Ζητείται Ελπίς

Nα μείνετε πάντα παιδιά,κι'αν είναι δυνατόν άμυαλα παιδιά. Να ζήσετε τη ζωή σας με τρέλλα,να ζήσετε παράλογα,να σκοτώσετε τη λογική πούνε ο φονιάς της χαράς και της ζωής,να τολμήσετε να κάνετε τα δύσκολα,τα μεγάλα,τα σημαντικά,ν' ακολουθήσετε τα δύσβατα μονοπάτια,ν'αφήσετε να θρονιαστεί στην καρδιά σας για πάντα η άνοιξη και το χαμόγελο στα χείλη,ν'αγαπήσετε με πάθος και να καείτε απ' τη φλόγα της αγάπης σας,να κάνετε τον πόνο,τη χαρά, την κάθε σας στιγμή,τραγούδι κι' όταν έρθει η ώρα η στερνή,να πεθάνετε όχι από πλήξη, αλλά από ειλικρίνεια! ~ Μαρία Πολυδούρη

Μαρία Πολυδούρη...μια ποιήτρια που αγγίζει τις μέγιστες ανθρώπινες αλήθειες μέσα από το έντονο παθιασμένο συναίσθημα της και την ωμή γλυκήτητα στο λόγο της.

Η δική μας Ελληνίδα Σύλβια Πλάθ, που μας εξωθεί και μας παροτρύνει να μη χάσουμε την παιδικότητα μας, τον αυθορμητισμό μας, να ζούμε έντονα και χωρίς αντιστάσεις, να ξεπερνάμε τα τετριμένα και να αφηνόμαστε στα χαζά, στα μικρά και στα όμορφα. Να μην φοβόμαστε να καούμε και να γευτούμε τα απίθανα και τα πιθανά.

Ποιος το κάνει όμως στις μέρες μας;

Στις μέρες μας όπου η υποκρισία δίνει και πέρνει: ακα κοίτα το παρζουλισμό γύρω από το θάνατο του πρώην υπουργού Άκη Κλεάνθους και τις επικείμενες βουλευτικές εκλογές, και που ο καθένας θέλει να ζει μόνο για το συμφέρον του κάνοντας τη λογική του να υποκινείτε από το τέρας του χρήματος και του υπερφύαλου πλούτου, προσπαθώντας να αποδειχθεί ο τρανός και o μέγιστος άνθρωπος που έχει τα βλέμματα όλα επάνω του.

Δε ξέρω πολλά από πολιτική και προσπαθώ να μένω κάπως αποστασιωποιημένη, ειδικά όσον αφορά κόμματα, παρατάξεις και φανατισμένες ιδεολογίες. Η πολίτική είναι για μένα ένας λεκτικός ψυχρός πόλεμος που ανακάλυψαν οι άνθρωποι για να παίζουν παιχνίδια εξουσίας ο ένας επάνω στον άλλο χωρίς να χρειάζεται να χρησιμοποιήσουν πυρά.

Το μόνο που μπορώ να αισθανώ είναι λύπηση και αποστροφή προς το μικρό μας νησί που αναλώνεται και αλλοιώνεται με περιττά ανούσια μονόπλευρα ανθρωπάκια που νομίζουν ότι κρατούν θεϊκά ηνεία.

Είχα σκοπό πιο κάτω να προτείνω/εισηγηθώ κάποιες λύσεις για όλα τα μίζερα και κακά που βλέπουμε σ’ αυτόν τον τόπο αλλά στη τελική μετάνοιωσα για το λόγο ότι απλά δε πιστεύω ότι τα πράγματα μπορούν και θα αλλάξουν, γιατί όσο δεν αλλάζουν τα κεφάλια ενός τόπου, δεν αλλάζει και ούτε το σώμα, ακα το σύνολο/ η μάζα/ο λαός.

Μάταια όμως ελπίζω στην ανθρωπότητα ακόμα και στις δυνατότητες της. Αλλά για πόσο ακόμα θα μπορούμε να τη σκαπουλάρουμε με τέτοια εγκλήματα που διαπράττουμε;

Όχι μόνο προς τη Φύση μας αλλά και ο ένας προς τον άλλον..

(Ευχαριστίες εκ των προτέρων στην Hopeless Romantic που λόγω ενός σημείου στο μπλογκ της μου ενέπνευσε τα πιο πάνω)