Today is the first day of the rest of your life

Αυτό έχουν να πουν. Λες να’ ναι αλήθεια;

Έξω βρέχει, βρέχει και στη καρδιά μουυυυυυ....που λέει και το τραγούδι. Τέσπα. Ποιός ήταν που παραπονιόταν για βροχές στο Σhικάγο; Ααα, ναι η Prasinada Να’ ρθει τώρα εδώ να της τις βρέξω κανονικά. Πάλι βρέχει εις την τροπική πλέον νήσο μας. Αλλά το προσπερνάμε κι’ αυτό.

Αν σήμερα ήταν η πρώτη μέρα της ζωής σας, εσείς τι θα κάνατε; Θα προσπαθούσατε να τα ζήσετε όλα; Η θα ζούσατε μόνο εκείνα που ίσως δε σας φοβίζουν, που σας κάνουν να νιώθετε ασφάλεια και ικανοποίηση; Θα δοκιμάζατε ένα καινούργο εξωτικό πιάτο; Ή θα κάνατε έρωτα όλη μέρα;

Να το θέσω αλλιώς όμως..λιγάκι πιο ωμά αλλά και πιο ρεαλιστκά (έλα το ριάλιτι τσεκ να πάει σύννεφο)...

Εάν ξέρατε ότι αύριο θα πεθαίνατε ή θα πέθαινε ένας φίλος ή ένα οικογενειακό μέλος....τι θα κάνατε; Θα αλλάζατε κάτι πριν το τέλος; Θα λέγατε τα σ’ αγαπώ σας; Θα περνούσατε όλο το χρόνο σας μαζί του;

Αντι του μότο ‘αυτή είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής σου’ θα πω ‘ζήσε σα να είναι η τελευταία σου μέρα πάνω σ’ αυτή τη γη’ ή όπως το είπαν και τα αγγλικά σκαθάρια Live and Let Die.

Χθες συνειδητοποίησα κάτι τραγικό...ότι αν πέθαινα αυτή τη στιγμή δε ξέρω καν αν θα ένοιαζε κάποιον από τους γύρω μου. Φυσικά και θα λυπόντουσαν για το θάνατο μου, αλλά πραγματικά...δε ξέρω αν όντως θα είχε κάποια επίδραση ο χαμός μου. Δε λέω ότι θ’ αυτοκτονήσω για να δω ποιός θα έκλαιγε και τέτοιες άλλες μπούρδες (as if ας πούμε) απλά λέω ότι η ύπαρξη μου μέχρις στιγμής πάνω στη μάνα γη δεν έχει κανένα απολύτως λόγο.

Νιώθω ότι όλες οι σχέσεις γύρω μου είναι σχέσεις συμφέροντος. Ότι όλοι θέλουν κάτι να κερδίσουν, να ξεζουμίσουν απο πάνω/μέσα μου. Δε μπορώ να θυμηθώ τη τελευταία φορά που κάποιος με κοίταξε στα μάτια και μου είπε ‘σ’αγαπώ και σημαίνεις κάτι για μένα’. Ακόμα και η μάδερ ντίαρεστ δεν το λέει. Κανείς μας δε το λέει. Τουλάχιστον όχι όσο συχνά θα έπρεπε να το λέμε. Γιατί ο χρόνος χάνεται, κυλάει σαν το νερό και χάνετε (καλλιώρα σήμερα το πρωί που έρυξε βροχές του δεκαπεντάλεπτου). Και τα δεδομένα αλλάζουν...τώρα είμαι, σε λίγο δεν είμαι.

Όκεϊ σταματάω με τα μελό πρωινιάτικα, αν και σκεφτείτε το λίγο...indulge me…

What would you do, what would you say, what would you write, what would you like to feel if you would die in one day?

Would you dare more? Would you say ‘I believe’ or ‘I love you’ or ‘I’m sorry’?

...or would you stand still?


P.S.1 ….ο μπαμπάς μου θα έλεγε...πες το κι’ας πάει και το παλιάμπελο...
P.S.2 …η μαμά μου θα έπεφτε σε κατάθλιψη εάν μάθαινε πως πεθαίνει αύριο...
P.S.3...εγώ θα έκανα banji-jumping ή μια βόλτα στον Ακάμα ή στο πιο ψηλό βουνό της νήσου (Πρόδρομος, Τρόοδος – κάπου εκεί πάνω τέσπα)
P.S.4...ο αδελφός μου θα πήγαινε Guaba…or Club X...or Dolce...or Sesto Senso (you get the pic, he’d party!)
P.S.5...εσείς...τι έννα εκάμνετε;