Λογική και Ευαισθησία

Μια μικρή παρατήρηση ή διαπίστωση εάν θέλετε για το πώς αντιδρά η λογική και πως η ευαισθησία στη ζωή μου.

Πρόσεξα ότι στις πιο συναισθηματικά φορτισμένες περιόδους της ζωής μου κυριαρχεί η ευαισθησία, ακα το κομμάτι της καρδιάς. Μαζί με αυτό το κομμάτι μπορεί να προκύψει απερισκεψία, επιπολαιότητα, αυθορμητισμός αλλά και μια ανεξήγητη ανθρώπινη συμπλήρωση αγάπης. Αυτό το κομμάτι είναι η καρδιά, ακα η ευαισθησία μου.

Το άλλο κομμάτι, η λογική, η οποία λογική όσες φορές με καθοδήγησε με έβγαλε σε ικανοποιητικά μεν αποτελέσματα αλλά όχι κορυφαία, λειτουργεί στη ζωή μου με ένα πιο ήρεμο, πιο συνετό τρόπο. Η λογική μπορεί να γίνει η σπαστική μου συνείδηση, η εκνευριστική μου τάση να αναλύω τα πάντα, η αδιαφορία να μην αναλύω τίποτα (δυο σημεία που αλληλοαναιρούνται), η απόλυτη απραξία μου για κάθε τι κοινωνικά ουσιώδες και πνευματικά υπαρκτό.

Παρατηρώντας τέσπα πως λειτουργούν αυτά τα δυο κομμάτια πάνω μου, αντιλαμβάνομαι ότι τις περιόδους λογικής είμαι πιο ήρεμη και ζω μια μέτρια, χλιαρή ζωή, χωρίς σκαμπανεβάσματα και ιδιαίτερες σκοτούρες.

Ενώ σε περιόδους όπου το συναίσθημα δίνει και παίρνει στη ζωή μου, το μυαλό μου θολώνει, η καρδιά μου παίρνει το στέμμα του βασιλείου και εκεί είναι που αρχίζει το πραγματικό πάθος.

Δε μπορώ να πω ότι ούτε το ένα είναι καλό ούτε το άλλο. Το ένα σε οδηγεί σε εξαλώτητες και το άλλο σε μια μέτρια φάση. Φυσικά η μετριότητα φέρνει και την απλότητα και την εσωτερική γαλήνη μέσα μας. Αλλά δε φέρνει το πάθος και την ανάγκη μας να ζήσουμε στο έπακρον.

Τι είναι καλύτερο; Δε ξέρω. Απλά είναι ωραίο όταν βρίσκεσαι σε γαλήνη και δεν υπάρχουν ανησυχίες στη ζωή σου. Τα πάντα μοιάζουν πιο ανάλαφρα, πιο μη-περίπλοκα και απλά. Και συνήθως είναι αλήθεια αυτό που λένε, καμιά φορά το πιο απλό είναι και το καλύτερο.