαμε εμείς, το κράτος, οι κοινωνία, το τσανς να μορφωθούν τζε να γενούν άνθρωποι (οι απάνθρωποι – παίζεται τούτος ο όρος- άλλο θέμα δαμε, άιστο) του χαιρκού.

Μπορεί ναι, η κοπέλα να είσσε δίκαιο. Αν η μάνα της εν ήταν της παλιάς σχολής με παλιά τζεφαλή, τζίνη η μιτσιά να είσαι πάρει τη σωστή παιδεία που της αναλογούσε. Παρ’ όλα αυτά, τζε βλέποντας την σε τι αξιόλογο τζε ανεξάρτητο πλάσμα εξελίχτηκε τζίνη η μιτσιά τζε που μόνη της, μπορώ να πω ότι ένας άνθρωπος επειδή γινίσκετε γονιός εν σημαίνει τζε απαραίτητα ότι μπορεί να πληρεί τα κατάλληλα ‘προσόντα’ που απαιτεί η δουλειά ενός γονιού. Τζαι αν τζε μπορεί να επέρασε λούκι τούτη η κοπέλα λόγου του ότι πάντα εβλέπαν την σαν το ασθενές φύλο, τζε πάντα επαραμελούσαν την, ήρτεν η ίδια η ζωή τζε είπε της ‘κάμε χαΐρι τζε κουμάντο η ίδια στη ζωή σου, τζε μόνο τότε έννα ζήσεις όπως σου αξίζει’.

Τζε τες σωστές βάσεις τζε τη κατάλληλη παιδεία να σου δώσει ο γονιός, στην τελική εν πάντα που το ίδιο το κοπελλούι που έννα κριθεί πως έννα εξελιχτεί η ζωή του. Ο γονιός τζε οι γνώσεις του, ως ενός σημείου έννα πάσιν. Τζε που τζιαμέ τζε τζι είσαι μόνος σου.

Σοο το πόιντ ούλου τούντου ποστ βασικά έννι για να δούμε ίσως ότι ναι ντάξει μπορεί η παιδεία ενός παιθκιού να ξεκινά ως επί το πλείστον που το σπίτι, αλλά τζε η παιδεία ενός γονιού πάντα ξεκινά που το κράτος, τζε στην ευρήτερη έννοια του, από τη κοινωνία. Τζε άμα χωλαίνει η κοινωνία μας, τότε εν πολλά φυσικό τζε να χωλαίνουν τζε οι πολίτες της που γίνουνται γονιού τζε ένι ξέρουν που παν τα τέσσερα τους. Γι’ αυτό σκεφτείτε πριν κάμετε κοπελλούθκια.

Εν ήσαστε μόνο εσείς μέσα σε τούντο παιχνίδι: εν τζε μια άλλη ψυσσιή που εν εζήτησε καν να γεννηθεί! Τζε εν τζίνη που πρέπει να σκεφτείτε πριν πάρετε την απόφαση να γίνετε γονιοί..