Diaries of an Emo Kid Vol.2

Ντίαρ Ντάιαρι,

Κάτι με κατατρώει τούντες μέρες.
Μια ζήλια, μια ανησυχία, μια προσμονή..
Δε μπορώ να το προσδιορίσω.
Άρκεψα τζε ασχολούμε με κάτι το εντελώς άσχετο τζε κουκουρούκου.
Η μάνα μου λαλεί πως απέτυχε σα μητέρα επειδή η μαστερού κόρη της περνά τη 2η εφηβεία της. I beg to differ…

Απλά πέρνω κάπως τα πράγματα πιο lightly τελευταία.
Τζε τούτο ανησυχεί με.
Ίσως εν πρέπει να είμαι τόσο ήσυχη τζε να τα πέρνω όλα δεδομένα.
Ίσως εν τζιαμέ που εννα ξαναέβρω το πάθος μου για πράγματα που ξέχασα ν’ αγαπώ ή να κηνυγώ.
Αν τζε είμαι άτομο που του αρέσκει η ησυχία τζε η ηρεμία του, γυρέφκω πολλά να έχω τους φίλους μου γυρώ μου.
Ασφυκτιώ όταν δεν τους έχω τζε γκρινιάζω.
Το ένα βρωμά μου το άλλο ξινίζει μου.

Επέρασα ένα εξωντοτικό τζε ψυχοφθόρο συναισθηματικό χειμώνα τζε πλέον η Άνοιξη φέρνει μου μια υποχθόνια γαλήνη.
Αρέσκει μου να είμαι ήρεμη αλλά οϊ αμα φοούμε ότι μπορεί να ξεσπάσει καμιά μπόρα προσεχώς.
Δαμέ λαλούσιν ότι έννα σσιονίσει στο Τρόοδος πάλε.
Εν Απρίλιος τζε έννα έχουμε σσιόνι στο Τρόοδος.
Talk about climate change people!
Εν κάτι τέθκια που ακούεις τζε λαλείς εν καλά που μας κάμνει η Φύση τζε γαμά μας ανάποδα.

Είπα να μεν αρκέψω πάλε να παραπονιούμαι για το πόσο ελεεινά βαρκούμε στη δουλειά μου γιατί εν τζιαμέ που έννα με στήσουν στο τοίχο για αχαριστία τζε υπερβολική οκνυράδα. (εν ξέρω, υπάρχει έτσι λέξη; - γοτέβερ)

Νιώθω ότι θέλω να πετάσσω. Να φίω, να ταξιδέψω κάπου, να δω κάτι καινούργιο τζε συναρπαστικό.
Έτο τελευταία εμυήσαν με τα αγόρια της παρέας σε ένα παιχνίδι στρατηγικής που πάιζουν εδώ και πολλά χρόνια (Yugioh Duelist), τζε απολαμβάνω τις μαχητικές αποδράσεις μέσα που το παιχνίδι (εν για τούτο που η μάνα μου θεωρεί ότι απέτυχε σα μάνα, γιατί παίζω children’s card games).

Εν τζιμούμε πάλι ήρεμα.
Έσσιει κανά θκιο μερόνυχτα που βλέπω ΤΑ αλαλούμ όνειρα.
Ήντα ψες είδα τζι’ άλλη συμμαθήτρια μου όνειρο.
ΓΟΤ ΔΕ ΦΑΚ ΜΑΝ;
Βρε λες να παλιμπαιδίζω;
Λαλείς να πεθυμώ το μπακ του σκούλ τζε βλέπω σχολικά όνειρα;
Φακινγκ ντριμς!

Έκαμα τζε ρεσολούσσιον (οι ρεβολούσσιον): έτο μιας τζε εν πάσκα (γοτέβερ) έννα κόψω το κρέας τζε τη σσιοκολάτα (οι θκιο μόρταλ εχθροί μου).
Βασικά εν εν εχθροί μου, απλά είπα να κάμω νάκκο αποτοξίνωση τζε εν καλή ευκαιρία να το δοκιμάσω. Ώστε να έρτει το πάσκα τζε που τζιαμέ τζε τζι βλέπουμε (οϊμέ!)

Εν μου αρέσκει να ξυπνώ τζε να ζηλεύκω.
Σήμερα εθκέβαζα ένα κομμάτι από το Πόλεμο και Ειρήνη του Τολστόι τζε εμιλούσε για μια κοπέλα που ενώ ο αγαπημένος της ήταν μακρυά στο πόλεμο τζε εζούσε τη κανονική ζωή, τζίνη εκάθετουν ούλη μέρα μες το σπίτι τζε έκλαιε τη μοίρα της (τρόπος του λέγειν), τζε ότι εζήλεφκε που εν εμπορούσε να ζήσει τζε τζίνη αληθινά πράματα τζε αντιθέτως εμιζέριαζε μες την καλή κοινωνία της Ρωσσίας.
Τζε για τούντο λόγο εν του έγραφε γράμματα γιατί εζήλεφκε που τζίνη εν είσσε ζωή για να του πει τίποτε καινούργιο τζε απίθανο, ενώ τζίνος ήταν γεμάτος ιστορίες τζε γεγονότα.
Εεε έτσι νιώθω ακριβώς για ούλους τους φίλους μου.
Ότι ενώ τζίνοι έχουν ζωή, εγώ ασχολούμε με μαλακίες γιατί απλούστατα εν έχω ζωή. (εν κάθομαι να αναλύσω τωρά τι σημαίνει το να έσσιες ζωή γιατί απλούστατα όπως τζε τη προηγούμενη φτομάδα ΒΑΡΚΟΥΜΕ ελεεινά να αναλύω τούντο τζερό)

Απλά υπάρχω...είτε μέσα από φανταστικά παιχνίθκια τζε μάχες στρατιγικής, είτε μέσα από ανιαρές/χλιαρές αμερικάνικες σειρές, είτε μέσα από μικρές συνευρέσεις με φίλους.

Either way...όλα όναρ και σκιά, τα πάντα ματαιότης ρε!!!