Λυκόφως

Λίγο πολύ τούτο κάμνουμε το ούλοι. Τουλάχιστον στην καθημερινότητα μας. Εγώ κάμνω το με τα συναισθήματα. Επειδή ποτέ καμιά επιβεβαίωση δεν είναι αρκετά πώς να το πω εις βάθους που να σου δίνει εγγυήσεις για μια ζωή, γιατί τίποτε εν διαρκεί για πάντα φυσικά, έτσι εν πιστέφκω στα συναισθήματα. Ζω μόνο με στιγμές. Οι συγκυρίες τζιαι οι καταστάσεις φυσικά με αναγκάσαν να το κάμνω τούτο γιατί μέχρι τωρά εν εστάθηκε πλάσμα δίπλα μου που να εν σταθερό εκτός που θκιο κολλητούς μου. Νόου μάττερ δε ντίστανς, νόου μάττερ δε σπέις, εν πάντα τζιαμέ. Αλλά για συναισθήματα ζητιανεύω πάντα στιγμές. Τζιαι άι αμ σικ εντ τάιαρντ οφ ιτ γιατί εν μπορώ να ζω τη ζωή μου με ψίχουλα τζιαι συμβιβασμό. Τζι’ όμως κάμνω το. Έναν άτομο όμως που τον κοινό μου περίγυρο είπε που όμως πριν λίιες μέρες ότι έχω τόσα πολλά όμορφα πάνω μου που εν πρέπει να συμβιβάζω εγώ η ίδια τον εαυτό μου. Ότι εν μπορώ να συνεχίσω να ζητιανεύω στιγμές ευφορίας τζιαι χαράς. Τζιαι ότι αξίζει μου να έχω κάτι συνεχές με εγγυήσεις που μετρούν...

Το λοιπόν. Οι εν εν ρατσιστικό τούντο ποστ τζιαι δεν έχω τίποτε με τους ξένους στην μικρή μας νήσο αλλά εγίνικε το σερουαλιστικό περιστατικό εχτές. Μιας τζιαι εν διακοπές τζιαι είμαι τζιαι με άδεια που τη δουλειά ήμουν νάκκουριν τεμπέλα να περπατήσω τούντες μέρες (ναι ναι ξέρω λάθος μου αλλά χάτε) τζιαι εχτές το πρωί που εξύπνησα είπα να μεν περπατήσω για να πάω στην τράπεζα αλλά να πω του παπά μου που εν ταχιτζής να με πάρει....- ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ αλλά τέσπα... Ο φάδερ είναι Πειραιώτης (ακα ναι καλαμαράς μάινους το καλαμάρι) τζιαι έσσιει το κακό σύστημα να καθυστερεί πάντα υπέρ του δέοντος.Ούτε γενέκα να ήταν. Μια ζωή εν θα εν ποττέ στην ώρα του τούτος ο άθρωπος. Έννα σπάσει φούρνος άμα έρτει ο παπάς μου μια φορά στη ζωή του στην ώρα του αλλά ένιγουεϊς ξεφεύγω πάλε. Που λαλείτε σοοο..ο ντάντιο νταντιε, λαλεί μου το πρωί η ώρα 9.30 να είσαι έτοιμη να σε πιάσω, θα πάμε να πιάσουμε μια κοπέλα βιετναμεζού πελάτισσα μου τζιαι να σε αφήσω εσένα μετά στη τράπεζα. Η ώρα επήγε 9.35. Ο νταντιό νταντιέ...

Ένα άτομο εχτές μου είπε την εξής κουβέντα: "Έχεις το γνώθι σεαυτόν τζιαι ξέρεις τι πρέπει να κάμεις για σένα. Ξέρεις την αλήθκεια μέσα σου. Το μόνο που σου έμεινε είναι να τραβήσεις το τσιρότο να φκει. Αλλά εν το κάμνεις. Βλέπεις τζίνο που πρέπει να γίνει, τζιαι απλά εν κάμνεις το επόμενο βήμα". Έσσιει καιρό τωρά που αναβάλω να φκάλω τούτο το τσιρότο. Κυρίως που φόβο. Φόβο γιατί εν ξέρω τι έννα έβρω πάρακατω. Το επόμενο βήμα μετά που έννα φκει το τσιρότο πρέπει να εν το πένθος λογικά. Ο πόνος. Έτσι ώστε να μπορεί να γιατρεφτεί το σημείο που εκάληφκε μέχρι τώρα το τσιρότο. Τζιαι κάθουμαι τζιαι αναροθκιούμαι: γιατί να μεν εν ούλα πάλε τόσο απλά όπως ήταν που ήμασταν μιτσιοί τζιαι αν τζιαι είχαμε του κόσμου τα τσιρότα (μεταφορικά τσιρότα) να αφαιρέσουμε που πάνω μας,ετραβούσαμε τα τζιαι εν μας έκοφτε τζιαι τωρά απλά νοιαζούμαστε για την κάθε πληγή που μας αφήνει το κάθε φκαλμένο τσιρότο; Βασικά γιατί κουβαλούμε τόσο πόνο μέσα μας; Γιατί εν ξεχνούμε όπως παλιά, που απλά επονούσα...

Υπάρχουν κάποια πράγματα με τα οποία δε μπορώ να συμφιλιωθώ. Μπορεί να τα έχω δεχτεί ότι έτσι έχουν και έτσι θα παραμείνουν απλά μέσα μου βαθιά δε μπορώ να σταματήσω αυτό το τσίμπημα και την αίσθηση του πόνου ότι κάποια πράγματα θα με πληγώνουν γιατί απλά δε συμβαδίζουν με τις προσδοκίες μου και γιατί απλά δεν αξίζουν να παίζουν τόσο σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Δε μπορώ να κάνω διαφορετικά. Και δε ξέρω πως να τα αποδεχτώ στο έπακρον τους μιας και μου είναι αδιανόητο το να ακούς κάποια λόγια που να σου επιβεβαιώνουν μια κατάσταση και οι πράξεις να σου επιφέρουν μια ακύρωση των όσων έχουν ειπωθεί. Με έχει κουράσει ο φαύλος κύκλος και με έχει κουράσει η συνεχής σβούρα που βάζω τον εαυτό μου να παίζει. Βασικά το πρόβλημα μου είναι η καλοσύνη μου ή να το θέσω διαφορετικά όπως το λέει και η Νατάσα Μποφίλιου "το πρόβλημα μου είναι η υπερβολή μου" . Απλά δε μπορώ να αποκόψω αυτό το κομμάτι μου που απλά θέλει να δώσει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κατ' ανάγκη θα εισπράξει κάτι πίσω....

Είναι μέρες τώρα που υπάρχει ένας ηλεκτρισμός στην ατμόσφαιρα...Όλοι να ετοιμάζονται για το Πάσχα, την Ανάσταση του Κυρίου και τέτοια άλλα. Δε θα ανοίξω κεφάλαιο επί θρησκείας μιας και δεν είμαι ούτε υπέρ ούτε κατά. Είμαι ούδετερη, σαν την Ελβετία ένα πράμα. (κρύο αστείο!) Αυτό το πάσχα το περνάω κάπως alternative. Αποφάσισα αυτές τις διακοπές να πάρω ένα μπρέικ από τα πατροπαράδοτα έθιμα (ακα κοίτα εκκλησία επί καθημερίνης βάσεως με το ψαλτήρι της Αγίας Ευδομάδας, βάψιμο αυγών, ετοιμασία των φλαούνων/ τσουρεκιών/κουλουριών/, προσκήνυμα σε εφτά επιτάφιους, Θεία Κοινωνία το Μ. Σάββατο, κεριά και λαμπρατζιά (no word in greek, only Cypriot ρε!), και φυσικά λάστ μπατ νοτ λίστ το πατροπαράδοτο ατελείωτο πασχαλινό τραπέζι με τα τριανταπέντε λογής κρεάτων (ακα βλέπε κοκορέτσι, σούβλα χοιρινό, σούβλα κοτόπουλο, συκωτάκι, μπριζόλες, σεφταλιές, κλπ κλπ) με την οικογένεια και τους συγγενείς σε κάποιο χωριό κατά προτίμηση). Εεε λοιπόν αυτά...είναι άουτ δις σίζον. Τα έβγαλα εκτός, τα έβαλα σε μια γ...

Τωρά θα χορκαθκιέψω τζιαι θα μουρμουρίσω πάλε γιατί είδα τούντη λέξη σε ενα βλογ σήμερα τζιαι επιάν με τα φεμινιστικά μου πάλε. (ξέρω ξέρω εν εν μέρες τωρά για φεμινισμό - ειδικά έτσι εφτομάδα - αλλά σιόρ έσσιει τζιαι το πλάσμα τες αντοχές του) Τζιαι η επίμαχη λέξη που επυροδώτησε τη μουρμούρα μου είναι.......... το γεναικονύτη . Μα σοβαρομιλούμε σιόρ; Εφτάσαμε θκιο σιλλιάες έντεκα (ναν οι ώρες μας δηλαδή) τζιαι ακόμα έχουμε στες εκκλησσιές γεναικονύτη;;;;;;; Μα περιπέζεται μας τέλια ολάν; Τζιαι μετά μιλάτε μου για μη διακρίσεις τζιαι αποδοχή τζιαι ισότητα. Απαράδεχτος τούτος ο διαχωρισμός που γίνεται μεταξύ αντρών τζιαι γυναικών στες εκκλησσιές γιατί εν ηλιθιώδες κατάλοιπο που τον καιρό του άτσιου τσιου (κοίτα εποχή των προ-προ-προ πάππων σου). Τούτα εκάμναν τα το καιρό των παππούδων τζιαι των γιαγιάδων μας ας πούμε, οϊ τη σήμερον ημέρα που περιφανεφκούμαστε ιμίsh για ισότητα τζιαι πρόοδο μεταξύ των θκιο φύλων. Ισότητα μάι αςς για να λέμε τζιαι του στραβού το δίκαιο, γιατί αν ακόμα τζ...

It's kinda funny. Not funny as in haha but funny as in weird. Whether good weird or bad weird only time will tell. Εκεί που νόμιζες ότι τα έχεις δει και τα έχεις ακούσει όλα, τσουπ κάτι γίνεται και σου ανατρέπει όσα ήξερες μέχρι τώρα. Δε μιλάω για έρωτες και αηδίες. Αλλά για ανθρώπους. Περνάς κάποιες καταστάσεις με κάποιους ανθρώπους και κάτι γίνεται και όλα πηγαίνουν 'χ'. Και το πράγμα μεταξύ σας σκατώνει και γίνεται υπέρ του δέοντος περίπλοκό. Τόσο που΄το κουβάρι απο μαλλί είναι ένα τίποτα μπροστά στο πόσο περίπλοκη έχει γίνει η κατάστη μεταξύ δυο ατόμων. Κι' όμως καμιά φορά..εκεί που δε το περιμένεις, εμφανίζεται ένα άτομο από το παρελθόν σου σαν φάντης μπαστούνι για να σε εκπλήξει με τη στάση του. Τώρα δε ξέρω αν η επαναεμφάνηση ατόμων από το παρελθόν είναι καλό πράγμα ή κακό αλλά σίγουρα είναι ένα αναπάντεχο. Ειδικά όταν είχες βάλει ένα υπερογκώδες 'Χ' στο άτομο αυτό. Τόσο μεγάλο για την ακρίβεια που είναι ίσα με τις αφίσες της προεκλογικής καμπάνιας των βο...

Ο άντρας ο βαρύς και ο ασήκωτος, ο γαμιάς, ο γυναικάς, ο γόης, ο πόθος κάθε θηλυκού! Ούλα τούτα νομίζει ότι έννι ο λογιστής στην εταιρεία μας. And I quote: “ Τζιαι εγώ επία με την αντιπρόεδρο της γαλλικής πρεσβείας της Συρίας, τζιαι εγα*****α τη τάδε γαλλίδα τραγουδίστρια, τζιαι αν τζιαι εν μου αρέσκει η δουλειά μου στη Λεμεσό εν θέλω να φίω γιατί μετά έννα με ελέγχει η γενέκα μου, τζιαι μπορώ να έχω ούλες τες γενέτζιες που θέλω (ακόμα τζιαι εσένα), γιατί εγώ είμαι κάποιος. Εν έσσιει γενέκα που να μπορεί να μου πει οϊ εμένα. “ Μα τι λαλείς ρε ψωνάρα του κερατά, τι λαλείς ρε αρχι-Δι-λογιστή της δεκάρας με το πλούσιο παπά που εν γιατρός τζιαι ήβρες τα ούλα έτοιμα τζιαι νομίζεις μου ότι είσαι τζιαι «κάποιος». Ναι ρε είσαι κάποιος. Κάποιος που εν έσσιει αρχές τζιαι τιμή γιατί το να παντρεφτείς τζιαι να γ***ς την μια τζιαι την άλλη, τζιαι να μου παίζεις τζιαι το πρώτο γκόμενο της πασαρέλας εν σε κάμνει άντρα, κάμνει σε δειλό τζιαι υποκριτή. Θέλεις γιε μου να πιέννεις με 30 μ****α την ημέρα ...

Ντίαρ Ντάιαρι, Πρωινή πρωινή σήμερα αλλά έχω πολλά πράγματα για να πω/γκρινιάξω. Είδες; Είδες; Ακόμα εν άκουσες τζι’ άρκεψες να με κατηγορείς. Πόκαμε να σου πω να γελάσεις. Το λοιπόν. Να αρκέψουμε που τα δυσ-άρεστα (γιατί όντως εν μας αρέσκει η κατάληξη των πραμάτων τελευταία) Άμα σου λαλώ εγώ ότι εν κάμνω για γραφείο να με ακούεις εμένα. Αφού εν κάμνω τα γέριμα. Τζιαι δις ις δε λόγος: Τζιαι πριν 3 χρόνια που ήμουν μαστερού τζιαι έκαμνα μοντάζ ούλη μέρα τζιαι έπεφτε καθησιό του άλλου κόσμου, έπαθα την με την αρρώσκια. Γουελ...τατατα! Ερεθίσαμε τη παλιά μας πληγής τζιαι επειδή πάει να ανόιξει ο τζαιρός με τούτη υποχθόνια ζέστη λίιο να περπατήσω τζιαι να δρώσω έννα γενεί το κακό. Εν εγίνικε ακόμα αλλά Γκοντ (χου) φορμπίντ προσπαθούμε να το αποτρέψουμε. Εν θέλουμε να ξαναπεράσουμε ότι επεράσαμε τζιαι το 2009. Ανλάκυ το 2009. Να μεν επαναληφτεί οφ κόρς. :p On a happier note ντάιαρι μου, εψές επία Ρόλλινγκ Στόουνς τζιαι είδα ένα μέταλ μπαντ που την Σκάλα τους Morbid ExtistAnce . Τα παιθκιά ...

… even though the sound of it is something quite atrocious . Δε ξέρω αν η ζωή είναι μια μάζα από συμπτωματικά γεγονότα ή απλά ακολουθεί ένα προκαθορισμένο σχέδιο το οποίο προσαρμόζεται ανάλογα με την ελεύθερη βούληση του καθενός, αλλά what I do know is that life runs in circles. Μπορεί ο Φόρεστ να λέει ότι η ζωή είναι σαν ένα κουτί με σοκολάτες, από το οποίο ποτέ δε ξέρεις τι θα σου κάτσει, αλλά αυτό που δε λέει ο Φόρεστ είναι η επιλογή του καθενός μας το αν θα φας τη σοκολάτα που θα σου πέσει ή όχι. Για παράδειγμα όλων όσων λέω και για να μη μιλάμε στο φλου...σήμερα καθώς πήγαινα με τα πόδια στη δουλεία πρόσεξα ένα σμήνος με μαθητές να παρελαύνει απο μπροστά μου, οι πλείστοι βαριεστημένοι και νυσταμένοι, να σέρνονται να πάνε προς το σχολείο. Πιθανότατα αυτές τις μέρες όπου τα σχολεία πάνε προς το κλείσιμο τους για τις διακοπές του Πάσχα (γοτέβερ), οι πλείστοι μαθητές απλά αναγκάζονται να δίνουν τη παρών τους στο σχολείο, μιας και για τους τελειόφυτους ειδικά αυτές οι μέρες είναι κάτι ...

Μιλάς μα δε λες όλη την αλήθεια Ε και τι έγινε που σου’ φυγάν οι δυο αυτές λέξεις; Χάθηκε ο κόσμος κάτω απ’ τα πόδια σου; Τώρα αμεσώς με τρεχάλα να τις πάρεις πίσω Μη δει κανείς τη μάσκα να βγαίνει Κλειδονίζεται η κούραση Βαριεστημένα κοιτάς το δεδομένο αντικείμενο του πόθου σου Είσαι ένα άσπρο μέσα σε ιμπρεσσιονιστικό πίνακα Περπατάς, ξεχνάς, αγνοάς, αναπνέεις Δε ζητάς τίποτα, τα ζητάς όμως όλα Δε νοιάζεσαι για εκείνην Εκείνη..που είναι τόσο γλυκιά Τη βαριέσαι, την ξεχνάς Γιατί είναι πάντα εκεί Ανελέητα φορτική και καλοσυνάτη Μιλάς μα δε λες όλη την αλήθεια Και τώρα που σου’ φυγαν οι δυο αυτές λέξεις Βιάζεσαι να βρεις τρόπο να τις πάρεις πίσω Για να μη δει τη μάσκα σου να βγαίνει

Σημείωση : το κείμενο που ακολουθεί μπορεί να ακουστεί μακάβριο, παράξενο, βιτσιόζικο και φρικιαστικό, αλλά γούστα είναι αυτά, τι να το κάνουμε; Ένα παράδοξο: το τελευταίο καιρό και με το που έσκασε μύτη η Άνοιξη ψάχνω να βρω μέρη απόλυτης σιγής και ησυχίας μέσα στη πόλη, για τη μια ώρα που έχω κενό στο διάλειμμα μου. Μη έχοντας στη κατοχή μου αυτοκίνητο (άλλη μια από εκείνες τις αναγκαστικές μηχανές που ο πλείστος κοσμάκης έχει στη μικρή μας νήσο), και μη έχοντας και πολύ ώρα στη διάθεση μου για μακρινούς περιπάτους, εξερευνώ τη περιοχή κοντά απο τη δουλειά μου με το πόδι. Το μέρος γαλήνης μου είναι το νεκροταφείο . Είναι τρία λεπτά περπάτημα απ’ τη δουλειά μου, δεν έχει ποτέ συνοστυσμό (πως θα μπορούσε άλλοστε, εξαίρεση ημέρες με κανένα event, aka κηδεία) , κανείς δε σου μιλάει ή δε πάει για να κουτσομπολέψει (καλά αυτό το τελευταίο παίζεται), έχει δέντρα και σκιά, λουλούδια, ακούς τα τιτιβίσματα πουλιών και εκεί τριγύρω πάντα θα υπάρχουν γατούλες να βολταρίζουν κι αυτές, και τέλος ο...

Nα μείνετε πάντα παιδιά,κι'αν είναι δυνατόν άμυαλα παιδιά. Να ζήσετε τη ζωή σας με τρέλλα,να ζήσετε παράλογα,να σκοτώσετε τη λογική πούνε ο φονιάς της χαράς και της ζωής,να τολμήσετε να κάνετε τα δύσκολα,τα μεγάλα,τα σημαντικά,ν' ακολουθήσετε τα δύσβατα μονοπάτια,ν'αφήσετε να θρονιαστεί στην καρδιά σας για πάντα η άνοιξη και το χαμόγελο στα χείλη,ν'αγαπήσετε με πάθος και να καείτε απ' τη φλόγα της αγάπης σας,να κάνετε τον πόνο,τη χαρά, την κάθε σας στιγμή,τραγούδι κι' όταν έρθει η ώρα η στερνή,να πεθάνετε όχι από πλήξη, αλλά από ειλικρίνεια ! ~ Μαρία Πολυδούρη Μαρία Πολυδούρη...μια ποιήτρια που αγγίζει τις μέγιστες ανθρώπινες αλήθειες μέσα από το έντονο παθιασμένο συναίσθημα της και την ωμή γλυκήτητα στο λόγο της. Η δική μας Ελληνίδα Σύλβια Πλάθ, που μας εξωθεί και μας παροτρύνει να μη χάσουμε την παιδικότητα μας, τον αυθορμητισμό μας, να ζούμε έντονα και χωρίς αντιστάσεις, να ξεπερνάμε τα τετριμένα και να αφηνόμαστε στα χαζά, στα μικρά και στα όμορφα. Να μην φο...

Έσσιει κάποιους ανθρώπους που απλά εν σου αξίζουν. Οι γιατί εν εν καλοί άνθρωποι ή γιατί εν εκτιμούν τζίνο που τους διας, αλλά επειδή εν μπορούν να κάμουν αλλιώς.Έτσι έννι τζιαι έτσι θα’ ναι. Εν θα τους αλλάξεις εσύ ούτε κανένας άλλος.Το μόνο που μπορείς εσύ να κάμεις για το δικό σου καλό, εάν το αναγνωρίζεις φυσικά πρώτα, έννι να σηκωστείς τζιαι να φύεις.Εν δύσκολο, ειδικά όταν επενδύεις πάνω σε κάποιο άτομο με το οποίο εμοιράστηκες αναμνήσεις μιας ζωής.Φοάσε τζιαι θυμώνεις που απλά εν μπορείς να δώσεις ένα τέλος, τζιαι γυροφέρνεις το θέμα σαννα’ταν μπαλάκι του πινγκ πονγκ.Επίσης φοάσε να αντιμετωπίσεις τζιαι το αύριο μόνος σου, χωρίς τζίνο το άτομο.Τζιαι έτσι μινίσκεις, τζιαι μερικές φορές υποφέρεις τζιαι άλλες αντέχεις τζιαι απλά σκάζεις τζιαι εν μιλάς ελπίζοντας για καλύττερες μέρες.Αλλά ξέρεις το, ότι κατά βάθος εν σου αξίζει τούτος ο άνθρωπος γιατί στο τέλος της ημέρας έννα σε πληγώσει τζιαι έννα σου κάμει ανεπανόρθωτο κακό. Μπορεί άθελα του, αλλά έννα σου το κάμει, τζιαι εν εσύ ...

Αν τα 'αν' έμεναν όλα 'αν' Τότε τα 'είναι' δε θα ήταν ποτέ 'είναι'... If I were a swan, I'd be gone. If I were a train, I'd be late. And if I were a good man, I'd talk with you More often than I do. If I were to sleep, I could dream. If I were afraid, I could hide. If I go insane, please don't put Your wires in my brain. If I were the moon, I'd be cool. If I were a book, I would bend for you. If I were a good man, I'd understand The spaces between friends. If I were alone, I would cry. And if I were with you, I'd be home and dry. And if I go insane, And they lock me away, Will you still let me join in the game? If I were a swan, I'd be gone. If I were a train, I'd be late again. If I were a good man, I'd talk with you More often than I do. ~Pink Floyd~

" O, beware, my lord, of jealousy ; It is the green-ey'd monster, which doth mock. The meat it feeds on[...]" ~ Iago ( Othello, William Shakespeare) Καλά τα έλεγε ο τυπάς στο θεατρικό. Ετούτο' δω το μικρό υποχθόνιο τερατάκι που έρχεται δειλά και σου τρυπάει το μυαλό με αβάσιμες σκέψεις ζήλιας, είναι ανάμεσα στα πιο άσχημα εγωιστικά αισθήματα που μπορεί να αισθανθεί το δίποδο ον του πλανήτη αυτού. Δείχνει την ανασφάλεια, την χαμηλή αυτο-εκτίμηση, το δειλία να αντιμετωπίσεις κάποιες καταστάσεις/άτομο, τη ψυχική δύναμη να δεις το δικό σου φως. Δεν είμαι ιδιαίτερα ζηλόφθων άτομο, αν και υπάρχουν οι εκλάμψεις ανταγωνισμού στη ζωή μου. Νιώθω αποστροφή όμως να ζηλεύω και να αποζητώ πράγματα και καταστάσεις που δε μπορούν να υλοποιηθούν ή να γίνουν εφυκτά τη συγκεκριμένη στιγμή που τα θέλω. Η ζήλια δείχνει ανωριμότητα και ανισορροποία στο χαρακτήρα, και είναι κάτι που προσπαθώ να αποφεύγω και να εξοντώνω από τη ζωή μου, μιας και επιφέρει μόνο αρνητική ενέργεια και ψυχοφθόρα ...

Ντίαρ Ντάιαρι, Κάτι με κατατρώει τούντες μέρες. Μια ζήλια, μια ανησυχία, μια προσμονή.. Δε μπορώ να το προσδιορίσω. Άρκεψα τζε ασχολούμε με κάτι το εντελώς άσχετο τζε κουκουρούκου. Η μάνα μου λαλεί πως απέτυχε σα μητέρα επειδή η μαστερού κόρη της περνά τη 2η εφηβεία της. I beg to differ… Απλά πέρνω κάπως τα πράγματα πιο lightly τελευταία. Τζε τούτο ανησυχεί με. Ίσως εν πρέπει να είμαι τόσο ήσυχη τζε να τα πέρνω όλα δεδομένα. Ίσως εν τζιαμέ που εννα ξαναέβρω το πάθος μου για πράγματα που ξέχασα ν’ αγαπώ ή να κηνυγώ. Αν τζε είμαι άτομο που του αρέσκει η ησυχία τζε η ηρεμία του, γυρέφκω πολλά να έχω τους φίλους μου γυρώ μου. Ασφυκτιώ όταν δεν τους έχω τζε γκρινιάζω. Το ένα βρωμά μου το άλλο ξινίζει μου. Επέρασα ένα εξωντοτικό τζε ψυχοφθόρο συναισθηματικό χειμώνα τζε πλέον η Άνοιξη φέρνει μου μια υποχθόνια γαλήνη. Αρέσκει μου να είμαι ήρεμη αλλά οϊ αμα φοούμε ότι μπορεί να ξεσπάσει καμιά μπόρα προσεχώς. Δαμέ λαλούσιν ότι έννα σσιονίσει στο Τρόοδος πάλε. Εν Απρίλιος τζε έννα έχουμε σσιόνι ...

Δεν είναι ωραίο πράγμα να κοιτάς το παρελθόν. Ειδικά όταν τα πράγματα που βλέπεις σου ξυπούν αρνητικά αισθήματα, όπως η πικρία, η ανασφάλεια του παρελθόντος, ο πόνος, μια αόρατη τραυματική πληγή. Αυτό συνήθως μου συμβαίνει στα όνειρα μου. Χτες πάλι στρυφογύριζα όλο το βράδυ γιατί είναι η δεύτερη φορά σ’ ένα μήνα που βλέπω τη πρώην κολλητή/συμμαθήτρια μου απ’ το Λύκειο, την οποία ΕΦ.ΓΟΥΑΪ.ΑΪ την ημέρα που αποχεραιτηστήκαμε από το Λύκειο ήταν και η τελευταία φορά που της μίλησα. Δεν την θεώρησα ποτέ πραγματική φίλη και πάντα έβλεπα τη φιλία μας επιφανειακή και φιλία συμβιβασμού. Κάναμε απλά παρέα για να κάνουμε παρέα. Πριν κανά δυο χρόνια «επικοινώνησε» εκείνη μαζί μου μέσω μσν μέσσεντζερ, με ψεύτικο όνομα, κάνοντας με φίλη ( τώρα θα σας πως γιατί με ψεύτικο όνομα - πίσω έχει η αχλάδα την ουρά). Η εν λόγο "κυρία" (μάι αςς) τρία χρόνια μετά απο το τελευταίο μας αντίο, ήταν υπό την εντύπωση ότι ο γκόμενος της (ο οποίος ήταν και γκόμενος της στο Λύκειο), είχε συχνές επαφές μαζί ...

Μια μικρή παρατήρηση ή διαπίστωση εάν θέλετε για το πώς αντιδρά η λογική και πως η ευαισθησία στη ζωή μου. Πρόσεξα ότι στις πιο συναισθηματικά φορτισμένες περιόδους της ζωής μου κυριαρχεί η ευαισθησία, ακα το κομμάτι της καρδιάς. Μαζί με αυτό το κομμάτι μπορεί να προκύψει απερισκεψία, επιπολαιότητα, αυθορμητισμός αλλά και μια ανεξήγητη ανθρώπινη συμπλήρωση αγάπης. Αυτό το κομμάτι είναι η καρδιά, ακα η ευαισθησία μου. Το άλλο κομμάτι, η λογική, η οποία λογική όσες φορές με καθοδήγησε με έβγαλε σε ικανοποιητικά μεν αποτελέσματα αλλά όχι κορυφαία, λειτουργεί στη ζωή μου με ένα πιο ήρεμο, πιο συνετό τρόπο. Η λογική μπορεί να γίνει η σπαστική μου συνείδηση, η εκνευριστική μου τάση να αναλύω τα πάντα, η αδιαφορία να μην αναλύω τίποτα (δυο σημεία που αλληλοαναιρούνται), η απόλυτη απραξία μου για κάθε τι κοινωνικά ουσιώδες και πνευματικά υπαρκτό. Παρατηρώντας τέσπα πως λειτουργούν αυτά τα δυο κομμάτια πάνω μου, αντιλαμβάνομαι ότι τις περιόδους λογικής είμαι πιο ήρεμη και ζω μια μέτρια, χλιαρή ...

«Θα ζήσω ελεύθερο πουλί, κι όχι κορόιδο στο κλουβί» Οι εν θα κάτσω να τραουδήσω το λαϊκό άσμα αλλά είναι μια καλή αρχή για να ποστάρω κάτι ιδεαλιστικό σήμερα. Επειδή μας επιάσαν πολλά οι καταχνίες τζε οι μιζέριες μας λέιτλι, προσπαθώ να απελευθερωθώ που τη βαρεμάρα τζε την οκνηρία της Κύπρου. Να θυμηθώ πως είναι να θέλεις να ζήσεις τζε να κάμεις πράματα, παρά να κάθεσαι τζε να παραπονιέσαι τζε να μουρμουράς ούλη μέρα. Η πιο πάνω λαϊκούρα φυσικά μιλά για έναν άντρα βαρύ νταβραντισμένο που θέλει να πιένει που γενέκα σε γενέκα (ο μ****πιστός) χωρίς να έσσιει δεσμεύσεις τζε υποχρεώσεις που κανέναν τζε να μεν διά εξηγήσεις για το που πάει τζε το τι κάμνει. Αντιπαρέρχομαι την ερμήνευση τούτη του τραουθκιού τζε έννα του δώσω την ερμήνευση που με βολεύκει εμένα: Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να εν φρι να θκιαλέει τζε να πέρνει τις δικές του αποφάσεις σε τούτη τη ζωή, πως θέλει να τη ζήσει τζε να τη κάμει ανάλογα με τα δικά του θέλω τζε τα δικές του ανάγκες. Φυσικά πάντα υπάρχουν τζε οι Λεστρυγώνες τ...

Έσσιει που το καιρό που ήμουν στην Αγγλία που όποτε επερνούσα που τζίντο εβλοημένο το Ντάμπλουγιου Ειτς Σμιθ (W.H.Smith) έβλεπα το συγκεκριμένο βιβλίο με τούτο το τίτλο. If you liked school, you’ll Love work . Το καιρό που το επρπωτοείδα ήταν όταν ήμου φοιτήτρια στο Μπρίστολ για το μεταπρυχιακό μου. Τζαι εσκέφτουμουν θυμούμαι, ίσως έννα πρέπει να αγοράσω τούντο βιβλίο. Ίσως έννα με προετοιμάσει για την ρίαλ λάιφ τζε τη δουλεία μετέπειτα. Τέσπα, να μεν τα πολυλογώ, το βιβλίο εν αγοράστηκε ποττέ. Αλλά ο τίτλος του ακόμα τζινιά με. Τζαι να γιατί. Εμένα μια ζωή δαμέ στη Κύπρο το σχολείο πάντα εφένετουν μου σαν καταναγκαστικά έργα. Έχω πολλά άσσιμη εμπειρία από τα εφηβικά μου χρόνια. Λόγο του ότι ήμουν (τζαι είμαι στιλ) υπέρβαρο μωρό (κοράσα) πάντα ήμουν στο περιθώριο. Επεριπέζαν με, εκάμναν συνέχεια ρατσιστικά σχόλια τζε πάντα ένιωθα άσσιμα για την εμφάνιση μου. Ούτε στη κατίνα εν ήθελα να πιένω γιατί εφοούμουν με μου αρκέψουν τα περιπεξίματα επειδή επείνασα τζαι ήθελα να φάω. Εεε μετά στ...

Καθόμουν και τη κοίταζα. Τη κοίταζα επίμονα και για αρκετή ώρα. Το βλέμμα της που με τρύπαγε με χίλια κοφτερά μαχαίρια. Το σώμα της που φώναζε μια μια τις προσωπικές μου ανασφάλειες. Το ακατανόητο στο στήσιμο της. Η υπεροπτική πόζα της και το αδιάφορο στο πρόσωπο της. Την κοίταζα επι ώρες. Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Με φάγαν οι απορίες. Τι να πέρναγε από το μυαλό της τη στιγμή εκείνη; Τι να σκεφτόταν όταν την έστησαν τόσο θεϊκά για να αποθανατίσουν τη φανταστική στιγμή της; Σκεφτόταν κολασμένες εικόνες, γεμάτες με διαφθορά και απαγορευμένα ταμπού; Σκεφτόταν σκοτεινές επιθυμίες σαδισμού και απόλυτης ηδονής; Η σκεφτόταν το όμορφο δώρο που της είχε κάνει ο καλός της τη νύχτα πριν; Συνέχιζα να τη κοιτάζω με απορία. Να μετρώ τους πόντους της κυρίαρχης εικόνας της πάνω μου. Να την ζυγίζω, και κάθε λεπτομέρια της. Μπορεί εκείνη να μοιράζει ηδονή. Εγώ την ονειρεύομαι την ηδονή αυτή. Αλλά δε μπορώ να τη μοιράσω. Μου έφαγε το μυαλό το βλέμμα της. Το σαδιστικό της ύφος. Πως να το υιοθετήσω, πως να ...

Επία επίσκεψη στη Λευκώσια, την κάπιταλ του νησσιού μας, πριν καμιά θκιο εφτομάδες, τζε εβρέθηκα να φκω με μια παρέα άγνωστη προς εμένα (τη πρώην φίλη του ανηψψιού μου τζε τους φριέντς της). Τζίνη τη νύχτα που λαλείτε ανοίχτηκε μια συζήτηση για τη παιδεία στη Κύπρο τζε πως ούλα στη ζωή ενός παιδιού ξεκινούν που το σπίτι, ακα τους γονιούς. Είσσιε μια κοπέλα στη παρέα που κατηγορηματικά ελάλεν πως σε πολλούς ανθρώπους πρέπει να τους απαγορεύεται να γινίσκουνται γονιοί, μιας τζε εν ανίκανοι να μεγαλώσουν σωστά τζε με γερές, σταθερές βάσεις το παιδί τους. ΟΚ το πόιντ της κοπέλας, τζε κατανοώ ότι εμιλούσε που πικρή πείρα, πιθανότατα γιατί η δικοί της γονιοί εν την αναγιόσαν ίσως σωστά, ακα εν της εδώσαν τη σημασία τζε τες κατάλληλες βάσεις για να ανταπεξέλθει μετέπειτα στη ζωή της. Αλλά ας αναλύσουμε το θέμα λίο, σσαλλ γιι; Εν μπορούμε να πούμε κάποιου είσαι ανίκανος ή εν είσαι κατάλληλος για να γίνεις γονιός. Γονιός κανένας εν ένι για να είμαστε ειλικρινής. Εν το πόσο υπέυθυνός, ώριμος τζ...

Ντίαρ Ντάιαρι, Επείσμωσα τζε εθύμωσα πολλά σήμερα. Εθύμωσα γιατί εν θέλω λόγια. Εκουράσαν με τζε τούτη η αδράνεια στη ζωή μου, εγίνηκεν κατάρα. Έννα μου πεις, αφού δουλέυκεις, ήντα παράπονο έσσιεις; Οι εν δουλεύκω. Δουλεύκουν με. Κουράζουμαι πνευματικά, τζε μπάι δε τάιμ άι γκόου χόουμ είμαι τόσο ράκος που εν μου μινίσκει δύναμη για να κάμω τζίνα που θέλω, πνευματική εργασία εννοώ. Τζε πλάς είμαι τζε μόνη μου. Ο ξάδερφός μου σπουδάζει, τα αγόρια μοναξιασμένα ούλα, η ανιψψιά μου εμετακόμισε στο χάρο του φου, η κολλητή μου άλλη λόουνερ τζε τζίνη, τζε ο καλλύτερος μου μπάντυ, σε αρσενική έκδοση, εν πας τα βουνά τζε αλλωνίζει (ακα σπουδάζει). Οι άλλοι κολλητοί μου είναι εξωτερικό τζε θωρώ τες φάτσες τους μόνο πας το φατσοβιβλίο, τι να σου κάμει τζε τούτο. Οπότε, μοναξιές τζε τούτη γικ. Τζε εν με κανούν τα άλλα ούλα να έχω να ανησυχώ τζε για τη μάνα μου που πονά γιατί έπαθε κήλη τζε εν ούλη μέρα μες το κλάμα τζε το παράπονο. Τζε να θέλω να απομονωθώ να ησυχάσω τζε να μεν μπορώ τα γέριμα. Ούφ...

Σχεδίαζα να γράψω σήμερα για τη παιδεία που δίνουν οι γονείς στα παιδιά τους. Αντί αυτού μου έχει γίνει εμμονή απο το πρωί να γράψω για κάτι άλλο και να αφήσω το πιο πάνω θέμα για όταν θα νιώθω πως έχω να αναπτύξω πάνω του. Η εμμονή άρχισε από χθες και συνεχίζεται και μέχρι τώρα στο γραφείο μου. Αντί να κάθομαι να πατάω τα κουμπιά για να βγάζω το τάδε και το δόθε τιμολόγιο, κάνω αυτό που δε πρέπει να κάνω: σκέφτομαι και αφήνω τις σκέψεις μου να αλλωνίζουν περί ανέμων και υδάτων. Με την ευκαιρία αυτή που δίνω η ίδια στον εαυτό μου, θα ήθελα να δώσω βάση στον ‘αυθορμητισμό’ . Η ταινία Αμέρικαν Μπιούτι (American Beauty - 1999) ξεκινάει με ένα υπέρ-χρησημοποιημένο μότο που λέει ‘ Αυτή είναι η πρώτη μέρα της ζωής σου’ . Κάτι σαν το ‘αδραξε τη μέρα’ τύπου φάση. Δε με ενεδιαφέρει και τόσο να δούμε από που πηγάζει αυτός ο ανθρώπινος αυθορμητισμός και που εκκρίνεται ή εκρήγνεται (σίγουρα υπάρχουν εκεί έξω μυριάδες θεωρίες και φυσικές αποδείξεις για το πως λειτουργεί ο αυθορμητισμός στους ανθρώ...

Κάποιοι άνθρωποι δεν εκτιμούν αυτό που έχουν. Όχι γιατί δεν είναι αρκετό, αλλά επειδή το θεωρούν τόσο δεδομένο που απλά επαναπαύονται και δε του δίνουν σημασία. Δυστυχώς πέφτω στη κατηγορία του δεδομένου. Να με παίρνουν οι άλλοι για όσο θέλουν, να δίνω χωρίς ιδιαίτερα ανταλλάγματα και απαιτήσεις και στο τέλος να καταλήγω το κορόιδο, συνήθως πληγωμένη και μόνη. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα στις ανθρώπινες σχέσεις από το να σε θεωρούν δεδομένο. Ότι θα είσαι πάντα εκεί. Να καθησυχάζονται ότι ότι και να σου κάνουν ότι και να σου που θα το ανεχτείς θα το υποστείς θα το καταπιείς και θα προχωρήσεις..Άλλοι αυτό το λένε υπομονή...άλλοι μαζοχισμό και ανασφάλεια. Πρόσφατα άφησα τον εαυτό μου για πρώτη φορά στη ζωή μου να δώσω συνέχεια σε μια τέτοιου είδους σχέση. Να είμαι το δεδομένο. Το στάνταρ. Το συνεχόμενο αντικείμενο. Πιάνεις πάτο όμως. Αν και δε θες να παραδεχθείς την αλήθεια, ξέρεις ότι μόνο όταν ο άλλος σε χάσει από τη ζωή του πραγματικά θα μπορέσεις να καταλάβεις εάν νοιάζεται πραγματικ...