Ζητιανεύοντας Στιγμές

Λίγο πολύ τούτο κάμνουμε το ούλοι. Τουλάχιστον στην καθημερινότητα μας. Εγώ κάμνω το με τα συναισθήματα. Επειδή ποτέ καμιά επιβεβαίωση δεν είναι αρκετά πώς να το πω εις βάθους που να σου δίνει εγγυήσεις για μια ζωή, γιατί τίποτε εν διαρκεί για πάντα φυσικά, έτσι εν πιστέφκω στα συναισθήματα. Ζω μόνο με στιγμές.

Οι συγκυρίες τζιαι οι καταστάσεις φυσικά με αναγκάσαν να το κάμνω τούτο γιατί μέχρι τωρά εν εστάθηκε πλάσμα δίπλα μου που να εν σταθερό εκτός που θκιο κολλητούς μου. Νόου μάττερ δε ντίστανς, νόου μάττερ δε σπέις, εν πάντα τζιαμέ.

Αλλά για συναισθήματα ζητιανεύω πάντα στιγμές. Τζιαι άι αμ σικ εντ τάιαρντ οφ ιτ γιατί εν μπορώ να ζω τη ζωή μου με ψίχουλα τζιαι συμβιβασμό. Τζι’ όμως κάμνω το.

Έναν άτομο όμως που τον κοινό μου περίγυρο είπε που όμως πριν λίιες μέρες ότι έχω τόσα πολλά όμορφα πάνω μου που εν πρέπει να συμβιβάζω εγώ η ίδια τον εαυτό μου. Ότι εν μπορώ να συνεχίσω να ζητιανεύω στιγμές ευφορίας τζιαι χαράς. Τζιαι ότι αξίζει μου να έχω κάτι συνεχές με εγγυήσεις που μετρούν.

Αν τούτο είναι όντως αλήθκεια γιατί εν έρκεται τζίνο το συνεχές όμως; Γιατί να πρέπει να περάσω από ένα κενό απουσίας τζιαι απομόνωσης να το καρτερώ να έρτει; Τζι αν όντως ιτς ον δε γέι, εν μπορώ να ζω τις πρόσκαιρες στιγμές ευφορίας τζιαι απατηλής χαράς; Μπορεί να εν ψυχοφθόρο τζιαι γενικά αδιέξοδο. Τζιαι όντως μπορεί να πέφτω στη κατηγορία της μαζοχίστριας αλλά χάτε…

Απληστε, ω άπληστε οργανισμέ μου που βουράς πουταπισόν τον πόνο τζι εν λιώνει η μίλλα σου να ησυχάσουμε…τελικά γιατί μας αρέσκει να ζηθκιανέφκουμε στιγμές; Τζιαι αν δεν δεχούμαστε να συμβιβαζούμαστε μπορεί η ανθρώπινη καρδιά να αντέξει τη μοναξιά της αλήθειας ή εν προτιμότερο να ενδίδει στην ψευδαίσθηση της πρόσκαιρης ευφορίας;