Γνώθι Σεαυτόν

Ένα άτομο εχτές μου είπε την εξής κουβέντα: "Έχεις το γνώθι σεαυτόν τζιαι ξέρεις τι πρέπει να κάμεις για σένα. Ξέρεις την αλήθκεια μέσα σου. Το μόνο που σου έμεινε είναι να τραβήσεις το τσιρότο να φκει. Αλλά εν το κάμνεις. Βλέπεις τζίνο που πρέπει να γίνει, τζιαι απλά εν κάμνεις το επόμενο βήμα".

Έσσιει καιρό τωρά που αναβάλω να φκάλω τούτο το τσιρότο. Κυρίως που φόβο. Φόβο γιατί εν ξέρω τι έννα έβρω πάρακατω. Το επόμενο βήμα μετά που έννα φκει το τσιρότο πρέπει να εν το πένθος λογικά. Ο πόνος. Έτσι ώστε να μπορεί να γιατρεφτεί το σημείο που εκάληφκε μέχρι τώρα το τσιρότο.

Τζιαι κάθουμαι τζιαι αναροθκιούμαι: γιατί να μεν εν ούλα πάλε τόσο απλά όπως ήταν που ήμασταν μιτσιοί τζιαι αν τζιαι είχαμε του κόσμου τα τσιρότα (μεταφορικά τσιρότα) να αφαιρέσουμε που πάνω μας,ετραβούσαμε τα τζιαι εν μας έκοφτε τζιαι τωρά απλά νοιαζούμαστε για την κάθε πληγή που μας αφήνει το κάθε φκαλμένο τσιρότο;

Βασικά γιατί κουβαλούμε τόσο πόνο μέσα μας; Γιατί εν ξεχνούμε όπως παλιά, που απλά επονούσαμε τζιαι επερνούσε μας σε ζήτημα ωρών; Γιατί να έχουν τόση πολύ σημασία πλέον ούλα; Τζιαι τι καθορίζεις εσύ ότι πρέπει να μείνει στη ζωή σου τζιαι να σε βασανίζει τζιαι τι οϊ;

Τίποτε που τα πάρα πάνω εν μπορώ να απαντήσω. Απλά αναρωθκιούμαι τζιαι βαρκούμαι να ασχολούμαι με το πόνο. Προτιμώ να τον βάζω σε ένα μικρό κουτάκι τζιαι όποτε γίνει κάτι κακό που έννα το πυροδοτήσει, έννα ανοίξει τζίνο το κουτάκι τζιαι ένα φκει μια φάουσα πόνος που ούτε 30 μπουκάλια μπετατίν εν μπορούν να σάσουν.

Τζιαι εν ξέρω αν όντως λάιφ ις γουάντερφουλ όπως τα λαλεί τζιαι ο τυπάς μπιλόου, αλλά ξέρω ότι κάτι πάει 'χ'. Οι μόνο μαζί μου, αλλά με την ύπαρξη μας γενικόττερα. Αντί να μεν προκαλούμε πόνο, τόσο σεβασμό έχουμε ο ένας στον άλλον που το θεωρούμαι τζιαι διασκεδαστικό να κάμνουμε inflict πόνο ο ένας πας τον άλλον.Πολύ S&M ρε παιδί μου. Πολύ κατζία τζιαι μιζέρια. Φακ ιτ. Πάω να λουθώ να φκάλω the stench off of me cause I'm sickened now.

Ατούταλερ! "Keep feeding me pain and hate...from that I will create"